ดวงตาทั้งสองข้างของลู่หมิงชู ไม่ได้ละหนีจากผู้หญิงตรงหน้า
สิ่งที่เห็นได้ชัดคือดวงตาเป็นประกายสดใสสองคู่นั้น เต็มไปด้วยความงุนงงสับสน เขาแอบหัวเราะในใจ….นั่นสิ ผู้หญิงนี้จะไปจำเขาได้ยังไง?
จะว่าไป การมีอยู่ของเขา ก็เป็นอะไรที่น่าอึดอัดจริงๆ นั่นแหละ
สำหรับตระกูลเสิ่นที่ยิ่งใหญ่แล้ว เขามันก็แค่ลูกนอกสมรสในความลับ ได้ชื่อว่าลูกนอกสมรสของไฮโซ ความลับที่ว่าก็ไม่ใช่ในทางที่ดีหรอก
เพราะฉะนั้น มันจึงกำหนดมาแล้วว่า การมีอยู่ของเขาสร้างแต่ความน่าอึดอัดและความขัดแย้งให้คนอื่น
แล้วใครมันจะอยากเป็นลูกนอกคอกของคนรวยกันล่ะ?
ทุกคนบนโลกล้วนแล้วแต่อยากมีสายเลือดของตระกูลเสิ่น แต่เขากลับหวังว่าจะมีสักวันหนึ่ง ที่เขาจะสามารถขจัดมันออกไปจากตัวเขาให้หมดจรด!
ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักเขา ในความทรงจำของเธอ คงไม่มีเขาอยู่ในนั้น หรือต่อให้มี เขามันก็เป็นได้แค่ “ลู่หมิงชู” ที่มีแต่ชื่อเสียงฉาวโฉ่
แต่ว่า ในความทรงจำของเขา กลับมีแต่ภาพของผู้หญิงคนนี้
ตอนที่ยังเด็กมากๆ เขาไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขาถึงไม่มีพ่อ ต่อมาแม่ก็พาเขามายืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์หลังใหญ่ และพาเขาหลบอยู่หลังต้นไม้ข้างๆ แล้วชี้ไปยังรถยนต์คันที่ขับผ่าน พร้อมกับบอกว่า “หมิงชู พ่อแกอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่นั่นแหละ มีพ่อแก แล้วก็น้องชายของแก”
เขาไม่เข้าใจ ทำไมคนในครอบครัวของเขาถึงอาศัยอยู่ที่นั่นกันหมด แถมยังไม่มีใครรับรู้ถึงการมีอยู่ของเขาสักคน แต่ต่อมา เขาถึงได้เข้าใจความหมายของคำว่าลูกนอกสมรส
ตอนเด็กๆ เขามักจะมาแอบมองคฤหาสน์หลังนั้นบ่อยๆ คนที่เข้าๆ ออกๆ นอกจากคนของตระกูลเสิ่นแล้ว ก็ยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรอยยิ้มสดใสมากๆ เด็กผู้หญิงคนนั้นมักจะมาโผล่ที่คฤหาสน์พร้อมกับเด็กผู้ชายที่อายุพอๆ กับเขา ซึ่งเด็กผู้หญิงคนนั้น มีชื่อว่าเจี่ยนถง
เรื่องที่เธอเข้าคุกในตอนนั้น เขาอยู่ในอารมณ์ขำขันสะใจ ซ้ำยังยืนมองอยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา……ทุกสิ่งที่เป็นของเสิ่นซิวจิ่น เขาอยากทำลายมันให้ไม่มีความสุข! ในวินาทีนั้น เขาคิดแบบนี้
พอเธอเข้าคุก เขาก็ค่อยๆ เลิกสนใจผู้หญิงคนนี้ จนกระทั่งเธอออกจากคุก ในตอนที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอกลับไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่มีความมั่นใจและมีรอยยิ้มสดใสในความทรงจำคนนั้นอีก
ตอนนั้น เขารู้สึกผิดนิดหน่อย แต่มันก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น…….จนกระทั่งสามปีก่อน หลังจากที่เธอออกมาจากคุก วินาทีที่ปริศนาทุกอย่างถูกไขกระจ่าง และพอได้เห็นความดื้อรั้นที่ฝังลึกอยู่ในตัวของผู้หญิงคนนี้ เขาก็รู้สึกว่า เธอดูน่าสนใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นจึงช่วยเธอหนีออกมา
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า พอเธอหนี ตัวเขากลับหาไม่เจอ
“อะแฮ่มๆ ….ผมหมายถึง ผมชื่อลู่หมิงชู แขกที่เข้ามาพักใหม่ไง พนักงานหน้าเคาน์เตอร์บอกผมว่าคุณคือเจ้าของที่นี่ ผมก็นึกว่า เจ้าของจะเอาใจใส่ความเป็นอยู่ของแขกมากกว่านี้เสียอีก” ลู่หมิงชูจิบชาเล็กน้อย “นี่ชาอะไร รสชาติไม่เลวเลย”
“……..” หญิงสาวนิ่งอึ้งอยู่นาน ในหัวมีแต่ความมึนงง สักพักใหญ่ ถึงได้เข้าใจความหมายของผู้ชายตรงหน้า
ในใจของผู้ชายคนนี้คงกำลังค่อนขอดเธอว่า คงใช้ชีวิตง่ายๆ สบายๆ สินะ วันๆ คงเอาแต่นอนเอนกายจิบน้ำชา เอ้อระเหยลอยชาย สมองก็คงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย
ลู่หมิงชูชื่นชมใบหน้านิ่งค้างของหญิงสาวตรงหน้า พยายามค้นหาร่องรอยความสดใสบนใบหน้านั้น แต่ต่อมาดวงตาก็ทอแววเสียดาย เหมือนกับว่าคนที่มีรอยยิ้มสดใสคนนั้นจะไม่ปรากฏตัวออกมาอีกแล้ว
แต่ถึงจะอย่างนั้น เขากลับรู้สึกว่า ใบหน้าอ้ำอึ้งนิ่งค้างของเธอ ก็ดูน่าสนใจดีเหมือนกัน
“ชานี่ไม่เลวเลยนะ” ลู่หมิงชูยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบอีกรอบ
รูปร่างหน้าตาของเขาไม่ธรรมดา ถึงแม้จะสลัดชุดสูทที่ใส่อยู่ออกเป็นชุดลำลอง ก็ไม่อาจลดทอนเสน่ห์ของเขาได้เลย ภาพที่ริมฝีปากบางอมชมพูของเขาแตะขอบแก้ว…….ทำให้หญิงสาวได้สติขึ้นมา “นั่นมันแก้วที่ฉันใช้ดื่มนะ”
