หน้าของเขาตึงเครียด เขาอยากเห็น!
เขาจะต้องดูมัน!
คุณชายตู้เห็นแล้ว ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเสิ่นซิวจิ่นมือของเขาหนักขึ้นเป็นพันเท่า
ภาพบนหน้าจอในแวบแรก เขารู้…ใช่ เธอนั่นเอง!
ต่อให้ผู้หญิงที่อยู่ในรูป ผมยาวแล้ว
ต่อให้ภาพในรูปนั้นไม่ชัดเจน
เขาก็มองออกตั้งแต่แวบแรก ว่านั่นคือเสี่ยวถง
ใจของเขาเต้นแรงมาก
“เธออยู่ที่ไหน?”
เสิ่นซิวจิ่นถามขึ้นทันที
คุณชายตู้จึงได้พูดถึงเฟ่ยหมิงหมิง
รูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือ ถูกชายหนุ่มส่งเข้ามาในเมล์บ็อกซ์ของตนเอง
นิ้วเรียวขยับ “กลับไปบอกท่านตู้ ผมจะยุ่งกับตู้ซื่ออีก วิกฤตครั้งนี้ของตู้ซื่อ เสิ่นซื่อกรุ๊ปจะใช้เงินลงทุนเป็นการร่วมมือกัน ให้ท่านตู้ไปที่เสิ่นซื่อกรุ๊ปและคุยคกับผู้จัดการโครงการของบริษัทของเรา
เรื่องนี้ผมสั่งการลงไปเอง”
หลังจากเขาพูดเสร็จอย่างรวดเร็ว คุณชายตู้ยังไม่ทันได้ขอบคุณ ลมหนาวพัดเข้ามาจากห้องส่วนตัวและอีกฝ่ายก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
“เฟ่ยหมิงหมิง!” เขาขับรถไปด้วยและคิดถึงเรื่องของเฟ่ยหมิงหมิง แต่ก็จำเธอไม่ได้เลย
เขาโทรไปหาซีเฉิน “นายรู้จักเฟ่ยหมิงหมิงไหม?”
ซีเฉินเองก็กำลังรอโทรศัพท์ของเสิ่นซิวจิ่น จะเรียกว่าเคยชินกับนิสยของเขา หรือรู้ใจก็ได้
“คุณหนูตระกูลเฟ่ย? นายจะหาเธอทำไม?”
“นายรู้จักเธอใช่ไหม? สนิทรึเปล่า?”
ซีเฉิน “อือ” คำหนึ่ง “ก็พอได้นะ”
“ลูกชายตระกูลตู้บอกฉันว่าเฟ่ยหมิงหมิง รู้ข่าวของเสี่ยวถง”
“เข้าใจแล้ว” ซีเฉินไม่ต้องให้เสิ่นซิวจิ่นพูดให้ชัดเจนก็พยักหน้าและพูด “เรื่องนี้ยกให้ฉัน จะให้ฉันจองตั๋วเครื่องบินให้ไหม?”
“ไม่ต้องจองตั๋ว ฉันจะไปสนามบินตอนนี้เลย”
พูดจบก็วางสาย เขาก็ขับรถกลับบ้านอย่างรวดเร็ว รีบไปที่ห้องนอน หยิบเอกสารของตัวเองแล้วรีบออกไป
“คุณชาย จะกลับเมื่อไหร่ครับ?”
พ่อบ้านตามเข้าไปถาม น่าเสียดายที่รถออกไปแล้วเหลือไว้เพียงท่อก๊าซไอเสียให้เขา
“คือ…” บริษัทจะทำยังไง?
บริษัทจะทำยังไง?
ไป๋ยู่สิงเองก็ได้รับสายจากเสิ่นซิวจิ่น
“นายไปที่เสิ่นซื่อกรุ๊ป”
เขาไม่ถามและรีบไปที่เสิ่นซื่อกรุ๊ปทันที
เขาเข้าใจผิดว่าจะได้เจอกับเสิ่นซิวจิ่นที่เสิ่นซื่อกรุ๊ป สุดท้ายปรากฏเพียงความว่างเปล่า
ก่อนที่เสิ่นซิวจิ่นจะขึ้นเครื่องบินส่วนตัว เขาโทรหาไป๋ยู่สิง “นี่คือเวลาที่จะสะท้อนถึงมิตรภาพของเพื่อนที่ดีที่สุด ยู่สิงทุกอย่างในบริษัทขึ้นอยู่กับนายแล้ว”
ไม่มีเวลาให้ไป๋ยู่สิงได้ปฏิเสธ เขาไม่เพียงแค่วางสาย แต่ยังปิดโทรศัพท์ด้วย
ที่ชั้นบนบริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ป ใบหน้าที่หล่อเหลาของไป๋ยู่สิงถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีดำราวกับว่ามีคนเป็นหนี้เขาหลายร้อยล้าน
ในเมื่อโทรหาเสิ่นซิวจิ่นไม่ติดก็โทรหาซีเฉินก็ได้
เมื่อโทรติดแล้วและมีเสียงเครื่องบินหึ่งจากอีกฝ่ายหนึ่ง
ไป๋ยู่สิงคิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง ใบหน้าของเขามืดมนลง
“นายอย่าบอกนะว่า ตอนนี้นายอยู่ที่สนามบินนะ?”
“อือ ไม่ต้องเป็นห่วงอาซิว ระหว่างที่อาซิวไม่อยู่ก็สู้ๆ จัดการบริษัทดีๆ ล่ะ～” นี่มันคำพูดปลอบใจตรงไหน นี่มันทับถมกันชัดๆ
“ชิ～ซีเฉิน ไอ้บ้าเอ้ย นายรู้อยู่แล้วใช่ไหม ยังปิดฉันอีก ถือว่าฉันโง่เองที่รับสายคนแซ่เสิ่นนั่น แล้วรีบมาที่บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปนี่”
พวกเขารวมหัวกัน ดังนั้นพวกเขาจึงจงใจโกหกเขาและหลอกให้เขาจ้างแรงงานฟรีให้กับชายแซ่เสิ่น
“เอาล่ะ ไม่คุยแล้ว อีกเดี๋ยวเครื่องบินจะขึ้นแล้ว วางสายก่อน”
ไป๋ยู่สิงมองดูโทรศัพท์ “ตู๊ด ๆ ๆ——” แล้วสบถอย่างแรง “ไอ้แซ่เสิ่นเอ้ย! ฉันเป็นหนี้นาย สมควรแล้ว!”
หลังจากระบายคำพูด เขาก็โทรหาคณบดีด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง “คณบดีครับ ผมติดธุระนิดหน่อย อยากจะขอลา…อือ ใช่ครับ นานแค่ไหนเหรอครับ?
ผมก็ไม่รู้ครับ
ได้ครับ เอาแบบนั้นแล้วกัน เสร็จธุระเมื่อไหร่ผมจะกลับไปครับ”
เขากลอกตา เขายังคิดจะถามว่าจะลานานแค่ไหนอีก
……
เซียวเหิงมาถึงสนามบินลี่เจียงในตอนบ่าย
เสิ่นซิวจิ่นมาถึงสนามบินลี่เจียง ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว
“ฉันไม่ได้ถามเฟ่ยหมิงหมิงตรงๆ แต่ถามคนอื่นในกลุ่ม” ซีเฉินพูดจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือส่งให้เสิ่นซิวจิ่น “มีเรื่องที่ฉันต้องคุยกับนาย”
เกี่ยวกับเสี่ยวถง…เรื่องของเมียนาย เป็นที่พูดถึงในกลุ่มแล้ว”
ส่วนเนื้อหาเป็นยังไง ซีเฉินก็แค่อธิบายคร่าวๆ ให้ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ ฟัง
“หยุดการแพร่กระจายข่าว”
ซีเฉินส่ายหหน้า “ไม่ได้ นายไม่รู้อะไร ข่าวนี้ดังแค่ไหน ข่าวมันแพร่ออกไปแล้ว ระหว่างที่พวกเราอยู่บนเครื่อง ทั้งในกลุ่มนอกกลุ่ม ขอเพียงรู้จักเสิ่นซิวจิ่น ก็รู้หมด
ยังมีอีกคือ…ข่าวถูกแพร่ออกมาจากกลุ่มเพื่อนของเฟ่ยหมิงหมิง
เซียวเหิงก็มาแล้ว เขามาถึงเมื่อตอนกลางวัน
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “เขายังคิดจะทำอะไรอีก?”
แท็กซี่มุ่งหน้าไปที่เมืองโบราณต้าหลี่ ซีเฉินชี้ไปที่โทรศัพท์ของเขาเป็นข้อความที่คุยกับนางแบบคนหนึ่งในกลุ่ม
“รูปถ่ายรูปนั้นถ่ายที่บาร์เหล้า” ซีเฉินพูด “ตามที่เฟ่ยหมิงหมิงเล่า เมียนาย…เขามีคนใหม่แล้ว”
สีหน้าของผู้ชายที่อยู่ข้างๆ นิ่งลง
เมื่อรถมาถึงโฮมสเตย์ที่เฟ่ยหมิงหมิงพักอยู่ ชายที่นั่งด้านหลังพูดด้วยเสียงต่ำ
“ไปต่อ”
“ทำไมล่ะ? ไม่ไปหาเฟ่ยหมิงหมิงเหรอ?”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “ไม่ไปหาเธอ”
ถ้าหากเซียวเหิงก็อยู่ ไปหาเฟ่ยหมิงหมิง คงจะไม่ใช่ทางเลือกที่ดี
“พวกเราไปพักที่พักตรงข้ามพวกเธอ” เสิ่นซิวจิ่นพูด
ซีเฉินไม่ค้านและพยักหน้ารับ
ทั้งสองลงจากรถ
หลังจากเช็คอินที่เกสต์เฮาส์ตรงข้าม ซีเฉินยังคงดูโทรศัพท์มือถือของเขาและพูดกับผู้ชายที่สูบบุหรี่มวนต่อมวน
“ฉันขอยืมแอควีแชทของนางแบบคนนั้นเข้าไปในกลุ่ม
อาซิว ฉันว่า นายอาจจะหาเจี่ยนถงเจอไม่ง่ายขนาดนั้น
รูปถ่ายถูกถ่ายในบาร์เหล้า เฟ่ยหมิงหมิงกับเซียวเหิงเพิ่งจะไปที่บาร์นั่นและถามกับเจ้าของบาร์แล้ว เจ้าของบาร์บอกว่าไม่รู้จัก…เกรงว่า ต่อให้รู้ว่าก่อนหน้านี้เธออยู่ที่ต้าหลี่ แต่ตอนนี้ก็ยังหาไม่เจอ
แล้วยิ่งถ้าเธออาจจะไม่ได้อยู่ที่ต้าหลี่ เธออาจจะแค่มาเที่ยวที่ต้าหลี่”
“ไม่ถูก” ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ รีบค้านหลักการของซีเฉินในทันที
“เธอน่าจะอยู่แถวๆ นี้” ทันใดนั้นก็คิดอะไรได้บางอย่าง ชายคนนั้นตกตะลึง ก้นบุหรี่ระหว่างนิ้วของเขาไหม้จนก้นบุหรี่ “ซ๋า” และเผามือของเขาก่อนที่เขาจะตื่นและโยนมันทิ้งไป
“พรึ่บ” เขาลุกขึ้นยืน “ฉันคิดออกแล้ว! เธออยู่ที่ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่!”
“ฮะ?”
“เธออยู่ที่ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่! จะต้องอยู่ที่ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่แน่! เมื่อก่อนเวลาเธอฝัน เธอเคยละเมอ พูดถึงทะเลสาบเอ๋อร์ไห่” ทันทีที่นึกได้ก็ใช้มือเคาะที่หลังศีรษะ
“ฉันลืมไปได้ยังไง! ทำไมถึง! ลืมไปได้!”
ถ้าหากไม่ได้ดูรูปถ่ายนั้น เธอแต่งหน้าธรรมดา เขาจึงนึกได้ มีครั้งหนึ่งที่ฝันแล้วละเมอ แล้วตะโกน “อะลู่” และยังพูด “ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่สวย”
ทำไมเขาถึงได้มองข้ามเรื่องสำคัญนี้ไปได้?
ซีเฉินดูเคร่งขรึมมากขึ้น “อาซิว ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ใหญ่แค่ไหน นายรู้รึเปล่า?”
แทบจะครึ่งมณฑลหยุนหนาน และเมืองอีกหลายเมือง
ไหนจะหมู่บ้านต่างๆ อีก
“เสิ่นเอ้อ” ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วกดโทรออก “ให้คนไปที่ต้าหลี่ ใช่ ใครมาได้ ก็ให้มา”
“อาซิว นี่มันไม่ค่อยดีมั้ง ทิศตะวันตกเฉียงใต้มีกฎของทิศตะวันตกเฉียงใต้และเขตแดนของหยุนหนานไม่ใช่เมือง S ให้คนมาเยอะขนาดนี้…เกรงว่าจะทำให้ผู้มีอิทธิพลในพื้นที่เข้าใจผิดในเจตนาของนายนะ?”
“นั่นคือเมียฉัน ฉันต้องหาเธอให้เจอ”
ในเรื่องการค้นหาเสี่ยวถง เขา เสิ่นซิวจิ่ว ไม่มีทางถอย!
