บทที่ 23 เขาจูบหล่อน
“เปล่า!” เจี่ยนถงรีบพูดขึ้น : “ฉันไม่ได้หลบคุณเสิ่น”
โกหก!
หลบเขาอย่างเห็นได้ชัด!
แต่…
“เกิดอะไรขึ้นกับเสียงของเธอ?” เสียงของหล่อน แหบได้ขนาดนี้?
“ไม่สบายเจ็บคอ” เจี่ยนถงปิดตาลง ไม่พูดอะไรเยอะ
“เธอกลัวฉัน?”
ตาของเจี่ยนถงกระตุกขึ้น ไม่กล้าตอบโต้อะไร
ชายคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงของหล่อน กระตุกคิ้วขึ้นช้าๆ เริ่มไม่พอใจ
ทันใดนั้นเขาเดินก้าวเข้าไป ขณะที่สายตาของเจี่ยนถงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสิ่นซิวจิ่นวางแขนข้างหนึ่งไว้บนเบาะ จากนั้นดึงเบาะเข้ามาจนทำให้ทั้งสองใกล้ชิดกัน
ส่วนมืออีกข้างหนึ่งยื่นไปหยุดอยู่ตรงหน้าเจี่ยนถง หล่อนตกใจจนหดหัวไปด้านหลัง เสิ่นซิวจิ่นพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ : “อย่าขยับ”
เมื่อเห็นว่าเจี่ยนถงนิ่งเชื่อฟังดีแล้วเสิ่นซิวจิ่นจึงใช้นิ้วเปิดหน้าม้าของหล่อนขึ้น จับแผลเป็นบนหน้าผาก เจี่ยนถงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที เมื่อสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกของนิ้วเสิ่นซิวจิ่น แต่อยากจะทำเป็นไม่สนใจก็ทำไม่ได้
นิ้วของเสิ่นซิวจิ่นลูบไล้ลงบนแผลเป็นของหล่อน ริมฝีปากเผยอขึ้น พูดด้วยความไม่พอใจ : “แผลเป็นนี่มาจากไหน?”
เจี่ยนถงกวาดสายตามองเสิ่นซิวจิ่นที่อยู่ตรงหน้า…เสแสร้ง!
มาจากไหน เขาไม่รู้งั้นเหรอ?
พูดตอบกลับด้วยความดื้อรั้น : “หกล้ม” ขอบคุณในความหวังดีปลอมๆ…หล่อนบ่นในใจ
นิ้วมืออันเรียวยาวค่อยๆลูบไล้ที่รอยแผลเป็น ลูบไล้อยู่สักพัก จากนั้นค่อยๆเลื่อนลงมา จนลูบมาถึงริมฝีปากของหล่อน
ความรู้สึกที่ปลายนิ้วสัมผัสได้ ทั้งหยาบด้าน ทั้งผิวลอก อีกทั้งซีดเซียว
เจี่ยนถงไม่กล้าขยับแม้แต่น้อย คอที่เหยียดเกร็ง ถูกฝ่ามือของเขาจับเชิดหน้าขึ้นมาครึ่งหนึ่ง
นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ไปที่ริมฝีปากของหล่อน สิ่งที่แปลกก็คือ ไม่เหมือนเยลลี่ที่นุ่มนวล ไม่แดงสดเหมือนดอกกุหลาบบานสะพรั่ง ริมฝีปากที่ซีดเซียวและหลุดลอก กลับกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการ
สายตาของเสิ่นซิวจิ่นมองอย่างลึกซึ้งมากขึ้น จากนั้น เขาทำท่าทางจะกลืนกินหล่อนเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ
ริมฝีปากอันเร่าร้อน ประกบลงบนริมฝีปากของหล่อน เจี่ยนถงไร้เรี่ยวแรงขัดขืน จึงถูกเขาบรรจงจูบอย่างดุเดือด
หวานมาก… เสิ่นซิวจิ่นหลงใหลอยู่ในห้วงความสุขแห่งการจูบนี้ หลังจากที่จูบเสร็จ รสชาติยังคงตราตรึงอยู่ จู่ๆเสิ่นซิวจิ่นก็คิดเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้
“ฉัน หรือ ไอ้ชั่วเซียวเหิงนั่นจูบดีกว่ากัน?”
เจี่ยนถงยังคงอยู่ในความมึนงง เดิมทีที่มีสีหน้าซีดเซียว แต่เป็นเพราะจูบครั้งนี้ ทำให้หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ยังไม่ทันตั้งสติได้ กลับได้ยินคำถามที่ถูกถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาน่ากลัวจากเสิ่นซิวจิ่น
“ห้ะ?”
จะห้ะทำไมล่ะ? เสิ่นซิวจิ่นเลิกคิ้วขึ้น: “ฉันถามเธออยู่ ฉันหรือไอ้ชั่วเซียวเหิงนั่นจูบดีกว่ากัน?”
นี่มัน…คำถามบ้าอะไรกัน?
เสิ่นซิวจิ่นเห็นว่าเจี่ยนถงไม่ยอมตอบ จึงรู้สึกโกรธขึ้นมาในใจ
คำถามแค่นี้ ต้องใช้เวลาคิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ?
หรือไอ้ชั่วเซียวเหิงจูบดีมาก? ถึงทำให้หล่อนครุ่นคิดได้นานขนาดนี้?
ความโมโหของเสิ่นซิวจิ่นปะทุขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เจี่ยนถงยังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ทำได้เพียงกระแอมขึ้นมา จากนั้นเขากดตัวลงไปบนเตียง หัวอันดกดำของเสิ่นซิวจิ่นก้มลงไป เจี่ยนถงร้อง “โอ้ย” ริมฝีปากเริ่มอุ่น ก็บรรเลงจูบด้วยความเร่าร้อน อย่างไม่หยุดยั้ง
ทั้งกัดทั้งดูด เขาต้องทำให้หล่อนเจ็บปวด! เสิ่นซิวจิ่นไม่เข้าใจความคิดของตัวเอง ไม่เข้าใจความรู้สึกอันแปลกประหลาด แม้ว่าตอนนี้ผู้หญิงที่ถูกเขากดทับอยู่ คือฆาตกรที่ทำให้เซี่ยเวยเหมิงต้องตายเมื่อสามปีที่แล้ว แม้ว่าเขาเกลียดหล่อน
แต่เขาไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงคนนี้มีผู้ชายคนอื่นแน่นอน!
เซียวเหิงไม่ได้! ใครหน้าไหนก็ไม่ได้! นอกเสียจากเขาเสิ่นซิวจิ่น แม้ว่าเจี่ยนถงจะอยู่ในความเกลียดชังของเขาตลอดชีวิต แต่เขาก็ไม่มีวันยอมให้หล่อนมีผู้ชายคนอื่นมาอยู่ในใจของหล่อนได้!
ตอนนี้เสิ่นซิวจิ่นไม่คิดเลยว่า ทำไมเขาถึงมีอารมณ์บ้าคลั่งอยากได้หล่อนเป็นพิเศษขนาดนี้
เขามั่นใจแน่นอนว่าเขาเกลียดผู้หญิงคนนี้ และเขาไม่เคยคิดว่า ทำไมเขาถึงต้องสนใจเจี่ยนถงในทุกๆการกระทำเช่นนี้
ต่อมา เขารู้สึกเสียใจนับครั้งไม่ถ้วน กับสิ่งที่เขาทำอยู่ตอนนี้เวลานี้กับสามปีผ่านมา
“แค่กๆๆ”
เสียงกระแอมดังขึ้นมาจากภายนอกประตู เจี่ยนถงตกใจตะลึง ตั้งสติผลักไหล่ของเสิ่นซิวจิ่นออก แต่ฝ่ายชายกับดื้อดัน ล็อกแขนไว้ กดตัวของหญิงสาวลงไปอีกครั้งอย่างเต็มแรง ฝ่ามือใหญ่จับใบหน้าของหล่อนไว้ครึ่งหนึ่ง และริมฝีปากของเขากลับบรรจงจูบอย่างดูดดื่ม ไม่สนใจบุคคลที่สามที่เข้ามาภายในห้อง
ใบหน้าของเจี่ยนถงแดงไปถึงหู ทั้งห้องคนไข้ หล่อนได้ยินแม้กระทั่งเสียงตอนเสิ่นซิวจิ่นจูบหล่อน “จ๊วบๆ” เสียงจูบกัน
ขณะที่กำลังจูบอย่างดูดดื่ม จู่ๆเสิ่นซิวจิ่นลืมตาขึ้นมา ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของผู้หญิงในอ้อมอก เขาพอใจกับท่าทางอันหลงใหลของหล่อนมา
สิ่งนี้จึงพอที่จะทำให้เขาลุกขึ้นออกมาได้ เขากวาดมองไปที่ประตูห้องด้วยท่าทีหยิ่งทะนง
พูดถามด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน : “นายมาทำอะไร?”
บ้า…ไปแล้ว!
ไป๋ยู่สิงแทบจะบ้าคลั่ง!
โทรมา ให้เขาเป็นคนไป “เจินซิวจาย” ซื้ออาหารเหลวมาส่ง แต่เขามาทำอะไรที่นี่ล่ะ?
เสิ่นซิวจิ่น…นายนี่มันหน้าด้านเสียจริง!
เขาวางกล่องเก็บความร้อนขนาดใหญ่ไว้บนตู้ข้างเตียงอย่างไม่สบอารมณ์ : “ต่อไปเรื่องแบบนี้ อย่ามาทำประเจิดประเจ้อเช่นนี้ กลางวันแสกๆทำเรื่องแบบนี้ เสียขนมธรรมเนียมประเพณีหมด”
เสิ่นซิวจิ่นไม่ตอบโต้อะไรแม้แต่น้อย ส่วนเจี่ยนถงแม้แต่นิ้วเท้ายังเป็นสีแดง
หล่อนอับอายจนก้มหน้าลง อดไม่ได้ที่จะหาที่หลบ
เมื่อครู่ เกิดเรื่องขึ้นมากมายขนาดนั้น เจี่ยนถงคิดสับสนไปหมด… เสิ่นซิวจิ่นจูบหล่อน?
ทำไมจู่ๆเสิ่นซิวจิ่นถึงจูบหล่อนล่ะ?
เจี่ยนถงสับสนจนคิดไม่ตก
ใจที่ตายด้านไปช้านานแล้ว กลับรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมาเล็กน้อย
ไป๋ยู่สิงดึงเสิ่นซิวจิ่นออกไป ทำตัวลับๆล่อๆลากเขาไปด้านนอกห้อง
“หล่อนๆๆ… เจี่ยนถง?” ไป๋ยู่สิงคิดในใจว่านั่นคือเจี่ยนถง ในห้องพิเศษ６０６วันนั้น เขาจำได้แล้ว เพียงแต่สิ่งที่เขาไม่อยากเชื่อก็คือ เสิ่นซิวจิ่นกดตัวหล่อนลงและจูบอย่างเร่าร้อน?
“นายดูเองไม่เป็นหรือไง?”
“ไม่ใช่!” ไป๋ยู่สิงดึงตัวเสิ่นซิวจิ่นที่กำลังหันหลังกลับเขาห้องไว้ : “เสิ่นซิวจิ่น นายคงไม่รู้สึกหวั่นไหวกลับหล่อนขึ้นมาใช่ไหม?”
กริบ!
ทันใดนั้น ไป๋ยู่สิงรั้งเสิ่นซิวจิ่นไว้ได้สำเร็จ เขาค่อยๆหันหลังกลับมา จ้องไป๋ยู่สิงด้วยสายตาน่าสะพรึงกลัว “นายพูดถึงใคร? หล่อนคือใคร?”
“เจี่ยนถงไงล่ะ” ยังจะมีใครอีก… ไป๋ยู่สิงถูกสายตาของเสิ่นซิวจิ่นจับจ้องจนขนลุกซู่ พี่ชาย พี่ชายสุดที่รัก นายอย่าใช้สายตาอันน่ากลัวราวกับแสงเลเซอร์สีแดงยิงฉันแบบนั้นเลย ได้ไหม?
เขาก็แค่พูดเดาอย่างสมเหตุสมผล จำเป็นต้องทำถึงขั้นนี้ไหม!
ตอนที่เสิ่นซิวจิ่นเข้าไปในห้องอีกครั้ง เขาถูกปกคลุมไปด้วยไอเย็น เหมือนก้อนน้ำแข็งที่เดินได้!
เหลือบมองเจี่ยนถง ด้วยสายตาอันเยือกเย็น เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “กินเถอะ อาหารที่อยู่บนโต๊ะเป็นอาหารที่ฉันให้ไป๋ยู่สิงไปซื้อมาโดยเฉพาะ”
เจี่ยนถงอ้าปากค้างเหม่อมองเสิ่นซิวจิ่น แต่มีเพียงหล่อนที่รู้ว่า บางมุมของหัวใจฉัน กำลังค่อยๆเปิดประตูที่ถูกปิดไว้มาเนิ่นนาน
“ในเมื่อเป็นผู้หญิงขายตัว ในเมื่อเป็นการค้าขาย ฉันจูบเธอ แน่นอนว่าต้องมีของตอบแทน” พูดพลาง หยิบเงินสดออกมาปึกใหญ่ โปรยลงบนเตียงของเจี่ยนถงอย่างไม่สนใจอะไร : “เงินพวกนี้ คือเงินสวัสดิการค่ารักษาพยาบาลของบริษัท ถ้าไม่พอไปบอกซูเมิ่ง”
“ปั้ง!”
ประตูที่ถูกล็อกไป กลับเปิดแง้มออกมาอีกครั้ง และถูกปิดอย่างเต็มแรงอีกครั้งหนึ่ง!
“หายดีแล้ว รักษาตัวเสร็จแล้ว จึงจะหาเงินให้ฉันได้”
เสิ่นซิวจิ่นออกไปอย่างสง่างาม เจี่ยนถงที่อยู่บนเตียง กลับทำสีหน้าเหมือนเถ้าถ่าน
หล่อนคิดว่าเขามีความรู้สึกที่ดีต่อหล่อนขึ้นมาบ้าง จึงจูบหล่อน คิดว่าบางทีนี่คงเป็นสัญญาณบางอย่าง…หล่อนคิดผิด!
ผู้ชายคนนี้เกลียดหล่อน เกลียดหล่อนมาโดยตลอด!
เขามีแต่จะทรมานหล่อน ดูถูกหล่อน ไม่มีทางรักหล่อน
เช่นเคย หล่อนโง่อีกแล้ว
————
