เสียใจ
เมื่อเขาเห็นแผ่นหลังที่แข็งทื่อของหญิงสาว เขาก็เริ่มเสียใจ
“เจี่ยนถง” เสียงนุ่มนวลของหญิงสาวดังขึ้นเบา ๆ ราวกับว่าในความทรงจำ ร่างกายของหลู่หมิงชูตกตะลึง และเขามองไปยังผู้หญิงที่ทางเข้าทางเดินอย่างกังวลใจ รอให้เธอพูดต่อ… “เป็นใคร?”
ลู่หมิงชูใจสั่น จ้องไปที่ร่างด้านหลังที่ล่องลอยไปอย่างไม่เชื่อ
เดิมทีเขาคิดว่าเธอจะโกรธ จะโมโห เธอจะถามว่าเขาเป็นใครและรู้จักชื่อเธอได้อย่างไร
แต่ สิ่งที่คาดหวังความเป็นไปได้ทั้งหมด แต่ไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะไม่สนใจมันขนาดนี้
เธอปฏิเสธชื่อนี้อย่างง่ายดาย มัน…เป็นการปฏิเสธการมีอยู่ของเธอเองด้วยรึเปล่า?
ทันใดนั้น เขาก็ก้าวอย่างขี้ขลาด และไม่มีความกล้าแม้แต่จะตามไปให้ทันและถามว่าเกิดอะไรขึ้น
จาวจาวกระเด้งและวิ่งไปพร้อมกับกล่องยา ลู่หมิงชูมองดูเสียงที่เพรียวบางและร่าเริงของหญิงสาว เธอร่าเริงและสดใสอยู่เสมอ
แตกต่างจากผู้หญิงคนนั้น…โดยสิ้นเชิง
บางทีนี่อาจเป็นสาเหตุที่ผู้หญิงคนนั้นให้จาวจาวเด็กสาวที่เห็นได้ชัดว่าไม่เหมาะกับการทำงานในอุตสาหกรรมบริการมากที่สุด และคอยดูแลเธออยู่เคียงข้าง
“เฮ้ พี่หมิงชู มือคุณ ทำไมถึงบาดเจ็บได้คะ หนักขนาดนี้?”
จาวจาวไม่รู้เรื่องรู้ราว รู้สึกถึงเพียงบรรยากาศแปลกๆ ลู่หมิงชูเก็บมือของเขา “ให้ผู้ช่วยผมทำให้ก็ได้”
เขาพูด
ตอนนี้เขาไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ แม้ว่าคนนั้นจะร่าเริงและคิดกับเขาเพียงแค่พี่จริงๆ อย่างจาวจาวก็ตาม
ผู้ช่วยของเขาเดินเข้าไปและรับก้านแอลกอฮอล์จากมือของจาวจาว
……
เป็นเวลากลางคืนและลมก็พัด
ในทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนอาจมีแตกต่างกันกว่าที่ราบในบางครั้ง
ผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ในห้องที่ห่างไกลที่สุดในMemory House
เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ และไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร
ประตูไม้บานใหญ่ถูกผลักเปิดออก
“ผมรู้ว่าคุณต้องอยู่ที่นี่”
ประตูถูกกั้นไว้โดยชายร่างสูง
ลู่หมิงชูจ้องไปที่ผู้หญิงในห้องด้วยดวงตาที่ลึกล้ำ ริมฝีปากบางของเขาขยับ
“ไม่ไปกับผมจริงๆ เหรอ?”
นัยน์ตาวาววับครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง และสุดท้ายก็พูดขึ้นว่า
“เขามาแล้ว”
ไม่ได้บอกว่าเป็นใคร แต่เมื่อลู่หมิงชูเห็นผู้หญิงที่ดูเหมือนจะกำลังจะตาย ใบหน้าของเธอซีดเผือดเพราะสามคำนี้ และรู้สึกประหม่าและไม่สบายใจ
จู่ ๆ ความเจ็บปวดเล็กๆ ในใจก็แผ่ขยายออกไป ทันใดนั้นเขาก็อยากจะหัวเราะ “ผมยังไม่ทันบอกเลยว่า “เขา เป็นใคร”
เขาหัวเราะเยาะตัวเอง
สุดท้ายแล้ว คนคนนั้น ส่งผลกระทบถึงเธอได้ถึงขนาดนี้
“เป็น…ใคร?” หญิงสาวรู้สึกเพียงว่าลำคอของเธอแห้งผาก เสียงที่แหบพร่าถามขึ้นอย่าขาดตอน
ลู่หมิงชูหลับตาแล้วลืมขึ้น “คุณอย่าเป็นอย่างนี้ได้ไหม…เจี่ยนถง คุณทำให้ผมรู้สึกหดหู่ ไม่มีผู้หญิงคนไหนทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ถึงขนาดนี้เลย”
“ฉัน…ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี” เธอพูดขึ้น “พรุ่งนี้คุณไปเถอะค่ะ”
“เสิ่นซิวจิ่นคงจะมาถึงในไม่ช้า จริงๆ นะ ไม่ไปกับผมเหรอ?” เขาพูด “ผมพาคุณไป มันยังทันนะ หากยังไม่ไป มันจะสายไปนะ”
ลู่หมิงชูเห็นเพียงผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาแล้ว เธอกอดภาพหน้าศพไว้ข้างหน้าหน้าอกแน่น เธอยืนอยู่ตรงนั้นและส่ายหัว แล้วพูดอย่างหนักแน่น
“ฉันไปไม่ได้”
เธอไปไม่ได้ ที่นี่เป็นที่ที่เธอจะอยู่ไปจนตาย
“ต่อให้เขามา ก็ไม่มีทางพาฉันไปได้”
เธอพูด
“หึ ๆ~ คุณเข้าใจเขามากกว่าผมคุณคิดว่า เรื่องที่เขาต้องการ คุณจะหยุดเขาได้เหรอ?” ลู่หมิงชูพูดประชด “ครั้งนี้ เขามาแล้ว เขาตามหาคุณมาตั้งนาน เขาจะยอมล้มเลิกความคิดที่จะพาคุณไปง่ายๆ เหรอ? คุณหยุดเขาได้เหรอ?”
หญิงสาวเงยหน้าและพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ไป เขาพาฉันไปไม่ได้”
เธอพูดแล้วก็วางรูปหน้าศพวางไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปที่ประตูช้าๆ “ดึกแล้ว คุณลู่กลับห้องเถอะค่ะ ฉันไม่มีอะไรจะรับรองคุณแล้ว”
พูดแล้วเธอก็ปิดประตูและล็อกมันโดยไม่สนใจผู้ชายคนนั้นและเดินท่ามกลางสายลมยามค่ำคืน
……
บ่ายวันต่อมา
ได้รับข้อความสั้นๆ
“เจ้าของMemory House จู่ ๆ ในเมืองก็มีคนแปลกหน้า ทั้งหมดในชุดสูทสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว และรองเท้าสีดำ ดูเหมือนว่าพวกเขาจะกำลังตามหาคุณ”
เป็นข้อความที่ส่งมาจากเถ้าแก่เนี้ยร้านอุปกรณ์ชงชา
หัวใจของผู้หญิงคนนั้นเต้นแรง และเธอก็รู้สึกหวาดกลัวโดยไม่มีเหตุผล
เธอพูดกับตัวเอง อย่าตื่นตูม อย่าตระหนก เขาไม่มีทางหาเธอเจอที่เมืองโบราณต้าหลี่
ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่กว้างใหญ่ ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่เมืองโบราณต้าหลี่มาสามปี รู้จักผู้คนอยู่บ้าง แต่คนที่รู้จักเธอมีไม่มาก
ถึงจะคิดแบบนี้แต่เธอก็รีบโทรไปหาเพื่อนที่รู้จักและขอว่าอย่าเปิดเผยร่องรอยของเธอ
วันคืนที่สงบสุขแต่ในความเป็นจริง เวลาผ่านไปด้วยความกลัว
ลู่หมิงชูยังคงอยู่ที่นี่ เขาเป็นแขก และไม่ได้ละเมิดข้อตกลงที่ลงนามในตอนแรก ถึงแม้ว่าเธออยากจะไล่เขาไป
“คุณไม่ถามผมสักคำว่าผมเป็นใคร?” ในช่วงบ่ายที่มีแดดจ้าลู่หมิงชูจงใจหยุดผู้หญิงที่ซ่อนตัวจากเขาที่มุมห้อง “คุณหลบผมอยู่”
หญิงสาวเงยหน้า “ฉันไม่ได้หลบคุณ ฉันทำเพื่อคุณ”
“เพื่อผม ๆ อะไร ๆ ก็เอาแต่บอกว่าเพื่อผม
อันที่จริงแล้ว คุณทำเพื่อตัวเอง คุณกลัวจะต้องเป็นหนี้ความรัก และคุณกลัวการเป็นหนี้ความรักของคนอื่น ใช่ไหมล่ะ!”
“แล้วผิดเหรอ?” เธอกวาดสายตามองไปที่ชายหนุ่มอย่างเรียบเฉย “หรือว่าคุณลู่อยากให้ฉันหลอกคุณ มันถึงจะเป็นการทำเพื่อคุณ?”
“ผมกลับหวังว่าคุณจะหลอกผม กลับหวังว่าคุณจะน่ารังเกียจ คุณหลอกผมสิ!” เขาโกรธ ด้วยไฟชั่วร้ายในใจที่ไม่มีที่ระบายและคิดทบทวนอีกครั้ง ในคืนนั้นเพียงแค่เขาพูดถึงเพียงบุคคลนั้นเท่านั้น และดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะมีชีวิตขึ้นมา
“คุณคิดว่าคุณหลบซ่อนอยู่ที่นี่สามปี วันเวลาผ่านไปอย่างเงียบสงบดี คุณคิดว่าจิตใจคุณสงบเหมือนน้ำนิ่งเหรอ?
ผิดแล้ว!
คุณตายไปนานแล้ว!
ต่างอะไรกับน้ำนิ่ง?
ไม่มีความรู้สึกที่เคลื่อนไหว ไม่มีความรู้สึกรักโลภโกรธหลง ตัวคุณเองไม่เคยส่องกระจกดูบ้างรึไง?
คุณดูไม่ออกเหรอ ว่าคุณน่ะเหลือแต่เพียงเปลือกนอก แต่ภายในมันว่างเปล่า!”
ไม่ใช่ๆ ๆ ๆ! เขาไม่ได้ต้องการจะพูดแบบนี้!
ลู่หมิงชูไม่สามารถจะควบคุมคำพูดของเขาได้ เห็นชัดๆ ว่าในใจของเขาต้องการที่จะบอกให้ตัวเองหยุด แต่ปากกลับยังคงพูดคำพูดที่รุนแรงอย่างไม่สามารถจะควบคุมได้
เขาพูดคำพูดที่รุนแรงแต่กลับปฏิเสธในใจ ไม่ใช่! มันไม่ใช่! เขาไม่ได้อยากจะพูดแบบนั้น!
สิ่งที่เขาอยากพูดคือ——เจี่ยนถง คุณจะรักตัวเองหน่อยได้ไหม! จะให้ตัวเองได้มีชีวิตเหมือนคนเป็นหน่อยได้ไหม! อย่ามีชีวิตเพียงเพื่อคำสามคำนี้ เสิ่นซิวจิ่น ได้รึเปล่า!
คุณมีชีวิต! ไม่ได้มีชีวิตเพื่อใครบางคนเสียหน่อย!
ใช่แล้ว! สิ่งที่เขาอยากจะพูดคือแบบนี้ต่างหาก!
แต่ว่าเขา!
“ขอโทษนะ…” ตอนที่เขาพูดคำว่าขอโทษและเงยหน้าขึ้น ในใจกลับเย็นเยียบ หญิงสาวตรงหน้ายังคงไร้อารมณ์ แต่เขาดูออก ภายใต้ดวงที่เหมือนน้ำนิ่งแบบนั้น มีความเศร้าแฝงอยู่
ยกคางขึ้นเล็กน้อย เหยียดหลังตรงและยืดเอวให้ตรง “ว่างเปล่า ความจริง มีชีวิต หรือตาย คุณลู่ มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ”
เธอพูดจบ เธอก็เดินไปอ้อมลู่หมิงชูไป หลังตรงและเดินไปข้างหน้า
ดูแล้วทั้งยิ่งยโสและเย็นชา…แต่ไม่ว่าจะดูยังไง คางที่ยกขึ้นและหลังตรงนั้นล้วนแล้วแต่จงใจเกินไป
ลู่หมิงชูยื่นมือออกมากุมหน้า “ให้ตายสิ!” เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย!
