มีสายตาคู่หนึ่งยืนมอง จากขุ่นเคือง จนถึงจนปัญญา จนถึงอิจฉา…..นั่นคือลู่หมิงชู
ที่ปากบันได เขายืนอยู่ตรงนั้น
วินาทีที่มองเห็นเสิ่นซิวจิ่น เขาวิ่งมาอย่างใจร้อน เขาอยากจะเข้าไปหยุดทั้งหมดนั่น แต่จากสายตาของหญิงสาวคนนั้น ที่เริ่มมีวิญญาณของคนมีชีวิตชีวาขึ้น เขาก้าวขาอย่างไรก็ออกจากที่ตรงนั้นไม่ได้
ก่อนหน้านี้ ไม่ว่าเขาจะแสดงออกอย่างไร ความรักใคร่ก็ดี เป็นห่วงก็แล้ว กระทั่งการหอมจูบ หญิงสาวคนนั้นก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบสนอง
เขาเห็นกับตาแล้วว่าหญิงสาวที่หมดอาลัยตายอยาก ทันทีที่เสิ่นซิวจิ่นมาถึงก็ “ฟื้น”คืนมา
เขาไม่ยอม！
ไม่ยอมเป็นคนยืนดูอยู่ข้างๆ！
แต่ตอนที่หญิงสาวคนนั้นขว้างปาสิ่งของใส่คนแซ่เสิ่น อย่างบ้าคลั่งนั้น เขารู้สึกว่า เวลานี้หากตัวเองวิ่งเข้าไป มันจะเป็นการช่วยเขา แล้วจะเป็นการรบกวนการระบายอารมณ์ที่สะสมมาในสามปีนี้ของผู้หญิงคนนี้
ความตื่นเต้นของเธอ ดูเหมือนบ้าคลั่ง……..แต่นี่เป็นหลักฐานยืนยันชัดเจนว่า“เธอยังมีชีวิตอยู่”ไม่ใช่หรือ
“ ยังอยากจะทุบอะไร ผมช่วยคุณเอามา ”
เสิ่นซิวจิ่นกล่าวขึ้น
บนใบหน้าที่หล่อเหลาของลู่หมิงชู บูดบึ้งขึ้นทันที พึมพำเสียงเย็นชา ก้าวเท้าเดินเข้าไป แล้วหยิบไม้กวาดที่อยู่ข้างๆขึ้นมา“ไม่รบกวนประธานเสิ่นมาเอา ผมผ่านมือพอดี ผมช่วยประธานเสิ่นเอง”ลู่หมิงชูเดินเข้าไป เสิ่นเอ้อจะเข้าไปขวาง
ผู้ช่วยข้างกายลู่หมิงชูที่ร่างสูงใหญ่เหมือนกันได้ขวางเสิ่นเอ้อไว้
เสิ่นซิวจิ่นมองมาตามเสียง แล้วทันใดนั้นก็หรี่ตาลง“ลู่หมิงชู”
“ประธานเสิ่นต้องการจะทำอะไร ？ข่มเหงให้เถ้าแก่เนี้ยโฮมสเตย์ที่ดีๆอยู่กลายเป็นเช่นนี้？ ช่างเท่จริงๆ”
มือข้างหนึ่งเสียบไว้ในกระเป๋ากางเกง อีกข้างจับไม้กวาดด้ามนั้นขึ้นมา แล้วหยุดลงตรงหนึ่งเมตรก่อนจะถึงหน้าหญิงสาวที่นั่งสะอื้นไห้อยู่บนพื้น แล้วยื่นไม้กวาดในมือไปตรงหน้าเธอ“เถ้าแก่เนี้ย ให้คุณ ”
หญิงสาวจ้องมองไม้กวาดตรงหน้า รู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย“ไม้กวาดหรือ？”เอาไม้กวาดมาให้เธอทำไม？
ในชั่วขณะนั้น หัวสมองของเธอคิดไม่ทัน
สายตาของเธอ จากไม้กวาด ย้ายไปบนหน้าของลู่หมิงชูที่อยู่ตรงหน้า ในตาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
ลู่หมิงชูกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย“เถ้าแก่เนี้ย ไม้กวาดให้คุณ”แล้วใช้ปากชี้ไปทางเสิ่นซิวจิ่นที่ยืนอยู่ข้างๆ“นั่น กวาดออกไปทางประตู”
หญิงสาวอ้าปากเล็กน้อย สีหน้าเข้าใจขึ้นมาทันที แล้วมองไปทางลู่หมิงชูอีกครั้ง คนคนนี้…….ขณะที่คิด ก็ค่อยๆลุกขึ้น ยื่นมือไปรับไม้กวาดจากมือของลู่หมิงชูมาจริงๆ
บนใบหน้าที่หล่อเหลาของเสิ่นซิวจิ่น หน้าดำเป็นก้นหม้อทันที
ไม้กวาด กวาดออกประตู……เห็นเขาเป็นขยะหรือ？
“ห้ามรับ！”เขาตะโกนด้วยสีหน้าเย็นชา
หญิงสาวเงยหน้ามองเขา ราวกับท้าทาย ยื่นมือไปจับไม้กวาดที่ลู่หมิงชูยื่นมาให้“คุณเสิ่น เชิญ”
เสี่ยวถงยื่นมือออกรับไม้กวาดไปจริงๆหรือ？
คราวนี้ เสิ่นซิวจิ่นอยู่ไม่นิ่งแล้ว
ในใจนั้นเกลียดลู่หมิงชูมาก “เสี่ยวถง คุณรู้จักกับคนแซ่ลู่ได้อย่างไร？ เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？”
สภาพแบบนี้ น้ำเสียงนี้ สามีที่จับชายชู้ได้คาเตียงนอนอย่างชัดๆ
หญิงสาวกำลังจะบอกว่าไม่รู้จัก เป็นเพียงลูกค้ามาเข้าพัก แต่ว่ามีเสียงหนึ่งชิงพูดขึ้นก่อนเธอ
“รู้จักกันได้อย่างไร ท่านประธานเสิ่นยุ่งอะไรด้วย？”ขณะที่กำลังพูด ก้าวเท้าใหญ่ไปข้างหน้า ยืนอยู่ข้างกายหญิงสาว กางแขนออก โอบไหล่หญิงสาวไว้“ผมกับเสี่ยวถงรู้จักกันเพราะโชคชะตา รู้จักกันที่เมืองโบราณต้าหลี่ สัญญารักที่ริมทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ทำไม ท่านประธานเสิ่นอิจฉาหรือ？”
หญิงสาวถูกล็อกคอไว้ เพิ่งจะคิดขัดขืนออก ชายหนุ่มที่ล็อกเธออยู่ข้างๆก้มหน้าเล็กน้อย ใช้น้ำเสียงที่ได้ยินกันสองคน กล่าวข้างหูของเธอ“อย่าขยับ หากคุณไม่อยากถูกเขาตามกวนต่อไป ก็ร่วมมือแสดงละครเรื่องนี้ให้จบ” เป็นไปตามคาด หญิงสาวในอ้อมกอดไม่ขัดขืนแล้ว ในตาลู่หมิงชูแฝงไปด้วยรอยยิ้มนิดๆ แล้วยกคางขึ้น ท้าทายเสิ่นซิวจิ่น
เสิ่นซิวจิ่นที่อยู่ตรงหน้ากัดฟันแน่น พยายามใช้กำลังทั้งหมดที่มีระงับอารมณ์ที่จะพุ่งเข้าไปชกหน้าลู่หมิงชูไว้ ในสายตาคู่เรียวยาวนั้น เต็มไปด้วยความรักและความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบาย
“จริงหรือ？”
ทั้งๆที่เขากำมือแน่นจนเสียงข้อกระดูกดังลั่นแล้ว แต่มองดูหญิงสาวตรงหน้าที่ถูกชายหนุ่มอีกคนกอดอยู่อ้อมกอดอย่างจริงจังแล้วถามว่า
“เสี่ยวถง ที่เขาพูด จริงหรือ ？”
“จะจริงหรือไม่จริง มันสำคัญด้วยหรือ？” หญิงสาวพูดประโยคหนึ่ง แล้วก็เบือนหน้าหนีไปข้างๆ……..เธอไม่อยากจะเห็นดวงตาคู่นั้นอีกแล้ว ในสายตาลุ่มลึกนั้น มีความเสน่หาและความเจ็บปวดซ่อนอยู่…..จะหลอกใคร？
ความเสน่หาและความเจ็บปวดของเสิ่นซิวจิ่น ไม่เคยมีให้เธอ ！
ทันใดนั้น เสิ่นซิวจิ่นก็หัวเราะขึ้นมา แต่ในตานั้นเต็มไปด้วยความเยือกเย็น“ลู่หมิงชู！ แกรนหาที่ตาย！”
