คุณหญิงเจี่ยนตกใจมาก มองคนตรงหน้าราวกับเห็นผี “ลูกกำลังพูดถึงอะไร?” แต่ละคำที่ออกมา ถูกเค้นออกมาจากปากอย่างยากลำบาก
เจี่ยนถงบอกถึงสิ่งที่เธอรู้ ให้คุณหญิงเจี่ยนฟังด้วยวิธีที่ง่ายและชัดเจน “นั่นแหละ ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ ฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ และไม่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้ ตระกูลเจี่ยนไม่ขาดเงิน และคุณเจี่ยนก็ยังมีเครือข่ายอย่างกว้างขวาง ฉันเชื่อว่าถ้าคุณต้องการช่วยลูกชายของคุณด้วยเครือข่ายของเขา คุณควรจะสามารถหาคู่ที่ตรงกับลูกชายของคุณได้ ถ้าแม้แต่คุณที่เป็นคนของตระกูลเจี่ยนที่สง่างามก็หาไม่เจอ นั่นก็แสดงว่าฉันเป็นคนนอก และฉันไม่สามารถช่วยลูกชายของคุณได้ “
ผู้หญิงคนนั้นพูดจบอย่างสงบ แต่ถ้าคุณหญิงเจี่ยนไม่แสดงท่าทีตกใจออกไปในตอนนี้ ถ้าเธอใช้เวลาอีกเล็กน้อยเพื่อจ้องที่เจี่ยนถง เธอก็จะเห็นใบหน้าที่สงบและไม่แยแสของเจี่ยนถง กำลังเศร้าโศก
ถ้าเกิดว่า…ไม่มีคำว่าถ้า
ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถมองเห็นความโกลาหลภายใต้ท่าทางที่สงบ เธอไม่เห็นบาดแผลภายใต้ความเฉยเมยนั้นได้
ในที่สุดเจี่ยนถงก็จ้องไปที่หญิงที่สวมชุดจีนและเรียกเธอว่า “แม่” มายี่สิบปีว่า “คุณไปเถอะ อย่ารอช้า… รีบไปดูอาการของเจี่ยนโม่ป๋าย “
กับคำว่า “พี่ชาย” นั้น เธอก็ยังพูดออกมาไม่ได้
ไม่เพียงแต่ความเสียหายที่ตระกูลเจี่ยนได้ทำกับเธอเท่านั้น แต่นั่น ยังรวมถึงตัวตนของเธอที่ไม่ใช่สมาชิกในตระกูลเจี่ยนอย่างแน่นอน
“ไม่เอาน่าเสี่ยวถง!” คุณหญิงเจี่ยนจะปล่อยฟางเส้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิตนี้ไปได้อย่างไร?
เธอรีบวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ของเธอ จับมือคนที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของเธอแน่น กลัวว่าเธอจะทำให้หล่อนหนีไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เธอต้องไม่ยอมแพ้…เพื่อลูกชายของเธอ!
“เสี่ยวถง ลูกคือลูกสาวของแม่จริงๆ เรื่องในตอนนั้น แม่รู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น!” คุณหญิงเจี่ยนกังวลมากจนลืมบอกความจริงกับเธอ และเธอก็สารภาพไปโดยบังเอิญว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น แต่เจี่ยนถงกลับไร้ความรู้สึก เพียงคิดว่าเจี่ยนถงไม่เชื่อ เธอจึงรีบพูดอย่างกระวนกระวายใจว่า
“ลูกไม่เชื่อที่แม่พูด แต่ลูกจะเชื่อท่านแก่เจี่ยนเสมอใช่หรือไม่?
ท่านแก่เจี่ยนเป็นคนฉลาด ถ้าลูกไม่ใช่สายเลือดของตระกูลเจี่ยน ท่านแก่เจี่ยนจะช่วยคนอื่นเลี้ยงหลานสาวได้อย่างไร?
คุณปู่ของลูกเป็นคนแบบไหน เสี่ยวถง ลูกรู้ดีกว่าแม่ ว่าท่านแก่เจี่ยนไม่ใช่คนที่จะช่วยเลี้ยงดูหลานสาวของคนอื่นอย่างแน่นอน และเขาจะไม่มีวันมอบที่ดินขนาดใหญ่เช่นนี้ให้กับคนนอก
ถ้ายังไม่เชื่อ ลองคิดดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกเมื่อตอนลูกยังเด็ก ท่านแก่เจี่ยนทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และไม่ได้เสแสร้งเป็นคนอื่น แม้แต่พี่ชายของลูกก็ไม่สำคัญกับเขาอย่างลูก “
เมื่อมองไปที่ผู้หญิงที่ท่าทางดูวิตกกังวลอย่างยิ่ง ทันใดนั้น ความตกใจในใจของเจี่ยนถง ก็ไม่อาจเทียบได้กับการได้ฟังความฉลาดของคุณหญิงเจี่ยน ความอ่อนล้าก็เกิดขึ้นในทันใด
“แล้วอย่างไรต่อ? คุณหญิงเจี่ยนไม่ได้แยแสมาหลายปีแล้ว เพียงเพราะว่าคุณเข้าใจผิดว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ คุณไม่กล้าบอกใครในครอบครัวของคุณว่าคุณสงสัย เพราะคุณกลัวที่จะสูญเสียบัลลังก์ของคุณหญิงเจี่ยนไป ดังนั้นคุณมองดูฉันอย่างถูกๆ ผิดๆ ได้อย่างสบายใจ ใช่ไหม?”
“เสี่ยวถง ขอโทษ คือว่าแม่…”
“พอแล้ว ไม่ต้องพูดอีกแล้ว ฉันไม่สามารถช่วยคุณชายเจี่ยนได้ คุณหญิงเจี่ยน คุณอย่าลืม ในร่างกายฉันในตอนนี้ เสียไตไปข้างหนึ่งแล้ว”
ผู้หญิงตรงหน้าฉันกล้าพูดกับเธอได้อย่างไร? เธอต้องการให้คนพิการบริจาคไขกระดูกอย่างนั้นเหรอ?
สิ่งที่เจี่ยนถงไม่กล้ายอมรับก็คือ ตรงหน้าเธอ “แม่” ไม่เคยนึกถึงตัวเองเมื่อหล่อนไม่ได้ใช้เธอ และเฉพาะเมื่อหล่อนสามารถใช้เธอได้ ถึงจะคิดถึงเธอขึ้นมา
“เสี่ยวถง เพื่อลูกแล้ว ขณะเดินทางมาจากเมือง S ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์ หัวใจของแม่รู้สึกผิดต่อลูก คิดถึงลูก”
“หุบปาก!” คุณหญิงเจี่ยนบ่นอย่างเศร้าสร้อย ทำได้เพียงบีบบังคับปีศาจในหัวใจของเจี่ยนถงออกมาเท่านั้น: “คุณหญิงเจี่ยน!” เธอเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อ และอดทนต่อความเจ็บปวดอันยิ่งใหญ่ในหัวใจ เธอมองหญิงคนนั้นซ้ำไปซ้ำมา “คุณไม่ได้เดินทางเพื่อฉัน คุณเดินทางมาจนสุดทางเพื่อลูกชายของคุณ เจี่ยน โม่ป๋าย!”
ฉันเป็นลูกสาวของคุณหรือไม่?
ฉันใช่ไหม?
ถ้าใช่ ทำไมฉันไม่เคยรู้สึกถึงความอบอุ่นจากคนเป็นแม่เลยล่ะ?
ถ้าฉันไม่ใช่ ทำไมคุณถึงเอาแต่พูดว่าคิดถึงฉัน เพราะฉันเป็นลูกสาวของคุณ?
“จริงๆ แล้ว… คุณมาที่นี่เพื่ออะไร? มาเพื่อฉันจริงๆ เหรอ?
ใช่ ใช่แล้ว!
คุณมาเพื่อฉัน!
เพื่อไขกระดูกในร่างกายของฉัน! “
โดยที่ไม่รู้ตัว ยิ่งเธอพูดเสียงของเธอก็ยิ่งดังขึ้น จนเธอตะโกน เธอยังตะโกนใส่คุณหญิงเจี่ยนว่า “คุณไปซะเถอะ! ออกไป! ฉันไม่มีไขกระดูกเพื่อช่วยเจี่ยนโม่ป๋าย!”
จาวจาววิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าซีด และกอดเจี่ยนถงที่กำลังตื่นตระหนกไว้ “เถ้าแก่เนี้ยเถ้าแก่เนี้ย ใจเย็น ๆ ไม่ต้องตื่นตระหนกแล้ว”
แต่เจียนถงก็เหมือนภูเขาไฟที่เงียบสงัดมาหลายร้อยปีแล้ว คนคิดว่านี่คือภูเขาไฟที่ดับแล้ว แต่ ณ เวลานี้ จู่ๆ ก็ปะทุขึ้นมา ลาวาปะทุขึ้นนับไม่ถ้วน ด้วยแขนขาเล็กๆ ของจาวจาวจะหยุดแล้วภูเขาไฟที่ปะทุขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากสงบอยู่นานได้อย่างไร?
คอกๆๆ…เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น จากที่ไกลและค่อยๆ ขยับมาใกล้ คนคนนั้นคว้าจาวจาวและดึงจาวจาวออกไป เหยียดแขนยาวออกมาและโอบกอดคนที่ตื่นตระหนกอยู่แน่น คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ แม้จะผ่านเสื้อผ้า แต่ก็รู้สึกได้ว่าคนในอ้อมแขนตัวสั่นเทาอย่างรุนแรง เจ็บปวดไปทั้งหัวใจ และแขนที่แข็งแรงก็เพิ่มกำลังของเขาโดยไม่รู้ตัว และพูดด้วยเสียงต่ำข้างหูของเธอ
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว ไม่มีใครหน้าไหนทำร้ายเธอได้”
เจี่ยนถงตกใจอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นก็เงยหน้าขึ้น และมองเข้าไปในดวงตาของเขา… ในวินาทีต่อมา เธอยื่นมือไปและผลักเขาออกอย่างแรง “ทำไมคุณถึงกลับมาอีก?”
ชายคนนั้นเงียบ แต่ซีเฉินที่อยู่ข้างๆ พูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“มีบางอย่างเกิดขึ้นที่บริษัทของอาซิว ก็เลยให้พนักงานกลับไปก่อน แล้วพอดีขณะที่กำลังเดินทางไปสนามบิน กับเธอ ซีเฉินชี้ไปที่คุณหญิงเจี่ยนขณะที่เขาพูด “เราผ่านแท็กซี่ที่เธออยู่ และหลังจากยืนยันว่าเป็นคุณหญิงเจี่ยน ก็เลยโทรศัพท์ไปหาอาซิว
คุณหญิงเจี่ยนกำลังมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ทันทีที่อาซิวได้ยิน เขาก็โทรกลับทันที ฮ่าฮ่า~ ถ้าไม่ได้เป็นห่วงคุณ อาซิวจะไม่ย้อนกลับระหว่างทางไปโรงพยาบาลแน่ “
“ถ้าอย่างนั้นฉันขอร้องคุณเสิ่นจริงๆ ไม่ต้องห่วงฉันแล้ว ฉันกลัวว่าคุณเสิ่นจะคิดเรื่องนี้มานานเกินไปแล้ว ชีวิตมันไม่ได้ยืนยาวขนาดนั้น”
ซีเฉินได้ยินคำพูดที่เย็นชา ก็โกรธ “เจี่ยนถง ไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว แต่ปากของคุณคมกว่ามีดอีกนะ ไม่ว่าจะอวดดีแค่ไหน แต่ที่ศีรษะของอาซิวยังคงมีเลือดออก แต่ก็ยังรีบมาเพราะเป็นห่วง เจตนานี้ คุณก็ยังไม่สนใจ แถมยังพูดจากทำร้ายจิตใจอีกเหรอ?”
เมื่อได้ยินซีเฉินกล่าวว่าศีรษะของเสิ่นซิวจิ่นแตก เธอเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองที่ผ้าก๊อซที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด มาถึงตอนนี้ปากที่เพิ่งพูดจาเสียดสีไปนั้น ก็เงียบลง
“จาวจาววันนี้มีคนรออยู่ที่เกสต์เฮาส์เยอะมาก เรียกพวกอาลี่มาส่งพวกเขาออกไปด้วย ถ้าใครสร้างปัญหา ก็โทรศัพท์แจ้งตำรวจได้เลย”
เธอเหยียดมือออกอย่างเหนื่อยๆ และขมวดคิ้ว คุณหญิงเจี่ยนไม่อยากจะเชื่อ ว่าเจี่ยนถงอยากขับไล่เธอออกไปมากขนาดนี้
“เสี่ยวถง แม่ขอร้องลูก! ลูกช่วยพี่ชายของลูก ได้ไหม? นะ?”
“ตระกูลเจี่ยนไม่ได้ขาดแคลนเงิน คุณเจี่ยนจะต้องไม่ละความพยายามที่จะช่วยคุณชายเจี่ยนแน่นอน อย่างไรก็ตาม คุณเจี่ยนก็มีคุณชายเจี่ยนเป็นลูกชายเพียงคนเดียว
“พ่อของลูก!” คุณหญิงเจี่ยนหลับตา และลืมตาขึ้นทันที และตะโกนใส่เจียนถงบนบันได
“พ่อของลูกมีลูกนอกสมรสอยู่แล้ว!”
