พ่อของลูก มีลูกนอกสมรสมานานแล้ว
เจี่ยนถงตกตะลึง คราวนี้มันน่าตกตะลึงจริงๆ
เธอมองมาที่คุณหญิงเจี่ยน…ครอบครัวนี้ ครอบครัวนี้นี่มัน!
เธอไม่ได้คิดว่าตัวเองเป็นคนในตระกูลเจี่ยน และเธอไม่ได้นามสกุลเจี่ยนอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ?
“เสี่ยวถง แม่ขอร้องนะลูกนะ!” คุณหญิงเจี่ยนหลั่งน้ำตา
ในใจของเจี่ยนถงพบว่ามันตลก เธอตลกจริงๆ และเมื่อเธอยิ้ม น้ำตาก็ไหลออกมา
“เสี่ยวถง?” คุณหญิงเจี่ยนกะพริบตา ไม่เข้าใจลูกสาวที่กำลังหัวเราะและร้องไห้ในขณะนี้ “ลูก…”
ต่อหน้าคุณหญิงเจี่ยน เสียงหัวเราะของเจียนถงดังขึ้นเรื่อยๆ ในตอนท้ายของเสียงหัวเราะ น้ำตาก็ไหลออกมา เธอนั่งยองๆ กับพื้น กุมท้องไว้ และหญิงสาวก็โบกมือให้คุณหญิงเจี่ยน “วันนี้ที่ฉันยิ้มได้ เป็นเพราะความทุ่มเทของคุณหญิงเจี่ยนก็ไม่ผิด”
ดวงตาของคุณหญิงเจี่ยนเบิกกว้างขึ้นทันที คิ้วที่บอบบางของเธอ เต็มไปด้วยความไม่เชื่อ!
เธอ เธอ เธอ… “เสี่ยวถง ทำไมเธอถึงกลายเป็นแบบนี้!” คุณหญิงเจี่ยนมองลูกสาวของเธอที่กำลังหัวเราะอยู่ต่อหน้าเธอด้วยใจที่เศร้าโศก “โศกนาฏกรรมของครอบครัวเรา เธอทำให้มันเป็นเรื่องตลกได้อย่างไร?”
เจี่ยนถงไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะของเธอได้อีกต่อไป แต่ว่า น้ำตาที่น่ารังเกียจเหล่านี้ ทำไมหยุดไม่ได้สักที?
หัวใจของเสิ่นซิวจิ่นถูกฉีกออกเป็นชิ้น ๆ คุณหญิงเจี่ยนเห็นเสี่ยวถงยิ้ม แต่เขาเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นถูกบังคับให้อยู่ต่อหน้าทุกคน เผยให้เห็นร่างที่เปื้อนเลือดที่ฉีกขาดออกจากกัน
คุณหญิงเจี่ยนได้ทำร้ายร่างกายของเธอจนหมดสิ้นแล้ว แต่ผู้หญิงคนนั้นทำได้เพียงแค่ใช้เสียงหัวเราะเพื่อปกปิดผิวหนังและร่างกายของเธอภายในเท่านั้น
ในทันที เสิ่นซิวจิ่นรู้สึกเสียใจและโทษตัวเอง… คุณหญิงเจี่ยนทำร้ายเธอจนหมดตัว แต่เขาเองที่เป็นผู้ร้ายที่ส่งเธอไปลงนรก
เสี้ยววินาที เขาคิดอยากจะปล่อยเธอไป
แต่… จู่ๆ เขาก็เหยียดแขนออก อุ้มคนที่อยู่บนพื้นเข้ามากอดไว้แน่น “ฉันขอโทษนะ เสี่ยวถง ฉันขอโทษ” เขาพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะที่หญิงสาวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วฟังคำขอโทษ มันยากที่จะได้รับแสงแดดและความอบอุ่นเข้ามาในหัวใจของเธอ
เธอเอื้อมมือออกไปผลักออก แต่แขนเหล็กถูกล็อกอย่างแน่นหนา และชายคนนั้นพูดข้างหูของเธอ “ฉันขอโทษ เสี่ยวถง ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ” นัยน์ตาของชายผู้นั้นแดงก่ำราวกับกระหายเลือด เขาสามารถขอโทษเป็นหมื่นครั้ง เขาสามารถตายได้ แต่ไม่สามารถอยู่ได้โดยปราศจากเจี่ยนถง “ฉันขอโทษ ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือ” ฉันขอโทษ ฉันสูญเสียคุณไปไม่ได้
ผู้หญิงในอ้อมแขนของเขาตกตะลึง ร่างกายของเธอแข็งทื่อ และริมฝีปากของเธอเริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัว “คุณ คุณเสิ่น” เธอหลับตา “ฉันไม่ต้องการคำขอโทษ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”
ความเหน็ดเหนื่อยที่ไม่มีที่สิ้นสุด ถูกเติมเต็มเข้าไปในหัวใจ
คุณหญิงเจี่ยนจ้องไปที่ชายและหญิงที่กำลังโอบกอดกันอยู่ข้างหน้าเธอ เธออยากจะผู้หญิงในอ้อมแขนนั้น และขอร้องให้หล่อนช่วยลูกชายของเธอ แต่ชายหญิงคู่นั้นที่อยู่ข้างหน้าเธอ เกี่ยวพันกันอย่างใกล้ชิด เธอเฝ้าดูทุกอย่าง แต่ก็ไม่พบช่องว่างที่จะสามารถแทรกเข้าไปได้เลย
ลู่หมิงชูยืนกอดอก มองดูทุกอย่างอย่างเฉยเมย
ความตื่นตระหนกของผู้หญิงคนนั้น การล่มสลายของผู้หญิงคนนั้น ความสิ้นหวังของผู้หญิงคนนั้น…เขาเข้าไปแทรกแซงไม่ได้!
ดวงตาของเขา จ้องไปที่ใบหน้าของชายอีกคนซึ่งค่อนข้างคล้ายกับเขา และความหึงหวงแทบจะกลืนกินเขา
ทำไมเป็นเป็นนาย?
ทำไมถึงต้องเป็นนาย?
ทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้?
เขามอง ครุ่นคิด เขากำลังคิด เขาเงียบ… โอ้ ถ้าไม่ได้รับความรักจากเธอ ก็ให้เธอเกลียดไปเลยแล้วกัน
เขาตั้งใจมองอย่างลึกซึ้งอีกครั้งไปยังชายหญิงสองคนที่มีทั้งความรักและความเกลียดชังเชื่อมโยงกัน คนอื่น ๆ แทบจะไม่สามารถแทรกเข้าไปได้ ความเศร้าโศกในดวงตาของเขาราวกับมาจากความมืดของนรก
อืม เสิ่นซิวจิ่น ได้โปรด ไปตายซะ ตกลงไหม?
อืม เจี่ยนถง ได้โปรด เกลียดฉัน เป็นไปได้ไหม
ลู่หมิงชูเกิดในตระกูลเสิ่น และมีสายเลือดของตระกูลเสิ่น แม้ว่าเขาจะไม่ชอบสายเลือดนี้ แต่เขาก็ต้องยอมรับว่า ในร่างกายของเขา ยังคงสืบทอดความโหดร้ายของตระกูลเสิ่นอยู่
เจี่ยนถงเป็นทั้งยาถอนพิษ และก็เป็นยาพิษ ลู่หมิงชูเหยียดมือออกและทาบไว้บนอกข้างซ้าย ริมฝีปากบางค่อยๆ ดึงรอยยิ้มที่ชั่วร้ายขึ้นมา “เจี่ยนถง หัวใจของฉันเดิมมันโหดเหี้ยม แต่เป็นเพราะคุณ ตอนนี้ ฉันสูญเสียหัวใจไปแล้ว”
เขาหันหลังและเดินขึ้นไปชั้นบน โดยไม่หันกลับมา ไม่สนใจเรื่องตลกข้างหลังเขาอีก ราวกับว่า ทุกสิ่งในฉากนั้น เป็นสิ่งแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย และไม่เกี่ยวข้องกับเขา
ตุ้บ!
คุณหญิงเจี่ยนมองดูชายหญิงที่มิตรชิดกันอยู่ข้างหน้าพวกเขา เธอกัดฟัน หันหน้าไปทางเจี่ยนถงแล้วคุกเข่าลง “เสี่ยวถง! ช่วยพี่ชายลูกด้วย แม่คุกเข่าขอร้องลูก ลูกต้องการให้แม่ทำอะไรแม่ทำได้ทุกอย่าง!”แต่ได้โปรดเห็นแก่พี่น้องที่คลานตามกันมา เห็นแก่พี่ชายของลูก เห็นแก่พี่ชายที่เคยรักและหวงแหนลูก แม่ขอร้องนะ ช่วยชีวิตเขาด้วย บนโลกนี้ มีเพียงลูกเท่านั้นที่จะช่วยพี่ชายของลูกได้ ถ้าลูกไม่ช่วย พี่ชายของลูกก็ต้องตายเท่านั้น”
โฮ!
แสดงเก่งอะไรขนาดนั้น!
เจี่ยนถงมองไปที่คุณหญิงเจี่ยนที่กำลังคุกเข่าต่อหน้าเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อน…คุณหญิงเจี่ยน ปากดีขนาดนี้ แสดงเก่งจนต้องยกรางวัลตุ๊กตาทองให้แล้ว!
ถ้าเธอไม่ช่วย เจี่ยนโม่ป๋ายจะต้องตาย และถ้าเจี่ยนโม่ป๋ายตาย ก็หมายความว่าเธอก็ฆ่าพี่ชายของเธอเอง!
นี่คือสิ่งที่คุณหญิงเจี่ยนจะสื่อออกมา
เธอมองไปที่เสิ่นซิวจิ่นที่ไม่ยอมปล่อยเธอไป และก็มองไปที่หญิงที่กำลังคุกเข่าอยู่ข้างหน้าเธอ คุณหญิงเจี่ยนกำลังบีบบังคับเธอให้ตาย… อา ข้างหน้ามีหมาป่าและมีเสืออยู่ข้างหลัง
เหนื่อย เธอยิ่งเหนื่อยมากขึ้น
“เอาเลย”เธอก้มศีรษะ เสียงของเธอแทบจะไม่ได้ยิน แหบแห้งและหยาบ คอของเธอแห้งและเจ็บด้วย ความเจ็บปวด จึงขยับคอ และกลืนน้ำลายเข้าไป แต่รสชาติกลับคาวราวกับเลือด “เอาเลย บีบบังคับฉันสิ” “
จาวจาวเป็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ไม่รู้อะไรเลย แต่ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังของเถ้าแก่เนี้ยของเธอที่อยู่กับเธอมาสามปีแล้ว
เถ้าแก่เนี้ยไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่จาวจาวรู้สึกว่า ถ้าเธอไม่หยุดยั้งหล่อน เถ้าแก่เนี้ยจะต้องตายต่อหน้าเธอ
จาวจาวกลัว แต่กระโดดออกมา ในมือถือไม้กวาด เหมือนซูเปอร์แมนผู้กล้าหาญ “พวกคุณห้ามบังคับเถ้าแก่เนี้ยต่อไปแล้ว!
เถ้าแก่เนี้ยก็เป็นคน! มีเลือดเนื้อและหัวใจ! “
เธอโบกไม้กวาดอย่างไม่เลือกปฏิบัติ และเป็นครั้งแรกที่เธอโบกไม้กวาดใส่ร่างของคุณหญิงเจี่ยน “ไป! คุณเป็นคนเลว! Memory Houseไม่ต้อนรับคุณ!”
คุณหญิงเจี่ยนถูกทุบตีจนรู้สึกอาย “นังเด็ก หยุดนะ” จาวจาวราวกับคนบ้า และเธอก็ชักไม้กวาดใส่คุณหญิงเจี่ยน “ฉันจะฆ่า
คุณ คนเลว จะฆ่าคุณให้ตาย! โทษฐานที่ข่มเหงรังแกเถ้าแก่เนี้ย โทษฐานที่บีบบังคับเถ้าแก่เนี้ย!”
คุณหญิงเจี่ยนไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับจาวจาวที่กำลังบ้าคลั่ง เธอและหลบและรีบวิ่งไปหาเจี่ยนถง “ลูก แม่เป็นแม่ของลูก ลูกต้องหยุดเด็กบ้าคนนี้… อ๊ะ!”
ก่อนที่จะพูดจบ เธอก็หมดสติไป
เสิ่นซิวจิ่นเห็นคุณหญิงเจี่ยนวิ่งไปข้างหน้า ด้วยสายตาที่เฉียบคมและมือที่ว่องไว แขนที่แข็งแรงที่กำลังโอบเจี่ยนถงไว้ ถอยกลับไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว นิ้วของคุณหญิงเจี่ยนได้เพียงคว้ามวลอากาศไว้ และเธอก็เดินโซเซอย่างเสียหลักแล้วล้มลง
“เสี่ยวถง?” หลังจากที่คุณหญิงเจี่ยนล้มลง เธอแทบไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เธอเงยหน้าขึ้นมองเจี่ยนถง ดวงตาคู่นั้นดูเหมือนจะตำหนิ เจี่ยนถง “คุณกลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร?”ดวงตาของเธอ จ้องไปที่เจี่ยนถงอย่างประณาม แววตานั้น ราวกับว่าพวกเขาโทษเจี่ยนถง
“คุณ…” สีหน้าของเจี่ยนถงมีบางอย่างผิดปกติไป ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำอย่างประหลาด ซีเฉินคิดว่านั่นมันแปลก เธอตัวร้อนมากไหม?
ในวินาทีถัดมา ก็ได้ยินแต่เสียงร้องที่อกหักของชายผู้นั้นว่า “เสี่ยวถง!”
“เร็วเข้า! ส่งโรงพยาบาล!”
คุณหญิงเจี่ยนคนงี่เง่า รีบลุกขึ้นและตามออกไป “เสี่ยวถง เสี่ยวถง … “
และชายที่อุ้มผู้หญิงคนนั้น ก็หยุดกะทันหัน หันศีรษะมา สีหน้าของเขาเกรี้ยวกราด กัดฟันพูด “ถ้ากล้าที่จะก้าวมาข้างหน้าอีกก้าว ฉันจะโทรหาเจี่ยนโม่ป๋ายตอนนี้และให้เขาตายตอนนี้!”
