ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ยูนนาน
Memory House
ในวันที่เจี่ยนถงออกจากโรงพยาบาล ซีเฉินเดินตามเธอกลับไปที่Memory Houseโดยไม่ได้มีความละอาย และเขาเพิ่งใช้เล่ห์เหลี่ยมของการเป็นชายรูปงาม ล่อลวงให้จาวจาวจัดการเช็คอินให้เขา
เจี่ยนถงเกือบจะต้องการส่งเด็กสาวตัวน้อยคนนี้ออกไปหลายพันไมล์ จนสุดลูกหูลูกตา
แต่เมื่อซีเฉินเสร็จสิ้นกระบวนการเช็คอิน เธอก็ตระหนักเรื่องนี้ขึ้นได้ในภายหลัง
ในช่วงไม่กี่วันมานี้ จาวจาวนั้นราวกับบุคคลที่ไร้ความผิด Bossไม่พูดกับเธอ แม้กระทั่งเพิกเฉยต่อเธอ
แต่จาวจาวเมื่อเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของซีเฉิน เธอก็โกรธไม่ลง
“เถ้าแก่เนี้ย ยายเฒ่าคนนั้นมาอีกแล้ว”
จาวจาวอยู่ที่บาร์ จึงเห็นร่างที่น่ารำคาญนั้นก่อนใคร
หางตาของเจี่ยนถงกวาดไปทั่วร่างนั้น จากนั้นหลับตาลง และเพิกเฉยต่อคนคนนั้น
จาวจาวเกลียดชังคุณหญิงเจี่ยน และเห็นได้ชัดว่าคุณหญิงเจี่ยนไม่ได้แก่ขนาดนั้น แต่ว่าแต่ละคำที่ออกจากปากของจาวจาวก็มีแต่คำว่า “ยายเฒ่า” อยู่เต็มปาก
คุณหญิงเจี่ยนรู้สึกเสียวฟันเมื่อรับรู้ได้ถึงความเกลียดชังของจาวจาว แต่เธอทำได้แค่กรีดเด็กสาวผมเหลืองด้วยตาของเธอเท่านั้น
เธอไม่ลืม ว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร
เมื่อเจี่ยนถงเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล คุณหญิงเจี่ยนก็ตามไปเช่นกัน แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามอย่างถึงที่สุดแล้ว เธอก็ไม่สามารถเล็ดลอดสายตาของเฉินซี เข้าใกล้แผนกผู้ป่วยได้
หลังจากที่เจี่ยนถงออกจากโรงพยาบาล หลายวันมานี้ เธอก็มาที่Memory Houseตลอด
คุณหญิงเจี่ยนมองดูลูกสาวที่ไม่แยแสของเธอ หัวใจของเธอก็ราวกับมีเลือดไหลริน
เธอรู้ว่า เธอติดหนี้ลูกสาวของเธอเอง
เธอรู้ว่า เธอกำลังโดนลงโทษจากความผิดที่เธอก่อ
แต่ แต่ว่าโม่ป๋ายยังคงรอเธออยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เพื่อรอความช่วยเหลือ!
และยังมีเจี่ยนเจิ้นตงไอ้แก่สารเลว!
ไอ้แก่สารเลวนั่น แท้จริงแล้วไม่สนใจลูกชายของเธอเลย เขาสนใจแต่ลูกที่เกิดจากนังจิ้งจอกน้อย ลูกนอกกฎหมายที่อยู่นอกสายตา!
คุณหญิงเจี่ยนดูแลตัวเองมาหลายปี เธอไม่พอใจแค่ไหน ก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าถ้าไม่มีลูกชาย เธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย!
ไอ้สารเลวที่เนรคุณอย่างเจี่ยนเจิ้นตง และเธอผู้ที่เข้าสู่วัยชราที่ความสวยเริ่มลดลง และยังลูกชายที่ป่วย จะให้อยู่ในสายตาเขาได้อย่างไร?
“เสี่ยวถง” เธอเดินไปหาหญิงสาวที่กำลังพักฟื้น ริมฝีปากของเธอขยับ เธอรู้ดีว่า คำพูดเหล่านั้น ไม่สามารถพูดออกไปได้ แต่ว่า เธอจะทำอะไรได้อีก
เธอไม่มีทางเลือก หากมีทางอื่น เธอไม่มีทางที่จะข่มเหงลูกสาวของตัวเองแบบนี้
“เจตนาของคุณหญิงเจี่ยน ฉันรู้อยู่แก่ใจ ไม่ต้องพูดอีกแล้ว”หญิงสาวกำลังหลับตา หรือพูดได้ว่าไม่ได้ลืมตามาตั้งแต่แรก เธอเหลือบมองไปที่หญิงผู้ที่ทำสีหน้าวิงวอนอยู่ข้างๆ เธอ
“ไม่…” คุณหญิงเจี่ยนสวนกลับโดยไม่รู้ตัว ดวงตาแข็งกร้าว ริมฝีปากสั่นเทา และอย่างระมัดระวัง ในที่สุดเธอก็พูดมันออกมา “แม่มาที่นี่วันนี้ ไม่ได้มาเพื่อไขกระดูก”
ผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย ยังคงไม่มีการแสดงออกอะไร
คุณหญิงเจี่ยนถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ และทำได้เพียงนำสิ่งที่คนในโทรศัพท์บอกเธอเมื่อเช้านี้ พูดออกมา
“แม่ แม่ต้องการ…” เธอหยุดชั่วขณะ สัญชาตญาณของเธอไม่อยากที่จะพูดอีกต่อไป แต่นึกถึงสิ่งที่คนในโทรศัพท์กำชับไว้ เธอจึงกัดฟันอย่างดุดัน
“เสี่ยวถง ลูกไปขอร้องประธานเสิ่นหน่อยได้ไหม?”
ในที่สุดเจี่ยนถงก็ลืมตา และเหลือบมองไปที่คุณหญิงเจี่ยนด้วยรอยยิ้ม “ประธานเสิ่นคนไหน?”
เมื่อเห็นว่าในที่สุดเธอก็ลืมตา ดวงตาของคุณหญิงเจี่ยนก็เต็มไปด้วยรอยตีนกา เธอคว้ามือของเจี่ยนถงที่ซุกอยู่ในแขนเสื้ออย่างกระตือรือร้น และพูดอย่างเร่งรีบ
“ประธานเสิ่นแห่งบริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปไง คือผู้ชายคนที่ลูกรัก เสิ่นซิวจิ่นคนนั้นไง”
คุณหญิงเจี่ยนที่กำลังกังวลที่จะแสดงเจตจำนงของเธอ ไม่เห็นมือของหญิงสาวที่กำแน่น และสีหน้าที่ยากจะอธิบายก็ปรากฏบนใบหน้าเธอ
ในใจคิดเพียงว่า จะต้องบรรลุเป้าหมาย
“เสี่ยวถง ลูกไปขอร้องเสิ่นซิวจิ่น ตกลงไหม?
ลูกช่วยบอกให้เขาปล่อยเจี่ยนซื่อกรุ๊ป และปล่อยพ่อของลูกไป ได้ไหม? “
วางมือจากเจี่ยนซื่อกรุ๊ป? … ดวงตาของเจี่ยนถงแสดงร่องรอยของความสับสน
เสียงหัวเราะประชดประชัน ดังขึ้น
“เจี่ยนเจิ้นตงคนนั้นใจใหญ่ใจโต คิดว่าถ้าตัวเองอยู่ฝ่ายท่านแก่เสิ่นและลูกชายนอกกฎหมายของตระกูลเสิ่นลู่หมิงชู ก็จะสามารถโค่นอาซิวได้”
มือข้างหนึ่งของซีเฉินล้วงกระเป๋ากางเกง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งยื่นไอแพดส่งมาให้เจี่ยนถง “คุณดูเอาเอง สิ่งที่คุณไม่เข้าใจ มีอยู่ในเวยป๋อ”
ซีเฉินไม่ได้อธิบายไปตรงๆ เขามองลงไปที่ผู้หญิงบนเก้าอี้หวาย
และไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจคำพูดเขาไหม
ผู้หญิงบนเก้าอี้หวายไม่ได้ปฏิเสธ เธอหยิบไอแพดขึ้นมา และค่อยๆ เรียกดูเนื้อหา ด้วยปลายนิ้วบางๆ ของเธอ ค่อยๆ เลื่อนไปที่หน้าจอ ทีละหน้าทีละหน้า มองอย่างละเอียดถี่ถ้วน
เธอจริงจังมาก—ในสายตาของคนอื่น เธอกับชายคนนั้นเกี่ยวพันกันมาตลอดชีวิต
เธอดูมันอย่างตั้งใจ เกี่ยวกับในช่วงสิบวันที่ผ่านมา พายุที่โถมกระหน่ำที่ชายผู้นี้ประสบพบเจอ
ความจริงแล้ว เธอเข้าใจดี ว่าเจี่ยนซื่อกรุ๊ป มีบทบาทอย่างไรในเรื่องนี้
และมัน เห็นได้ชัดแล้วว่า พ่อที่แสนดีของเธอ ตอนนี้ได้รับแรงกดดันแบบใด
นอกจากนี้ เธอก็ได้เห็นข้อความนั้นที่โพสต์เวลาหนึ่งทุ่มสามสิบเอ็ดนาที—ในชีวิตของฉันเสิ่นซิวจิ่น มีภรรยาเพียงคนเดียว และชื่อของเธอคือเจี่ยนถง
รากฟัน กัดกันแน่น จนแทบจะหลุดร่วงออกมา!
หัวใจ เริ่มเจ็บปวดอีกครั้ง และแผ่ขยายออกไป เหมือนกับพื้นผิวของทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุด
ซีเฉินสาบาน ว่าเขาไม่ได้มองผิด แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะซ่อนอารมณ์ของเธอได้ดี แม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีพฤติกรรมระมัดระวัง แต่เขามั่นใจว่า ตาของเขาไม่ได้ตาบอด ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้สงบเหมือนเดิมแล้ว
ซึ่งเมื่อเทียบกับเธอที่ผ่านมา แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เจี่ยนถง คุณบอกว่าคุณไม่สนใจ แล้วทำไมเมื่อคุณรู้เรื่องราวของอาซิว คุณถึงอารมณ์แปรปรวนผิดปกติแบบนี้?
เจี่ยนถง คุณบอกว่ามันเป็นอดีตไปแล้ว แต่จริงๆ แล้วคุณน่ะ ลืมมันไปแล้วจริงเหรอ?
ผู้หญิงบนเก้าอี้หวาย จู่ๆ ก็หลับตาลง!
สีหน้าของเธอเย็นชาทันที!
แล้วกล่าวอย่างเย็นชา
“คุณหญิงเจี่ยนขอร้องผิดคนแล้ว”
หัวใจของคุณหญิงเจี่ยนเต้น “ตึกตัก” ในใจ!
เสี่ยวถงพูดแบบนี้ ไม่ได้กำลังจะปฏิเสธเธอใช่ไหม?
ไม่ได้นะ!
“เสี่ยวถง! ลูก ลูกคิดซะว่าเห็นแก่ประโยชน์ของพ่อของลูก เห็นแก่…” เห็นแก่อะไรอีก? คุณหญิงเจี่ยนครุ่นคิด เธอค้นพบโดยไม่คาดคิดว่า ครอบครัวของพวกเธอ ไม่มีอะไรที่เสี่ยวถงจะต้องคำนึงถึงเลย…โทษแต่อดีต จนไม่เหลือที่ว่างใดๆ แล้วตอนนี้ จะเอาหน้ามาจากไหนอีก?
“เห็นแก่…หน้าของคุณปู่ที่เสียไปแล้วของลูก”คุณหญิงเจี่ยนรู้สึกอึดอัดในใจ พวกเขาคือครอบครัวของเธอ คือพ่อแม่ และพี่ชายของเธอ พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่พวกเขาเทียบอะไรกับคนที่ตายไปแล้วไม่ได้เลย. ..
ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะรู้สึกเหมือนถูกเหน็บแนม แต่เธอก็ไม่สามารถหาใครที่สามารถมีผลต่อจิตใจของเสี่ยวถงได้
“เจี่ยนซื่อกรุ๊ป คือสิ่งที่ท่านห่วงใยมากที่สุดเมื่อคุณปู่ของลูกยังอยู่ และคุณปู่ของลูกก็ยังเป็นผู้ขยายเจี่ยนซื่อกรุ๊ปไปสู่ระดับปัจจุบันด้วยมือของเขาเอง
เสี่ยวถง ลูกทนเห็นจิตใจเลือดเนื้อในชีวิตของเขา ซึ่งเป็นคุณปู่ที่เลี้ยงดูลูกมา ถูกทำลายภายในครั้งเดียวเหรอ?
ถ้าคุณปู่ของลูกรู้ว่า ผลการสู้รบมาทั้งชีวิตของเขา พังทลายลง เขาจะต้องไม่สบายใจแน่ๆ “
ผู้หญิงบนเก้าอี้หวาย แม้ว่าเธอจะหลับตา และแม้ว่าท่าทีของเธอจะดูสงบเหมือนเดิม แต่ริมฝีปากที่เม้มแน่น และร่างกายที่สั่นเทาเผยให้เห็นความโกรธของเธอ
ซีเฉินทนดูไม่ได้ และต้องการเยาะเย้ยคุณหญิงเจี่ยน
แต่วินาทีถัดมา!
ตาที่ปิดสนิทของหญิงสาว ก็เปิดออก และเธอก็เอื้อมมือไปคว้ามือของคุณหญิงเจี่ยน และเหวี่ยงมันออกไป ดวงตาสีดำขลับคู่นั้น
ของเธอ ถูกย้อมด้วยเปลวไฟ จ้องมองตรงไปที่ใบหน้าของคุณหญิงเจี่ยน และตั้งใจพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ เธอกัดฟันและพูดว่า
“คุณมันช่างไร้ยางอาย!”
