มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นสะท้านราวกับใบไม้ร่วง ซีเฉินไม่เคยเห็นผู้หญิงแบบนี้มาก่อน ความโศกเศร้าของเธอ ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา ที่นั่งอยู่ตรงนั้น เหมือนความเศร้าในฤดูใบไม้ร่วง
คุณหญิงเจี่ยนรู้สึกฟุ้งซ่านอยู่ในใจเสมอ เธอไม่เข้าใจอารมณ์นี้ เธอไม่เคยเข้าใจอารมณ์เช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต สิ่งที่กังวลใจยิ่งกว่าคือ–
“เสี่ยวถง เป็นยังไงบ้าง? ประธานเสิ่นเขา–”
“ประธานเสิ่นเขาจะปล่อยเจี่ยนซื่อกรุ๊ป–” ผู้หญิงบนเก้าอี้หวายหลับตาและสกัดกั้นการซักถามของคุณหญิงเจี่ยนโดยทันที ใบหน้าของคุณหญิงเจี่ยนเต็มไปด้วยความสุข “เสี่ยวถง ฉันรู้ว่าเธอ……” ใจอ่อนที่สุด
“แต่เจี่ยนซื่อกรุ๊ป ฉันเป็นคนดูแล” เสียงของหญิงสาวราบเรียบ
“อะไรนะ?” คุณหญิงเจี่ยนอุทานราวกับว่าฟ้าร้อง เสียงที่แหลมคมของเธอตัดผ่านความเงียบสงบของเอ๋อร์ไห่ และเหยียดนิ้วชี้ออกไปอย่างไม่อยากเชื่อ ชี้ไปที่ผู้หญิงที่หลับตาบนเก้าอี้หวาย
“เธอจะทำได้ยังไง!”
“ฉันทำได้” เจี่ยนถงพูดช้าๆ
“นี่มันอกตัญญู! เธอ เธอ เธอใช้ความแกร่งพิชิตความอ่อน!”
หน้าอกของคุณหญิงเจี่ยนขยับขึ้นลงด้วยความโกรธ
ผู้หญิงบนเก้าอี้หวายยิ้มบางๆ และมองไปที่คุณหญิงเจี่ยน
“ฉันคิดว่าคุณไม่ได้สนใจเรื่องนี้ แต่ที่แท้คุณดูทะเยอทะยานที่สุด! คุณต้องการยึดทรัพย์สินของโม่ป๋าย!” ในศีรษะของคุณหญิงเจี่ยนมีเพียงประโยคที่ว่า “เจี่ยนซื่อกรุ๊ป ฉันเป็นคนดูแล” เธอสับสน จึงอ้างถึงเจี่ยนเจิ้นตง “พ่อของเธอไม่เห็นด้วยแน่นอน! เธอคิดผิดแล้ว!”
“เฮ่~” เจี่ยนถงหัวเราะเยาะ ค่อยๆลืมตาขึ้น และจ้องไปที่คุณหญิงเจี่ยนโดยตรง
“คุณกลับไปถามเจี่ยนเจิ้นตงได้เลย ว่าต้องการที่จะเป็นคุณนายของเจี่ยนซื่อกรุ๊ปในเมือง S หรือต้องการเป็นคนยากจนที่มีหนี้สินล้นเหลือ”
เจี่ยนถงมองดูคุณหญิงเจี่ยนอย่างเย็นชา เท่าที่จำได้เกี่ยวกับคุณหญิงเจี่ยน มีน้อยคนที่จะหยาบคายด้วย จึงพูดต่อว่า “คำพูดเหล่านี้ ฉันขอส่งให้คุณหญิงเจี่ยนด้วย
ฉันเป็นคนดูแลครอบครัว และคุณยังคงเป็นคุณหญิงเจี่ยนในสังคมที่ร่ำรวยของเมือง S เจี่ยนโม่ป๋ายก็ยังเป็นคุณชายของตระกูลเจี่ยนเช่นกัน เงินเดือนของคุณก็ยังเป็นไปตามเดิม ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย
ค่ารักษาพยาบาลก็ไม่มีวันขาด ค่าใช้จ่ายของคุณหญิงเจี่ยน เดือนละห้าหมื่น
ถ้าคุณหญิงเจี่ยนและคุณเจี่ยนไม่พอใจ ต่อจากนี้เจี่ยนซื่อกรุ๊ปจะกลายเป็นประวัติศาสตร์ของเมือง S คุณหญิงเจี่ยนเป็นคนฉลาด คิดเอาเองว่าข้อไหนได้เปรียบที่สุดนะคะ”
คุณหญิงเจี่ยนหูผึ่ง!
แต่สิ่งที่ทำให้เธอกลัวมากขึ้น คือตาแดงก่ำของเจี่ยนถง!
เจี่ยนถงโบกมือ “กลับไปคิดดูนะคะ ลองถามคุณเจี่ยน ไปเถอะค่ะ”
เธอเหนื่อยมาก เหนื่อยมากๆๆๆ มองดูแผ่นหลังที่หนีเตลิดของคุณหญิงเจี่ยน นัยน์ตาก็เป็นประกายด้วยความปีติ!
พวกเขาถือว่าเธอเป็นหนึ่งในสิ่งล้ำค่าไม่กี่อย่าง พูดข่มขู่เธอ ดีกว่าพูดขอร้องเธอ ทั้งๆ ที่เธอรู้ว่าไม่สามารถ ไม่ควร แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้!
ตอนนี้เธอนำชีวิตครอบครัวของเจี่ยนซื่อกรุ๊ปมาด้วย เธอมองไปที่ทิศทางที่คุณหญิงเจี่ยนจากไป……คุณเจี่ยน คุณหญิงเจี่ยน คุณชายเจี่ยน พวกคุณจะต้องเจ็บปวด?
ดวงตาที่แดงก่ำนั้นเต็มไปด้วยความสุขและความสิ้นหวัง……ความสุขที่สิ้นหวัง!
บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ป
ห้องทำงานท่านประธาน
“เป็นเธอ” ลู่หมิงชูนั่งลงที่เก้าอี้ตรงกันข้าง และฟังเสียงจากโทรศัพท์อย่างเงียบๆ
เขาแน่ใจว่าเป็นเธอ–เจี่ยนถง
ในเวลานี้ เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้ง
ซีเฉินโทรมา
ในโทรศัพท์ ซีเฉินพูดเพียงว่า “คุณหญิงเจี่ยนใช้ท่านแก่เจี่ยนที่เสียชีวิตไปแล้ว พวกเขาใช้ท่านแก่เจี่ยน มัน……น่ารังเกียจจริงๆ!”
สายตาของชายคนนั้นไม่แยแส “เดาถูกแล้ว” ผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจชีวิตและความเป็นตายของเจี่ยนโม่ป๋าย ตระกูลเจี่ยน ยังมีอะไรที่คุ้มค่าให้เธอสนใจอีก?
การโทรศัพท์ครั้งนี้ ดูเหมือนจะเป็นการอ้อนวอน แต่เป็นการตัดสินใจที่ยากยิ่งกว่าสำหรับผู้หญิง
หัวใจของเขาเจ็บปวดอีกครั้งอย่างไม่มีเหตุผล ดวงตาคมดิ่งลง รู้สึกเงียบเหงามากขึ้น ผู้หญิงคนนั้น เขาบีบบังคับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว
ทั้งที่รู้ว่าไม่ควรทำ แต่กลับทำ
สูญเสียและบีบบังคับ
เขาแค่ต้องการรั้งไว้ แม้ว่า……จะต้องกักขัง!
กักขังเธอไว้เคียงข้างเขาไปชั่วชีวิต แม้ว่าเขาจะต้องตกนรกหลังความตาย หรือต้องตกนรกถึง 18 ขุมก็ตาม
ซีเฉินหัวเราะขึ้นทันที “แต่เจี่ยนถงไม่ใช่คนว่าง่ายเจี่ยนซื่อกรุ๊ป เธอต้องการเป็นใหญ่ นายไม่เห็นหน้าคุณหญิงเจี่ยนในตอนนั้นเหรอ”
“ตระกูลเจี่ยนมีเพียงท่านแก่เจี่ยนที่เป็นหน้าเป็นตา ถึงจะทำให้เสี่ยวถงโทรมาหาฉันได้ หากพวกเขากล้าอ้างถึง ท่านแก่เจี่ยน ก็ต้องรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็มีอารมณ์โกรธเช่นกัน” เสิ่นซิวจิ่นพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เธอต้องการเป็นใหญ่ในเจี่ยนซื่อกรุ๊ปและควรจะเป็นอย่างนั้น”
ในตอนนี้ เธอเต็มใจที่จะดูแลเจี่ยนซื่อกรุ๊ปซึ่งถือว่าดีมาก แสดงว่าเธอต้องจากเอ๋อร์ไห่ และกลับไปที่เมือง S และเมื่อเธอกลับมาที่เมือง S เธอจะต้องกลับเข้าสู่โลกอีกครั้ง เมื่อเป็นแบบนี้ เขาถึงจะสามารถเก็บเธอไว้ข้างกายเขาได้ตลอดไป
ทำไมซีเฉินไม่เข้าใจเสิ่นซิวจิ่น เขาหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “อย่าบีบบังคับเธอเกินไป” จากนั้นโทรศัพท์ก็ตัดสายไป
ลู่หมิงชูพูดเสียงทุ้มต่ำ “ท่านแก่เจี่ยนไม่ได้ดีกับเธอจริงๆ” ผู้หญิงคนนั้น ท่านแก่เจี่ยนทำเพื่อจุดประสงค์บางอย่าง ไม่ได้ “ดี” กับเธออย่างแท้จริง ก็เลยโทรมา?
“จะบอกว่าเธอโง่เง่าก็ยังมองไม่ออก?” ณ จุดนี้ เขาไม่เห็นด้วยกับเจี่ยนถง
“คลืด” ชายตรงข้ามลุกขึ้นทันที เก้าอี้ข้างหลังเขาส่งเสียงเล็กน้อย เงาร่างสูงของเขาก็ปกคลุมไปทั่วร่างลู่หมิงชู
“ไม่ได้โง่เง่า และไม่ใช่มองไม่ออก” ดวงตาของเสิ่นซิวจิ่นจ้องไปที่ใบหน้าของลู่หมิงชู นัยน์ตาราบเรียบ
“นายคิดว่าเสี่ยวถงไม่เข้าใจจริงๆ เหรอ?
หรือว่ากว่า 10 ปีเธอไม่รู้คำว่าดีของท่านแก่เจี่ยน ว่ามีเงื่อนงำหรือไม่?”
“แล้วทำไม……”
ดวงตาของเสิ่นซิวจิ่นลึกขึ้นเรื่อยๆ และค่อยๆ ซึมเข้าไปในเจ็บปวดลึกๆ
“เธอรู้ เธอรู้ทุกอย่าง
เธอไม่เคยพูด
ท่านแก่เจี่ยนยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่ได้พูด ท่านแก่เจี่ยนจากไปแล้วก็ไม่ได้พูด
เธอแค่จัดการ ‘กองทุนดวงหัวใจ’ ให้ดี นั่นคือสิ่งเดียวที่ท่านแก่เจี่ยนหวังกับเธอ ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลเจี่ยน สิ่งเดียวที่หวังให้เธอทำให้ดี”
ความหวัง “เพียงอย่างเดียว” และเป็นสิ่งที่เจี่ยนถงทำได้เพียงอย่างเดียวเช่นกัน ท่านแก่เจี่ยนเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้เจี่ยนถงยื่นมือไปยุ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับเจี่ยนซื่อกรุ๊ป ดังนั้น จึงให้ “กองทุนดวงหัวใจ” กับเจี่ยนถง
ลู่หมิงชูโกรธเล็กน้อย “นายก็เข้าใจเจตนาเดิมของท่านแก่เจี่ยน แทนที่จะพูดว่าปฏิบัติต่อเธออย่างดี ก็สู่พูดว่าใช้ประโยชน์จากคำว่ารักไม่ดีกว่าเหรอ แบบนั้นก็ถือเป็นการปฏิบัติต่อเธออย่างดีแล้ว? เธออ่อนข้อให้นาย เพราะท่านแก่เจี่ยนอย่างนั้นเหรอ?” เขารับไม่ได้!
หนึ่งคือรู้สึกว่าเจี่ยนถงที่เป็นแบบนี้ โง่เกินไป
สองคือรู้สึกว่า เธอไม่แยแส ไม่ยอมแพ้ต่อเขาขนาดนี้ เธอจะก้มหัวให้กับคนแซ่เสิ่นอย่างง่ายดายได้อย่างไร!
ริมฝีปากของเสิ่นซิวจิ่นหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ เหยียดหยามอย่างเย็นชา ลู่หมิงชูเงยหน้าขึ้น ก็พบกับการเหยียดหยามของเสิ่นซิวจิ่น
ก่อนที่เขาจะโกรธ อีกฝ่ายก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า
“เธอรู้ทุกอย่าง สิ่งที่นายมองออก เธอก็มองออกหมด
แต่นั่นก็เป็นหนึ่งในแสงสว่างไม่กี่ดวงในชีวิตของเธอ” เมื่อถึงจุดนี้ เสิ่นซิวจิ่นก็รู้สึกจุกในลำคอ หัวใจเต็มไปด้วยความเจ็บปวดแทนเธอ แทนผู้หญิงที่โง่เง่าคนนั้น
“ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีจุดประสงค์ ทั้งๆ ที่รู้ว่าดีมีเงื่อนงำ แต่เธอก็ยังเข้าไปยุ่งเกี่ยว” เช่นเดียวกับเขา ทั้งๆ ที่รู้ว่าการรักเขาจะทำให้เหนื่อย แต่ผู้หญิงโง่เง่าคนนั้น ตอนแรกก็เข้าไปยุ่งเกี่ยวเช่นกัน ตั้งแต่นั้นมา ก็เป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ของเธอ
เสิ่นซิวจิ่นเป็นจุดเริ่มต้นของความทุกข์ยากทั้งหมดของเจี่ยนถงหญิงโง่เง่าคนนั้น
ในชีวิตนี้ เขาเต็มใจที่จะรักเธออย่างถึงที่สุด
ลู่หมิงชูสั่นสะท้าน หัวใจของเขาไม่สามารถหยุดสั่นได้……มีคนที่รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นของปลอม แต่ก็ยังแสดงความจริงใจออกมา?
ในโลกนี้ มีคนแบบนี้อยู่จริงหรือ?
เขาไม่อยากเชื่อเลย!
“เธอจำแต่เรื่องดีๆ ของท่านแก่เจี่ยน ไม่จำเรื่องไม่ดีของท่านแก่เจี่ยน ในสายตาเธอ มีเพียงความดีของท่านแก่เจี่ยนเท่านั้น นายคิดว่าเธอโง่เง่าไปซะทุกอย่างจริงๆ เหรอ!
ลู่หมิงชู ผู้หญิงที่ฉันหลงรักก็เป็นแบบนี้” ริมฝีปากบางของชายคนนั้นยกขึ้น นัยน์ตาของเขาอบอุ่น และภูมิใจอย่างยิ่ง
ในหูของลู่หมิงชู เสียงอันไม่พึงประสงค์ของเสิ่นซิวจิ่นยังคงก้องกังวาน “แล้วนายล่ะ? ลู่หมิงชู สิ่งที่นายรัก มันคืออะไรกันแน่?”
เปลี้ยง–
เสียงฟ้าร้องในหู!
แล้วนายล่ะ? ลู่หมิงชู สิ่งที่นายรัก มันคืออะไรกันแน่!
ความรักของเขารักคืออะไรกันแน่? ดวงตาลู่หมิงชูเลื่อนลอย ไม่รู้ว่าเดินออกจากห้องทำงานของเสิ่นซิวจิ่นอย่างไร ไม่สนใจผู้คนที่ผ่านไปมา ก้าวเข้าไปในลิฟต์ รับรู้ถึงเสียง “ติ๊ง” เมื่อประตูลิฟต์เปิดอีกครั้ง ก็อยู่ในโรงรถชั้นใต้ดินแล้ว
ดวงตาที่เลื่อนลอย ของลู่หมิงชูค่อยๆ คืนสติอีกครั้ง–เข้าไปในชีวิตของเธอช้าไป ไม่จำเป็นต้องรู้สึกอิจฉาหรือสงสารเธอ ในอดีตของเธอ ไม่ได้มีส่วนร่วม ในอนาคตของเธอ ก็อาจจะเป็นไปไม่ได้
เขาแค่……มาช้าไปเท่านั้น
