Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 256 เจี่ยนถงที่หมดอาลัยตายอยากกำลังจะเสียสติกับเสิ่นซิวจิ่น

ร่างกายของเจี่ยนถงแข็งทื่อ และอุณหภูมิของร่างกายของบุคคลนั้นยังคงส่งผ่านผ้าสองชั้นนั้นอย่างชัดเจน

เธอไม่กล้าขยับ เธอกลัว

อย่างน้อย ในขณะนี้เธอก็ไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ได้

ว่ากันว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง แต่หลายสิ่งหลายอย่างกลับกลายเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจลืมเลือนได้เวลานั้น

ฝ่ามือบนไหล่ร้อนอย่างน่าตกใจ ไม่ใช่แค่ฝ่ามือ หน้าอกของเขา และทุกส่วนของร่างกายของเขาร้อนอย่างน่าตกใจ

ในตอนแรก ลมหายใจพ่นไปที่หูของเธอ แต่จากนั้นก็ค่อยๆ เคลื่อนลง มาที่ติ่งหู และคอ

ผู้หญิงคนนั้นกัดฟันแน่น ไม่รู้ว่ากำลังอดทนหรืออะไร มือร้อนนั้นเข้าไปในชุดนอนของเธอ ดวงตาของเธอเผยความโกรธ แต่ยังคงกัดฟันแน่น

เธอกำฝ่ามือนั้นแน่น จิกเล็บเข้าไปในฝ่ามือของเขา

เธอพยายามที่จะเพิกเฉย แต่มือนั้นเคลื่อนตัวราวกับเงา ลูบไปรอบเอวของเธอ เธอพูดกับตัวเองว่า อดทนอีกหน่อย อีกนิดหนึ่งเท่านั้น

แต่วินาทีถัดมา!

ทันใดนั้นเธอก็ตกใจ ตาของเธอเบิกกว้าง!

นัยน์ตาของเธอมีอารมณ์อื่นนอกเหนือจากความโกรธและความอดทน-คือความกลัว

“เสิ่นซิวจิ่น! คุณเสียสติไปแล้วเหรอ!” เสียงที่ขาดหายไปหลายปีช่างเฉียบแหลมมากในขณะนี้

เธอคิดว่าเธอกล้าหาญ เธอคิดว่าเธอทนได้ แต่เธอประเมินตัวเองสูงเกินไป!

มือที่เอวด้านหลังโอบเธอแน่น “อย่าจับตรงนั้น!” เธอตวาดใส่เขาเสียงขุ่นมัว เธอต้องการจะกรีดร้องอย่างคนทั่วไป ที่แสบหูและไม่น่าฟัง ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะจงใจลดเสียงลง เพื่อที่จะพูดเพื่อซ่อนเสียงที่ไม่น่าฟังนั้น เพื่อแสดงให้เห็นว่าเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ

แต่วันนี้เธอไม่สนใจ

“อย่าจับ อย่าจับ เสิ่นซิวจิ่น คุณอย่าแตะต้อง” เธอดิ้นรน ดิ้นรนอย่างรุนแรง พยายามหลบหนี แต่ฝ่ามือของชายคนนั้นเหมือนคีมคีบเหล็ก จับเธอแน่น และไม่ยอมผ่อนแรงเลย

“อย่าแตะต้องตรงนั้น เสิ่นซิวจิ่น……” ในที่สุดน้ำตาก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น พูดด้วยน้ำเสียงแหบห้าว “ตรงไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ตรงนั้น……เสิ่นซิวจิ่น ได้โปรด ตรงนั้นไม่ได้……”

มือของชายคนนั้นโอบเอวของหญิงสาวไว้แน่น การดิ้นรน ความหวาดกลัว ร่างกายที่สั่นเทาของเธอ ในใจเขา รับรู้ถึงความหวาดกลัวที่แผ่ซ่านไปทั่ว จากฝ่ามือไปยังหัวใจของเขา

เจ็บปวด!

เจ็บปวดที่สุด!

เจ็บปวดกว่าทุกที!

นี่คืออาการบาดเจ็บของเธอ แต่เป็นความเจ็บปวดของเขา

ผู้หญิงคนนั้นดิ้นรนด้วยความกลัว ร่างกายหยุดสั่นไม่ได้ ชายคนนั้นจับเอวเธอแล้วตัวสั่นเล็กน้อย ถ้าไม่มองใกล้ๆ จะไม่พบว่าฝ่ามือใหญ่คู่นั้นสั่น แต่ก็ยังโอบแน่นที่เอวเธอ

เสิ่นซิวจิ่นไม่พูดอะไร ความเจ็บปวดในดวงตาของเขากำลังจะแทรกซึม ถึงกระนั้น ก็ยังกดไปที่ริมฝีปากบางๆ ของเธอแน่น พลิกตัวโดยไม่พูดอะไรเลย พลิกหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา และก้มหน้าลงไป

มีน้ำตาเอ่อในดวงตาของเจี่ยนถง แต่เธอไม่ยอมให้มันไหลลงอย่างดื้อรั้น เธอร้องไห้ แสดงความอ่อนแอ แต่เธอใช้วิธีที่ไม่ชัดเจนนี้เพื่อรับมือกับมัน

เธอดีดดิ้น ตะกายสองขา แต่กลับถูกน่องที่แข็งแรงของผู้ชายบนร่างเธอกดลงไว้ เธอไม่สามารถขยับขาได้ เธอจึงยื่นมือออกมาและปัดป่ายอย่างบ้าคลั่ง เธอมองไม่เห็นข้างหลัง แต่เธอปัดป่ายทุกอย่างที่เธอทำได้

เธอสะบัดมืออย่างบ้าคลั่ง มือหนานั้นรัดข้อมือทั้งสองของเธอไว้ และกดไว้ที่หลังของเธอแน่น

“เสิ่นซิวจิ่น! ไอ้สารเลว! ไอ้สารเลว! คุณเคยพูดเอง!

คุณเคยพูดเอง! คุณเป็นคนพูดเอง!!!”

เธอตะโกน ตาของเธอแดงขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาเหล่านั้นที่เธอกลั้นไว้ ทำไมเธอถึงต้องไหลออกมา ไหลออกมาทำไม?

เพราะใคร?

เพราะอะไร?

เขา?

ไม่!

ไม่!

ความเจ็บปวดในดวงตาของชายคนนั้นเกือบจะควบคุมไปทั้งหมด เขาจดจ่ออยู่กับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ การเคลื่อนไหวของมือเริ่มหยาบขึ้น แต่ทุกการเคลื่อนไหวนั้นก็ระมัดระวังมาก

ทันใดนั้น!

เจี่ยนถงลืมตาขึ้นด้วยความตื่นตระหนก หยุดกรีดร้อง ร่างกายสั่นเทา ลำคอเหมือนถูกอุดไว้ด้วยสำลี

แผ่นหลังแผ่เย็นขึ้นมา ชุดนอนของเธอก็ถูกยกขึ้น

“อ๊ะ!” ร้องเรียกอย่างสิ้นหวัง “เสิ่นซิวจิ่น! ฉันเกลียดคุณ!”

ในดวงตาของชายคนนั้น มีความเจ็บปวดอย่างมาก หัวใจของเขารู้สึกเหมือนถูกมีดกรีด!

เขากดผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่าง น่องขาของเขากดทับขาที่ดีดดิ้นของเธอ ฝ่ามืออันทรงพลังของเขาจับข้อมือเธอด้วยมือข้างเดียว และก้มศีรษะลง ศีรษะสีดำโน้มลงไปที่เอวด้านหลังของเธอ และจูบอย่างร้อนแรงแผดเผา ที่รอยแผลเป็นน่าสยดสยอง ส่วนที่หายไปนั้น เขาเต็มใจที่จะขุดเอาหัวใจของตัวเอง เติมเต็มเข้าไป

เจี่ยนถงดีดดิ้นหนักขึ้นเรื่อยๆ หน้าผากของเธอ ผมที่ยาวถึงหลังเอว ม้วนตัวเพราะหยาดเหงื่อ แนบติดอยู่บนใบหน้า และหลังของเธอ

เธอดีดดิ้นอย่างสุดชีวิต แต่ยิ่งเธอดีดดิ้นมากเท่าไหร่ เสิ่นซิวจิ่นที่อยู่บนร่างเธอก็ยิ่งจูบแน่นขึ้นเท่านั้น

“เสิ่นซิวจิ่น! ฉันเกลียดคุณ! คุณได้ยินไหม! ฉันเกลียดคุณ! เกลียดคุณ! เกลียดคุณ!” เธอบิดเอวของเธออย่างแรง พยายามหลีกเลี่ยงการจูบนั้น เธอตะโกน และร้องไห้ อย่างกลั้นน้ำตาไม่อยู่

เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดอะไร ไม่สำคัญว่าเธอพูดจะอะไร ตราบใดที่เธอสามารถหยุดพฤติกรรมบ้าๆ นี้จากคนบ้านั้นได้ เธอจะทำทุกอย่าง!

“หยุด หยุด!” เธอกรีดร้องเหมือนเด็กด้วยน้ำเสียงที่หยาบกระด้าง

แต่คนบ้าคนนั้นเขาไม่สนใจเลย!

เจี่ยนถงกำฝ่ามือแน่น จนเลือดเกือบออก “เสิ่นซิวจิ่น! อย่าแตะต้องมัน อย่าแตะต้องตรงนั้น”

ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน เขาจูบเป็นทางยาวอย่างเงียบๆ สิ่งที่อยู่ระหว่างขานั้นอดกลั้นจนปวดไปหมดแล้ว แต่เขาต้องการ นั้นมากกว่าร่างกายของเธอ

ศีรษะสีดำฝังไว้ที่หลังเอวของเธอ ใบหน้าหล่อเหลาราบเรียบนั้น ตอนนี้เต็มไปด้วยความลุ่มหลง ริมฝีปากบางเห่อร้อน ตราหน้ารอยจูบลงไป

จูบนั้นเหมือนสำนึกผิด เขาแทบรอไม่ไหวที่จะฝังความเสียใจที่ซ่อนอยู่ในใจนับไม่ถ้วนเข้าไปในร่างกายของเธอ เขาเองก็เห็นแก่ตัวเช่นกัน เขาอยากให้เธอตอบสนองเขา ไม่ใช่แววตาที่ราบเรียบ และประโยคที่ไม่แยแสแบบนั้น

โหดร้าย……ใช่! เขาโหดร้ายกับเธอเสมอ

แต่เขาไม่มีทางอื่นที่จะพิสูจน์ได้ว่า ในใจของเธอ มีเขาเสิ่นซิวจิ่นอยู่

กลัว!

กลัวอย่างมาก!

กลัวว่าพื้นที่ของเสิ่นซิวจิ่นจะหายไปในหัวใจของเธอตั้งนานแล้ว!

กลัวเธอไม่สนใจเขาอีก

ทุกวันนี้ ความเฉยเมยของเธอ ความเยือกเย็นของเธอ เฉยชาของเธอ และความเรียบนิ่งในดวงตาของเธอ ล้วนทำให้เขาหวาดกลัว! กลัวหัวใจจะเจ็บปวด! เขาต้องการให้เธอตอบสนองเขา ไม่ใช่ร่างกายที่ไร้วิญญาณเหมือนท่อนไม้ที่ตายแล้วแบบนี้

เขาบังคับให้เธอเผชิญหน้ามากับเขา เผชิญหน้ากับอดีตของพวกเขา เผชิญกับความรักของพวกเขา

แม้จะเจ็บ!

เจี่ยนถงหอบหายใจ กำลังของร่างกายเธอ เดิมทีก็ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว ไม่ดี ร่างกายที่บุบสลายนี้ ได้เสื่อมโทรมไปตั้งนานแล้ว

น้ำตาในดวงตาของเธอพลุ่งพล่านออกมา มีเสียงคร่ำครวญอยู่ในลำคอของเธอเป็นระยะ

ความขมขื่นของดวงตานั้นทำให้คนรู้สึกเจ็บปวด ดวงตานั้นค่อยๆ ราบเรียบ ดูเหมือนกล้ำกลืน ดูเหมือนยอมอ่อน ดูเหมือนร้องขอความเมตตา “ฉันจะปล่อยให้คุณทำ ฉันจะยอมให้คุณทำทุกอย่าง จะทำอะไรก็ได้”

เธอยังพูดอีกว่า “เสิ่นซิวจิ่น ฉันสามารถถอดเสื้อผ้าและนอนราบปล่อยให้คุณทำก็ได้ จะใช้ปากช่วยคุณปลดปล่อยก็ได้ คุณอยากให้ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น แต่ขอร้องคุณ ขอร้องคุณหยุดสัมผัสตรงนั้น” จะตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น……แต่อย่าแตะต้องตรงนั้นก็พอ

เจ็บ มันเจ็บ……น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจหยุดได้