วันรุ่งขึ้น
“ฉันต้องการย้ายออก” บนโต๊ะอาหาร เจี่ยนถงวางชามและตะเกียบในมือ และพูดกับผู้ชายที่นั่งข้างๆ
จิตใจกระสับกระส่ายนะยะ ความอึมครึมของชายผู้นี้……
“ได้”
“เคล้ง” เสียงช้อนตกลงไปในชามซุปเห็ดหูหนูขาว และชายคนนั้นก็ตอบรับอย่างเรียบง่าย
“……” เจี่ยนถงเฉื่อยชาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วมองไปที่ชายคนนั้นด้วยความสงสัย
เขา พูดง่ายอย่างนั้นเลยเหรอ?
“คอนโดมีเนียมของหมู่บ้านดอกสวนช้างเผือกเป็นยังไง?”
เสิ่นซิวจิ่นมีนิสัยชอบดื่มกาแฟดำในตอนเช้า เขาจิบอย่างมีสง่า เหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามและพูดว่า “จะย้ายออกก็ได้ แต่ผมอยากรับประกันความปลอดภัยของคุณ คอนโดมีเนียมของหมู่บ้านดอกสวนช้างเผือก อยู่ใกล้ๆ กับบริษัทของคุณ และมีระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีอันดับต้นๆ ของเมือง”
เจี่ยนถงกำลังจะโต้แย้ง ชายคนนั้นวางกาแฟในมือลง “เสี่ยวถง คุณต้องรู้เรื่องหนึ่ง ใจจริงของผม ไม่อยากให้คุณย้ายออกไป”
แต่การปล่อยให้เธอออกไปอยู่ข้างนอก นี่คือการยอมถอยที่ใหญ่ที่สุดที่เขาสามารถทำได้
แม้จะยอมถอย แต่ก็ยังมีความไม่ท้อถอยดั้งเดิม
เมื่อคิดถึงโพสต์ในเวยป๋อของเมื่อวาน ข้อความมากมาย– “ในฐานะสามีที่ครบคุณสมบัติ เราต้องตอบสนองความต้องการของภรรยาให้มากที่สุด”
ไป๋ยู่สิงพูดว่า ถ้าไม่รู้จักวิธีรัก ก็จงเรียนรู้
ถ้านี้คือวิธีที่คนธรรมดารักภรรยาตัวเอง เขาคิดว่าถึงแม้เขาไม่เห็นด้วยและไม่อยากทำ เขาก็จะยังคงเรียนรู้ที่จะรักเธอ
“……ค่ะ งั้นก็หมู่บ้านดอกสวนช้างเผือก”
เจี่ยนถงพูดขึ้น
ในขณะที่เธอจะขอออกไปอยู่ข้างนอก เธอได้เตรียมพร้อมกับการไม่มีเหตุผล ดื้อดึง แต่นิสัยชอบควบคุมของผู้ชายแล้ว
แต่ตอนนี้ มันราบรื่นมาก และเธอก็พยักหน้าอย่างง่ายดาย เธอมีคงคิดว่าเป็นภาพลวงตา
มีความโกลาหลที่หน้าประตู
“ใคร?” เสิ่นซิวจิ่นเองก็อารมณ์เสียมากเพราะเจี่ยนถงกำลังจะย้ายออก ไป๋ยู่สิงบอกว่าเขาทำผิด และควรเรียนรู้ความรักของคนธรรมดาบ้าง แม้ว่าจะอารมณ์เสีย ก็ควรเก็บไว้ในใจ ในช่วงเช้าแบบนี้ มีเสียงคึกคักวุ่นวายจากประตู ความโกรธที่อยู่ภายในของเขา เจอที่ระบายออกแล้ว
ในขณะนั้น เสิ่นเอ้อและเสิ่นซานที่รออยู่ที่โต๊ะไม่กล้าที่จะมองตรงไปยังพวกเขา
พ่อบ้านรีบเข้ามา “มาหาคุณนายครับ”
มาหาเสี่ยวถง?
สีหน้าของเสิ่นซิวจิ่นอึมครึมมากขึ้น เช้าขนาดนี้ ภรรยาของเขากำลังย้ายออกไปแล้ว ยังมีคนกล้ามารบกวนโลกของคนสองคนระหว่างเขากับภรรยาอีกเหรอ!
โดยธรรมชาติ “โลกของคนสองคน” เป็นความเข้าใจของเสิ่นซิวจิ่นคนเดียว เจี่ยนถงรับรู้ด้วยไหม ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
แต่ในขณะนั้น ชายที่อารมณ์กำลังจะระเบิดออก ได้ตัดสินใจในใจว่า–มีคนกำลังรบกวนโลกของคนสองคนระหว่างเขากับภรรยา!
“เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง?”
“……” พ่อบ้านกะพริบตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า……นี่มันอะไรกัน?
“ผู้ชาย……”
“ไล่ออกไป”
พ่อบ้านปาดเหงื่อเย็นที่หน้าผากอีกครั้ง “มีทั้งผู้ชายและผู้หญิงครับ คุณชาย มีแม่ลูกคู่หนึ่งต้องการพบคุณนายครับ” เขากลัวว่าชายที่อยู่หลังโต๊ะจะยังไล่คนออกไป จึงรีบพูดให้จบอย่างรวดเร็ว
เสิ่นซิวจิ่นขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำว่าแม่ลูกคู่หนึ่ง?
เขาหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด แต่เมื่อเขาหลับตาลง ดวงตาของเขาก็จ้องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวข้างๆ
“เสี่ยวถง อยากเจอไหม?”
สีหน้าของเจี่ยนถงราบเรียบ ริมฝีปากเม้มแน่น แสดงถึงความดื้อรั้น
“ช่วยบอกพวกเขาทีค่ะ ถ้ามีเวลาฉันจะกลับไปที่ตระกูลเจี่ยน”
เธอที่เพิ่งสั่งกับพ่อบ้านเสร็จ เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้น เดินผ่านโถงทางเดิน และบุกเข้าไปในห้องอาหาร
“เสี่ยวโอวเรียกพี่สาวเร็วเข้า”
มีผู้หญิงหน้าตาสวยดึงเด็กอายุ 10 ขวบไปหาเจี่ยนถง “เร็วเข้าเสี่ยวโอว นั่นคือพี่สาวของลูก”
เจี่ยนถงตกตะลึงเมื่อเห็นแม่ลูกคู่นี้ตรงหน้า……พ่อบ้านบอกว่าเป็นแม่ลูกคู่หนึ่ง เธอคิดแค่ว่าคุณหญิงเจี่ยนกับเจี่ยนโม่ป๋าย แต่เธอไม่คิดว่า……บนใบหน้าของเธอไร้ซึ่งการแสดงออกอยู่ครู่หนึ่ง
