ติงหน่วนรู้จักเจี่ยนเจิ้นตงเป็นอย่างดี เธอก็คือหนอนบ่อนไส้ในท้องของเจี่ยนเจิ้นตงดีๆนี่เอง
เสียงงอแงของเธอ ทำให้เจี่ยนเจิ้นตงรู้สึกพึงพอใจ
“อปป้า～” ติงหน่วนทำหน้าตัดพ้อ นำคำพูดของเจี่ยนถงมาใส่สีตีไข่แล้วเล่าให้เจี่ยนเจิ้นตงฟัง พร้อมกับเช็ดน้ำตาป้อยๆ
“อปป้า～คุณเองก็รู้ เสี่ยวโอวเขาเพิ่งจะไม่กี่ขวบเองนะ ยังไม่ถึงวัยเจริญพันธุ์เลย แต่ลูกสาวของคุณกลับบอกว่า ให้เสี่ยวโอวบริจาคไขกระดูก ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากช่วยโม่ป๋าย แต่ว่าเสี่ยวโอวเพิ่งจะสิบขวบเองนะ เรื่องบริจาคอวัยวะในร่างกาย ถ้าเสี่ยวโอวโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ต้องรอให้คุณอื่นมาบอกหรอก ฉันนี่แหละจะเป็นคนพาเสี่ยวโอวไปที่โรงพยาบาลเอง แต่ว่าเสี่ยวโอวยังไม่โตเต็มไว ถ้าเกิดบริจาคไป จะส่งผลกระทบอะไรต่อเสี่ยวโอวบ้างก็ไม่รู้”
เธอพ่นคำพูดออกมาเป็นกอง แต่ไม่ยอมพูดคำว่า “ไม่บริจาค” ออกมาตรงๆ นี่คือความฉลาดของเธอ เพราะคำนี้เธอจะพูดออกมาตรงๆไม่ได้ ต้อง——
“เพ้อเจ้อ!” เจี่ยนเจิ้นตงปาหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง “ปัง” “เสี่ยวถงนังลูกเนรคุณ คิดจะเล่นไม่ซื่อกับเสี่ยวโอวเหรอ! เด็กอายุแค่สิบขวบ จะไปบริจาคไขกระดูกได้ยังไง? บริจาคไม่ได้! ไม่ได้เลยเด็ดขาด!”
ติงหน่วนยืนปาดน้ำตาอยู่ข้างๆ “แต่ว่าฉันรับปากลูกสาวคุณไปแล้ว ว่าจะพาเสี่ยวโอวไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ถ้าเกิดอวัยวะจับคู่กันได้ ฉันก็จะเซ็นใบรับรองให้”
เธอพูดพร้อมกับอิงแอบในอ้อมกอดของเจี่ยนเจิ้นตง “อปป้า～ฉันพูดออกไปแบบนั้น ต่อมาฉันก็รู้สึกว่ามันไม่ถูกต้อง อปป้า～ทำยังไงดี ถ้าเกิดอวัยวะจับคู่กัน——“
เธอพูดยังไม่ทันจบ ฝ่ามือของเธอที่วางแนบอยู่บนหน้าอกของเจี่ยนเจิ้นตง ก็ถูกเจี่ยนเจิ้นตงกุมเอาไว้ “จับคู่ได้ก็จับไปสิ ยังไงก็ไม่มีทางสำเร็จอยู่ดี”
“คะ?” ติงหน่วนลิงโลด ทั้งๆที่เข้าใจ แต่กลับตีมึน
“ฉันบอกว่าจับคู่กันไม่ได้ ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างแน่นอน”
เจี่ยนเจิ้นตงเอ่ยพูดด้วยใบหน้ามั่นใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นใบหน้าเจ้าชู้ “แค่เรื่องเล็กๆน่า ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ——“
เมื่อเขาพูดประโยคนี้ ทันใดนั้นติงหน่วนก็ส่งเสียง “อ๊ะ” ออกมา เมื่อถูกเจี่ยนเจิ้นตงอุ้มขึ้นมา เธอก็สะดุ้งวูบอยู่ในอ้อมแขนของเจี่ยนเจิ้นตง บนใบหน้ารูปไข่พราวแสง ดูน่ารังแก ส่งเสียงออเซาะออกมาว่า
“อปป้า～นิสัยไม่ดีเลยน๊า～”
ภายในห้องนอนใหญ่
ติงหน่วนต้องรองรับทุกอย่าง ก้มหน้าส่งเสียงออดอ้อน แต่ดวงตากลับอึมครึมไปทั้งแถบ ไอ้แก่โรคจิต
ที่เธอทนรองรับเรื่องพวกนี้ มันต้องไม่สูญเปล่า
เสี่ยวโอวต้องได้เข้าตระกูลเจี่ยน
ในใจของเธอรู้ดี ที่เมื่อก่อนไม่ได้พูดถึงเรื่องเข้าตระกูล ก็เพราะว่าเจี่ยนซื่อกรุ๊ปยังเป็นของเจี่ยนเจิ้นตง ยังไม่ถึงเวลาเธอจึงยังไม่พูดถึง ตอนแรกว่าจะรอให้เสี่ยวโอวอายุสิบแปดก่อน ค่อยให้เสี่ยวโอวเข้าตระกูลเจี่ยน พอถึงตอนนั้นแค่พูดโน้มน้าวตาแก่โรคจิตนี้ เขารักเสี่ยวโอวซะขนาดนั้น ไม่ช้าก็เร็วเจี่ยนซื่อกรุ๊ปต้องเป็นของเสี่ยวโอวแน่นอน
แต่ว่าตอนนี้ เจี่ยนเจิ้นตงไม่ได้เป็นเจ้าของเจี่ยนซื่อกรุ๊ปแล้ว ในมือเหลือแค่อสังหาริมทรัพย์และเงินเก็บ แล้วก็อุตสาหกรรมเล็กๆ
แต่ว่าสิ่งเหล่านี้มันจะไปเทียบกับเจี่ยนซื่อกรุ๊ปได้ยังไง?
ไอ้แก่โรคจิตที่อยู่ข้างหลังเริ่มกำหนัด เขาหายใจหอบแรงอย่างหยาบโลน เมื่อไหร่ที่เขามีอารมณ์ ก็จะทรมานเธอเพิ่มขึ้นไปอีกหลายเท่า เจี่ยนเจิ้นตงก็คือไอ้แก่โรคจิตดีๆนี่เอง!
เธอหลับตาลง แต่ภาพที่ปรากฏขึ้นมาในหัวกลับเป็นใบหน้าเย็นชาของผู้ชายคนนั้น
ไอ้แก่ที่อยู่ข้างหลังกระทำเธออย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์ร่วมเลยสักนิด เสียงเข็มขัดดังกระทบเนื้อ เมื่อคนข้างหลังฟาดมันลงมา เพื่อให้ติงหน่วนส่งเสียงร้องออกมา เขาบอกว่าแบบนี้ค่อยเร้าใจ
โรคจิต วิปลาส!
ติงหน่วนไม่รู้ว่าด่าสาปไอ้แก่โรคจิตในใจไปกี่ครั้งแล้ว
เมื่อก่อนเธอต้องฝืนทำเป็นมีความสุขกับมัน วันนี้ ติงหน่วนหลับตาลง จินตนาการว่าคนที่กำลังกระทำเธออยู่ข้างหลัง คือผู้ชายที่โดดเด่นท่ามกลางผู้คนคนนั้น เพียงแค่จินตนาการถึงใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม เธอก็รู้สึกเหมือนความทรมานเหล่านั้นค่อยๆหายไป
เมื่อเธอนึกถึงเจี่ยนถง ก็ส่งเสียงหึออกมาเบาๆ ไม่เห็นจะมีอะไรดีตรงไหน
หน้าตาก็งั้นๆ ความสวยก็ไม่เท่าเธอ
ผู้หญิงแบบนั้น จะไปคู่ควรกับผู้ชายหล่อๆได้ยังไง?
ความคิดราวกับยาพิษค่อยๆก่อเกิดขึ้นมาในหัวใจของเธอ…….
แต่เมื่อลืมตาขึ้นมา ตรงหน้าของเธอก็ยังเป็นเจี่ยนเจิ้นตงตาแก่ที่กำลังหอบหายใจอย่างหนักจนดูขี้ริ้วขี้เหร่
โลกนี้ไม่ยุติธรรม ไม่ยุติธรรมมากๆ!
เธอกำมือแน่น
