ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ความเหนื่อยล้าบนใบหน้าของเจี่ยนถงถูกขจัดออกไปจนหมด จากนั้นเผยรอยยิ้มสดใสออกมาแทน
เมื่อประตูเปิดออก ไป๋ยู่สิงที่ยืนพิงหน้าต่าง ก็หันไปมอง เมื่อเห็นเจี่ยนถงที่ยิ้มอย่างเบิกบาน เขาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ความโกรธเริ่มตีรวน แต่วินาทีต่อมา พลันความโกรธภายในใจของเขาก็ค่อยๆหายไป
“เข้ามาสิ”เขาถอนหายใจเบาๆ เธอไม่รู้เลยว่า รอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเธอ มองครั้งแรกดูสดใส มองครั้งที่สองดูลังเล มองครั้งที่สาม…มันดูเจ็บปวดอย่างที่สุด
หญิงสาวคนนั้นยังคงยืนนิ่งอยู่หน้าประตู
ไป๋ยู่สิงหมุนตัว เดินเข้าไปหาเธอ ทันใดนั้นก็ยื่นแขนออกไป กระชากเธอเข้ามา “ไม่ต้องยิ้มแล้ว เขาไม่เห็นหรอก”
รอยยิ้มของหญิงสาว ค้างเติ่งอยู่บนหน้า
“ถูกยิงบริเวณหน้าอก ห่างจากหัวใจไม่ถึงสองเซ็น หลังจากเกิดเหตุ ก็ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล ใช้เวลาแปดชั่วโมงช่วยชีวิต พอออกมาจากห้องผ่าตัด ก็ถูกย้ายมาที่ห้องไอซียู ตอนนี้สามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้ แต่อาการยังน่าเป็นห่วงอยู่”
“อาการยังไม่ค่อยดี……ไม่ดียังไง？”
ไป๋ยู่สิงมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่าผิวขาวๆของเธอถูกซ่อนอยู่ภายใต้แป้งหนาๆและลิปสติกสีแดง เขาจดจ้องบริเวณใต้ตาของเธอ จึงพบว่ามีสีดำคล้ำที่แป้งหนาๆยังแทบจะไม่สามารถปกปิดเอาไว้ได้
เขาไม่ได้ตอบทันที แต่จู่ๆเขาก็ “พลึบ” ดึงม่านด้านหลังออก เผยให้เห็นสภาพด้านใน
เจี่ยนถงไม่เคยเห็นเสิ่นซิวจิ่นในสภาพนี้มาก่อนเลย ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยสายระโยงระยาง ข้างกายเต็มไปด้วยเครื่องมือการแพทย์ เขานอนนิ่งๆอยู่บนเตียง นิ่งจนเหมือนไร้ชีวิต
ทางด้านหลัง เสียงของไป๋ยู่สิง ก็ดังเข้ามาในโสตประสาทหูของเธอ“คุณคงเห็นแล้ว ว่าตอนนี้เขาห่างสิ่งเหล่านี้ไม่ได้
ต้องพึ่งสิ่งเหล่านี้เพื่อติดตามชีพจรของเขาตลอดเวลา ก่อนที่คุณจะมาถึง ได้มีการช่วยเหลือฉุกเฉินไปแล้วห้าครั้ง
นั่นแปลว่า”
“ฉันเข้าใจแล้ว”เจี่ยนถงพูดออกไปก่อนที่ไป๋ยู่สิงจะพูดประโยคต่อจากนั้นออกมา นั่นแปลว่า คนคนนี้ สามารถไปจากโลกนี้ได้ตลอดเวลา
เธอเข้าใจความหมายของไป๋ยู่สิง แต่เธอไม่สามารถให้คนอื่นพูดประโยคนั้นออกมาได้
“ได้บอกตระกูลเสิ่น…..หรือยัง？”เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา เสียงของเธอก็สั่นเครือ เพียงแค่ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เคยมีน้ำตาสักหยดให้เห็นก็เท่านั้น
ไป๋ยู่สิงส่ายหน้า “บอกแค่คุณเท่านั้น ความสัมพันธ์ภายในของตระกูลเสิ่นค่อนข้างยุ่งเหยิง ถ้าเรื่องของอาซิวหลุดออกไป อาจมีบางคนฉกฉวยโอกาสนี้โจมตีอาซิว”
ในหน้าของเจี่ยนถงซีดเผือด “ขอยืมโทรศัพท์หน่อย”เธอพูดด้วยความร้อนใจ
เมื่อได้โทรศัพท์จากไป๋ยู่สิง เธอก็กดโทรออกหาวิเวียนทันที “เรื่องที่ฉันมาต่างประเทศ เธอต้องเก็บเป็นความลับ สองสามวันนี้ก็อย่าพูดอะไร” พูดมาถึงตอนนี้ วิเวียนก็เข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเสิ่นซิวจิ่นได้โดยปริยายว่าห้ามพูดออกไปเป็นอันขาด
จากนั้นเธอก็คืนโทรศัพท์ให้ไป๋ยู่สิง
“แล้วหัวของเขาเป็นอะไร？” หรือว่าหัวของเขาก็ได้รับบาดเจ็บด้วย？
“อาซิวล้มลงกับพื้นหลังจากถูกยิง หัวกระแทกราวบันได ไม่ใช่บาดแผลใหญ่อะไรหรอก”
“ฉันขอ…..อยู่กับเขาตามลำพังสักพักจะได้ไหม？”
ไป๋ยู่สิงมองลึกเข้าไปในดวงตาของเจี่ยนถง เขาหันหลังเดินออกไปอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเสียงประตูห้องผู้ป่วยถูกปิดลงดัง“แกร็ก”
ภายในห้องผู้ป่วยที่เงียบสนิทจนทำใจหวิว
เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วย มองคนบนเตียงที่ยังไม่ได้สติอย่างเงียบๆ ความเศร้าปกคลุมไปทั้งตัวเธอ จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่มีน้ำตาสักหยด
กรอบตาแห้งผาก แต่กลับแดงไปทั้งแถบ
ความรัก ความเกลียดชัง ความเศร้าโศก ความเจ็บปวด ในดวงตาของเธอนั้นซับซ้อนจนแทบไม่มีใครกล้าสบตาในเวลานี้
ทุกอย่างเงียบงัน ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ เหลือแค่เธอที่อยู่ข้างเตียง ความรักและความเกลียดผสมผสานเข้าด้วยกัน ความเจ็บปวดและความเศร้าพัวพันกันยุ่งเหยิง มันซับซ้อนจนไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ เธอจ้องมองชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงราวกับไร้ชีวิตอย่างไม่กะพริบตา
