ในบ้าน เงียบมาก ทั้งสองคนนั่งอยู่บนโซฟา เจี่ยนถงติดต่อหาแม่บ้านทำความสะอาด
ตอนนี้ แม่บ้านทำความสะอาดยังไม่มา ก็นั่งรอบนโซฟา คนคนนั้นนั่งโดยไม่พูดอะไรสักคำ ได้แต่จ้องเธอด้วยสายตาคู่นั้น……..จ้องเธอมาครึ่งชั่วโมงแล้ว
แต่ ไม่ได้
ไม่ได้ก็คือไม่ได้
ใจอ่อนไม่ได้
เพียงแค่อย่าไปมองตาอ้อนวอนของเขาก็ได้แล้ว หมาป่าเดินทางหลายพันไมล์เพื่อกินเนื้อ ที่กล่าวนั้นหมายถึงคนอย่างเสิ่นซิวจิ่น
ไม่ต้องสนใจว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไง ความเยือกเย็นและความโหดร้ายของเขาในหลายปีที่ผ่านมา ได้สลักไว้ในใจของเธอมานานแล้ว
เผชิญหน้ากับหน้าเดียวกัน เจี่ยนถงคิดว่าตัวเองไม่สามารถทำเหมือนความจำเสื่อมได้ มองข้ามสิ่งที่ผ่านไป
เธอตัดสินใจแล้ว จะส่งเขากลับไป แค่รอไป๋ยู่สิงนำคนมา แล้วพาคนกลับไป เธอก็จะไม่อารมณ์เสียอีก
ในใจก็จะไม่มีความรู้สึกที่พูดออกมาไม่ได้
เวลาผ่านไปทีละนิด เธอยกข้อมือขึ้นเป็นครั้งที่สาม ดูนาฬิกาข้อมือ และข้างๆเธอ ดวงตาที่แผดเผานั้น เกือบทำให้เธอร้อนตาม
เธอก็แค่หันไปอีกข้าง ให้คนข้างๆที่จ้องมองไม่ยอมละสายตาจากเธอ
ไม่รอคนของไป๋ยู่สิงมา ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกเข้าดังขึ้น ขัดจังหวะบรรยากาศแปลกๆในบ้าน
เจี่ยนถงรีบเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะกาแฟ กดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว
“ถึงหรือยัง?”
เสียงเท้าเดินอย่างเร็วจากอีกฝ่ายาของโทรศัพท์ ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงประชาสัมพันธ์ของสนามบิน สงสัยว่าได้ยินผิดรึเปล่า
ทางโน้น ด้วยฝีเท้าที่เดินเร็ว มีเสียงของไป๋ยู่สิงส่งมา
“ไปไม่ได้แล้ว”
ในใจเจี่ยนถงเสียง “กึกๆ” สีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน “มาไม่ได้หมายความว่าอย่างไร”
“ต้องฝากอาซิวไว้กับคุณชั่วคราวแล้ว”
ทางโน้นพูดอย่างรวดเร็ว แล้วก็จะวางสายแล้ว เจี่ยนถงรีบร้อน “เดี๋ยวก่อน” เธอเรียกให้หยุดทันที “ทำไมถึงให้เขาอยู่ที่ฉันชั่วคราว?เสิ่นเอ้อล่ะ?”
“เสิ่นเอ้อไม่ว่าง”
“เสิ่นซานล่ะ?”
“ก็ไม่ว่างเช่นกัน”
“แล้วเสิ่นซื่อ…….”
“เสิ่นซื่อเสิ่นอู่และคนอื่นๆข้างกายอาซิว ก็ไม่มีใครว่างเช่นกัน”
เวลานี้ เจี่ยนถงยิ้มอย่างโกรธเคือง “หมายความว่าไง คนรอบตัวเขาไม่มีใครว่างเลย!”
นี่คือวางแผนที่จะโยนภาระนี้ให้ที่เธอเหรอ?
ทางโทรศัพท์ ไป๋ยู่สิงหยุดเพียงสามวินาที จู่ๆก็หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วถามเจี่ยนถง
“คุณคงไม่คิดว่าที่อาซิวโดนยิงที่อิตาลี มันเป็นอุบัติเหตุนะ?”
“หมายความว่าอย่างไร………. ?”
“เสิ่นเอ้อนำคนอื่นๆ ไม่เพียงแค่พวกเขา ฉันกับซีเฉินเราสองคน ให้ซีเฉินอยู่ที่บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ป ฉันกับเสิ่นเอ้อพวกเขาไปด้วยกัน ตอนนี้กำลังจะไปกรุงโรม ประเทศอิตาลี
คุณลองคิดดู ข้างกายอาซิวไม่ขาดแคลนการป้องกันเลย แล้วทำไมถึงโดนยิง?
คุณกับอาซิวก็โตมาด้วยกัน หลายปีที่ผ่านมา คุณเคยเห็นอาซิวได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้ไหม?”
เจี่ยนถงนิ่งไปสักครู่ ถึงแม้ไม่อยากยอมรับ แต่ในใจของเธอเห็นด้วยกับไป๋ยู่สิง เธอเหลือบมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เขายังไม่ยอมท้อถอยและยังคงจ้องเธอด้วยสายตาคู่นั้น ในดวงตาเหมือนจะพูดว่า ฉันไม่ไป
“เรื่องที่อิตาลีมีเบาะแสบางอย่างแล้ว ฉันกับเสิ่นเอ้อพวกเขาตอนนี้ต้องรีบไปที่นั่น
ถ้าอาซิวมีสติสัมปชัญญะครบ เช่นนั้นฉันกับเสิ่นเอ้อพวกเขาก็จะไม่เป็นกังวลมาก
ก็เพราะว่าตอนนี้จิตใจของอาซิวเป็นแค่เด็กแปดขวบ พวกเราทุกคนจึงเป็นห่วง และตอนนี้ ได้เบาะแสบางอย่าง เราต้องหากลุ่มคนที่ทำให้อาซิวบาดเจ็บสาหัสออกมาให้ได้ มิฉะนั้น ไม่รู้จักศัตรูของตัวเอง ก็จะเป็นปัญหาในอนาคต”
เจี่ยนถงมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ กะพริบตาปริบๆ สุดท้ายก็กัดฟันแน่น
“จะกลับมาเมื่อไหร่”
อีกฝ่ายลังเลเล็กน้อย “เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์เฉพาะ พวกเราก็หวังว่าจะหาตัวคนกลุ่มนั้นเจอแล้วแก้ปัญหาโดยเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาในอนาคต แล้วกลับมาเร็วๆ สภาพของอาซิวในตอนนี้ ก็ปิดไว้ได้แค่ชั่วคราว แต่ไม่สามารถปิดไว้ตลอดชีวิตได้
ทั้งท่านแก่เสิ่น และลู่หมิงชู พวกเขาไม่ได้โง่
ฉันสามารถรับประกันได้ว่า ขอแค่อาซิวไม่ปรากฏตัวที่บริษัทเสิ่นซื่อกรุ๊ปภายในหนึ่งเดือน ท่านแก่เสิ่นก็จะลงมือตามหาอาซิวแน่นอน”
ขณะพูด ก็มีร่องรอยของความยากลำบากในคำพูด ไป๋ยู่สิงเม้มปาก พูดเสียงแข็งว่า “ซีเฉินมาไม่ได้ และฉันกับเสิ่นเอ้อจำเป็นต้องไปที่อิตาลี ครั้งนี้ไม่สามารถเลี่ยงได้
ข้างกายอาซิวที่สามารถไว้ใจได้ ก็มีเพียงคุณแล้ว
เจี่ยนถง ฉันเข้าใจการขอร้องนี้สำหรับคุณแล้ว อาจจะรับไม่ได้
แต่ฉันก็หวังว่าคุณจะดูแลอาซิวให้ดีที่สุดในช่วงเวลานี้”
เขาหยุดอีกครั้ง เขาเสริมมาหนึ่งประโยคด้วยน้ำเสียงต่ำ
“เวลานี้เขาเป็นเพียงเด็กอายุแปดขวบ”
ไม่ได้พูดอย่างชัดเจน แต่เจี่ยนถงเข้าใจความหมายของไป๋ยู่สิง ——ในช่วงเวลานี้ เรื่องราวที่ผ่านมาของคุณกับเสิ่นซิวจิ่น ก็ลืมไปชั่วคราวก่อนนะ คุณจะไปถือสาเด็กอายุแปดขวบนี้ได้อย่างไร
เจี่ยนถงในใจกระตุกและวางสายอย่างเงียบ ๆ
เธอหันไป มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ……..ลืมไปชั่วคราว?
ทำไมไม่ตีเธอให้สลบไป
ถ้าสามารถลืมได้จริงๆ สำหรับเธอแล้ว อาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี อย่างน้อย ก็ไม่ฝันร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ยืนขึ้นอย่างเงียบ ๆ หยิบกระเป๋าที่อยู่ข้างๆ เธอดูเหมือนจะออกไปข้างนอก
ประตูทางเข้า คนข้างหลังตะโกนถาม
“พี่สาว คุณจะไปที่ไหน? คุณเกลียดอาซิวมากใช่ไหม?อาซิวไม่อยากไป”
เจี่ยนถงไม่หันมา กล่าวอย่างไม่แยแส
“ฉันไปซูเปอร์มาร์เก็ต”
“ไปซูเปอร์มาร์เก็ตทำไม?”
คนข้างหลังถามอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย เหมือนเด็กที่ตั้งใจเรียนในห้องเรียน คอยถามครูตลอด
เจี่ยนถงคลายเกลียวประตู หันมา สายตาเลือนราง ผ่านโถงทางเดิน ตกอยู่บนหน้าของคนคนนั้น กล่าวอย่างไม่แยแส
“ถ้วยจานแตกหมดแล้ว ไม่ต้องซื้อใหม่เหรอ?
เสื้อของคุณก็มีแค่ชุดเดียว ไม่ต้องซื้อเสื้ออยู่บ้านอีกสองสามตัวเหรอ?
ปกติไม่มีคนมาบ้าน คุณจะเดินเท้าเปล่าตลอด?
เครายาว ก็ไม่ต้องใช้มีมีดโกน?
คุณจะแย่งแปรงสีฟันของฉันไปใช้เหรอ?
สิ่งเหล่านี้ในบ้านมี?”
เธอพูดจบ หันหลังแล้วออกบ้านไป แล้วปิดประตู
ในบ้าน คนคนนั้นสายตาที่เฉื่อยชา มองดูประตูที่ปิดแน่น ในดวงตาแสดงความตื่นเต้น
เขาวิ่งไปอย่างรวดเร็ว เปิดประตูห้อง วิ่งตามไป
ทางเข้าลิฟต์ เจี่ยนถงกำลังจะเดินเข้าลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงเท้ายุ่งๆจากด้านหลัง “คุณออกมาทำไม?”
“ฉันจะไป!” คนคนนั้นพูดเสียงดัง ตาใสเป็นประกาย
สัมผัสดวงตาที่สดใส ชัดเจน และเรียบง่ายคู่นั้น เจี่ยนถงเหมือนโดนอะไรกระแทกที่หน้าอก กัดฟันจ้องเขาอย่างเฉยเมย
“ไม่ได้”
“ฉันจะไป!”
รำคาญเล็กน้อย…….เหมือนเด็กจริงๆ วุ่นวายไม่สมเหตุผล
“ไม่ได้ !“ เธอพูดอย่างเด็ดขาด
“พี่สาว…….ฉันจะไป” คนคนนั้นกะพริบตาปริบๆ เสียงอ่อนลง ราวกับขอร้อง “อาซิวมีแรงเยอะ สามารถช่วยพี่สาวหิ้วของได้”
กล่าวอย่างไม่แยแสอีกครั้ง “ไม่ได้”
“อาซิวอยากไป…..อาซิวอยู่คนเดียวตลอด มีเพียงแค่ปลาน้อยในสระที่เล่นกับอาซิว เสิ่นเอ้อก็ไม่สนใจอาซิว อาซิวอยากออกไปกับพี่สาวไปเที่ยวซูเปอร์มาร์เก็ต”
ทั้งๆก็แค่คำพูดของเด็ก แต่เธอรู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย โล่งอกโดยไม่รู้ตัว “อยากไปจริงๆเหรอ?”
“อืม อยากไปมากจริงๆ” เธอก้มลง มองดูมือที่จับมุมเสื้อของเธอไว้อย่างแน่น กัดฟัน เงยหน้ามองเขา…….ได้!เสิ่นซิวจิ่น!คุณชนะแล้ว!
