บทที่ 28 ประธานลู่
เจี่ยนถงรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่หล่อนกลับรู้สึกไม่สบายใจ
“ทำไมเธอถึงกลับมาแล้วล่ะ?” ซูเมิ่งคิดไม่ถึงเลยว่า จะเจอเจี่ยนถงที่ตงหวงในคืนวันนี้ : “เธอยังไม่หายดีนี่”
“พี่เมิ่ง ไม่เป็นไร ฉันพักผ่อนเพียงพอแล้ว” ในใจคิดแต่เรื่องภาระหนี้สินจำนวนมาก: “พี่เมิ่ง ฉันหายดีแล้วจริงๆ ฉันขอได้ไหม….รบกวนพี่เมิ่งช่วยฉันดูหน่อย มีงานที่ฉันพอจะทำได้บ้างไหม? ฉัน…ทำอะไรก็ได้”
“เธอ…” ซูเมิ่งมองคนตรงหน้าด้วยท่าทางเห็นใจ แต่เห็นแก่เจี่ยนถงที่แสดงท่าทีดื้อรั้น ทำให้พูดอยู่ได้แค่ในลำคอ ไม่กล้าพูดออกมาอีก
ถอนหายใจออก “ฉันขอไปดูก่อน”
“พี่เมิ่ง” ขณะที่ซูเมิ่งกำลังเดินออกไป จู่ๆเจี่ยนถงก็เรียกหล่อนให้หยุด: “พี่เมิ่ง ฉัน…ขอบคุณพี่มากนะ” เมื่อพูดจบ ก็ก้มหน้าลงไปทันที
ซูเมิ่งมองตาหล่อนด้วยท่าทีสงสัย…หล่อนมองผิดไปรึเปล่า?
เจี่ยนถง…หน้าแดง?
แต่ มีอะไรทำให้หล่อนหน้าแดงได้ขนาดนี้? หล่อนไม่ได้ช่วยทำอะไรมากมาย เป็นแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
สุดท้ายแล้ว คนหนึ่งคน ต้องตกต่ำถึงขนาดไหนกัน ความรู้สึกลึกซึ้งภายในจิตใจ ต้องมีความกังวลใจว่าจะหมดทางรอดมากมายขนาดไหน จึงจะต้องรู้สึกเกรงใจจนหน้าแดง ขอบคุณอย่างกระวนกระวาย กับการช่วยเหลือเล็กน้อยแค่นี้?
ประธานเสิ่น…คุณทำอะไรสาวกับซื่อบื้อคนนี้กันแน่!
ซูเมิ่งพูด “อืม” ด้วยท่าทีคลุมเครือ หล่อนไม่กล้าเผชิญหน้าสาวซื่อบื้อคนนี้ต่อไป…หญิงสาวผู้นี้น้อยเนื้อต่ำใจ ราวกับมีเลือดไหลออกมาเป็นสาย ยิ่งเป็นเช่นนี้ หล่อนยิ่งไม่กล้ามองหญิงสาวตรงหน้า
คนที่กำลังมีชีวิตที่ดี คนที่มีชีวิตอยู่!
ไม่นานนักซูเมิ่งก็กลับมา “ตามฉันมา”
“ค่ะ”
ตลอดทางที่เดินไป หล่อนไม่ถามอะไรสักคำ
ในใจของซูเมิ่งรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่นัก แต่จู่ๆเสียงของเจี่ยนถงก็ดังขึ้นข้างหูของหล่อน “พี่เมิ่ง ฉันไร้ค่ายิ่งนัก” ถอนหายใจเบาๆ ซูเมิ่งเดินพาหล่อนเข้าไปในลิฟต์ พลางอธิบายเรื่องราวให้เจี่ยนถงฟัง
“เดี๋ยวเธอไม่ต้องกลัวนะ ประธานลู่ท่านนี้เป็นคนลึกลับและถ่อมตัวมาโดยตลอด ประธานลู่ เธอรู้จักใช่ไหม? แขกในวันนี้ก็คือประธานลู่”
แต่เธอไม่ต้องกังวลใจไปนะ แม้ว่าประธานลู่จะถ่อมตัวและเก็บตัวเงียบ เขากลับประเทศมาเมื่อสองปีก่อน ระยะเวลาสั้นๆเพียงสองปี มีข่าวลือว่า รสนิยมทางเพศของเขา…เอ่อ…ไม่ค่อยปกติเท่าไหร่
แค่กๆ ดังนั้น เธอไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเข้าไปในห้องไม่ได้มีแค่เธอ ยังมีคนของแผนกประชาสัมพันธ์ด้วย เธอยืนระหว่างกลางคนอื่นไว้ รินไวน์ให้ก็พอแล้ว
ลู่ซื่อ……เจี่ยนถงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง สามปีก่อน หล่อนยังเป็นคุณหนูแห่งตระกูลเจี่ยน เป็นผู้ประกอบการรุ่นที่สองในตลาดไข่มุก แน่นอนว่าหล่อนต้องรู้จักลู่ซื่ออยู่แล้ว
เดิมทีที่มีความรู้สึกหวาดกลัวอยู่แล้วภายในจิตใจ กลัวว่าถ้าเจอบรรดาสาวๆกลุ่มนั้นที่เคยสนุกกันในงานปาร์ตี้เมื่อปีนั้น…หล่อนในตอนนี้ ถ้าต้องเผชิญหน้ากับคนกลุ่มนั้น ยังจะหลงเหลืออะไรอยู่อีก?
โชคดีที่ พี่เมิ่งบอกว่า ประธานลู่เพิ่งจะกลับมาเมื่อสองปีก่อน
เจี่ยนถงถอนหายใจโล่งอก สำหรับสิ่งที่ซูเมิ่งพูดถึงว่าประธานลู่รสนิยมทางเพศ…ผิดปกติ แล้วเขาจะมาที่ตงหวงทำไม และยังเลือกผู้หญิงของฝ่ายประชาสัมพันธ์อีกด้วย เจี่ยนถงรู้สึกสงสัย แต่ไม่ได้ถามอะไร
สิ่งที่ไม่ควรถาม ก็ไม่ถาม
ยืนอยู่ด้านนอกห้องพิเศษ ผลักประตูเข้าไป เมื่อเห็นภาพทั้งหมดภายในห้อง เจี่ยนถงจึงเข้าใจขึ้นมาทันที อ๋อ… ประธานของประธานลู่มาที่ตงหวงเพื่อเลี้ยงแขก
ภายในห้องพิเศษ มีคนแผนกประชาสัมพันธ์อยู่7ถึง8คน ซึ่งมี2คนเป็นผู้ชาย
ซูเมิ่งส่งเจี่ยนถงเข้าไปด้วยตาเป็นกังวล…หล่อนอยากช่วยหญิงซื่อบื้อคนนี้ หล่อนทำได้เพียงช่วยด้วยวิธีนี้
ขอให้หล่อนได้รับอิสรภาพ หลุดพ้นจากสิ่งเลวร้ายทั้งปวง
สวรรค์…ไม่ควรโหดเหี้ยมเช่นนี้ใช่ไหม?
ขณะที่เจี่ยนถงเดินเข้าไปด้านใน บรรยากาศภายในห้องกำลังครึกครื้นพอดี
หล่อนเดินก้มหน้าเข้าไปด้านใน ถ่อมตัวจนไม่มีความเซ็กซี่หลงเหลืออยู่ เหมือนกับสิ่งที่พี่เมิ่งพูดไว้ เพียงแค่เข้าร่วมสนุกด้านใน รินไวน์ให้ก็พอ
ภายใต้แสงไฟมืดสลัว หล่อนตัวสั่นเทา แม้ว่าไม่มีใครเห็น แต่ภายใต้เสื้อที่ปกปิดไว้ หล่อนกำลังสั่นไปทั้งตัว
ก้มหน้าลงปิดมิดชิด หลบอยู่ในมุมที่ไม่มีใครเห็น สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตกใจ…เป็นไปได้ยังไง! พวกเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!
หล่อนพยายามหลบซ่อนการมีตัวตนอยู่ของตัวเองไว้ พยายามทำให้ตัวเองเป็นแค่อากาศ หล่อน…อยากให้ตัวเองกลายเป็นอากาศในตอนนี้!
ทำไม…พวกเขาถึงอยู่ที่นี่ได้?
เจี่ยนถงตั้งสติและเดินไปในมุมที่คิดว่าปลอดภัย ที่นี่ เป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด…นั่นก็คือด้านข้างของประธานลู่
“ตัวเธอกำลังสั่น”
ทันใดนั้นเสียงอันอ่อนโยนดังขึ้น เสียงไม่ดังมากนัก เมื่อเจี่ยนถงได้ยินเช่นนั้น เสมือนมีเสียงฟ้าร้องดังก้องอยู่ในหู!
จู่ๆเหมือนมีเหงื่อปกคลุมไปทั่วทั้งหน้าผาก เจี่ยนถงไม่กล้าแสดงออก : “ประธานลู่ คงเป็นเพราะแอร์ตรงนี้เย็นเกินไป ฉันรินไวน์ให้คุณนะคะ”
หล่อนเดินไปหยุดตรงหน้าประธานลู่ นั่งคุกเข่าลง ก้มหน้าลงรินไวน์ไม่พูดจาอะไร
เมื่อรินไวน์เต็มแก้วแล้ว ประธานลู่ที่นั่งอยู่ด้านข้างกับไม่ยกแก้วขึ้น
เพียงแค่มองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงเท้าด้วยท่าทีหยอกเย้า…”คนในห้องนี้มีตั้งเยอะแยะ ทำไมเธอถึงรู้ว่าฉันคือประธานลู่?”
เจี่ยนถงหน้าซีดไปทันที…นั่นสิ หล่อนรู้ได้ยังไงว่าท่านนี้คือ “ประธานลู่!” นอกเสียจาก…
“เธอรู้จักคนอื่นในห้องนี้?” ประธานลู่ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน สายตาภายใต้แว่นกรอบสีทอง มองทะลุออกมาด้วยความเฉียบคม
“ฉะ…ฉัน เดาค่ะ” เจี่ยนถงหายใจอย่างกระสับกระส่าย หล่อนไม่กล้าคาดเดาเลยว่า ถ้าผ่านด่านนี้ไปไม่ได้ ถ้าถูก “พวกเขา” จำได้ขึ้นมา หล่อนไม่กล้าคิดเลยว่าตอนนั้นจะ…
“ประธานลู่ ฉันเดาเองค่ะ จริงๆนะคะ”
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ สายตาหยอกเล่นที่มองอยู่บนหัว ทำให้เจี่ยนถงร้อนรนนั่งไม่ติด อึดอัดไปทั้งตัว ทรมานที่สุด
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับประธานลู่ตรงนั้น? ทำไมเขาไม่ดื่มล่ะ?” แม้ว่าจะผ่านไปสามปี เจี่ยนถงกลับจำเสียงนั้นได้ คุ้นจนไม่รู้จะพูดยังไง!
ทำยังไงดี?
ทำยังไงดี!
‘แขกผู้มีพระคุณ’ ของตัวเองครั้งนี้ ถ้าพูดถึงหล่อนขึ้นมา หล่อนไม่มีทางหลบพ้นแน่นอน
หลังจากผ่านไปสามปี ตอนนี้ต้องเผชิญหน้ากับผองเพื่อน อีกทั้งยังมีคนที่เคยจีบหล่อน หล่อนในตอนนี้ ย่ำแย่จนถึงขีดสุด!
ทำยังไงดี!
ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เจี่ยนถงกลัวจนกระวนกระวาย เธอคลานไปหยุดที่เท้าของชายแปลกหน้า มือของเธอยื่นไปจับขากางเกงของประธานลู่โดยไม่รู้ตัว ราวกับกำลังร้องของบางอย่าง จับไว้แน่น แน่นเหมือนว่ากำลังขอความช่วยเหลือจากสรวงสวรรค์
ภายใต้สายตาอันแหลมคมที่ก้มมองผ่านแว่นกรอบสีทอง เห็นหญิงสาวที่คลานอยู่ตรงหน้า…ตกใจตะลึง เบี่ยงสายตาออกไปอย่างหมดความอดทน จากนั้นโน้มตัวลงไปด้านหน้า หยิบแก้วบนโต๊ะคริสทัลขึ้นมา ดื่มจนหมด และเงยหน้าขึ้นยิ้มให้คนอื่น:
“ไม่เป็นไร” พลางพูดขึ้น และลุกขึ้นยืน ในขณะเดียวกัน เอื้อมมือออกไปดึงผู้หญิงที่นั่งยองๆอยู่อย่างเต็มแรง
เจี่ยนถงยังไม่ทันได้ตั้งตัว เพียงแต่รู้สึกว่ามีใครบางคนจับตัวไว้ ด้านหน้ามืดสนิท เมื่อลืมตาขึ้นมา จึงพบว่าตัวเองถูกคนจับไว้อย่างไม่รู้ตัว และหน้าของหล่อนก็ถูกกดอยู่ตรงหน้าอกของเขา
ได้ยินเสียงอันอ่อนโยนของประธานลู่พูดกระซิบขึ้น:
“ขอให้ทุกคนสนุกกันให้เต็มที่ คืนนี้ฉันเลี้ยงเอง” เมื่อพูดจบ ก็กอดเจี่ยนถงเดินออกไปจากห้อง
ทุกคนในห้องต่างพากันทำสีหน้า ‘เข้าใจกัน’
“หลายคนต่างพากันลือว่าประธานลู่มีรสนิยมทางเพศที่ผิดปกติ เพ้อเจ้อชัดๆ หลอกลวง มันคือเรื่องหลอกลวง” คนหนึ่งพูดขึ้น
“ประธานลู่ เวลาดีๆแบบนี้มีค่ามากมายมหาศาล ขอให้สนุกนะครับ” เสียงของผู้คนในกลุ่มพูดกันอย่างสนุกสนาน เจี่ยนถงถูกผู้ชายแปลกหน้าโอบกอดออกไปจากห้อง หลังประตูบานนั้นกลับเงียบสงัด
……
