“สุดท้ายเธอต้องการทำตามซินเดอเรลล่าในละคร……เพื่อความรัก?” บนใบหน้าที่มีริ้วรอยของท่านแก่เสิ่น สายตาที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มมองมาที่เจี่ยนถง
ชัดเจนว่า กำลังหัวเราะเยาะ “ความรัก” ของเจี่ยนถง
เจี่ยนถงหัวเราะเยาะตนเองเบาๆ ……ในชีวิตนี้รักเดียวที่จริงจังของเธอผ่านไปแล้ว เดิมทีต้องการตอนจบของเจ้าชายเจ้าหญิง กลับไม่ระวัง กลายเป็นเรื่องตลกในสายตาของคนอื่น
แต่……ขอโทษนะ ท่านแก่เสิ่น สายตาของเธอแหลมคม เป้าหมายของท่านแก่เสิ่น ไม่มีทางง่ายดายอย่างที่เห็น
ต้องการไล่เธอไป คุณท่านตรงหน้ามีวิธีการร้อยแปด ไม่จำเป็นต้องเลือกวิธีงี่เง่าที่สุดแบบนี้
อนึ่ง ถ้าเพียงเพื่อไล่เธอไปจริงๆ ทำไมต้องเลือกเวลานี้?
ตอนเช้าตอนเย็นไม่ทำ แต่เป็นเวลานี้?
สายตาของเจี่ยนถง เลื่อนผ่านไปที่เสิ่นยีด้านหลังท่านแก่เสิ่นอย่างแนบเนียน สมองทำงานอย่างรวดเร็ว ตั้งแต่เสิ่นซิวจิ่นปรากฏตัวที่ทะเลสาบเอ๋อร์ไห่ ก็ไม่มีเงาของเสิ่นยี
ส่วนเธอตั้งแต่กลับจากทะเลสาบเอ๋อร์มาที่เมือง S ก็ไม่เห็นเสิ่นยีเลย
นี่หมายความว่า—เสิ่นยีไม่ถูกให้ความสนใจ จนแม้แต่ถูกกึ่งเลี้ยงกึ่งเนรเทศ
แต่เสิ่นยีเป็นคนข้างกายของเสิ่นซิวจิ่น กับเสิ่นเอ้อและคนอื่นอีกเก้าคนเติบโตขึ้นมาพร้อมกับเสิ่นซิวจิ่น และจากเสิ่นยีจนถึงเสิ่นสือ ระหว่างพวกเขาจึงมีความสนิทสนมที่เติบโตมาด้วยกันอย่างที่คนทั่วไปไม่มี
ถึงแม้เสิ่นยีจะไม่ถูกเสิ่นซิวจิ่นใช้งานตำแหน่งสำคัญ แต่อีกเก้าคนที่เหลืออาจจะไปมาหาสู่โดยไม่มีเสิ่นยี
แน่นอนเธอไม่เชื่อว่าเสิ่นเอ้อเสิ่นซานจะทรยศเสิ่นซิวจิ่นได้
แต่เนื่องจากมีความสนิทสนมเติบโตมาด้วยกัน จึงยากจะรับประกันว่าเสิ่นยีจะไม่เห็นเงื่อนงำจากคำพูดและการกระทำจากทั้งเก้าคน
ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนมาสักพักแล้ว
ส่วนเสิ่นเอ้อเสิ่นซาน ก็หายสาบสูญไปเช่นกัน ภายในบริษัทมีซีเฉินบัญชาการอยู่ แต่ซีเฉินนามสกุลซี ไม่ใช่เสิ่น จะมากหรือน้อยเสิ่นซิวจิ่นควรจะปรากฏตัวเช่นกัน
ไม่แปลกใจ……ไม่แปลกใจที่ซูเมิ่งจะสงสัย
ซูเมิ่งยังสงสัยได้ หรือความรู้สึกของท่านแก่เสิ่นจอมเจ้าเล่ห์จะไวสู้ซูเมิ่งไม่ได้?
เธอมองกล่องบนโต๊ะ จุดประสงค์ของคุณท่าน คือการหยั่งเชิงเธอ
สามปีก่อน เธอเกือบเดิมพันทุกอย่าง หนีจากเสิ่นซิวจิ่นอย่างบ้าบิ่น
ท่านแก่เสิ่นรู้จักไตร่ตรองใจคนมาก สามปีก่อน คนที่เธอต้องการหนีอย่างไม่สนใจทุกอย่าง วันนี้คุณท่านจงใจยื่นข้อเสนออย่างใจนักเลง ให้เธอจากไป นี่ควรเป็นเรื่องที่ใฝ่ฝันถึง
ถ้าทางฝั่งเสิ่นซิวจิ่นเกิดปัญหาขึ้นจริง เธอสามารถจากไปโดยไม่ต้องพะว้าพะวังอะไรเลย
ในทางกลับกัน ในกรณีที่วันนี้เธอเลือกโดยไม่ต้องคิด รับข้อเสนอของท่านแก่เสิ่น และจากไปในคืนเดียวกัน นั่นก็หมายความว่า—เกิดเรื่องขึ้นกับเสิ่นซิวจิ่นจริง
เพราะว่า ตราบใดที่เธอไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของเสิ่นซิวจิ่น เธอถึงจะสามารถจากไปได้ตามอำเภอใจ
ตั้งแต่เจี่ยนถงถูกเสิ่นยีขัดขวาง กำลังคิดอยู่ว่า คืนนี้จะเกิดเรื่องอะไร
จนเข้ามาในบ้านใหญ่ตระกูลเสิ่น ได้เจอกับท่านแก่เสิ่น ก็ยังคงคาดเดา แต่เมื่อกล่องนั้นมาอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็เข้าใจว่าท่านแก่เสิ่นต้องการไล่เธอไป
แต่สิ่งของภายในกล่อง ยิ่งมองยิ่งตกใจ—ท่านแก่เสิ่นใจป้ำอย่างยิ่ง
“คุณท่าน ท่านรู้ดีกว่าใคร ” เจี่ยนถงกล่าวอย่างเรียบเฉย “เมื่อกี้ฉันพูดว่า……ท่านควรไปพูดโน้มน้าวหลานชายของท่าน”
เธอพูดอย่างสบายๆ นัยน์ตากระจ่างใส มองไม่เห็นความจอมปลอม บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยริ้วรอยของท่านแก่เสิ่น เธอเห็นอาการแข็งทื่อ……มุมปากกระตุกเล็กน้อย ดูเหมือน เธอจะเดาถูก
“เธอจะไม่ไปจริงๆ ใช่ไหม?
เธอต้องคิดให้ดีนะ
หกปีก่อน เขาทำกับเธอยังไง
เธอเป็นผู้หญิงที่โชคดีมาก แต่กลับกลายเป็นนักโทษ ในช่วงเวลานี้ ความยากลำบากเหล่านั้นที่เธอต้องเผชิญ เขาเป็นคนหยิบยื่นให้เธอทั้งหมด
ถ้าไม่มีเขา เจี่ยนถง เธอจะยังคงเป็นอัญมณีที่หาดเซี่ยงไฮ้
เธอไม่เกลียดเขารึ?”
เจี่ยนถงพูดอย่างกลุ้มใจ “ดังนั้น ฉันต้องทำทุกทางเพื่อจะหนีไปให้พ้น” พูดทีเล่นทีจริง
ท่านแก่เสิ่นกำลังหยั่งเชิงเธอ ในใจเธอรู้ดี
เผชิญหน้ากับคุณท่านจอมเจ้าเล่ห์คนนี้ เธอไม่กล้าผ่อนคลายสักวินาทีเดียว
“ใช่ สามปีก่อนเธอพยายามอย่างยากลำบากท้ายสุดก็หนีไปยังที่ปลอดภัย หนีจากสายตาของเขา
เจี่ยนถง ตอนนี้ โอกาสวางอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
แค่เธอหยิบกล่องบนโต๊ะ จากนั้นออกไปจากเมืองนี้ หายไปอย่างเงียบๆ ……เธอจะเป็นอิสระโดยสิ้นเชิง” น้ำเสียงของท่านแก่เสิ่นทรงพลัง ทุกคำที่พูดออกมา ราวกับจับใจคน กระตุ้นความปรารถนาอันแรงกล้าในหัวใจของคน
เจี่ยนถงแอบหยิกขาตนเอง……จริงด้วย จูงใจคนมาก พูดแล้วเธอใจเต้นไม่หยุด
ค่อยๆ กวาดมองท่านแก่เสิ่น แทบจะ……ถูกเขาทำให้ไขว้เขว
หน้าผากมีเหงื่อซึมออกมา เจี่ยนถงส่ายหน้าอย่างไม่สนใจ
“ฉันไม่กล้า”
คำว่า “ไม่กล้า” ทำให้แววตาของท่านแก่เสิ่นมีความผิดหวัง
“ทำไมคุณท่านจะต้องทำให้ฉันลำบากใจด้วย ถ้าท่านต้องการช่วยฉันจริง ไม่สู้คุยกับหลานชายของท่านดีๆ
เผชิญหน้ากับเขา……ฉันกลัวเขา ท่านคงเข้าใจ”
คำว่า “ฉันไม่กล้า” คำว่า “ฉันกลัวเขา” ทำให้การคาดเดาในใจของท่านแก่เสิ่นสั่นคลอน
“จะไม่ไปจริงรึ?นี่คือโอกาสเดียวในชีวิต” แต่คุณท่านยังคงหยั่งเชิง ไม่ยอมแพ้เหมือนเดิม
เจี่ยนถงไม่รู้ว่าในใจรู้สึกอย่างไร เมื่อเธอบอกทางอ้อมว่าเสิ่นซิวจิ่นยังคงสบายดี ในวินาทีนั้นเอง แววตาของท่านแก่เสิ่นมีความผิดหวังขึ้นมาแวบหนึ่ง……เขาเป็นปู่แท้ๆ ของคนนั้นนะ!
“ในละครซินเดอเรลล่าไม่ไป เป็นเพราะความรัก
แต่ที่ฉันไม่ไป เพราะฉันไม่กล้า” เธอเงยหน้าขึ้น ส่งรอยยิ้มขมฝาดให้ท่านแก่เสิ่น “ถ้าเขาไม่ยอม ฉันก็หนีไม่พ้น ท่านดูสิ ฉันหนีไปสามปี สุดท้ายต้องกลับมาเมือง Ｓ อย่างโดยดี กลับมาอยู่ในสายตาของเขาไม่ใช่หรือไง?”
ใบหน้าของท่านแก่เสิ่นเต็มไปด้วยริ้วรอย ริมฝีปากแห้งเหี่ยว เม้มเข้าหากันแน่น สายตาจ้องไปที่ร่างของเจี่ยนถงอย่างดุเดือด ราวกับจะมองทะลุเธอ
ยิ่งเจี่ยนถงปฏิเสธอย่างไม่รู้สึกรู้สา ยิ่งไม่สนใจพิจารณาข้อเสนอของเขา เขายิ่งกังวลใจ……หรือว่า เขาคิดมากไปจริงๆ ?
แน่นอน เสิ่นซิวจิ่นเป็นหลานชายของเขา หลานชายที่เขาเคยชอบที่สุด แต่หลานชายคนนี้ไม่เชื่อฟัง วิธีการเข้มงวดเกินไป
คนของตระกูลเสิ่น มีวิธีการเข้มงวด แน่นอนเป็นเรื่องดี แต่……เข้มงวดกว่าเขาที่เป็นปู่คนนี้……นัยน์ตาขุ่นมัวของท่านแก่เสิ่นเย็นชาเล็กน้อย
มองผู้หญิงที่ยืนอยู่ในห้องโถงใหญ่อีกครั้ง ยิ่งมองยิ่งรกหูรกตา ในเมื่อถามอะไรไม่ได้ เธอก็ไร้ประโยชน์
“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คนแก่อย่างฉันคงไม่มีอะไรจะพูดอีก” ถามพ่อบ้านใหญ่ข้างกายอีกครั้ง ” กี่โมงแล้ว?”
“คุณท่านครับ ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว”
“โอ้—” คุณท่านลากเสียงเบาๆ ยันไม้เท้าลุกขึ้น “ดึกขนาดนี้ ทำไมไม่เตือนให้ฉันไปพักผ่อน อย่าให้มีอีกครั้งนะ”
พูดเหมือนต่อว่า
พ่อบ้านใหญ่ก้มหน้า “ครับ จะจำเอาไว้”
จากไปอย่างไม่แยแส เจี่ยนถงถูกทิ้งเอาไว้กลางห้องโถงใหญ่ของบ้านใหญ่ตระกูลเสิ่น
เสิ่นยีก้าวขึ้นมา ” เชิญ”
เจี่ยนถงปฏิบัติตาม เดินตามหลังเสิ่นยีไป จนออกมาจากตระกูลเสิ่น สายลมยามค่ำคืนปะทะใบหน้า ร่างกายสั่นเทา
เบื้องหลัง คือประตูบ้านใหญ่ที่ปิดสนิท……แต่ทว่า……ริมฝีปากของเธอ กลับมีรอยยิ้มที่เอ่อล้นออกมา มันช่างถากถางอย่างหาที่เปรียบมิได้
