บนที่ดินของบ้านใหญ่ตระกูลเสิ่นแห่งนี้ คิดจะเรียกแท็กซี่ เป็นไปไม่ได้แน่นอน
ต้องเดินตามทางไป จนถึงปากทางแยก ถึงจะสามารถเห็นรถแท็กซี่วิ่งผ่านไปมาบนถนน
เจี่ยนถงหอบร่างกายที่เหนื่อยล้า ค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้า ท่านแก่เสิ่นไม่เห็นแก่หน้าตาขี้เกียจแม้แต่จะส่งเธอ ครอบครัวที่มีหน้ามีตา ส่วนมากก็จะทำอย่างราบรื่น
ท่านแก่เสิ่นเมินเธออย่างเห็นได้ชัด ไม่แม้แต่คิดจะสั่งคนนำรถไปส่งเธอ
เจี่ยนถงออกมาจากบ้านใหญ่ตระกูลเสิ่น ค่อยๆ เดินไปตามถนนส่วนบุคคล ตรงไปที่ปากทางแยก
“ช้าก่อน”
ด้านหลัง มีคนเรียกไว้ เธอหันไปมอง
รถคันหนึ่ง ค่อยๆ ขับมา จอดลงด้านข้างเธอ กระจกลดลง เสิ่นยียื่นศีรษะออกมา “ผมจะไปส่งคุณ”
เขาใจดีขนาดนี้เลยรึ?……เจี่ยนถงมองอยู่เงียบๆ สักพักหนึ่ง ยิ้มขึ้นทันที “ขอบคุณมาก”
เปิดประตูขึ้นรถโดยไม่พูดอะไร
เสิ่นยีสตาร์ทรถ ขับออกไปที่ปากทางแยกอย่างช้าๆ เข้าสู่ถนนทางหลวง
จนเมื่อขับขึ้นมาบนทางยกระดับ จำนวนรถเริ่มบางตา ที่เบาะหลังรถ เจี่ยนถงนวดเอวที่เจ็บปวด ” พูดมาสิ”
คนที่กำลังขับรถ มืออยู่บนพวงมาลัย เกร็งเล็กน้อย “พูดอะไร?”
เจี่ยนถงยิ้มบางๆ “ฉันคิดว่าคุณหลีกเลี่ยงท่านแก่เสิ่น ขับรถตามฉัน ขู่จะไปส่งฉัน นอกจากนี้ยังมีเหตุผลอื่น”
“ผมจะมีเหตุผลอะไรอีก แค่จะไปส่งคุณ คุณก็สงสัยเหรอ?
คุณหนูเจี่ยน คุณคิดมากแบบนี้ตลอดเลยรึเนี่ย?”
“จริงเหรอ?แค่จะไปส่งฉันกลับอย่างเดียว?” เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่ออย่างยิ่ง
ภายในรถ เกิดความเงียบสงัด
เจี่ยนถงมองแสงไฟบนท้องถนนนอกหน้าตาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในเมื่อเสิ่นยีไม่พูด เธอก็ไม่จำเป็นต้องไถ่ถาม
คิดจะพูด คงพูดออกมาเอง
ผ่านไปสักพักหนึ่ง
“ช่วงนี้ Boss สบายดีไหมครับ?”
แววตาของเจี่ยนถงเข้าใจแจ่มแจ้ง……ไม่ได้มีเจตนาดีอย่างที่คิดเอาไว้
“คุณควรไปถามเขา ถึงอย่างไรคุณก็มีนามสกุลเสิ่น”
เสิ่นยีเงียบไปพักหนึ่ง “คุณหนูเจี่ยน คุณฉลาดมาก ผมจำต้องยอมรับ
ที่ผมตามมาไม่ใช่แค่จะพาคุณไปส่งบ้านอย่างเดียว
ผมมีข้อสงสัยเยอะมาก อยากจะถามคุณหนูเจี่ยนเพียงลำพัง แต่น่าเสียดาย ไม่มีโอกาสเลย”
“คุณถามมาสิ”
“คุณ……เวยเหมิง……คุณยังจำเธอได้ไหมครับ?”
นิ้วชี้ของเจี่ยนถงสั่นไหว “แน่นอน” ค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองไปทางท้ายทอยของเบาะคนขับ
แสงไฟบนถนนด้านนอกรถ ทิ้งเงาขยับไปมาบนใบหน้าของเธอ ภายใต้แสงไฟสลัวจากท้องถนน สีหน้าของเธอ สงบเงียบไม่มีความรู้สึกใดๆ
“คุณเวยหมิงตายแล้ว”
“อืม”
เธอตอบไปเบาๆ
ไหล่ของเสิ่นยีสั่นไหวเล็กน้อย
เจี่ยนถงไม่สนใจ
“คุณเวยหมิงได้รับความอัปยศแบบนั้นตอนที่ตาย”
“อืม”
หันหลังให้เจี่ยนถง ขอบตาเสิ่นยีแดงระเรื่อ
เจี่ยนถงยังคงไม่สนใจ
“คุณเวยหมิงคนดีแบบนั้น”
ดวงตาของเจี่ยนถงหรี่ลง ……คนดีแบบนั้น……หา?
ฮา~
“เดิมทีคุณเวยหมิงมีความสุขมากอยู่แล้ว”
“ใช่” เดิมทีคุณเวยหมิงมีความสุขมากอยู่แล้ว
เธอหันข้าง มองออกไปนอกหน้า มีเพียงแสงไฟจากถนนเรียงราย ถอยกลับอย่างรวดเร็ว สายตาค่อยๆ ไม่รับรู้อะไร
“แต่เธอตายแล้ว!ในวัยแรกแย้ม ตายแบบนั้น!” เสิ่นยีเสียงสั่นไหว
“ใช่ น่าเสียดาย ” เธอมองความสวยงามนอกหน้าต่าง กล่าวเบาๆ
เหมือนเสิ่นยีได้ยินเสียงฟันกรามตนเองดัง “กรอด”
ผู้หญิงคนนี้ เป็นตัวต้นเหตุ ทำไมถึงได้เฉยเมยแบบนี้!ไม่สนใจแบบนี้!
“คุณเวยหมิงผิดที่เจอกับคนชั่ว!”
เขาระงับความโกรธ ตะโกนออกมา
เจี่ยนถงยังคงมองแสงไฟบนท้องถนนที่ถอยหลังกลับอย่างรวดเร็ว……ถ้าเวลาเป็นเหมือนกับแสงไฟบนถนนที่เรียงราย ถอยกลับอย่างรวดเร็วได้ คงจะดีมาก
เธออยากจะช่วยเติมเต็มความสุขของเซี่ยเวยเหมิง
“เจอกับคนชั่ว?” เธอพึมพำ ทวนคำพูดของเสิ่นยี คิดทบทวนสี่คำนั้น
เสิ่นยีได้ยิน กัดฟันอย่างรุนแรง แววตาปล่อยรังสีดุร้าย ” ใช่!เจอกับคนชั่ว !”
เขากัดฟันพูด
เจี่ยนถงไม่พูดอะไรอีก แต่เสิ่นยีกลับไม่ยอมจบหัวข้อนี้อย่างง่ายๆ
“คุณหนูเจี่ยน ผมแค่อยากถามคำถามสุดท้ายกับคุณ คุณเคยเสียใจกับความผิดพลาดที่คุณทำต่อคุณเวยหมิงบ้างไหม คุณเคยสารภาพผิดต่อหน้าหลุมศพของเธอบ้างไหม!”
เจี่ยนถงหันมาทันที มองท้ายทอยเบาะคนขับตรงหน้า “เสิ่นยี” จู่ๆ เธอก็พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นในคนละเรื่อง
“คุณมันน่าสมเพชจริงๆ ”
“เงียบไปเลยนะ!”
ราวกับถูกยั่วโมโห เสิ่นยีตวาด “คนที่น่าสมเพชคือคุณต่างหาก คุณทำแต่เรื่องเลวร้าย ไร้มนุษยธรรม คุณหนูเจี่ยน คนที่น่าสมเพชที่สุดคือคุณ!”
“เสิ่นยี คุณมันน่าสมเพชจริงๆ ”
“บอกให้หุบปาก!คุณจะไปรู้อะไร!”
ราวกับเจี่ยนถงจะมองทะลุได้ทุกอย่าง “คุณรักเธอใช่ไหม?”
“เธอ” คือใคร เธอเชื่อว่า เสิ่นยีต้องรู้แน่นอน
“พูดจาเหลวไหล!” เสิ่นยีเหมือนสุนัขชิบะถูกกัดหางด่าทออย่างกระวนกระวาย ” คุณพูดจาให้มันดีๆ หน่อยนะ คุณเวยหมิงคือผู้หญิงที่Bossรักที่สุด
คนที่รู้ดีที่สุดบนโลกใบนี้ ไม่ใช่คุณหรือไง!
ลืมไปแล้วรึ เพื่อเธอ Bossทำกับคุณยังไง?”
แสงไฟสลัวบนท้องถนน ไม่อาจสะท้อนริมฝีปากขาวซีด และสายตาเรียบเฉยของเจี่ยนถง
ในสายตาของเสิ่นยี ผู้หญิงที่เบาะหลัง สงบนิ่งเหมือนน้ำ ที่ไม่มีคลื่นซัดสาด
“เสิ่นยี เมื่อกี้ฉันพูดผิด คุณไม่ได้น่าสมเพช
แต่คุณมันน่าเวทนาและน่าสมเพช” พูดประโยคนี้จบ เธอก็ไม่พูดอะไรอีก เสิ่นยีในที่นั่งคนขับ สาปแช่งอย่างหงุดหงิด
เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง มองสีสันบนท้องฟ้ายามค่ำคืน
รู้ว่าเป็นความจริงกลับไม่ยอมรับ……เหอะๆ
เอี๊ยด~
เสียงเบรกรถดังขึ้นกะทันหัน รถส่าย และจอดลงข้างทาง
“คุณหนูเจี่ยน ขออภัยด้วยผมส่งคุณได้เพียงเท่านี้”
บนเบาะคนขับ เสิ่นยีพูดอย่างไม่แยแส
เจี่ยนถงก็ไม่โกรธ เปิดประตูลงจากรถ
มองไปรอบด้าน ที่นี่ห่างจากที่พักของเธอ ใช้เวลาเดินแค่ 15 นาที เสิ่นยีเข้าตึกที่เธออาศัยไม่ได้ ความปลอดภัยของอาคารนั้น เสิ่นซิวจิ่นเคยบอกว่า ดีที่สุดในเมือง Ｓ
15 นาที……เธอก้มลงมองขาที่ไม่ค่อยสะดวกของตนเอง……เกรงว่า 15 นาทีนี้ สำหรับเธอ คงจะครึ่งชั่วโมง แต่……
ถนนที่เดินในวันนี้ มากพอแล้ว
และจากถนนเส้นนี้ไป จึงนวดเอวและขาของตนเอง
ก่อนเสิ่นยีจะไป เขาลดกระจกลง พูดกับเจี่ยนถงบนฟุตบาทด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก
“คุณหนูเจี่ยน สถานที่ที่คุณควรจะไปมากที่สุดในตอนนี้ คือสารภาพผิดต่อหน้าหลุมศพของคุณเวยเหมิง”
สิ้นคำ รถขับออกไป เหลือไว้เพียงควันจากท่อไอเสีย เจี่ยนถงมองท้องฟ้า……ดึกขนาดนี้จะให้ไปสุสาน?
เธอส่ายหัวพึมพำกับตัวเอง ไม่คิดอะไรมาก
เดินตรงไปทางกลับบ้าน
ตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้ว บนถนนมีผู้คนเบาบาง ที่เธออาศัย ก็มีคนไม่มาก
เดินผ่านหัวโค้ง ถูกแรงอันมหาศาลดึงเข้าไปฉับพลัน
ปากทางเข้าซอยไม่มีไฟทาง สายตาพร่ามัวในความมืดทันที ผ่านไปไม่กี่วินาที ถึงจะมองเห็นผู้ชายวัยรุ่นจำนวนหนึ่งห้อมล้อมด้วยเจตนาไม่ดี ท่าทางอันธพาล ถือไม้เบสบอลในมือ
เธอตื่นตัวทันที ขยับไปชิดกำแพง “จะทำอะไร?”
อันธพาลเหล่านั้นสบตากัน หัวเราะชอบใจ ไม่สนใจเธอ
“ใครส่งพวกคุณมา?”
“ฮาๆๆ ……เอ็งว่านังนี้โง่หรือเปล่าวะ” หัวหน้าอันธพาลพูดอวดดี
