Devil’s love ทิ้งรักของนายปีศาจไป – ตอนที่ 297 ถงถงพูดอะไรอาซิวก็เชื่อ

ชายร่างอ้วนคิดจะลงมือ กลับคิดถึงแววตาคู่นั้นขึ้นมาทันที โตมาจนป่านนี้ ไม่เคยเห็นแววตาแบบนั้นเลย

แววตาแบบนั้น คนทั่วไปไม่สามารถมีได้แน่นอน

ชายร่างอ้วนลังเล

“ไอ้อ้วน เอ็งนี่มันชอบอิดออดจังเลย!”

เจี่ยนถงร้อนใจ มองเห็นชายร่างอ้วนกำลังสองจิตสองใจ

ตอนนี้คนที่สามารถลงมือได้ ก็มีแค่ชายร่างอ้วน หัวหน้าอันธพาลกับชายร่างใหญ่ต่างบาดเจ็บไม่น้อย

“ปล่อยพวกเราไป ฉันรับรองว่าจะไม่สืบสวนเรื่องคืนนี้ ไม่อย่างนั้น คนของพวกแกบาดเจ็บหนักขนาดนี้ คืนนี้จะออกไปจากเมืองＳได้ยังไง?”

เธอพูดไปหลอกล่อไป “ส่วนเรื่องเงิน ฉันให้หนึ่งล้าน พวกแกเอาไปแบ่งกัน ไม่อย่างนั้น……” เธอมองไปที่คนด้านข้าง คนนั้นก็บาดเจ็บไม่มาก หากยังต้องพัวพันกับคนเหล่านี้อีก ยากที่จะรับประกันว่าสุดท้ายจะเกิดอะไรขึ้น

ท่ามกลางความวิตกกังวล สติปัญญาค่อยๆ กลับมา แววตาของเธอเฉียบขาดทันที

“พวกแกมีสองทางเลือก

ข้อแรก ปล่อยพวกฉันไป เรื่องคืนนี้ ฉันจะไม่ตามสืบ พรุ่งนี้เงินหนึ่งล้านจะโอนเข้าบัญชีธนาคารของพวกแก แกรอด ฉันก็รอด

ส่วนข้อสอง ทำเรื่องนี้ให้วุ่นวาย ทันทีที่พวกแกจะก้าวเท้าออกไปจากที่นี่ ฉันแจ้งความทันที และเสนอเงินหนึ่งล้าน ประกาศจับพวกแกทั่วประเทศ

แน่นอน ฉันไม่กลัวพวกแกลงมือฆ่าฉันสองคนเลยหรอก แต่พวกแกต้องคิดดูนะ

ไม่ว่าอย่างไรฉันก็เป็นบุคคลสาธารณะครึ่งหนึ่ง ตายอยู่ในซอยอย่างน่าสงสัยแบบนี้

ไม่ว่าจะเป็นความคิดเห็นของสื่อมวลชนก็ดี หรือจะเป็นวงการค้าก็เถอะ จำเป็นต้องมีการชี้แจง

ถึงตอนนั้น พวกแกยังจะสามารถหนีออกไปจากที่นี่ได้เหรอ?

คิดให้ดีนะ หนึ่งล้านนี้ พวกแกจะเอาแล้วจากไปเสียตอนนี้ หรือจะให้คนอื่นเอาไปส่วนพวกแกต้องหลบๆ ซ่อนๆ ไม่เจอใครไปตลอดชีวิต”

เจี่ยนถงพูดอย่างสมเหตุสมผล หน้าใหญ่ใจโตอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่มีเพียงเธอที่รู้ว่า ตอนนี้หัวใจของตนเองเต้นแรงมาก

มีเพียงเธอที่รู้ว่า ฝ่ามือของตนเองชุ่มเหงื่อ

คำที่เธอพูดออกไป มันคือการเสี่ยงดวง

ชายร่างอ้วนดูเหมือนจะอยากถอย “พี่ใหญ่ ผมว่าพวกเราพอแค่นี้เถอะ……”

“หุบปาก!”

หัวหน้าอันธพาล มองไปที่ใบหน้าของเจี่ยนถง สายตาเอาแน่เอานอนไม่ได้ “แกเด็ดเดี่ยวแบบนี้ ไม่กลัวฉันใจร้อน จัดการแกเสียเลยหรือไง?”

“มีวิธีที่ดีกับทั้งสองฝ่ายอยู่แล้ว ฉันรอด แกรอด ทุกคนรอด แต่ถ้าแกต้องการให้พังกันทั้งสองฝ่าย ฉันก็ทำอะไรไม่ได้” เจี่ยนถงในเวลานี้ สงบเยือกเย็นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ฉันคิดว่าแกก็เป็นคนฉลาดนะ

ออกมาทำเรื่องเหล่านี้ ก็เพื่อเงิน

อย่างแรกฉันไม่ต้องการให้แกเปิดเผยคนจ้างวาน อย่างที่สองให้ยอมถอยไป คิดถึงใจเขาใจเราสิ เห็นได้ชัดว่าพวกแกทำร้ายคนตรงหน้า แต่ฉันยังให้เงินพวกแกล้านหนึ่งอีก……ถ้าจะคิดแบบนี้

ไม่ว่าจะเป็นศักดิ์ศรีหรือเนื้อแท้ พวกแกต่างมีกันหมด

คนโง่ยังรู้เลยว่า ควรจะเลือกยังไง”

สายตาเอาแน่เอานอนไม่ได้ของหัวหน้าอันธพาลระยิบระยับ หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

“คุณหนูเจี่ยนช่างเข้าใจดี!ในเมื่อทุกอย่างที่คุณหนูเจี่ยนพูดมา คนโง่ต่างรู้ว่าควรเลือกยังไง

พวกพี่ก็ไม่ใช่คนโง่ด้วยสิ”

ก้อนหินที่กดทับหัวใจของเจี่ยนถงถูกยกขึ้น อยากจะพักหายใจ กลับไม่กล้าผ่อนคลาย ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะขึ้น เธอก็หัวเราะตามอย่างไม่ใส่ใจ

“พูดแบบนี้ แสดงว่าตกลงใช่ไหม?”

ยิ่งเธอทำอย่างส่งเดช หัวหน้าอันธพาลดูเหมือนจะยิ่งไม่กล้าบุ่มบ่าม “เชื่อถือคำพูดของคุณหนูเจี่ยนได้หรือเปล่า?พวกเราจะรู้ได้ยังไง หลังจากนี้แกจะตามแก้แค้นพวกเราหรือเปล่า?”

“ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้น พวกแกก็แค่ทำเพื่อเงิน

มีคำโบราณกล่าวว่า ไม่มีเวลาเป็นร้อยเป็นพันวันป้องกันขโมย ถ้าหลังจากนี้ฉันแจ้งความแก้แค้นพวกแก ถ้าเกิดความผิดพลาดขึ้นในนั้น หนึ่งในพวกแกให้พวกแกหนีไป

ชีวิตอีกหลายสิบปี ฉันไม่คิดจะซ่อนระเบิดเวลาไว้ในความมืด คอยจ้องหาทางแก้แค้นฉัน?”

ได้ยินคำพูดเหล่านี้ หัวหน้าอันธพาล ถึงจะคลายความระมัดระวัง มองเจี่ยนถงอย่างลึกซึ้ง

“คุณหนูเจี่ยนสุดยอดจริงๆ

พูดจารวบรัด เข้าประเด็น

เรื่องวันนี้ คุณหนูเจี่ยน พวกพี่ต้องขอโทษด้วย

สำหรับคุณหนูเจี่ยนแล้ว พวกพี่มีเพียงคำเดียว ยอม!”

“ไอ้อ้วน มา ช่วยพยุงหน่อย” เขาพูดจบ ร้องเรียกชายร่างอ้วน คนเหล่านี้ประคองกันเดินกะเผลกออกไป

ผ่านไปสักพักหนึ่ง

นานจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขา สายลมโชย เจี่ยนถงตัวสั่นอย่างรุนแรง……ตึ้ง—พิงเข้ากับกำแพงทันที ทรุดลงพื้น

“ถงถง เธอสุดยอดไปเลย”

เธอเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เงยหน้าขึ้น ปะทะเข้ากับสายตาที่เปล่งประกายไปด้วยแสงแห่งความชื่นชม ความรู้สึกแปลกประหลาดลอยขึ้นมาบนหัวใจ……เป็นครั้งแรกที่เสิ่นซิวจิ่นชื่นชมเธอยกย่องเธอ

ถูกเสิ่นซิวจิ่นจ้องมองอย่างเลื่อมใส นี่มันคือความรู้สึกแบบไหนกัน?……เจี่ยนถงยื่นมือออกไป ดันศีรษะตรงหน้าออก

มือถูกคว้าเอาไว้

“เอ๋ ถงถง ทำไมมือของเธอเปียกแบบนี้?”

“……”

“ถงถง เธอนั่งทำอะไรบนพื้น?” เขาคนนั้นส่งเสียงเสียงจีๆ จาๆ เตรียมตัวนั่งบนพื้นตามเธอ

“นั่งแบบนี้สบายมาก งั้นฉันก็……”

“นายหุบปาก!” เธอเริ่มปวดหัวอีกครั้ง เอื้อมมือไปถูขมับ

เขาคนนั้นยังคงถามจีๆ จาๆ “ถงถง บนพื้นสบายไหม?”

กร๊อบ……เธอสาบาน เธอได้ยินเสียงกระดูกข้อนิ้วของตนเอง

เพื่อป้องกันคนคนนี้พูดมาก เจี่ยนถงชำเลืองมองอย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันขาอ่อน”

“งั้น……”

เจี่ยนถงรีบพูดแทรกคนนั้น “นายจะถามว่าทำไมฉันถึงขาอ่อนใช่ไหม?” เขาคนนั้นมองเธออย่างแปลกใจ ดวงตาคู่นั้นใสสะอาดจนไม่สามารถปิดบังความคิดได้

เห็นเช่นนี้ เจี่ยนถงหรี่ตาลง เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสนิทสนม “เมื่อกี้นายถามว่าบนพื้นสบายไหมเหรอ?”

“ใช่ ถงถง บนพื้นสบายไหม?”

“นายเข้ามาสิ ใช่ ขยับเข้ามาใกล้ๆ ” เธอยิ้มกวักมือเรียก ด้วยท่าทางสนิทสนมและอ่อนโยน อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ในสายตาของเสิ่นซิวจิ่นที่มีสติปัญญาเหมือนคนอายุ 8 ขวบ เธอคือพี่สาวตัวเล็กที่ใจดี

ดูสิ พี่สาวตัวเล็กยิ้มแบบนี้สวยมาก มองอย่างไรก็ไม่พอ

“อืม อืม ใช่ ยังไกลอยู่ ขยับเข้ามาอีกนิด”

รอยยิ้มของพี่สาวตัวเล็กดูดีขึ้นเรื่อยๆ

“เอาล่ะ นายนั่งลง นั่งแล้วก็จะรู้ว่าสบายหรือเปล่า”

เจี่ยนถงชี้ไปด้านข้างอย่างสนิทสนม เขาคนนั้นเบิกตากว้างอย่างเซ่อซ่า “จริงเหรอ ?” พร้อมกับนั่งลงไปจริง

เจี่ยนถงสีหน้าดูไม่ดีทันที “ยืน!”

“อา……”

“ห้ามขยับ!” เธอหน้าบึ้ง “ฉันพูดอะไรนายก็เชื่อรึไง?นายไม่คิดเหรอว่า บนพื้นมันจะสบายได้ยังไง?”

“ถงถงพูดถูกทุกอย่าง ถงถงพูด ฉันเชื่อหมด”

คำพูดที่ไร้เดียงสาแบบนั้น แววตาที่ใสสะอาดแบบนั้น……การเชื่ออย่างง่ายดายแบบนั้น!

ความรู้สึกอึดอัดใจแทบจะทะลักออกมาจากหัวใจของเธอ

“ฉันพูดอะไร…… นายก็เชื่อเหรอ?”

“ใช่ ถงถงพูดอะไร อาซิวก็เชื่อ!”

เธอเงียบไป

เงียบไปนานมาก

จนเมื่อเขาคนนั้นมีท่าทางประหม่าตรงหน้าเธอ “ถงถง บนพื้นหน่ะ……ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบาย นั่งแล้วเย็นๆ ”

เหลือบมองดู จึงพบว่า ในขณะที่ตนเองก้มหน้าจมดิ่งสู่ความคิดของตนเอง เขาคนนั้นเชื่อฟังคำพูดของเธอนั่งลงไปบนพื้นจริงๆ

สายตางงงัน หายวับไปทันที ปกปิดอย่างไร้ร่องรอย

“นั่น……อาจเพราะวันนี้อาซิวสวมกางเกงผิด จึงไม่ค่อยสบาย ครั้งหน้าจะเปลี่ยนเป็นอีกตัว” เขาคนนั้นคิดว่าเธอไม่ชอบที่เขาสงสัยคำพูดของเธอ จึงพูดเสริม

แสงระยิบระยับในแววตาของเจี่ยนถงค่อยๆ หายไป “งั้น ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ถ้าฉันพูด นายก็เชื่อทุกอย่างใช่ไหม?”

“อืม ถงถงพูดอะไร อาซิวเชื่อทุกอย่าง เชื่อไปตลอดชีวิต”

เขาคนนั้นให้คำสาบานอย่างจริงใจ

เจี่ยนถงก้มหน้า……คราวนี้เงียบไปหลายวินาที ยกมือขึ้นทันที “บนพื้นเย็น พยุงฉันขึ้นไปหน่อย”

เขาคนนั้นลุกขึ้น ช่วยพยุงเธออย่างเต็มใจ เธอชนโดนเข้า เขาร้อง “อูย~” แทบจะล้มลงพื้น

เธอเพิ่งนึกขึ้นได้ ร่างกายของเขาน่าจะบอบช้ำ จึงจับแขนข้างหนึ่งของเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ เดินกะเผลกกลับบ้านอย่างไม่รีบร้อน

“ตลอดชีวิต……คนทึ่มๆ อย่างนาย รู้จักพูดเรื่องตลอดชีวิตด้วยเหรอ?”

ตลอดชีวิต……ภายใต้รูปลักษณ์ธรรมดาๆ มีเสียงหนึ่งร้องตะโกน อย่าเชื่อเขา เขาเป็นไอ้ทึ่ม

เธอขจัดความอบอุ่นในร่างกายออกจนไม่มีเหลือ ไม่ทิ้งอะไรไว้

สีหน้าท่าทาง ค่อยๆ กลับมาเย็นชา