บทที่ 3 ออกจากคุก
สามปีต่อมา
ประตูเรือนจำหญิงเมือง S เปิดออก ไม่นานนัก ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากข้างในอย่างช้าๆ
หญิงสาวผอมผิดปกติ บนตัวคือชุดสีขาวที่เธอสวม ตอนที่ถูกส่งเข้ามาในเรือนจำหญิงเมื่อสามปีก่อนตอนนี้สวมใส่อยู่บนตัว ก็เหมือนกับใส่กระสอบใบใหญ่
เธอเดินได้ช้ามาก เดินทีละก้าวไปที่ชานชาลา ที่อยู่ห่างออกไปร้อยกว่าเมตร ในมือเธอถือถุงพลาสติกสีดำใบหนึ่ง ในถุงคือเงินสามสิบเอกหยวนห้าเหมา ยังมีบัตรประชาชนหนึ่งใบ
ในฤดูร้อนที่ร้อนระอุ เดินบนถนนลูกรัง บนถนนมีไอความร้อนสีขาว ที่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า อุณหภูมิวันนี้ อย่างน้อย 33 ถึง34 องศา หญิงสาวเดินอยู่ใต้แสงแดด ร่างกายแห้งโดยไม่มีเหงื่อสักหยด
บนผิวที่ขาวซีดมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด แม้แต่ที่ใบหน้า บริเวณใกล้ไรผม ตรงหน้าผาก มีรอยแผลเป็นยาวประมาณสามเซนติเมตร อยู่ตรงนั้นอย่างป่าเถื่อน สะดุดตายิ่งนัก
รถบัสมาแล้ว หญิงสาวขึ้นรถ หยิบเหรียญหนึ่งออกมาจากถุงพลาสติกสีดำอย่างระมัดระวัง ใส่ลงในกล่องเก็บเหรียญของรถบัสบนรถบัสไม่มีคนเยอะนัก คนขับเหลือบมองเธอ ดึงสายตาที่น่ารังเกียจกลับ…… คนที่ขึ้นรถตรงนี้ ล้วนเป็นนักโทษในเรือนจำ เคยกระทำผิด จะเป็นคนดีได้ยังไง?
หญิงสาวราวกับไม่เห็นสายตาของคนขับ เดินไปที่เบาะหลังของรถ เธอเดินไปด้านหลังสุด เลือกมุมด้านหลังของรถแล้วนั่งลง พยายามที่จะไม่ดึงดูดความสนใจ
ขณะที่รถกำลังขับออกไป เธอมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดทาง…… สามปี การเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก
มุมปากยกโค้งขึ้นเบาๆ……ใช่แล้ว สามปี การเปลี่ยนแปลงใหญ่มาก ไม่ใช่เพียงแค่โลกภายนอกเรือนจำเท่านั้น? ยังมีเธอ
เมื่อรถบัสขับไปถึงย่านเจริญรุ่งเรือง เธอชะงักในทันที……ออกจากคุกแล้ว เธอจะกลับไปที่ไหน?
ทันใดนั้น เธอก็พบกับความจริงที่กระชั้นชิดเจียนตัว เธอไม่มีที่จะไป
เปิดถุงพลาสติกสีดำออก ข้างในเหลือสามสิบหยวนห้าเหมา เธอนับ สามครั้งอย่างละเอียดถี่ถ้วน……ต่อจากนี้ ควรทำยังไง?
ไม่ไกลจากริมถนน ข้อมูลการรับสมัครงานของบริษัท ดึงดูดความสนใจของเธอ
“คนขับ ฉันจะลงจากรถ รบกวนคุณเปิดประตูรถหน่อย” ชีวิตในคุกสามปี ได้ทำลายความหยิ่งผยองในตัวเธอ พูดจาปฏิบัติกับผู้อื่น มัดขาดความมั่นใจอยู่เสมอ
คนขับพร่ำบ่นไม่หยุด เปิดประตูรถออก เธอกล่าวขอบคุณ ลงจากรถ
เดินไปถึงภาพโปสเตอร์ข้อมูลการรับสมัครงาน หลังจากมองดูสักพัก สายตาก็จ้องเห็นกับคำว่า “คนทำความสะอาด” แล้วมองไปที่คำว่า “ที่พักฟรี อาหารฟรีหนึ่งมื้อ”
เธอไม่มีบ้าน ไม่มีประวัติ ไม่มีการศึกษา เคยติดคุก…… กลัวว่าต่อให้เป็นพนักงานทำความสะอาด ก็ไม่มีใครต้องการ แต่ว่า…… จับเงินที่เหลืออยู่เพียงสามสิบหยวนห้าเหมาในมือ หญิงสาวกัดฟันแน่น เดินเข้าไปในไนต์คลับแห่งนี้ ที่ชื่อว่า “คลับบันเทิงนานาชาติตงหวง” ทันทีที่เข้าไป เจี่ยนถงก็ตัวสั่นสะดุ้ง ความหนาวเย็นของเครื่องปรับอากาศ ทำให้เธอสั่นสะท้านทั้งตัว
……
“ชื่อ” คนคนนั้นพูดอย่างหงุดหงิด
“เจี่ยนถง” เสียงหยาบกร้านดังขึ้นอย่างช้าๆ ทำให้หญิงไฉไล ที่กำลังจับปากกาบันทึกข้อมูลของเธอ ตกใจสะดุ้ง ปากกาเจลในมือ เกือบจะหล่นจากโต๊ะ ถามเธออย่างไม่พอใจ “ทำไมเสียงของคุณไม่ไพเราะขนาดนี้?”
หลังจากผ่านชีวิตในคุกดั่งนรกมาสามปี เจี่ยนถงชินชากับความไม่ยินดียินร้าย แม้ว่าคนอื่นจะพูดตรงไปตรงมาต่อหน้าเธอ วิพากษ์วิจารณ์ว่าน้ำเสียงของเธอไม่ไพเราะ แต่เธอก็ยังคงไม่ยินดียินร้าย เหมือนคนที่ไม่มีอารมณ์ พูดประโยคหนึ่งอย่างช้าๆ “รมควันไฟ”
หญิงสาวหน้าตาไฉไล ประหลาดใจเล็กน้อย สายตาที่หยั่งรู้จ้องมองใบหน้าของเจี่ยนถง “ไฟไหม้?”
“อืม ไฟไหม้” หลังจากพูดจบก็ก้มหน้าเบาๆ ……แต่เป็นเพียงไฟที่เกิดจากการวางเพลิงโดยเจตนา
ผู้หญิงไฉไลเห็นว่าเธอไม่อยากจะพูดมากกว่านี้ นิสัยน่าเบื่อ ก็ไม่สนใจอีกต่อไป เพียงแค่ขมวดคิ้วและส่งเสียงพึมพำ “ไม่ได้อ่ะ ตงหวงไม่ใช่สถานบันเทิงทั่วไป แขกที่มาก็ไม่ใช่แขกธรรมดา” แล้วกวาดมอง เจี่ยนถง ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง รังเกียจโดยไม่ปิดบัง เห็นได้ชัดว่า ไม่ชอบเจี่ยนถงที่เหมือนสวมใส่กระสอบอย่างยิ่ง กระโปรงสีขาวบนตัว ก็ไม่รู้ว่าใส่มานานแค่ไหนแล้ว สีขาวกลายเป็นคราบเหลืองแล้ว
ตงหวงนานาชาไม่ใช่สถานที่ที่คนธรรมดาสามารถมาใช้บริการได้ ที่นี่แม้แต่พนักงานเสิร์ฟธรรมดา ก็ต้องมีรูปลักษณ์ดูดี รูปร่างเร่าร้อน อย่างเจี่ยนถงแบบนี้ กล้ามาสมัครได้ยังไง?
ผู้หญิงไฉไลยืนขึ้น โบกมือเล็กน้อย ปฏิเสธเจี่ยนถงอย่างจริงจัง “ไม่ได้ แบบคุณไม่ได้ ต่อให้เป็นพนักงานเสิร์ฟก็ไม่ได้” หันหลังกำลังจะจากไป
“ฉันสมัครเป็นพนักงานทำความสะอาด”
เสียงหยาบกร้านดังขึ้นในห้องทำงานเล็กๆนี้ หยุดฝีเท้าของหญิงสาวได้สำเร็จ ใต้เท้าของหญิงสาวชะงัก หันกลับ เลิกคิ้วขึ้น สำรวจกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าลงอีกครั้ง แล้วสงสัยขึ้นมา “ไม่เคยเห็นคนที่อายุแค่ยี่สิบกว่าปี ก็ยอมลำบากอดทน ทำงานเป็นคนทำความสะอาด”
ป้าทำความสะอาดของพวกเธอที่นี่ อายุน้อยที่สุด ก็อยู่ในวัยสี่สิบกว่าแล้ว หญิงสาวคนนี้ บนหน้าผากเสียโฉม ผอมราวกับไม้ไผ่ แต่มากสุดก็อายุเพียงยี่สิบเท่านั้น ที่นี่ของพวกเธอ อายุยี่สิบกว่าปีมีเยอะแยะ ล้วนเป็นนางแบบและเจ้าหญิงทั้งหมด! แน่นอน ว่ายังมีพนักงานเสิร์ฟ
ไม่เคยได้ยินพนักงานทำความสะอาดอายุยี่สิบกว่าปี
นึกว่าหญิงสาวที่ไม่เข้าตาคนนี้ จะระบายความทุกข์ใจในทันที บอกกับเธอ ว่าโลกนี้อยู่ยาก การดำเนินชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าเธอได้พูดเรื่องไร้สาระอย่างนี้กับตัวเองจริงๆ ตัวเองจะขับไล่เธอออกไปทันที
โลกนี้อยู่ยาก เหอะๆ ในตงหวง มีเรื่องราวแบบนี้ มากมายจนสามารถตีพิมพ์เป็นนิตยสาร แล้วสามารถเติมทั้งห้องสมุดให้เติมใครจะไปสน ว่าคนแปลกหน้าที่พบกันครั้งแรก จะมีชีวิตยังไง?
แต่ไม่คาดคิดว่า เสียงที่หยาบกร้านจนมากเกินไป พูดอย่างไม่เร่งรีบ “ถ้าสามารถออกมาขายตัวได้ ฉันก็ยอมถ่างขาออก พูดยินดีต้อนรับ ก่อนที่จะมา ฉันเคยมองดูตัวเองแล้ว ไม่มีคุณสมบัติที่จะขายตัว ถ้าอย่างนั้นก็ขายแรงงาน ทำเรื่องที่ตัวเองสามารถทำได้ให้ดี” ……เธอเป็นเพียงนักโทษหมายเลขหนึ่ง “926” เท่านั้น หลังจากเข้าไปในสถานที่นั้น แล้วออกมาอีกที จะเอาศักดิ์ศรีไว้ทำไม? แววตาของเจี่ยนถง มีรอยยิ้มที่เยาะเย้ยตัวเอง
ผู้หญิงไฉไล มอง เจี่ยนถงขึ้นลง ตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานใหม่ หยิบปากกาขึ้น เตรียมจะกรอกแบบฟอร์ม “ เจี่ยนถง? เจี่ยนที่แปลว่าเรียบง่าย ถงที่แปลว่าเทพนิยาย?”
“ใช่”
“ไม่ควรนะ” ผู้หญิงมองพิจารณาเจี่ยนถงขึ้นลง “ตั้งชื่อนี้ให้ลูก พ่อแม่ของคุณน่าจะรักคุณมาก”
ดวงตาคู่นั้นของเจี่ยนถง เฉยชาราวกับแอ่งน้ำนิ่ง…… รักมากเหรอ?
อืม รักมาก ถ้าเธอไม่ได้ฆ่า เซี่ยเวยเหมิงด้วยจิตใจที่โหดร้ายอำมหิต ไม่ได้นำความหายนะมาสู่ตระกูลเจี่ยน อืม น่าจะ รักมากมั้ง
“ฉันไม่มีครอบครัว” เจี่ยนถงพูดอย่างเฉยเมย
ผู้หญิงไฉไลขมวดคิ้วจ้องมองเจี่ยนถงก็ไม่ได้ถามมาก ยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณถ่ายสำเนาบัตรประชาชนหน่อย”
ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เหยียบรองเท้าส้นสูงสิบห้าเซนติเมตร เดินไปถึงหน้าประตู ทันใดนั้นก็หยุดเดิน หันกลับมาแล้วพูดเตือเจี่ยนถง “เจี่ยนถง คุณรู้ไหม ว่าทำไมฉันถึงรับคุณไว้เป็นกรณีพิเศษ?”
หญิงสาวไม่ได้หวังให้เจี่ยนถงตอบกลับ แล้วพูดต่อไปว่า “เจี่ยนถง มีอยู่คำหนึ่งคุณพูดไว้ดีมาก ถ้าสามารถขายตัวได้ ก็จะขายแน่นอน ขายไม่ได้ ก็ต้องยอมรับชะตากรรม ทำในสิ่งที่ตัวเองสามารถทำได้ ให้ดีที่สุด
คนมากมายที่อายุมากกว่าคุณสองเท่าแล้ว ยังไม่เข้าใจข้อแท้จริงนี้ ดันทุรัง พยายามสุดชีวิต คิดเองว่าต่อสู้กับฟ้า ที่จริงก็แค่ตาสูงแต่มือไม่ถึง ความจริงก็คือ ไม่เคยดูตัวเองเลย ว่าเป็นตัวอะไร
คุณยอมเผชิญหน้ากับตัวเอง เข้าใจสิ่งที่คุณสามารถทำได้ คนที่เข้าใจว่าตัวเองสามารถทำอะไรได้ ฉันเชื่อว่า เธอก็ต้องเข้าใจ ว่าเรื่องอะไร ที่เธอไม่สามารถทำได้”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หญิงผู้หญิงไฉไลหรี่ตาลง “เจี่ยนถง ตงหวงไม่ใช่สถานบันเทิงทั่ว”
เจี่ยนถงยังคงไม่รีบไม่ร้อน “เข้าใจแล้ว เสียงของฉันน่าเกลียด จะไม่พูดขึ้นอย่างง่ายดาย”
ผู้หญิงไฉไลพยักหน้าด้วยความพอใจยิ่งนัก โดยปกติแล้ว เธอจะไม่แนะนำเด็กใหม่ กล้ามาที่ ตงหวง ก็ต้องเตรียมพร้อมในด้านจิตใจ
คาดไม่ถึงว่า วันนี้จะละเว้น เพื่อสาวทำความสะอาด
แม้ว่าฐานะของเธอในตงหวงจะไม่ต่ำ แต่ในมหานครอันพร่ามัวแห่งนี้ บารมีอำนาจเงินทอง จะมีใครที่เธอสามารถล่วงเกินได้…… เข้ามาใน ตงหวง ก็ควรจะเรียนรู้ “กฎระเบียบ”
สิ่งที่ควรพูด สิ่งที่ไม่ควรพูด สิ่งที่ควรทำ สิ่งที่ไม่ควรทำ
“งั้นผู้จัดการ……” เจี่ยนถงพูดอย่างลำบากใจเล็กน้อย “ฉันไม่มีที่อยู่”
ผู้หญิงไฉไลพูดขึ้น “ต่อไปเรียกฉันว่าพี่เมิ่ง” จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วโทรออก “เสี่ยวเจียง มาที่นี่หน่อย ที่นี่ฉันเพิ่มรับสมัครพนักงานทำความสะอาดคนหนึ่ง คุณพาเธอไปที่หอพักพนักงาน หลังจากพูดจบก็วางสาย ทิ้งให้เจี่ยนถงประโยคหนึ่ง
“พรุ่งนี้มาทำงาน”
แล้วก็ทิ้ง เจี่ยนถงไว้ที่นี่คนเดียว
เจี่ยนถงจ้องมองหนังสือเข้าทำงานในมือ รู้สึกโล่งใจ……คืนนี้ ไม่ต้องนอนที่ถนนแล้ว
…………….
