บทที่ 30 คนน่าสงสาร
เห็นได้ชัดว่าฝีมือของลูเชนไม่ธรรมดาเป็นอย่างมาก
เพียงแค่ขยับตัว ก็สามารถหลบหมัดได้อย่างรวดเร็ว
หลังจากที่เสิ่นซิวจิ่นและลูเชนแลกหมัดกัน ทั้งสองต่างคนต่างถอยไปคนละด้าน เผชิญหน้ามองตาซึ่งกันและกัน
สีหน้าของเสิ่นซิวจิ่นเยือกเย็น สายตามองอย่างเฉียบคม ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่า ลูเชนไม่อยากใช้กำลังกับเขา ไม่เช่นนั้น คงไม่หลบหมัดของเขาเมื่อครู่…คนอย่างลูเชน ไม่ใช่คนที่เจออุปสรรคแล้วยอมแพ้ง่ายๆ เขาควรจะรับหมัดไว้ ไม่ใช่หลบเช่นนี้
นี่ถือเป็นสองวิธีรับมือที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
เห็นได้ชัดว่าลูเชนไม่อยากใช้กำลังต่อสู้กับเขา
“อยู่ห่างจากเธอซะ” หลังจากพูดจบ เสิ่นซิวจิ่นอุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมอกเตรียมจะเดินออกไป
เมื่อเดินถึงหน้าประตู มีเสียงพูดเตือนดังขึ้นมาจากด้านหลัง : “เห็นว่านายเป็นศัตรูที่สำคัญที่สุดของฉัน ฉันขอพูดอะไรเตือนสตินายไว้หน่อย รีบทำตามสิ่งที่หัวใจเรียกร้องตั้งแต่เนิ่นๆ” อย่าเป็นเหมือนเขา ที่สุดท้ายต้องมานั่งเสียใจภายหลัง
ลูเชนกะพริบตา ปกปิดความมืดมิดภายใต้แววตาของตัวเองไว้
ที่หน้าประตู ชายสีหน้านิ่งเรียบพูดขึ้น “เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย”
ลูเชนไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เดิมทีเขาไม่อยากพูดอะไรมากมาย แต่สายตาของเขาเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนนั้น รู้สึกใจอ่อน “เสิ่นซิวจิ่น นายตกหลุมรักหล่อนเข้าแล้ว”
เสิ่นซิวจิ่นแทบจะหัวเราะและร้องไห้ออกมาพร้อมกัน
มุมปากของเขาฉีกยิ้มขึ้น ก้มลงมองหญิงสาวในอ้อมอก…เขาตกหลุมรักหล่อน?
ลูเชนเห็นถึงความไม่ยอมรับของเสิ่นซิวจิ่น เขาหัวเราะเบาๆ…ตัวเองกลายเป็นคนดีมีคุณธรรมตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงได้ใจดีเตือนศัตรูของตัวเองว่าอย่าทำผิดกับเรื่องความรัก
“นี่ สุดท้ายนี้ ฉันขอเตือนนายด้วยความหวังดีอีกหนึ่งอย่าง อย่าพูดคำว่า ‘ขัง’ ต่อหน้าหญิงสาวคนนี้อีก”
เสิ่นซิวจิ่นที่กำลังเดินอยู่ หยุดชะงักลงทันที จากนั้น ขาอันเรียวยาวก็ก้าวเดินออกจากห้องตรงไปที่ลิฟต์
ลูเชนจัดแว่นกรอบสีทองของตัวเอง ปัดฝุ่นบนชายเสื้อสูท เดินตามหลังเสิ่นซิวจิ่นออกไปจากห้องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
….
เสียงลิฟต์ดังขึ้น หยุดอยู่ที่ชั้น 28
เมื่อประตูลิฟต์ถูกเปิดออกเสิ่นซิวจิ่นรีบวางหญิงสาวในอ้อมอกลงบนเตียง หยิบมือถือออกมากดโทรออก: “มาที่ตงหวง ชั้น28 มีผู้หญิงเป็นลมหมดสติ”
พูดสรุปความอย่างง่ายดาย จากนั้นก็ตัดสายไปทันที
คู่สาย ไป๋ยู่สิงนิ่งไปสักพัก ตามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ : “ผู้หญิง?”
เสิ่นซิวจิ่นไอ้หมอนั่นพาผู้หญิงขึ้นห้องอีกแล้วเหรอ?
หากจะบอกว่าให้รีบไปช่วยชีวิตคน พูดว่าไปดูการแสดงเด็ดๆคงจะดีกว่าไป๋ยู่สิง รีบถอดเสื้อกาวน์ออก หยิบเสื้อคลุมด้านข้างขึ้นมา หยิบกุญแจรถ และวิ่งออกจากห้องด้วยความรวดเร็ว
“คุณหมอไป๋ รีบร้อนขนาดนี้ จะไปไหนเหรอ?”
“ไปดูผู้หญิง”
“…”
ไป๋ยู่สิงขับรถออกไปด้วยความเร็วสูงตรงไปที่โรงจอดรถ พลางโทรหาซีเฉินอย่างมีเลศนัย : “มีการแสดงเด็ดๆให้ดู ไปไหม?”
“ไม่ว่าง” คู่สายไม่อยากไปจึงปฏิเสธทันที
“โชว์เด็ดของเสิ่นซิวจิ่น”
“ที่ไหน?” เมื่อครู่ยังบอกปัด เมื่อได้ยินชื่อของเสิ่นซิวจิ่นรีบกลับคำทันที
ไป๋ยู่สิงยิ้มเย้ย “ตงหวง ชั้น28”
“ให้ตายเถอะ! ตรงนั้นมีอะไรให้ดู? เขาไม่มีทางให้ใครไปชั้น28 ไปอยู่แล้ว”
“ชั้น28 มีผู้หญิงเป็นลมหมดสติอยู่”
“รอด้วย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
ทั้งสองตื่นเต้นกันมาก หากให้พ่อแม่ของพวกเขามาเห็นตอนนี้ คงหมดคำพูดแน่นอน
เรียกให้พวกเขาไปรับโบนัสสิ้นปี ยังไม่กระตือรือร้นเท่านี้
ตงหวง ชั้น28
ฝ่ายชายยืนอยู่ด้านข้างเตียง มือล้วงอยู่ในกระเป๋า ก้มหน้าลงมองหญิงสาวบนเตียง
เขารู้ดีว่า ใบหน้าของหญิงสาวผู้นี้ เล็กมาก เทียบไม่ได้กับฝ่ามืออันใหญ่และหนาของเขา
แต่…ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ใบหน้าของหล่อน ถึงซูบได้มากขนาดนี้?
ตาโรยทั้งคู่ ใบหน้าอันขาวซีด ริมฝีปากที่แตกแห้ง… เจี่ยนถงที่สดใสเหมือนดอกกุหลาบสีแดงสดล่ะ? ไปไหนแล้ว?
มองดูหญิงสาวบนเตียง…สาวน้อยผู้น่าสงสาร คำนี้ล่องลอยอยู่ในหัวของเขาตลอด
เขาตกหลุมรักสาวผู้น่าสงสารต่ำต้อยไร้ศักดิ์ศรีได้อย่างไรกัน?
คนอย่างเขาเสิ่นซิวจิ่นรักผู้หญิงเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?
ระหว่างที่เขาเย้ยมุมปากขึ้น ความคิดนี้ ยังไม่ทันได้คิดตกตะกอน ก็ถูกเขาละเลยไปทันที
ไม่ยอมรับ
มือถือสั่นขึ้นมา กดปุ่มรับสาย ไป๋ยู่สิงมาถึงแล้ว
“ขึ้นมาเลย” เขารีบพูดกับคู่สายด้วยเสียงนิ่งเรียบ จากนั้นตัดสายไป เดินไปหยุดตรงหน้าลิฟต์ กดปุ่มควบคุม
ลิฟต์ตัวนี้สามารถขึ้นมาถึงชั้น28ได้ทันที แต่ถ้าไม่มีบัตร ไป๋ยู่สิงก็ขึ้นมาไม่ได้ ต้องให้เขากดปุ่มตรงหน้าลิฟต์
ติ๊ง!
ประตูลิฟต์ถูกเปิดออก เสิ่นซิวจิ่นไม่รู้สึกประหลาดใจที่ในลิฟต์ไม่ได้มีเพียงไป๋ยู่สิงคนเดียว
“เข้ามาสิ”
เหลือบมองดูทั้งสองภายในลิฟต์ เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้มีท่าทีจะกีดกันซีเฉิน
“ผู้หญิงล่ะ?”
ราวกับมีแสงเลเซอร์สีน้ำเงินในตาของซีเฉิน เขาใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาเป้าหมาย
“ที่นี่คือตงหวง ถ้าจะหาผู้หญิง ด้านล่างมีเต็มไปหมด นายอยากได้ผู้หญิงแบบไหน บอกซูเมิ่งได้เลย ให้หล่อนหาให้นาย”
เสิ่นซิวจิ่นพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“เอ่อ…”
ไป๋ยู่สิงส่งสายตาบอกเป็นนัยให้ซีเฉิน “นายปัญญาอ่อนหรือไง”
“แค่กๆ… เสิ่นซิวจิ่น ผู้หญิงที่นายบอกว่าเป็นลมหมดสติ คงไม่ใช่…หล่อนใช่ไหม?” ซีเฉินกับไป๋ยู่สิงเดินตามหลังเสิ่นซิวจิ่นเข้าไปในห้องนอน เมื่อกวาดสายตามองดู เห็นหญิงสาวที่นอนสงบนิ่งอยู่บนเตียง เมื่อมองเข้าไปอย่างตั้งใจ…บนเตียงนั้นคือเจี่ยนถงที่ถูกเสิ่นซิวจิ่นจับขังคุกไปไม่ใช่เหรอ?
ตกใจจนแทบจะล้มทั้งยืน!
หลังจากที่ไป๋ยู่สิงเห็นหญิงสาวบนเตียง สายตาของเขากลับมองด้วยความลึกซึ้งขึ้นมา เพียงแต่เขากับซีเฉินมีนิสัยที่แตกต่างกัน เขาจึงไม่ได้โวยวายอะไรออกมา
แต่สิ่งที่เหมือนกันคือ ตอนที่เขาและซีเฉิน เห็นหญิงสาวคนนั้น รู้สึกตกใจเหมือนกัน
“ดูอาการให้หล่อนหน่อยว่าอันตรายหรือไม่”
เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายด้านข้าง ดังขึ้นด้วยความนิ่งเรียบ
ไป๋ยู่สิงรู้สึกสงสัยขึ้นมา จึงรีบนั่งคุกเข่าลงไปตรวจให้เจี่ยนถง
ทดสอบการหายใจ จับชีพจร ไป๋ยู่สิงยื่นมือออกไปปลดกระดุมด้านหน้าของหล่อน…
มีมือเอื้อมเข้ามาจากด้านข้างปัดมือเขาออกอย่างรวดเร็ว ในขณะเดียวกัน พูดตะคอกด้วยความระแวง:
“นายจะทำอะไร!”
“…เอ่อ” ไป๋ยู่สิงมองตามมือที่จับข้อมือของตัวเองไว้ เห็นสายตาอันเหี้ยมโหดของใครบางคน กำลังจดจ้องมาที่ตัวเอง ท่าทางของเขา ทำให้ไป๋ยู่สิงเพื่อนรักตั้งแต่สมัยเด็ก อดไม่ได้ที่จะกลัวจนตัวสั่น:
“เอ่อๆๆ…ฉันจะตรวจจังหวะการเต้นของหัวใจหล่อน”
“ตรวจก็ตรวจ นายจะปลดกระดุมหล่อนทำไม?”
“…”ไป๋ยู่สิงสายตามืดมน พี่ชาย! ไม่ปลดกระดุมแล้วจะฟังชีพจรของหล่อนได้ยังไง?
“ฉันต้องฟังชีพจรของหล่อน แพทย์แผนจีนต้องดู ต้องสัมผัส และถาม แพทย์ตะวันตกก็เช่นกัน!”
ไป๋ยู่สิงอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองบนใส่เสิ่นซิวจิ่น!
เมื่อเขาอธิบายเสร็จ เสิ่นซิวจิ่นจึงจะยอมปล่อยมือเขาออก เขาจึงเอื้อมมือไปปลดกระดุมเหมือนเมื่อครู่ต่อ
แต่กลับถูกมือของเขากั้นไว้อย่างแน่นหนา : “ฉันทำเอง”
ไป๋ยู่สิง：“……”
ซีเฉิน：“……”
ทั้งสองสบตามองกัน เห็นท่าทางประหลาดใจของกันและกัน
“แบบนี้ได้แล้วยัง?” ทันใดนั้นเสิ่นซิวจิ่นหันไปถามไป๋ยู่สิง
ไป๋ยู่สิงตกใจ รีบพูดตอบ : “ดะ…ได้ ได้ๆๆ”
มองไปที่ช่องว่างที่ถูกเปิดออกเล็กเท่านิ้วโป้ง..ไม่ได้ก็ต้องบอกว่าได้!
“ไม่เป็นอะไร แค่ตกใจเกินไป” หลังจากไป๋ยู่สิงตรวจเสร็จ จึงพูดหยอกล้อเล่น
“ฉันว่านะ เสิ่นซิวจิ่น ทำไมฉันจึงรู้สึกว่า นายปฏิบัติต่อเจี่ยนถงเป็นพิเศษมาก?”
————
