ซีเฉินงุนงง เสิ่นซิวจิ่นไม่ให้เขาไปบ้านของเจี่ยนถง ไม่เพียงแค่นั้น หลังจากหมอประจำบ้านของเขาให้น้ำเกลือเสิ่นซิวจิ่นครั้งสุดท้ายเสร็จ ก็ดูเหมือนมีเรื่องหนักอกหนักใจ
ซีเฉินรู้สึกว่า เจี่ยนถงจะต้องรู้อะไร
ผลปรากฏว่าโทรหาเจี่ยนถง อีกฝ่ายเหมือนกินลูกระเบิดมา คำพูดทั้งเปิดเผยและเป็นส่วนตัว ประณามว่าเขาซีเฉินเป็น “เพลย์บอย” “ขี้เล่น” “ทำคนอื่นเสียนิสัย”
ซีเฉินมองมือถือที่ถูกอีกฝ่ายตัดสายทิ้ง ยิ่งงุนงง
บอกว่าเขาเป็นเพลย์บอย……แปลกแฮะ เขาซีเฉินเป็นเพลย์บอย เห็นชีวิตเป็นเกม เจี่ยนถงไม่ใช่เพิ่งจะรู้
อีกอย่าง มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?
แถมยังบอกว่าเขา “ทำคนอื่นเสียนิสัย” ……เขาจะทำใครนิสัยเสีย?
ซีเฉินลองคิดดูหลายๆ ด้าน คิดอยู่ครึ่งวัน ก็หาข้อเท็จจริงของเรื่องนี้ไม่เจอ
เจี่ยนถงวางสายซีเฉิน ยังคงโกรธมาก
ส่วนไอ้ทึ่มในบ้านนั้น พูดให้ดูดีคือไร้เดียงสา พูดอย่างไม่น่าฟังคือ “โง่” มันคือความทรงจำและจิตใจที่กระตุ้นกลับมาใหม่โดยสิ้นเชิง
ไอ้ทึ่มนั้น จะเข้าใจของแบบนั้นได้อย่างไร
ความร้อนรุ่มอะไรนั่น……เธอเคยเห็นเด็กอายุ 8 ขวบ รู้จักของแบบนั้นด้วยเหรอ?
ไม่ใช่ซีเฉิน แล้วใครจะเป็นคนสอน!
ดังนั้น ซีเฉินถึงกลายเป็นแพะรับบาปเช่นนี้
วางมือถือลง วิเวียนบังเอิญเคาะประตูทันที
“เรื่องความลับรั่วไหล ยังสืบไม่เจออีกรึ?”
เดิมทีเรื่องนี้ ไม่สามารถแพร่งพราย ทำได้เพียงแอบสืบจากช่องโหว่
และเพราะเช่นนี้ ถึงจะมัดมือมัดเท้าได้
วิเวียนส่ายหน้าอย่างกังวลใจ
“ไม่ต้องสืบแล้ว”
“ประธานเจี่ยน ทำไมถึงไม่ลองถามหัวหน้าฝ่ายการเงินดูล่ะคะ?”
“ฉันเชื่อใจเขา ถ้าเขาต้องการให้ความลับรั่วไหล เขาเองจะต้องเจอกับคุกเป็นอย่างแรก แต่ถ้าเขาไม่ได้มีความต้องการให้ความลับรั่วไหล เขาอาจจะไม่รู้ก็ได้ ช่วงนี้ไม่จำเป็นต้องกวนใจพนักงานเก่า”
เจี่ยนถงขมวดคิ้วไตร่ตรอง ใบหน้าครุ่นคิด “เอาแบบนี้ คุณให้ฝ่ายบุคคลส่งประวัติส่วนตัวทั้งหมดของพนักงานฝ่ายการเงินมาที่อีเมลฉันก่อน”
“คุณต้องการหาเป็นคนๆ ไปเลยรึคะ ?
ไม่ต่างอะไรกับการงมเข็มในมหาสมุทร”
“ฉันถึงตรวจสอบที่ฝ่ายการเงินก่อนไง วิเวียน เจี่ยนซื่อกรุ๊ปไม่สามารถปล่อยระเบิดเวลาเอาไว้ได้นะ”
“ถ้าตรวจหาที่ฝ่ายการเงินไม่เจอ ต้องหาทั้งบริษัทเลยไหมคะ?คุณรู้ไหมว่าเจี่ยนซื่อกรุ๊ปมีพนักงานทั้งหมดกี่คน?”
ตามหาแบบนี้ ไม่ใช่วิธีการที่ดี
เธอไม่คิดว่า เจี่ยนถงจะมีความคิดโง่เขลาที่สุดแบบนี้
“ช่างเถอะ ฉันจะไปจัดการค่ะ” วิเวียนรู้ ผู้หญิงคนนี้ดูเงียบๆ ความจริงมีนิสัยโผงผางเป็นพิเศษ
ตอนดึก
เจี่ยนถงอยู่ในห้องทำงาน อ่านสิ่งที่วิเวียนส่งมาให้
ประวัติส่วนตัวใบหนึ่ง ดึงดูดความสนใจของเธอ
บนประวัติใบนั้น รูปถ่ายขนาด 2 นิ้ว หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผิวขาว ดูเป็นผู้หญิงที่มีความคล่องแคล่ว
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์โทรออก “เหล่าจิน คุณมาที่ห้องทำงานของฉันหน่อย”
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายไม่คาดคิดว่า ในเวลานี้ เธอจะพูดความต้องการนี้ขึ้นมา “ตอนนี้?”
จากเสียงแปลกใจของอีกฝ่าย ฟังออกว่าเขาไม่ค่อยเต็มใจ
ผู้หญิงตรงหน้าโต๊ะทำงานสงบเยือกเย็น ” ตอนนี้” แต่ไม่ต้องสงสัยเลย
“แต่……”
อีกฝ่ายยังคิดจะหลบเลี่ยง เจี่ยนถงวางสายอย่างไม่แยแส
เธอไม่กลัวอีกฝ่ายจะไม่มา
เป็นไปตามคาด หนึ่งชั่วโมงผ่านไป
เขามาถึง
เหล่าจินเป็นผู้ชายวัยกลางคนอายุ40กว่า ในฐานะหัวหน้าฝ่ายการเงินของบริษัทมหาชน เงินเดือนปีละสองล้าน โดยยังไม่รวมโบนัส เหล่าจินถือว่าเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในสายตาผู้คน
เมื่อเหล่าจินมาถึง แม้จะไม่พูดอะไร ก็ไม่อาจควบคุมสีหน้าตำหนิได้
เจี่ยนถงมองเห็น ลุกขึ้นรินน้ำชาให้เขาแก้วหนึ่ง ส่งให้ตรงหน้า
ดึกขนาดนี้ เรียกคนออกมาจากบ้าน สายเดียวเรียกให้มาที่ห้องทำงาน แน่นอนว่าไม่ค่อยมีเมตตาสักเท่าไหร่
แต่—
ถ้าทุกสิ่งที่เธอคาดเดามีความเป็นไปได้สูงมาก ถ้างั้น เหล่าจินก็ไม่มีความเมตตาต่อเธอ
เจ้านายเทน้ำชาให้ตนเองกับมือ ถึงแม้จะฉุนเฉียวมากแค่ไหน เหล่าจินก็ทำได้เพียงปล่อยไป
ยกชาขึ้นดื่มหนึ่งคำ
คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คหน้าโต๊ะทำงานหันไปทางเขา
“ลองดูหน่อยสิ รู้จักคนนี้ไหม?”
เหล่าจินชำเลืองประวัติส่วนตัวใบนั้นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค “เธอเป็นผู้ช่วยของผม”
“นอกจากนั้นล่ะ?”
เหล่าจินได้ยินคำนี้ ลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที ถามอย่างข้องใจ
“ประธานเจี่ยน นี่คุณหมายความว่าอะไร?”
“คุณอย่าร้อนใจไป” เจี่ยนถงยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานของตนเอง และไม่ตกใจกลัวเหล่าจินที่โมโหอย่างผิดปกติเพราะถูกดูหมิ่น ชี้ไปบนรูปภาพบนประวัตินั้น
“เรื่องส่วนตัวของพนักงาน ฉันไม่ค่อยสนใจหรอก
เป็นแค่ผู้ช่วยหรือเปล่า ฉันก็ไม่สนใจ” ตราบใดที่ไม่กระทบการทำงาน พฤติกรรมลับๆ เหล่านี้ เธอไม่คิดจะให้ความสนใจ
แต่เห็นได้ชัดว่าเหล่าจินยังไม่รู้ตัวว่าวันนี้เรื่องที่เธอเรียกเขามาร้ายแรงนัก
“เหล่าจิน คุณทำงานให้เจี่ยนซื่อกรุ๊ปมากี่ปีแล้ว?”
“ยี่สิบปีครับ”
“ถึงฉันเพิ่งจะรับช่วงต่อเจี่ยนซื่อกรุ๊ป แต่มองดูแล้ว ตอนคุณปู่ฉันยังอยู่ พวกเราเคยเจอกันมาก่อน ก็นับว่ารู้จักกันมายี่สิบปีแล้ว”
เธอชี้ไปที่ภาพนั้น
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับฉัน บางที พวกคุณเองคงจะรู้ไม่มากก็น้อย
งั้นคุณรู้ไหม ผู้หญิงคนนี้ ฉันรู้จักหรือเปล่า?”
“ประธานเจี่ยนรู้จักเธอ?”
เหล่าจินอดประหลาดใจไม่ได้
“อืม รู้จัก ฉันออกจากคุกมา ไม่มีที่อยู่ จึงไปที่ตงหวง เดาว่าคุณน่าจะรู้จัก
เหตุผลสำคัญที่ฉันไปตงหวง เพราะที่ตงหวงมีหอพักให้พนักงาน
จะว่าไป เธอคือรูมเมทคนแรกหลังจากฉันออกมาจากคุก”
เจี่ยนถงไม่หลบเลี่ยงเรื่องไร้เกียรติในสายตาคนอื่นที่ผ่านไปแล้ว สิ่งที่เคยเกิดขึ้น ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อน ไม่ว่ามันจะดีหรือไม่ดี ถึงเธอจะตั้งใจลืม ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เคยเกิดขึ้น
เหล่าจินไม่ใช่คนโง่ ได้ยินมาถึงตรงนี้ เริ่มไม่สบายใจขึ้นมา
เจี่ยนถงเห็นเขาหลบสายตา ก็ไม่บังคับเขา พูดต่อไปว่า
“ตอนแรกเธอทำร้ายฉัน ต่อมาเธอโชคร้าย เอาแต่คิดว่าเป็นเพราะฉัน”
พูดถึงตรงนี้ เธอเอ่ยต่อไปว่า
“พูดตรงๆ ก็คือ พวกเรามีความแค้นต่อกัน พูดให้ถูกต้องคือ เธอคิดไปเองว่า พวกเรามีความแค้นกัน”
เหล่าจินยิ่งนั่งไม่ติด บนหน้าผากที่ล้านไปนานแล้ว มีเหงื่อหยดลงมา
เจี่ยนถงเห็นเหล่าจินสีหน้าลำบากใจ แววตาของเธอมีความผิดหวัง
ยังไม่ยอมพูดอีกเหรอ?
กำลังเตรียมจะไม่ไว้หน้าเหล่าจิน อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นฉับพลัน พูดอย่างวิตกกังวลและเกรงกลัว
“ฉินมู่มู่คนนี้ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอมีปัญหา
เธอยั่วยวนผม ผมเป็นผู้ชาย ก็เลยคบกับเธอ
แต่ผมไม่ได้ต้องการทำลายเจี่ยนซื่อกรุ๊ป
เธอพักอยู่นอกวงแหวนที่สี่ ผมมีอพาร์ตเมนต์เล็กๆ ห้องหนึ่งที่นั่น ปกติผมก็จะไปที่นั้น
บางครั้งก็เอางานกลับไปทำ
เธออยู่กับผมมาสองปี ในระหว่างนั้นไม่มีเรื่องอะไรแย่ๆ
อีกอย่าง ผมคิดว่า เธอก็ทำงานที่เจี่ยนซื่อกรุ๊ป และยังอยู่ในฝ่ายการเงิน แผนกของผมเอง ด้านหนึ่งก็เป็นพนักงานที่ผมไว้ใจได้ อีกด้านหนึ่งก็เป็นกิ๊กที่นอนอยู่ข้างๆ ผม
ประธานเจี่ยน ผมไม่รู้จริงๆ ว่าฉินมู่มู่แท้จริงแล้วมีความคิดแบบนั้น”
เขาไม่มีการตอบสนองใดอีก ในคืนนี้ เข้าใจสาเหตุที่เจี่ยนถงเรียกเขาขับรถมาบริษัทกลางดึก และเข้าใจแล้วว่าความลับของบริษัทรั่วไหลจากไหน
