เจี่ยนถงรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทับร่างของตัวเองไว้ ยื่นมือผลักแต่ผลักไม่ออก
พอตื่นขึ้นมา ก็จัด “เซอร์ไพรส์ใหญ่” ให้เธอ
“ใครให้คุณมานอนในผ้าห่มของฉันย่ะ”
อายจนขุ่นเคืองขึ้นมา จากนั้นเธอก็ผลักคนที่ติดกับเธออยู่แรงๆ คนนั้นถูกเธอผลักออกโดยที่ไม่ทันตั้งตัว”ถงถง อรุณสวัสดิ์”
เจี่ยนถงเห็นหน้าตาง่วงนอนของคนนั้น ยิ่งโมโหกว่าเดิม “เสิ่นซิวจิ่น บอกแล้วว่าห้ามเข้าใกล้ฉัน ใครอนุญาตให้คุณมานอนผ้าห่มของฉัน”
คนนั้นรีบลุกขึ้นมาอย่างลนลาน “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ถงถงอย่าโกรธนะ”
ลุกขึ้นมาเร่งรีบเกินไป จากนั้นก็ล้มลงไปที่บนตัวของเจี่ยนถงทันทีอีก
อยู่ๆ เธอก็ลืมตาขึ้นมา รู้สึกได้อย่างชัดเจน มีของร้อนอย่างไฟสิ่งหนึ่ง เผชิญกับเธอโดยตรง หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที……ปัง–
“เสิ่นซิวจิ่น!” ยื่นมือผลักคนออกอย่างกะทันหัน ผ้าห่มกระจายเต็มพื้น “นาย–” สองตาของเธอมองจุดที่บวมขึ้นมาสูงๆ อย่างชัดเจนตรงกางเกงนอนของผู้ชายด้วยสายตาไฟลุก “นาย–”
“ถงถง ผมรู้สึกไม่สบาย” คนนั้นหน้าแดงทั้งหน้า
เจี่ยนถงดูหน้าตาน่าสงสารของคนนั้น ทันใดนั้นก็มีความโกรธเคืองพล่านออกมา
ทำหน้าบึ้งตึง ลงจากเตียงไม่พูดอะไรสักพัก และไม่ดูคนข้างหลัง ไปห้องอาบน้ำโดยที่ไม่สนใครคนไหนเลย
เดินไปด้วยด่าตัวเองในใจไปด้วย เธอนี่สมองไม่ดีจริงๆ เลย ให้เสิ่นซิวจิ่นขึ้นมานอนที่บนเตียงได้ยังไง
พอนึกถึงความรู้สึกการสัมผัสอันเร่าร้อนที่เคยชินนั้น เธอยื่นมือเช็ดตัวของตัวเองแรงๆ เช็ดแล้วเช็ดอีก
หลังจากอาบน้ำเรียบร้อย กลับมาถึงห้องนอนอีกครั้ง
พอเงยหัวขึ้นมา “ทำไมนายยังอยู่ตรงนี้”
คนนั้นลืมตาสีดำสนิทไว้ พิงผนังไว้อย่างทำตัวไม่ถูก หอบเล็กน้อย “ร้อน ถงถง ผมรู้สึกไม่สบายมาก”
เจี่ยนถงกำกำปั้นไว้แน่นๆ เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่สบายตรงไหน รู้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นมา
และในเมื่อคืนนี้ เธอยังคิดคนนี้เป็นเด็กคนหนึ่ง ไม่ระแวงเลยที่ให้เขานอนอยู่ข้างๆ ตัวเอง เจี่ยนถงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์เสีย
“ไปห้องน้ำ” เธอพูดออกมาหนึ่งประโยคอย่างเย็นชา
คนนั้นก็ตอบ “อืม” เสียงหนึ่งอย่างเชื่อฟังและไปที่ห้องน้ำจริงๆ
เธอจึงไม่สนใจเรื่องนี้อีกต่อไปแล้ว
สิบห้านาทีผ่านไป แต่กลับไม่เห็นคนนั้นออกมาจากห้องน้ำสักที
เธออยู่ในห้องรับแขกรอจนเริ่มรู้สึกรำคาญแล้ว จึงหมดความอดทน เดิน”ตึกๆๆ” ไปทางห้องน้ำ
เคาะประตู “เฮ้ย เสร็จยัง”
ข้างในกลับไม่มีเสียงตอบกลับ
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “เสิ่นซิวจิ่น?”
กลับไม่เห็นข้างในมีเสียงอะไรเลย
วินาทีต่อมา
เพล้ง—เสียงดังมากๆ ตาของเจี่ยนถงกระตุกขึ้นมา ตะโกนเรียก “เสิ่นซิวจิ่น” คำหนึ่ง เปิดประตูวิ่งเข้าไปโดยที่ไม่คิดอะไรเลย “นาย–” เธออ้ำอึ้งอย่างกะทันหัน “นายทำอะไรอยู่!”
คนนั้นล้มลงไปกับพื้น ฝักบัวอาบน้ำอยู่ตรงบนหัวของเขา พ่นน้ำลงมาไม่หยุด เธอเดินเข้าใกล้กี่ก้าว พอยื่นมือออกไป–เป็นน้ำเย็นจริงด้วย
“นายทำอะไร! กระแสลมหนาวเพิ่งมาถึง อากาศหนาวขนาดนี้ นายเล่นทรมานตนเองตัวแต่เช้าเลยเหรอ”
เธอโกรธมากจริงๆ ปิดก๊อกน้ำของฝักบัวอาบน้ำอย่างโมโห “นายอยากทำอะไร ป่วยอีกครั้งเหรอ เสิ่นซิวจิ่น! ฉันเหนื่อยมากแล้ว นายอย่ามาสร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้วได้ไหม!”
ความเหนื่อยล้าที่สะสมไว้เป็นเวลายาวนาน งานที่ยุ่งเหยิง ปัญหาที่จัดการยาก เวลาที่นอกเหนือจากทำงาน ต้องดูแลคนป่วยที่เสียความจำทั้งหมดไปคนหนึ่ง ทุกอย่างสะสมไว้ นำมาด้วยความเหนื่อยล้าอันไม่มีที่สิ้นสุด เจี่ยนถงไม่เคยบ่น
แต่ขณะนี้ เห็นคนนี้อาบน้ำเย็นเล่นทรมานตนเองตั้งแต่เช้า อารมณ์ต่างๆ ในช่วงเวลาเหล่านี้ระเบิดออกมาทันที
“ตกลงนายอยากจะทำอะไร! เสิ่นซิวจิ่น!
นายเข้าใจไหม สิ่งที่กดอยู่บนตัวฉันตกลงเป็นอะไร!
นายเข้าใจไหม ทุกวันนี้ฉันจัดการปัญหาแย่ๆ เหล่านั้นอย่างอกสั่นขวัญแขวน ไปมาหาสู่ในวงการที่ฉันไม่ชอบเลย
นายเข้าใจไหม ทุกเช้าที่ฉันตื่นขึ้นมา ฉันก็ต้องเตรียมสู้รบเสมอ
ฉันไม่มีเวลาสักนิดเลย และไม่กล้าเสียเวลาอื่นๆ
กลับมาถึงบ้าน ยังต้องเผชิญหน้ากับนาย
นายเข้าใจไหม ดูแลนาย ฉันเหนื่อยมาก!”
เธอตะโกนใส่เขา คนนั้นตกใจจนอึ้งแล้ว
เธอรู้ว่าเธอไม่ควรนำอารมณ์เข้ามาในบ้าน ไม่ควรระบายคำบ่นทุกอย่างไปที่เขา
แต่วินาทีนี้ เห็นคนนี้เหมือนกับเป็นศัตรูกับเธออย่างนั้น อาบน้ำเย็นเล่นทรมานตนเอง เธอทนไม่ไว้ เมื่ออารมณ์มีจุดที่ระบายได้ ทุกอย่างที่เคยเงียบเหล่านั้นก็จะระบายไปเรื่อย เหมือนกับก๊อกน้ำที่ปิดไม่ได้
ใช้แรงทั้งหมดไปเรียกไปตะโกน ปัง—เสียงหนึ่ง อ่อนลงไปที่พื้น พิงผนังที่อยู่ด้านหลังอย่างเหนื่อยล้า แรงในตัวของเจี่ยนถงอย่างกับถูกสูบหมดใบชั่วขณะ ยื่นมือออกอย่างสั่น ปิดตาไว้อย่างสงบ เธอควรยอมรับ และจำเป็นต้องยอมรับ–เธอสัญจรอยู่ตรงขอบของการล่มสลายแล้ว
ไม่ร้องไห้ไม่วุ่นวาย สงบนิ่งดั่งน้ำ ทุกอย่างล้วนเป็นภาพลวงตา
“เสิ่นซิวจิ่น” ผู้หญิงเอามือปิดตาไว้อย่างสงบ และยังปิดความเจ็บปวดของเธอไว้ด้วย “เปลี่ยนฉันเสียความจำแทนดีไหม”
สามารถมีปุ่มตั้งค่าใหม่ได้หรือเปล่า แค่กดลงไปทีหนึ่ง ชีวิตทั้งหมดก็จะจัดรูปแบบแหล่งข้อมูล เริ่มใหม่ตั้งแต่แรก
“ถงถง คุณอย่าร้องไห้ ผมไม่ดีเอง ถงถงไม่ร้องไห้นะ ผมผิดไปแล้ว” ข้างหู เสียงว้าวุ่นของผู้ชาย
เจี่ยนถงหลับตาไว้ ปล่อยให้น้ำตาไหลลงอย่างตามใจ เธอเบื่อเจี่ยนซื่อ เบื่อเสิ่นซิวจิ่น เบื่อเจี่ยนโม่ป๋ายที่ป่วยแล้ว เบื่อเจี่ยนเจิ้นตงที่ล้วงเจี่ยนซื่อจนหมดเนื้อหมดตัว เหลือแค่เปลือกเปล่าที่เป็นปัญหาไว้ให้กับเธอ เบื่อคุณหญิงเจี่ยนที่ได้แต่โทรมาร้องไห้ระบายอาการป่วยที่แย่ยังไงสิ้นหวังยังไงของเจี่ยนโม่ป๋ายกับเธอ เบื่อหวานใจของเจี่ยนเจิ้นตงที่มาขอฐานะลูกหลานของตระกูลเจี่ยนคนนั้นกับเธออยู่บ่อยๆ
เธอก็อยากหัวเราะด้วย ขนาดฝันยังคิดไม่ถึงเลย อดทนแล้วตั้งนาน เธอกลับล่มสลายในยามเช้าที่แสนธรรมดาแบบนี้อย่างถี่ถ้วน
“ถงถง ผมผิดไปแล้ว ถงถง ถงถง”
เจี่ยนถงปล่อยให้คนนั้นกอดเธอไว้แน่นๆ ปล่อยให้คนนั้นเรียกเป็นครั้งๆ เหมือนกำลังเรียกคนรักที่ตัวเองรักที่สุดอย่างนั้น……มุมปากของเธอโค้งขึ้นมาเป็นเส้นโค้งอันประชด
“ปล่อยฉันออกเถอะ” สักพัก ท่าทางของเธออ่อนโยน แต่กลับผลักคนนั้นออกไปอย่างมิอาจปฏิเสธได้ ถอยออกมาจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นของคนนั้น “อย่าอาบน้ำเย็นอีกแล้ว”
ราวกับคนที่ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย เธอเตือนผู้ชายที่เหมือนกับเด็กคนนั้น……ก้มหน้าลง มีแต่เธอคนเดียวที่รู้ เธอยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ทำเสร็จ
นี่ก็คือเหตุผลที่เธอยังล่มสลายไม่ได้
“อาซิวไม่ได้ตั้งใจ……อาซิวร้อน รู้สึกไม่สบายมากเลย”
คนนั้นพูดอย่างกระมิดกระเมี้ยน
เจี่ยนถงอึ้งมาก เมื่อกี้ไม่ได้คิดไปทางนี้เลย เธอมองคนนั้นสักพักอย่างอึ้งอีก…… เพราะฉะนั้น เขาขนาดปลดปล่อยตัวเองยังไง ก็หายไปตามความทรงจำในอดีตด้วยแล้วเหรอ
ก้มหน้าลงเล็กน้อย หางตาเหลือบไปมองเห็นตรงนั้นของคนนั้น ยังคงตั้งอยู่ ชุดนอนบนตัวของเขาถูกฝักบัวอาบน้ำเทจนเปียกแล้ว ขณะนี้แนบติดอยู่กับตัว ตรงนั้นก็ยิ่งเห็นชัดกว่าเดิมแล้ว
เงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นคนนั้นหน้าแดงทั้งหน้า ดวงตาอันดำสนิทคู่หนึ่งเปียกชื้น เหมือนกำลังทนความเจ็บปวดทรมานอะไรบางอย่างอยู่
“นาย……รอแป๊บหนึ่ง” เธอวิ่งออกไป หยิบมือถือบนหัวเตียงขึ้นมา เรื่องแบบนี้ เธอควรเปิดปากอธิบายให้คนนั้นยังไง
“เจี่ยนถง เช้าขนาดนี้คุณไม่นอนก็อย่ามายุ่งกับฉันสิ” อีกฝั่งของมือถือ ซีเฉินพูดอย่างอารมณ์เสีย “ตกลงเป็นเรื่องที่รีบด่วนมากอะไร”
“ก็คือ–” คำพูดมาถึงปากแล้ว อยู่ๆ ก็หยุดลง เธอเพิ่งสังเกตได้ว่าเธอไม่รู้ควรพูดขึ้นมาให้กับซีเฉินยังไง อีกฝั่งของมือถือนั้น ซีเฉินเริ่มหมดความอดทนและเล่าขึ้นมา “มีเรื่องอะไรก็รีบพูด”
“ไม่มีอะไร”
ตื๊ดๆ วางสายแล้ว
หันหลังกลับมา ในห้องอาบน้ำ คนนั้นยังลืมดวงตาอันเปียกชื้นอยู่ ดูเธอที่กำลังเดินกลับมา
เจี่ยนถงกัดฟันไว้แรงๆ จำใจเดินไปยื่นมือออกให้เร็วที่สุด จับไว้แล้ว
“อ๊า” คนนั้นส่งเสียงคร่ำครวญอันสบายออกมาจากลำคอทันที
เจี่ยนถงกลับเหมือนจับเผือกร้อนอยู่ รีบปล่อยมือออกทันที “เป็นหรือยัง วันหลังถ้าไม่สบายก็ทำเองเหมือนที่ฉันทำเมื่อกี้”
พูดจบ หันหลังกลับรีบออกไปจากห้องอาบน้ำให้เร็วที่สุดด้วยสีหน้าเย็นชา หูกลับแดงขึ้นมาแล้ว
