เขาต่อต้านเธอ ในสายตาของผู้หญิง มีไอน้ำ กล่าวด้วยเสียงที่แหบ “ฉันเกลียด…….” คุณ……….
จูบที่รุนแรง ปิดกั้นคำพูดที่ยังพูดไม่ทันจบ
ความเจ็บปวดที่หลั่งไหลเข้ามา โดยไม่ทันตั้งตัว
ผู้หญิงไม่สามารถพูดได้ สายตาคู่นั้น เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความกลัว
ผู้ชายสัมผัสดวงตาคู่นั้น จู่ๆก็รู้สึกเจ็บที่อก ยื่นมือปิดสายตาคู่นั้น เขาไม่อยากเห็น ไม่อยากเห็นเธอมองเขาด้วยแววตาเช่นนั้น!
ในม่านตาอันมืดมิดของชายผู้นั้น เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและปวดรวดร้าว เปิดเผยได้แบบไร้ข้อกังขาในเวลานี้ ในเมื่อ ในเมื่อ…..ดวงตาของเธอถูกปิดไว้แล้ว อย่างไรเธอก็มองไม่เห็น
ในเมื่อ…….ยังไงเธอก็เป็นของเขา!
เขาเป็นผู้ก่อการทารุณ คนเจ็บปวดก็คือเขา……ใช่ไหม พลาดไปแล้ว ก็จะไม่มีวันข้างหน้าอีก?
เสี่ยวถง เสี่ยวถง คุณใจร้ายเกินไป!
ในห้อง กระจายไปด้วยกลิ่นอายที่คลุมเครือ คนสองคนอยู่ในความคลุมเครือ แต่ต่างคนต่างปล่อยใจ จมลงสู่ก้นบึ้งของทะเลสาบ
ทั้งๆ ทั้งๆที่เป็นเรื่องที่อยากทำที่สุดในเมื่อสามปีก่อน แต่ใจของเขาสั่นระรัว เจ็บปวดมาก
ทั้งๆที่ความรู้สึกของร่างกายได้ส่งความรู้สึกที่น่ารื่นรมย์ แต่แล้ว ใจ กลับเย็นลงเรื่อยๆ และเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ
เสียงเบื่อของเธอ ความอดทนของเธอ เสียงเล็กๆทุกเสียง เขาตั้งใจฟังมาก ทุกครั้งที่มีเสียงเล็กๆดังขึ้น เขาก็จะยิ่งเจ็บ
ขอโทษ เสี่ยวถง ฉันไม่อยากทำร้ายคุณ คุณอย่าหนีไป อยู่ข้างกายฉันอย่าหนีไปไหน ฉันดีกับคุณ ให้ทุกอย่างบนโลกนี้กับคุณ คุณอย่า…….หนีไปอีก
เขารู้ว่าเขาไร้ยางอาย เขารู้ ในชาตินี้……เขาทำกับเธออย่างไร้ยางอายที่สุด
ร่างกายมีความสุขมาก แต่ในใจเหมือนถูกแล่เนื้อเถือหนัง
อยู่ระหว่างสวรรค์กับนรก เขาบ้างไปแล้วจริงๆ
ทั้งหมดเสร็จสิ้นแล้ว ผู้ชายลุกขึ้น ผู้หญิงที่อยู่บนเตียง หมดแรงเหมือนตายไปแล้วและไร้วิญญาณ มองหน้าอกของชายข้างเตียงอย่างมึนๆ ดูเขาแต่งตัวด้วยความสง่างาม ราวกับว่า……ราวกับว่าทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่นี้ เป็นเพียงละครที่ไร้สาระและน่าเบื่อเท่านั้น
ราวกับว่าเขาเป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่ง เพิ่งสิ้นสุดการปลดปล่อยอารมณ์
เธอยกมือขึ้น เพิ่มสังเกตเห็นว่า ไม่มีมีแรงแม้แต่นิดเดียว
“คุณเป็นคนสารเลวจริงๆ” สายตาที่เย็นชาของเธอ เหมือนเครื่องจักร กลอกตาไปมา มองคนข้างเตียงเหมือนน้ำนิ่ง
ปลายนิ้วเรียวของผู้ชาย ติดกระดุมคอช้าๆ และหันมาอย่างช้าๆ มองลงมา กวาดสายตามองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง
“อีกไม่นานคุณก็จะรู้ ฉันก็เป็นคนสารเลวเช่นนี้ล่ะ?”
ติดกระดุมเม็ดสุดท้ายช้าๆ เขาก้มลง ฝ่ามือจับใบหน้าเธอ หน้าหล่อ จ้องหน้าเธอ ยกริมฝีปากขึ้น กล่าวด้วยเสียงแหบว่า
“ดังนั้นอย่าหนีอีก อย่าคิดต่อต้าน
ฉันเป็นคนสารเลว อย่าพยายามยั่วโมโหคนสารเลว”
ช่วงเวลานี้ เขาเป็นเหมือนซาตาน อันตรายและเย็นชา หัวใจที่อยู่ข้างใน เจ็บจนหายใจลำบาก
เก็บเธอไว้……เขาคิดวิธีอื่นไม่ออกแล้ว ถ้าสามารถเก็บเธอไว้……..เขาจะต้องเป็นคนร้ายแน่นอน แม้ชาติหน้าจะต้องตกนรก18 ชั้น เขาก็ยินยอม
แต่จะให้เขาปล่อยให้เธอเอาชีวิตไปบริจาคไขกระดูก และมีความเสี่ยงที่ไม่สามารถควบคุมได้ กระทั่ง………เสียชีวิต
ทันใดนั้น เขายืนหลังตรง ฝ่ามือใหญ่ที่ห้อยอยู่ที่ข้างขา กำหมัดอย่างแน่น……เขา ทำ ไม่ ได้!
ผู้หญิงบนเตียงเงียบ จู่ๆมุมปากที่ซีดก็กระตุกเล็กน้อย รอยยิ้มนั่น แปลกอย่างบอกไม่ถูก ทำให้ผู้ชายใจสั่น
“ก็แค่ เป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง ใช่ไหม” เธอพึมพำด้วยเสียงแหบ เหมือนกำลังถามเขา เหมือนกำลังพูดกับตัวเองมากกว่า
โดยทันที!
ผู้ชายหน้าซีด เย็นชาไปทั้งใจ “ใช่ ของเล่น” เขายิ้มอย่างเย็นชา “ดังนั้นต้องเชื่อฟัง เข้าใจ?”
คำพูดที่เย่อหยิ่งเช่นนี้ ชายคนนั้นหันกลับมาอย่างกะทันหัน ราวกับว่าอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
ประตูถูกปิด มีเสียงที่ว่างเปล่าดังขึ้น ในห้องนอน กลับมาเงียบอีกครั้ง เงียบจนรู้สึกหนาว
ผู้ชายเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เสิ่นเอ้อเดินตาม
ทุกย่างก้าวของเขา เพิ่มความเจ็บปวดในใจ
ของเล่น?
ถ้าเธอเป็นของเล่น เขาก็คงจะบ้าไปแล้ว ชาตินี้อยากได้แค่อันนี้
ของเล่นของเขาเสิ่นซิวจิ่นตั้งแต่เด็กจนโต ไม่เคยสนใจเลย เสียก็ทิ้ง ไม่ชอบก็วางไปข้างๆ…..เธอเป็นของเล่น?
เธอเป็นของเล่น ทำไมเขาจึงปล่อยไม่ได้?
ถ้าระหว่างพวกเขาจะต้องมีความสัมพันธ์ในฐานะของเล่นกับเจ้านาย………
เสี่ยวถง เพียงแค่คุณยินยอม ฉันจะยอมเป็นของเล่นให้คุณ ขอแค่คุณอย่าจากฉันไปอีก……..ได้ไหม?
เสิ่นเอ้อเปิดประตูรถ ผู้ชายนั่งเข้าไป ออร่าที่น่าเกรงขาม สลายไปในพริบตา เขาเอื้อมมือไปขยี้คิ้วของเขา บนหน้าที่หล่อ เหลือเพียงความขมขื่นและความเหนื่อย
“กลับบริษัทใช่ไหมBoss?” เสิ่นเอ้อถาม
ผู้ชายดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่าง “ทางคุณผู้หญิงมีคนดูแลไหม?”
“ท่านไม่ต้องกังวล เสิ่นซานไปที่นั่นแล้ว มีเสิ่นซานเฝ้าอยู่หน้าประตูคุณผู้หญิง ความปลอดภัยของคุณหญิง ไม่ต้องห่วง” เสิ่นเอ้อกล่าวอย่างกระชับและรัดกุม และยังเข้าใจความหมายของที่Bossพูด
“ดูเธอไว้” ชายคนนั้นพูดอย่างเฉยเมย “อย่าให้เธอไปที่โรงพยาบาล” เพื่อหนีเขา ผู้หญิงคนนั้นกล้าที่จะไปเสี่ยงอันตรายแบบนั้น!
เขากัดฟันอีกครั้ง
“บอกเสิ่นซานว่า ถ้าคุณผู้หญิงอยากไปซื้อของ หรือไปทำงานที่บริษัทตามปกติ เพียงแค่ติดตามอย่าให้ละสายตา ที่เดียวที่ห้ามไปก็คือโรงพยาบาล”
“ได้ครับBoss”
“เรื่องที่ให้คุณไปทำ ความคืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
เสิ่นเอ้อเข้าใจ “เสิ่นซื่อได้ติดต่ออีกฝ่ายแล้ว” แค่ประโยคเดียว ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ในคำพูดมีความหมายที่ชัดเจน——อีกฝ่ายจะต้องล่าช้าและปฏิเสธแน่นอน
“ให้เสิ่นซื่อไป ‘เชิญ’คนมาที่ คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นตอนนี้เลย”
เสิ่นเอ้อตะลึง “Bossท่านจะพบแบบตัวต่อตัว?”
คนที่นั่งหลังคนขับเพียงแค่โบกมือด้วยความเหนื่อย “ไปทำเถอะ”
เสิ่นเอ้อไม่พูดมากอีก ใส่ชุดหูฟังบลูทูธ ติดต่อกับเสิ่นซื่อ ถ่ายทอดความหมายของผู้ชายคนนั้นอย่างสั้นๆ
หลังจากตัดสาย เสิ่นเอ้อขับรถ ตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น
คฤหาสน์ตระกูลเสิ่นหลังใหญ่ เป็นสถานที่ที่หลังจากเสิ่นซิวจิ่นโตเต็มวัย ก็ย้ายมานานแล้ว
ประตูเหล็กดัดเปิดโดยอัตโนมัติ รถวิ่งผ่านคนเฝ้าประตูอย่างราบรื่น แล้วขับไปสักพัก จอดอยู่ที่หน้าอาคารหลัก
พ่อบ้านมารออยู่ข้างๆแล้ว “คุณชาย ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”
ยื่นผ้าขนหนูสะอาดที่มีความอุ่นชื้นอย่างดี บนผ้าขนหนู ยังหอมกลิ่นเลมอน
ชายคนนั้นเช็ดมือ กลิ่นเลมอนบนผ้าขนหนู ทำให้ความเหนื่อยของเขาลดลงเล็กน้อย
ผ่านไปไม่นาน
หน้าคฤหาสน์ตระกูลเสิ่น มีรถธุรกิจสีดำจอดอยู่
ประตูรถเปิดออก แม่ลูกคู่หนึ่ง ถูกเชิญลงจากรถด้วยสีหน้าที่ดูแย่
“ฉันไม่ไป ฉันจะกลับ พวกคุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้!” ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความกังวล
เธอไม่ได้โง่ บอกว่า “เชิญ” นั่นเป็นการ “เชิญ”เหรอ?
นั่นเป็นวิธีการ “เชิญ” เหรอ?
“Bossของพวกเรากำลังรอท่านอยู่ เชิญท่านตามฉันมา ถ้าให้Bossรอนาน ท่านจะอารมณ์เสียได้ ผลที่ตามมา คนส่วนใหญ่จะรับไม่ได้” เสิ่นซื่อศึกษามาจากเสิ่นเอ้อ
ด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกและไม่กะพริบตา “เชิญ”แบบบังคับคนให้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลเสิ่น
ทางเข้าห้องรับแขก
ประตูปิดแน่น สองแม่ลูก ลังเลไม่เดินไปข้างหน้า เห็นได้ชัดว่าต้องการหลีกเลี่ยง
ลูกดึงขึงแม่ที่อยู่ข้างๆ “แม่ พวกเราออกไปจากที่นี่เถอะ”
พวกเขาแม่ลูกไม่มีทางเลือก ประตูถูกเปิดจากด้านใน พ่อบ้านตระกูลเสิ่น สุภาพอ่อนโยน แต่ยังเหินห่างและเย็นชา เชิญคนเข้ามาอย่างสุภาพ
“ยินดีต้อนรับ คุณชายรอมานานแล้ว คุณผู้หญิงท่านนี้กับคุณชาย กาแฟ น้ำผลไม้?”
“ไม่ ไม่ต้อง”
พ่อบ้านพยักหน้า หลบไปข้างๆ การถอยไปข้างๆของเขา เป็นการบังคับให้แม่ลูก ก้าวเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว
พ่อบ้านโน้มตัวอย่างสุภาพ แล้วออกไป หันหลัง ช่วยพวกเขาปิดประตู
“อย่า……”
หญิงสาวยังพูดไม่จบ
“คุณติง นั่งคุยกันก่อน”
ติงหน่วนตกใจ เธอรู้สึกว่าวันนี้จะต้องมีเรื่องไม่ดี
หันมา เห็นร่างกำยำ พิงอยู่บนโซฟา
ติงหน่วนไม่รู้จะทำอย่างไร จึงดึงลูกชายของเธอเดินไปนั่ง
ในห้องรับแขก เสิ่นซิวจิ่นไม่อยากเสียเวลา เข้าเรื่องทันที บนโต๊ะกาแฟ แฟ้มเอกสารสีกาแฟหนึ่งฉบับ ถูกดันไปตรงหน้าติงหน่วน
ติงหน่วนเปิดอย่างสงสัย สีหน้าเปลี่ยนทันที เดี๋ยวฟ้า เดี๋ยวขาว แล้วก็หน้าแดง โยนเอกสารในมือลงบนโต๊ะทันที “ไม่มีอะไรทั้งนั้น! เสี่ยวโอวของฉันกับพี่ชายของเขา ได้มีการจับคู่กันแล้ว เรื่องนี้เสี่ยวถงก็รู้!”
เธอยังเน้น “เสี่ยวถง” เป็นพิเศษ
เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้ขยับ “การปลอมใบรับรอง เรื่องแบบนี้ เป็นฝีมือของเจี่ยนเจิ้นตงใช่ไหม”
“พูดเพ้อเจ้อ!
คุณเสิ่น!คุณกำลังใส่ร้าย!”
“เหอะ” เสิ่นซิวจิ่นยื่นกระดาษให้อีกหนึ่งแผ่น
ติงหน่วนรีบหยิบขึ้นมาทันที ทันใดนั้น หน้าซีด “เป็นไปได้อย่างไร…….” กระดาษแผ่นนี้เป็นคำสารภาพ คำสองสามคำบนกระดาษ เขียนเกี่ยวกับผลการจับคู่ปลอม และลายเซ็นด้านล่างคำสารภาพ เป็นของคนที่ช่วยปลอมเอกสารให้พวกเขา
เขาสารภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนกระดาษแผ่นนี้!
ติงหน่วนหายใจอย่างเร็ว หัวใจเต้นขึ้นๆลงๆ
“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ ไม่ได้มีแค่เจี่ยนเจิ้นตงที่สามารถใช้เงินในการทำงานได้”
ติงหน่วนตกใจ ประโยคนี้ชัดเจนมาก
“ไม่ต้องพูดถึง ระหว่างล่วงเกินเจี่ยนเจิ้นตงกับฉัน ผลอันไหนจะร้ายแรงกว่ากัน?”
ติงหน่วนนิ่งเงียบ…….ต้องเป็นเขาแน่นอน
“ลูกของฉันยังเล็ก”
พวกเธอบริจาคไม่ได้?
“ถึงแม้จะจับคู่สำเร็จ แต่เสี่ยวโอวของฉันยังเล็ก ประธานเสิ่น ท่านโปรดเห็นใจพวกเราในฐานะที่เป็นพ่อแม่ด้วย ถึงแม้จะปลอมแปลง แต่ทั้งหมดนี้ก็ทำเพื่อลูก”
เธอยังคงพยายามอธิบาย
ผู้ชายตรงหน้า ดันเอกสารไปให้อีกหนึ่งฉบับ “ลงชื่อ รับเงินแล้วไปซะ ไม่เซ็น” ผู้ชายจ้องด้วยสายตาที่เย็นชา เหมือนกำลังจ้องคนตายอยู่ “ลูกนอกสมรสที่พ่อแม่เสียชีวิต สุดท้ายใครจะเป็นคนเลี้ยงดู?”
ติงหน่วนหัวใจเต้นอย่างแรงทันที มองผู้ชายตรงหน้า ตกตระหนกตัวสั่น เธอกล้ายืนยันว่า คนคนนี้พูดจริงทำจริง เขากล้าจริงๆ!
“ทำไมไม่ลองดูข้อเสนอที่ฉันเตรียมไว้ให้คุณกับลูกชายก่อนล่ะ”
ติงหน่วนถอนหายใจโล่งอก เมื่อครู่เกือบหายใจไม่ทันแล้ว มือที่สั่นเปิดดูสัญญา
ดูจบ หัวใจเธอเต้นเร็วขึ้น……..ครั้งนี้ ไม่ได้ขู่ แต่……. “ประธานเสิ่น ที่คุณพูด เป็นเรื่องจริงใช่ไหม?”
“ข้อเสนอที่ระบุไว้ในนี้ จะได้ตามนั้นจริงๆใช่ไหม?”
ติงหน่วนมองสัญญา ข้อเสนอที่ดีที่อีกฝ่ายเสนอให้ หัวใจเต้นแรง…….เงินสดหนึ่งร้อยล้าน บริษัทโฆษณาท้องถิ่นหนึ่งแห่ง
ที่สำคัญคือ บริษัทโฆษณาท้องถิ่นแห่งนี้ไม่ใช่บริษัทที่ไม่มีใครรู้จัก ในเมืองนี้ ก็ถือว่ามีชื่อเสียงอยู่บ้าง
ไอ้เฒ่าเจี่ยนเจิ้นตง ช่วงนี้บ้าขึ้นทุกวันแล้ว และยิ่งอยู่ยิ่งข่มเหงเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
เจี่ยนเจิ้นตงตอนนี้ไม่มีเจี่ยนซื่อกรุ๊ปแล้ว เธอจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถให้เสี่ยวโอวสืบทอดเจี่ยนซื่อกรุ๊ปต่อไปได้แล้ว
อีกอย่างผู้ชายที่แข็งกร้าวตรงหน้า ได้แสดงทัศนคติชัดเจนแล้วว่าจะยุ่งกับเรื่องนี้…….”น่าจะทำเพื่อเธอ?”
ไม่รู้ว่าทำไม รู้สึกไม่สบายใจ ติงหน่วนพูดออกมา
“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องมาใส่ใจ หน้าที่ของคุณคือ เซ็น หรือไม่เซ็น”
ติงหน่วนมองผู้ชายหน้าหล่อตรงหน้า โดดเด่นขนาดนี้……..ทำไมเธอถึงไม่เจอ คิดถึงไอ้เฒ่าตัณหากลับที่บ้าน ติงหน่วนเริ่มไม่สบายใจมากขึ้น
แต่เธอก็รู้ว่าผิดชอบชั่วดี แยกแยะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ อะไรสำคัญ
มองสัญญาที่อยู่ในมือ หันมา “เสี่ยวโอว มีสิ่งเหล่านี้ ต่อไปลูกก็จะไม่ธรรมดาแล้ว สิ่งเหล่านี้เพียงพอที่จะให้ลูกชนะเด็กทั่วไปได้แล้ว”
เธอพูด “แม่ทำเพื่อลูกนะ”
พูดจบ กัดฟัน ลงนามทันที
“ประธานเสิ่น ท่านต้องพูดคำไหนคำนั้นนะ”
เสิ่นซิวจิ่นยกมุมปากแล้วยิ้ม “ตอนนี้จะให้คนโอนเงินเข้าบัญชีคุณห้าสิบล้าน ที่เหลือ รอจนกว่าปลูกถ่ายไขกระดูกเสร็จสิ้น แล้วจะให้คุณทั้งหมด”
การยิ้มของเขา ยิ่งชั่วร้าย ติงหน่วนในใจสับสนสักครู่ มองสัญญาในมือซ้ำๆ แล้วมองผู้ชายตรงหน้าคนนั้น ออกจากห้องรับแขกอย่างไม่พอใจ
เสียงมือถือดังขึ้น ชายคนนั้นเอามือที่นวดหว่างคิ้วลง หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา “อืม?”
น้ำเสียงที่ต่ำ ความเหนื่อยที่ไม่สามารถตรวจจับได้ง่าย น้ำเสียงยังคงหนักแน่น
อีกฝั่งของโทรศัพท์ “Boss ผมทำงานพลาด ให้คุณผู้หญิงหลอกได้ ทำให้คุณผู้หญิงหนีไปแล้ว”
ทางนี้ ผู้ชายก็เกร็งขึ้นทันใด เพิ่งจะผ่อนคลายร่างกาย ตึงเครียดขึ้นอีกครั้ง ตาเร่าร้อนด้วยความโกรธ “ฉันไปหา!เรื่องเป็นยังไง รอฉันหาเธอเจอ ค่อยกลับมาคิดบัญชีกับแก!”
ยืนขึ้น โทรศัพท์มือถือของเขาเปิดค้นหาสถานที่ทันที
ในโทรศัพท์ จุดสว่างกำลังเคลื่อนไหว ริมฝีปากบางของชายผู้นั้นเย้ยหยัน…….ยังไม่ยอมละทิ้งความพยายามในการหนี!
ในโทรศัพท์ของเธอ เขาใส่เครื่องระบุตำแหน่งติดตั้งมานานแล้ว
“ไปกับฉัน!ไปตามหาผู้หญิงคนนั้น!”
เขาลงจากตึกอย่างรวดเร็ว เดินผ่านเสิ่นเอ้อ ชายคนนั้นผ่านไปเหมือนสายลม กล่าวด้วยความโกรธแค้น
เสิ่นเอ้อตกใจ ไม่ทันถาม ตามไปอย่างรวดเร็ว
“ฉันขับเอง!” ชายคนนั้นดึงเสิ่นเอ้อออก “คุณนั่งทางโน้น” ชี้ไปที่เบาะนั่งข้ามคนขับ
ตำแหน่งของโทรศัพท์ จุดสว่างนั่นยังคงเคลื่อนไหว
รถเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว เหยียบคันเร่งอย่างแรง
ความโกรธในใจเขากำลังร้อนขึ้น
ร่างกายปกคลุมไปด้วยความกดอากาศต่ำ เสิ่นเอ้ออดทนอยู่นาน ถึงได้พูดออกมาหนึ่งประโยค “เสิ่นซานทำงานพลาด?คุณผู้หญิงหนีไปแล้ว?” ทั้งหมดข้างต้นนี้ นั่นคือทั้งหมดที่เขาคิดได้
ชายคนนั้นตอบอย่างแผ่วเบา เท้าที่เหยียบคันเร่งไม่ปล่อย
วิ่งไปตามตำแหน่งที่ระบุ ไล่ตามไปทางโรงพยาบาล
ยิ่งใกล้โรงพยาบาล สีหน้าของเขายิ่งคล้ำ……..ในที่สุดก็ไปโรงพยาบาล!
ตามๆอยู่ กำลังจะตามทัน สังเกตเห็นว่า จุดสว่างนั่นไม่ขยับแล้ว
ร่องรอยความสงสัยในดวงตาของเขา
…….
อีกเส้นทางหนึ่ง
ปัง——เสียงดังขึ้น รถคันเล็กๆ ถูกรถออฟโรดพุ่งชนเข้าไปในพุ่งหญ้าเขียว
