พ่อบ้านเซี่ยล็อกประตูรถทันที ผู้หญิงคนนั้นเห็นว่าเปิดประตูรถไม่ได้ ก็เปลี่ยนเป็นทุบกระจกรถอย่างบ้าคลั่งแทน
มันเป็นความจริงที่เขาอยากส่งเธอไปตาย มันเป็นความจริงที่เขาจะไม่ปล่อยเธอไป
มันเป็นความจริงที่ เมื่อเขาขับรถเองอย่างบ้าคลั่ง ก็ไม่รู้สึกมีอะไรบางอย่างที่น่ากลัว
แต่เมื่อคนอื่นบ้าคลั่ง ในส่วนลึกก้นบึ้งหัวใจเขา ก็มีความหวาดกลัวที่รู้สึกในภายหลัง
คันเร่งใต้ฝ่าเท้าปล่อยแล้ว ความเร็วของรถกลับไม่ลดลงทันที
ข้างกายยังมีผู้หญิงบ้าคนหนึ่งนั่งอยู่ ทุบกระจกรถเต็มที่สุดชีวิต พ่อบ้านเซี่ยนึกกลัวในภายหลังแล้ว มือข้างหนึ่งควบคุมพวงมาลัย มืออีกข้างหนึ่ง คว้าผู้หญิงบ้าคนนั้นที่นั่งเบาะข้างคนขับไว้อย่างแน่วแน่
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ??”
เขาตะคอกด้วยความโกรธ
ในขณะนี้เขาก็ไม่คิดว่านี่คือสิ่งที่เขาต้องการไหม?
แค่เมื่อทุกอย่างมันเกิดขึ้น เมื่อผู้หญิงคนนี้ไม่สงบสุขอีกต่อไปอย่างแท้จริง เขากลับหวาดกลัว
“ฉันอยากกลับไป!”
“ปล่อยฉัน! ปล่อยฉัน! ฉันอยากกลับไป!”
ผู้หญิงคนนี้ตะโกนอย่างเจ็บปวดถึงขีดสุด พ่อบ้านเซี่ยไม่เห็นความเจ็บปวดในดวงตาเธอที่เหมือนหุบเหว เจ็บปวดจนยากที่จะรักษาความมีเกียรติในตัวเองอันน่าสงสารของเธอเอาไว้อีกต่อไป
เพี้ยะ–
ตบหนึ่ง อย่างไร้ความปรานี ตบไปที่ผู้หญิงคนนั้นข้างกาย
ผู้หญิงคนนั้นหันหน้าไปอย่างโง่เขลา พ่อบ้านเซี่ยกำลังจะด่าด้วยความโกรธเกรี้ยว วินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็พุ่งไปแย่งพวงมาลัยเหมือนเป็นบ้า
การกระทำนี้ ทำให้พ่อบ้านเซี่ยหน้าเขียวอย่างแท้จริง
“ปล่อย! คุณเป็นบ้าเหรอ! รีบปล่อยมือ! ถ้ายังไม่ปล่อยมือ เราสองคนจะตายกันหมด!”
พ่อบ้านเซี่ยตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว
ผู้หญิงคนนั้นราวกับไม่รู้ไม่ได้ยิน คว้าพวงมาลัยอย่างแน่วแน่
พ่อบ้านเซี่ยลืมไปแล้ว เขาอยากให้เธอตายไม่ใช่เหรอ?
สองคนนั่งในรถ แย่งพวงมาลัย ในขณะนี้เวลานี้ เขากลัวจริงๆ แล้ว
พ่อบ้านเซี่ยที่บอกว่าจะพาเธอลงไปในแม่น้ำด้วยกัน ในขณะนี้ตกใจกลัวอย่างมาก
เขานึกว่าเขาบ้าไปแล้ว เขาไม่ต้องการมีชีวิตแล้ว และอยากลากเธอลงนรกไปด้วย
แต่เมื่อความตายกำลังจะมาถึง เขาก็หวาดกลัว และเสียใจภายหลังแล้ว
เหยียบเบรกรถ เดิมทีรถแล่นออกไปด้วยความเร็วสูงมาก ถึงเขาจะปล่อยคันเร่งมาสักระยะหนึ่งแล้ว แต่ความเร็วก็ยังเกินแปดสิบ ในขณะนี้เมื่อเหยียบเบรก รถได้รับแรงบังคับภายนอก ยางจึงเริ่มลื่น ถึงจะอยู่ในรถ ก็ยังสามารถได้ยินเสียงเสียดพื้นที่แสบแก้วหูอย่างมาก
เสียงนี้แสบแก้วหูกว่าเสียงอื่น เขายิ่งกลัว ในขณะนี้ ความรู้สึกเสียใจภายหลังยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว
บนถนนกว้างใหญ่ รถรอบๆ ล้วนหลบออกไปไกลๆ แค่เห็นรถวิบากคันหนึ่งที่สูญเสียการควบคุม อยู่กลางถนนรูปร่างเหมือนงูด้วยความเร็วน่าหวาดกลัว หลายครั้งจะชนแนวพื้นที่สีเขียวข้างๆ หรือรั้วข้างถนน
ทุกครั้ง นอกจากตื่นเต้นหวาดกลัวแล้ว ล้อก็ขูดโดนหินถนน
“ปล่อยมือ! ปล่อยมือ! แม่งเอ๊ย! ฉันบอกให้คุณปล่อยมือ! คุณบ้าไปแล้วเหรอ! ก็เพราะท่านแก่เสิ่นลักพาตัวคุณตอนคุณเกิดเหรอ? เรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้น! คุณบ้าไปแล้วจริงๆ!”
ใบหน้าพ่อบ้านเซี่ย เขียวอย่างแท้จริง ด้านหลังเหงื่อก็แตกพลั่กตั้งนานแล้ว
แต่ผู้หญิงคนนั้น กล้าหาญอย่างไม่กลัวตายจริงๆ –เขาเสียใจภายหลังอย่างแท้จริง!
ไอ้บ้านี่!
ขณะที่พูดและสาปแช่ง เขาไม่กล้าเช็ดเหงื่อที่หางตา เหงื่อมันซึมเข้าดวงตา ดวงตาระคายเคืองจากความเค็ม เจ็บแสบมาก
ไม่กล้าเช็ดเหงื่อ ไม่กล้ากะพริบตา มือข้างหนึ่งผลักผู้หญิงข้างกาย มืออีกข้างหนึ่งก็ควบคุมพวงมาลัยอย่างแน่วแน่
หางตากวาดไปที่มาตรเกียร์ 80–75–72–68–
ความเร็วค่อยๆ ลดลงทีละนิด ทำให้เขาค่อนข้างโล่งใจเล็กน้อย
ฉวยโอกาสนี้ เบรกมือ–ดึงมันอย่างรุนแรง!
เอี๊ยด–
เสียงทุ้มของการเสียดสีที่แสบแก้วหูอย่างแรงดังขึ้น แต่ครั้งนี้ พ่อบ้านเซี่ยกลับถอนหายใจอย่างหนักหน่วง
คลายเบรกมือ ความเร็วรถลงกะทันหัน 45–
เขากำลังจะบิดกุญแจรถ มือข้างหนึ่งยื่นออกไป แต่ไม่สามารถทำให้เขาไขว้เขวได้ ทำได้แค่รักษาท่าทางอย่างนั้นเมื่อครู่นี้
ไอ้บ้า!
ในใจเขาสาปแช่งนับครั้งไม่ถ้วน
โชคดี ความเร็วลดลงเหลือ30–
20–
ที่ท้ายรถ มีควันหนา เครื่องยนต์เกิดเสียงแปลกประหลาด ทันใดนั้นไฟก็ดับลง
ในเวลาเดียวกัน พร้อมกับเสียงแตรของรถตำรวจ รถตำรวจ รถจักรยานยนต์ตำรวจ ขนาบสองข้างทางและหน้าหลัง
รถจอดลง รถตำรวจโดยรอบมีเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายหลายคนรีบเดินมาหา
และทางแยกด้านหน้า มีติดป้ายหยุดไว้นานแล้ว
ท่ามกลางรถตำรวจ เบนท์ลีย์สีดำคันหนึ่ง สะดุดตาเป็นพิเศษ ขายาวใหญ่ข้างหนึ่งก้าวออกมาจากรถ คนคนนั้นลงรถ ก้าวเท้ายาวมาที่รถวิบาก
หมัดกระแทกกระจกรถ ในพริบตาเดียว เลือดสีแดงก็ไหลออกมา คนคนนั้นดูเหมือนไม่สนใจอย่างสิ้นเชิง มือยื่นเข้าไปในรถแล้วเปิดประตูรถ
พ่อบ้านเซี่ยเห็นคนที่เดินมา ใบหน้าชราวัยที่ตกใจหวาดกลัวในเดิมที ก็ไม่มีสีโดยสิ้นเชิง
“ไม่ใช่ผม เธอ……”
คนคนนั้นยกสายตาอ่านใบหน้าพ่อบ้านเซี่ยอย่างรวดเร็ว ดวงตานั้นเย็นยะเยือกถึงกระดูก ในใจพ่อบ้านเซี่ยเต้นตึก “ตึกตัก” ทันที อย่างไรแล้วเขาก็ดูแลคนคนนั้นมาตั้งหลายปี แววตาเมื่อครู่นั้น ขณะที่มองเขาเหมือนมองคนตาย
เขาเริ่มยุ่งเหยิงแล้ว
คนคนนั้นไม่พูดสักประโยคเดียว ขณะที่ถูกจ้องมองอยู่ ก็ลดเอวลง ครึ่งตัวบนเข้าไปในรถ แขนยาวยืดออกไป วินาทีต่อมา ผู้หญิงคนนั้นก็เข้าสู่อ้อมกอดนั้น
อย่างแน่น กอดเอาไว้อย่างแน่น
มือชายคนนั้นกำลังสั่น เขากลัว เขากลัวจะสูญเสียเธอไป
ศีรษะฝังในคอผู้หญิงคนนั้น การเต้นของหัวใจเขาในขณะนี้ มันก็เต้นเร็วอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
เขาเห็นรถวิบากสูญเสียการทรงตัวด้วยตาตัวเอง เห็นรถจะชนออกไปหลายครั้ง ทุกครั้งหัวใจเขาก็ประหม่ากังวลมาก
เขาซุกคอผู้หญิงคนนั้น……เสี่ยวถง เสี่ยวถง คุณไม่รู้ เมื่อกี้นี้ เมื่อกี้นี้ฉันแทบบ้าแล้ว
เขาอยากพูดกับเธอ
แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับผลักเขาออกเหมือนในมือมีมันเทศร้อนๆ
โดยไม่ได้เตรียมตัว เขาถูกผลักออกไปจากในรถ จนลื่นโซเซ และผู้หญิงคนนั้นผลักเขาแล้วก็กระโดดลงจากรถ วิ่งไปด้านหลังอย่างบ้าคลั่ง
“อย่าวิ่ง! ฉันเอง! ฉันเอง! ไม่เป็นอะไรแล้ว! เสี่ยวถงไม่ต้องกลัว!”
ชายคนนั้นก้าวเท้ายาวตามไป
เท้าผู้หญิงคนนั้นสะดุด เดิมทีขาเธอไม่กระฉับกระเฉง ก็ล้มลงพื้นดังตุ้บ
ชายคนนั้นวิ่งตามไป กอดเอาไว้ “ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัว ฉันเอง เสิ่นซิวจิ่น”
“อ๊าก! อ๊าก!!!” ผู้หญิงคนนั้นเหมือนถูกกระตุ้น มือและเท้าดันกลับไป “ปล่อย! ปล่อย! ปล่อย!! ฉันอยากกลับไป! ฉันอยากกลับไป! คุณปล่อยมือ! อย่ามาแตะตัวฉัน! ฉันอยากกลับไป!”
“โอเคๆๆ กลับไป เราจะกลับไป ฉันจะพาคุณกลับไป”
ขณะที่ผู้ชายถูกจ้องมอง ก็กอดเอวผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ “ตอนนี้ฉันจะพาคุณกลับไป ไม่เป็นอะไรแล้ว เราจะกลับบ้านกัน”
ผู้หญิงคนนั้นแค่ส่ายหน้า ส่ายหน้าสุดชีวิต “คุณปล่อย ฉันอยากกลับไป! ฉันอยากกลับไป!”
“โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันรู้แล้ว นี่ฉันจะพาคุณกลับไป เสี่ยวถง เราจะกลับบ้านกัน กลับบ้านนะ เด็กดี”
“ภรรยาฉันตกใจมาก ตอนนี้อารมณ์เธอไม่คงที่ ฉันต้องพาเธอไปก่อน” ชายคนนั้นเดินไปตรงหน้าตำรวจจราจร แล้วพูดขึ้น “รอให้เธออารมณ์มั่นคงขึ้นหน่อย ฉันจะพาเธอไปบันทึกไกล่เกลี่ย”
เสิ่นเอ้อขับรถไปทันที ผู้ชายกอดผู้หญิงแน่น แล้วนั่งเข้าไป
