เจี่ยนถงค่อยๆ ตื่น เมื่อตื่นขึ้นมาแล้ว ห้องที่มืดสลัว เธอลุกขึ้นมาอย่างผ่อนคลาย เดินไปที่ห้องรับแขก ไม่แปลกใจที่ในห้องรับแขก ภายใต้แสงอบอุ่น มีร่างผู้ชายสองคนนั่งโซฟาดูโทรทัศน์อยู่
ภายในห้องรับแขก เสียงโทรทัศน์เบามาก เหมือนกลัวว่าเสียงดังเกินไปแล้วจะทำให้คนนอนหลับตื่น
ทางเดินมีเสียงฝีเท้าลอยมาเล็กน้อย ชายคนนั้นก็หันตัวมองไป
ทั้งสองคน ก็สบสายตากัน
ดูเหมือนทั้งสองไม่เคยมีอารมณ์แปรปรวนมากมาก่อน ราวกับเป็นคู่รักที่แต่งงานกันมานานแล้ว ราวกับรับรู้กันโดยปริยาย ไม่มีใครทำลายความอ่อนโยนอันน่าประหลาดนี้ได้
ดูเหมือนว่าจะอยู่ร่วมกันอย่างสันติสุข
ผู้ชายยืนขึ้นมาโดยไม่ปรึกษาใคร เดินไปที่เคาน์เตอร์ อุ่นอาหารอีกรอบอย่างเอื่อยเฉื่อย แล้ววางบนเคาน์เตอร์
และผู้หญิงก็เดินไปอย่างเงียบๆ นั่งลงทานอาหาร
ดูเหมือนว่าระหว่างพวกเขา ไม่เคยมีความรักความเกลียดชังพัวพันกันมากขนาดนั้น ไม่มีความทรงจำอันแสนเจ็บปวดมากนัก
อาหารหนึ่งมื้อจบลง ทุกคนรู้สึกว่าบรรยากาศมันกลมกลืน เกิดภาพลวงตาว่าโลกใบนี้สงบสุข
เคร้ง～
ข้าวร้อนๆ คำสุดท้ายส่งเข้าไปในปาก ผู้หญิงคนนั้นวางตะเกียบลง ตะเกียบอยู่บนโต๊ะเคาน์เตอร์ เกิดเสียงเล็กน้อย
“ปล่อยฉันไป”
เสียงแหบห้าวของผู้หญิง ค่อยๆ พูดขึ้นมาสามคำ
ฝ่ามือใหญ่ของผู้ชายที่เก็บชามตะเกียบอยู่ ก็แข็งทื่อกลางอากาศ “คุณเหนื่อยแล้ว ไป๋ยู่สิงบอกว่าร่างกายคุณไม่ค่อยดี ไปนอนสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อไก่ดำมา ฉันจะต้มซุปให้ดื่ม”
“ปล่อยฉันไปเถอะ” ผู้หญิงพูดด้วยเสียงแหบห้าว สำหรับคำพูดผู้ชาย ไม่ถามสักคำ
“เด็กดี” ชายคนนั้นวางชามตะเกียบในมือลง วางลงในอ่างล้างมือ แล้วล้างมือให้สะอาด เช็ดให้แห้ง เดินไปหาผู้หญิง แล้วก็ทำท่านี้ โอบเอวผู้หญิงจากด้านหลัง “ไปนอนนะ นอนสักหน่อยเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น”
“ปล่อยฉันออกไป” เธอพูด ในดวงตาไม่มีการเปลี่ยนแปลง
และปล่อยให้แขนเหล็กโอบเอวเธอไว้แน่น ในขณะนี้เข้าใกล้กันมาก แต่ไม่มีความรู้สึกอบอุ่นเลยสักนิด
ดวงตาเธอ เหมือนน้ำหายาก แห้งโดยไม่มีความชื้นใดๆ
ชายคนนั้นยังคงพูดอ่อนโยนและนิ่มนวล “เสี่ยวถง เป็นเด็กดีนะ ไปนอน คำพูดนี้ฉันถือว่าไม่เคยได้ยินมาก่อนแล้วกัน ต่อไปห้ามพูดโง่ๆ แบบนี้อีก”
เสียงของผู้ชายอ่อนโยนเหมือนตอนแรก มีความเอาอกเอาใจนิดหน่อยด้วยซ้ำ แต่ก็มีการเตือนอย่างเห็นได้ชัด
“ฉันอยากออกไปจากที่นี่……”
เสียงผู้หญิงยังพูดไม่จบ คำพูดนี้กลับกระตุ้นให้ผู้ชายโกรธ “คุณอยากออกไปจากที่นี่ หรือว่าอยากออกไปจากฉัน?”
แขนเหล็กของผู้ชายกระชับแน่นขึ้น ขมับกระตุกจนปูดขึ้นมา โกรธจริงๆ แล้ว ระงับเสียง ระงับความโกรธที่หมดหนทางและยากที่จะระบายออกมา
“อย่าพูดโง่ๆ อีก อย่าให้ฉันได้ยินคำว่า ‘ออกไป’ อีก” เขากัดฟัน ความเจ็บปวดในดวงตาเขา มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้
“เสี่ยวถง คุณฉลาดขนาดนี้มาตั้งแต่เล็ก ก็ต้องรู้นะว่าเลือกอะไร แล้วจะดีสำหรับคุณ”
ทักษะการเจรจาต่อรองในธุรกิจ ผู้ชายไม่เข้าใจ ในเรื่องความรักพวกนี้ ก็มีน้อยมาก
ทัศนคติแน่วแน่ในธุรกิจ เพราะมีการสนับสนุนเงินทุนอันแข็งแกร่งของเขา ดังนั้นเขาจึงมีทัศนคติแน่วแน่ได้ แต่ที่นี่ไม่ใช่ธุรกิจ ที่นี่คือสวรรค์ลา
เขาไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้ แค่อยากเก็บผู้หญิงคนนี้เอาไว้ให้ได้
แม้ว่าเพื่อนสองคนของตัวเองไม่มากก็น้อย เคยเตือนเขาอย่างไม่ชัดเจนว่า คนที่เก็บไว้ไม่ได้ ก็ให้ปล่อยเธอไป
แต่ทุกครั้งที่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะจากตนไป ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาจะไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตนเอง เขาก็ยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้
เขาสับสนวุ่นวายทำอะไรไม่ถูก
เธอมีพิษ เธอคือยาของเขา
ผู้หญิงก้มศีรษะลง รอยยิ้มในดวงตา เยาะเย้ยอย่างมาก……เขาเป็นแบบนี้ตลอด!
เขา ไม่เคยเปลี่ยนแปลง!
ในหัวสมองคือคำพูดที่พ่อบ้านเซี่ยพูดกับเธอในวันนี้ การพัวพันระหว่างทั้งสองครอบครัว การเริ่มต้นระหว่างทั้งสองคน……ที่แท้ทุกอย่าง มันล้วนเป็นความผิดพลาดเท่านั้น
เธอก็อารมณ์เสีย เธออยากตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยวใส่เขา ถามเขาอย่างโกรธเกรี้ยวว่าทำไมต้องทำกับเธอแบบนี้
คำพูดเหล่านั้นของพ่อบ้านเซี่ย มันเหมือนกับค้อนยักษ์ ที่ทุบเธอให้แตกกระจุย เธอเงียบ คิดอยู่นานมาก คำพูดเหล่านั้นจากปากพ่อบ้านเซี่ย สำหรับเรื่องเหล่านั้นระหว่างทั้งสองครอบครัว……
สุดท้ายแล้ว ผู้หญิงก็ไม่ได้พูดอะไร
ไม่มีคำพูดสักคำให้ผู้ชายด้านหลัง
ในเมื่อการเริ่มต้นของพวกเขามันเป็นความเข้าใจผิด ถ้าอย่างนั้นเรื่องพวกนั้น เขาก็ไม่จำเป็นต้องรู้
“เสิ่นซิวจิ่น คุณเคยบอกว่าคุณเกลียดฉัน ฉันเข้าใจ ฉันเข้าใจทั้งหมด แต่ฉันเป็นคนแบบนี้แล้ว ฉันเหลืออะไรไม่มากแล้ว ฉันไม่รู้ ในตัวฉันนี้ยังมีอะไรที่ประธานเสิ่นอย่างคุณชอบ ปล่อยฉันไป เราสองคนก็จะสบายใจ ไม่ได้เหรอ?”
เธอพยายามโน้มน้าว แต่เธอลืม การยึดติดของคนคนนี้ บางครั้งมันก็น่ากลัวมากจริงๆ
“ไม่ได้!” ผู้ชายตะคอกอย่างโกรธเกรี้ยว เธอรู้จักแต่คำว่าจากไป จากไป จากไป!
เพื่อจากไป เธอสามารถไม่สนใจทุกอย่างได้!
อยู่เคียงข้างเขา มันไม่ดีเหรอ?
“เด็กดี ไปนอน” เขาพูด
ฝ่ามือบีบแน่น เขารอการตอบสนองของผู้หญิงในอ้อมกอดอย่างขวัญหนีดีฝ่อ กลัวว่าเธอจะพูดประโยคจากลาอีกครั้ง แล้วเขาจะควบคุมตัวเองยากอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรบางอย่างออกมา!
เวลาผ่านไปทีละนิด ผู้หญิงในอ้อมกอด ดูเหมือนรู้สึกความคิดของผู้ชายด้านหลัง “โอเค”
ผู้ชายถึงคลายแขน มองแผ่นหลังผู้หญิงเข้าไปในห้องนอน จนกระทั่งถึงประตูห้องนอน ปิดลงเบาๆ กำปั้นที่บีบอยู่ก็คลายลง
เมื่อผู้หญิงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ทุกอย่างก็ล้วนเปลี่ยนไปแล้ว
ในชั่วข้ามคืน หน้าต่างทุกบานในบ้าน ล้วนติดตั้งรั้วอะลูมิเนียมอัลลอยด์
เมื่อแสงแดดยามเช้ากระจายไป ผู้หญิงลืมตาขึ้น หันศีรษะไปข้างๆ ก็ไม่สามารถละสายตาได้อีก ในสายตาคือหน้าต่างกันขโมยที่ล้อมรอบคน
เธอจ้องมองหน้าต่างกันขโมยอยู่นานมาก จู่ๆ ก็ยิ้ม ยิ้มไปยิ้มมา น้ำตาก็ไหลลงมา……เขาสร้างคุกให้เธออีกแล้ว
ประคองร่างกายขึ้นมา เดินเท้าเปล่าไปที่หน้าต่าง มือคว้าหน้าต่างกันขโมยอะลูมิเนียมอัลลอยด์เอาไว้อย่างแน่วแน่……คุกอีกแล้ว เธอยิ้ม ยิ้มพร้อมน้ำตาไหลลงมา
เหมือนในปีนั้น เหมือนสามปีที่อยู่ในคุก สองมือของเธอจับรั้วอย่างแน่วแน่ ที่นี่ คือที่เดียวที่แสงส่องเข้ามา
นอกประตูมีเสียงหมุนกุญแจ เธอรีบเก็บทุกอย่าง เช็ดน้ำตาแล้วหันตัวเดินออกไปนอกห้องนอน
ในมือคนคนนั้นถือถุงพลาสติก เดินมาหน้าเคาน์เตอร์
“ไก่ดำวันนี้ดีเป็นพิเศษ ฉันหยิบเองกับมือ มันอ้วนมาก และฉันได้เอาอาหารเช้ามาให้คุณ เสี่ยวถง ไปอาบน้ำให้เรียบร้อยแล้วมานั่งกิน”
คนคนนั้นพูดขณะที่วางถุงพลาสติกในมือไว้ข้างๆ อ่างน้ำ ผักและวัตถุดิบเนื้อไม่น้อยเช่นกัน ผู้ชายอยู่ด้านหน้าอ่างล้างมือ พับแขนเสื้อขึ้นแล้วล้างผักอย่างเหมาะสม
มือของผู้หญิงห้อยแนบลำตัว หันไปด้านหลัง เล็บเว้าพระจันทร์เสี้ยว จิกลึกลงไปในเนื้อฝ่ามือ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปนอกระเบียง หน้าต่างกันขโมยสร้างขึ้นแล้ว ทำให้บ้านหลังใหญ่นี้ครอบคลุมอย่างแน่นหนา
มีลมพัดมา แต่เธอใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว
ผู้หญิงทำตามที่บอกโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาพูดว่าให้ไปอาบน้ำแล้วมาทานอาหารเช้า
อืม โอเค
เธอไปอาบน้ำ อาบเสร็จก็มานั่งทานอาหารเช้าที่เขานำกลับมาอย่างเงียบสงบ
ผู้ชายอยู่ในห้องครัวแบบเปิด ล้างผักทำอาหารอย่างคล่องแคล่ว ผู้หญิงอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ทานอาหารเช้าอุ่นร้อนเงียบๆ
ห้องหนึ่งที่อบอุ่นและมีความสุข
ผู้หญิงไม่ถามด้วยซ้ำ ว่าติดตั้งหน้าต่างกันขโมยตั้งแต่เมื่อไร
ทุกอย่างเหมือนจะดีมาก แค่ทุกครั้งที่หางตาผู้หญิงกวาดมองไปที่หน้าต่างกันขโมย ในดวงตาเธอจะมีความเกลียดชังและหวาดกลัว……อันลึกซึ้ง
