บทที่ 55 พาฉันไปหาเขาเถอะ
เสิ่นยียิ้มเยาะ แอบคิดว่าบางเรื่องที่ผ่านมา ซูเมิ่งจะไปรู้อะไร
“เรียกผู้หญิงคนนี้มา” เขาพูด
ซูเมิ่งพยักหน้า สำหรับฉินมู่มู่ แต่เดิมเธอก็ไม่ได้มีความประทับใจเท่าไรนัก
ฉินมู่มู่ถูกเรียกมายังห้องทำงานซูเมิ่งอย่างอธิบายไม่ได้ ระหว่างทางก็รู้สึกกระวนกระวาย
“พี่เมิ่ง” ตอนนี้เธอเรียนรู้ที่จะทำตัวดีๆ ไม่เหมือนตอนเข้ามาในห้องทำงานซูเมิ่งครั้งแรก ที่หยิ่งยโสและคัดค้าน
“ฉันจะไม่พูดอ้อมกับคุณ คุณเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องส่วนตัวชั้นหกวันนี้ให้ฟังหน่อย” ซูเมิ่งพูดขึ้นอย่างรวบรัด
ฉินมู่มู่กระวนกระวายทันที อย่างที่คิดไว้ มาเพราะเรื่องในห้องส่วนตัวชั้นหกในวันนี้จริงๆ ด้วย
ถึงแม้บทที่เธอบอกซูเมิ่ง จงใจหลีกเลี่ยงบางเรื่องที่ไม่ค่อยดีกับตน และปกปิดบางเรื่องด้วยเช่นกัน
แต่คนที่เธอเผชิญหน้าคือคนฉลาดสองคน ไม่ว่าจะเป็นซูเมิ่งหรือเสิ่นยี จากคำพูดฉินมู่มู่ และการแสดงออกเล็กน้อยของเธอ ก็สามารถคาดเดาเรื่องคร่าวๆ ได้แล้ว
“พี่เมิ่ง ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่คิดว่าพอฉันปฏิเสธประธานตู้ไปแล้ว ประธานตู้จะให้คนไปเรียกเจี่ยนถง” ฉินมู่มู่ขอความเมตตาจากซูเมิ่งอย่างน่าสงสาร
บนใบหน้าสวยบอบบางของซูเมิ่ง ไม่มีความอบอุ่นเลย ขยับริมฝีปากแดง “คุณบอกฉันหน่อย ประธานตู้เป็นนักธุรกิจชาวฮ่องกงที่มาจากทางตอนใต้เมือง S เขารู้จักเจี่ยนถงได้ยังไง?”
“ฉ-ฉันก็ไม่รู้ค่ะ บางที บางทีใครบางคนอาจจะเคยบอกประธานตู้ก็ได้ พี่เมิ่ง พี่เชื่อฉันนะ ฉันว่ายน้ำไม่เก่งตั้งแต่เด็ก ตอนเด็กๆ เคยเกือบจมน้ำ พอฉันได้ยินคำขอของประธานตู้ ฉันก็ไม่ตอบตกลง นอกจากนี้ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะ”
“จะบอกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ที่ห้องส่วนตัวชั้นหก ไม่เกี่ยวกับคุณ?”
“ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่เกี่ยวกับฉันจริงๆ ฉันบริสุทธิ์” ถ้าเป็นบทที่เพิ่งมาตงหวง ซูเมิ่งคิดว่าตนไม่มีการคุ้มครองจากตงหวง ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆ ทั้งนั้น ดังนั้นทุกวันนี้ ทุกเรื่องราวมันสอนให้ฉินมู่มู่รู้จักสิ่งที่เรียกว่า “ความจริง” และ “ความโหดร้าย”
ยิ่งทำให้เธอเข้าใจ บนโลกใบนี้กฎเกณฑ์ที่กำหนดโดยคนบางคน จะต้องปฏิบัติตาม
ฉินมู่มู่กลัว เธอตื่นตระหนก สีหน้าลุกลี้ลุกลน ทันใดนั้นก็นึกถึงเจี่ยนถงที่ไร้ประโยชน์ เธอมองซูเมิ่ง บนใบหน้าสวยบอบบางตรงหน้านี้ ฉินมู่มู่เห็นคำว่า “ไม่เชื่อใจ” สามคำ
เพียงไม่กี่วินาทีสั้นๆ ตรงหน้าเธอก็ปรากฏใบหน้าขรึมตลอดเวลาและแผ่นหลังโดดเดี่ยวไม่สนใจอะไรทั้งนั้นของเจี่ยนถง เธอรู้สึกว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนนั้น จะต้องช่วยเหลือตนได้อย่างแน่นอน
“พี่เมิ่ง พี่เชื่อฉันนะ เรื่องในวันนี้ไม่เกี่ยวกับฉัน ไม่เชื่อพี่ไปเรียกเจี่ยนถงมาถามก็ได้ พี่ถามเธอ เธอจะต้องช่วยทำให้ฉันกระจ่างแน่ๆ”
เอาความมั่นใจมาจากไหน ผู้หญิงที่ถูกเธอทำร้าย หลังจากได้รับบาดเจ็บรุนแรงแบบนั้นจะช่วยเธอโกหก เอาความมั่นใจมาจากไหน คิดว่าผู้หญิงที่เงียบขรึมคนนั้น จะขี้ขลาดพูดสิ่งที่ขัดต่อความปรารถนาในใจ บอกว่าฉินมู่มู่พูดถูกต้อง บอกว่าฉินมู่มู่บริสุทธิ์
ซูเมิ่งบูดบึ้ง หน้าอกอึดอัด ไม่ขยับไปไหน จ้องมองฉินมู่มู่ แววตายิ่งแหลมคมขึ้นเรื่อยๆ
ทันใดนั้นเสิ่นยีก็ลุกขึ้น เรื่องราวมันตรวจสอบกระจ่างแล้ว ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีก ควักโทรศัพท์ออกมาโทรหาเสิ่นซิวจิ่น
“Boss ตรวจสอบเรื่องกระจ่างแล้วครับ ที่คุณเจี่ยนไปที่ห้องส่วนตัวตอนนั้น เพราะประธานตู้เป็นคนเรียกคุณเจี่ยนเอง” เสิ่นยีพูดอย่างตรงประเด็น “ตอนนั้นในห้องส่วนตัวยังมีพนักงานหญิงหนึ่งคน สถานะของคนคนนี้ก็ตรวจสอบกระจ่างแล้วเช่นกัน”
เขาไม่ได้พูดตรงๆ ว่าฉินมู่มู่คนนี้ใส่ร้ายเจี่ยนถง Boss ฉลาดขนาดนี้ หลังจากได้ยินเบาะแสที่เขาเพิ่งให้ไป เกรงว่าตอนนี้ตนจะเดาความจริงได้แล้ว
“ฉันจำได้ ตอนนั้นตู้ลี่ฉุนมันเคยพูด อุปกรณ์ประกอบฉากภาชนะบรรจุของ คือเซียวเหิงให้คนส่งมาเหรอ?” เสิ่นซิวจิ่นหัวเราะเยาะ
“ตอนนั้นพนักงานหญิงที่หน้างานใช่ฉินมู่มู่หรือเปล่า? เมื่อกี้นี้ตู้ลี่ฉุนโทรมาขอร้องฉัน น่าเสียดายที่เปิดเผยบางอย่างที่เป็นประโยชน์ บอกว่าคุณชายเซียวแนะนำเด็กผู้หญิงคนหนึ่งให้เขา เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เล่นแล้วสนุกมาก และชื่อฉินมู่มู่พอดีเลย”
ขณะที่พูด ก็สั่งว่า “นายพาผู้หญิงคนนี้ไปรอฉันที่ลานจอดรถชั้นล่าง เดี๋ยวฉันลงไป”
เสิ่นยีเก็บโทรศัพท์ เหลือบมองฉินมู่มู่ที่ทำหน้าตาน่าสงสารอยู่ข้างๆ แล้วพูดกับซูเมิ่งว่า “Boss ต้องการตัวเธอ”
“นายพาไปเถอะ” ซูเมิ่งไม่แม้แต่จะคิด เอ่ยปากพูดขึ้นทันที
ฉินมู่มู่เมื่อได้ยินว่า Boss ต้องการพบเธอ ก็ขาอ่อนทันที “พี่เมิ่ง ฉัน……”
“เสิ่นยีไม่ใช่คนที่ใจดีกับผู้หญิง ถ้าคุณไม่อยากทรมานไปมากกว่านี้ ก็ตามเขาไปดีๆ” ซูเมิ่งตัดความหวังฉินมู่มู่ทิ้งโดยสิ้นเชิง
เธอไม่รู้ว่าบทที่เจี่ยนถงยัยโง่นั่นตกลงไปในน้ำนั้นมีความคิดอะไรอยู่ แต่สามารถนึกได้ถึงความหวาดกลัวของคนจมน้ำ ขณะที่เธอจมน้ำและลืมตาอยู่ ส่วนคนเหล่านั้นที่อยู่ด้านนอกห่างออกไปเพียงเอื้อมมือสามารถช่วยชีวิตเธอได้แต่กลับนิ่งดูดาย ในตอนนั้น คนโง่นั้นจะรู้สึกอย่างไร จะผิดหวังอย่างไร
ฉินมู่มู่ไม่อยากไป เสิ่นยีลงมืออย่างหยาบคาย ฝ่ามือเหล็กจับฉินมู่มู่ เจ็บจนฉินมู่มู่ร้องไห้ตะโกน
“ช้าก่อน” ทันใดนั้นเสียงหยาบหนึ่งก็ดังขึ้นมา ก่อนที่เสิ่นยีจะพาเธอไป ด้านนอกประตูมีร่างหนึ่งขวางอยู่
“เสี่ยวถง คุณมาทำอะไรที่นี่?” ซูเมิ่งยืนขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“เจี่ยนถง!” ฉินมู่มู่ราวกับคนที่จมลงไปในน้ำแล้วเห็นฟางเส้นสุดท้ายที่ช่วยชีวิต ไม่เสียหายที่จะจับแขนเจี่ยนถงไว้แน่น ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาคลอเบ้า ร้องไห้ตะโกนขึ้น
“เจี่ยนถง ช่วยฉันด้วย เจี่ยนถง ฉันรู้คุณช่วยฉันได้ เจี่ยนถง ขอร้อง ฉันรู้ฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ฉันผิดไปแล้วจริงๆ คุณช่วยขอความเมตตาให้ฉันหน่อย คุณช่วยฉันบอกพี่เมิ่ง……ไม่สิ ช่วยขอความเมตตาจากเจ้านายใหญ่ให้หน่อย! ฉันรับรอง ฉันรับรองว่าวันนี้ฉันจะออกจากตงหวง ฉันจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าคุณอีก ฉันจะคุกเข่าให้คุณ”
ซูเมิ่งขมวดคิ้วสวย มองฉินมู่มู่ด้วยความรังเกียจ
“เสี่ยวถง คุณไม่ต้องสนใจเธอ ตัวเองทำอะไรก็ได้อย่างนั้น” ขณะที่ซูเมิ่งพูด ก็เหลือบมองฉินมู่มู่ด้วยดวงตาเย็นชา “ตอนแรกฉันเตือนคุณแล้ว ให้ทำตัวดีๆ คำพูดพวกนั้นที่เตือนคุณในตอนแรก เห็นได้ชัดเลยว่าคุณไม่ได้ฟังมันเลยสักคำเดียว ไม่งั้นคุณก็คงไม่มีวันนี้หรอก”
ฉินมู่มู่ร้องไห้สะอึกสะอื้น สองมือให้ตายอย่างไรก็ไม่ปล่อยเจี่ยนถง “เจี่ยนถง ฉันขอร้อง ฉันขอร้องคุณเป็นครั้งแรก”
เจี่ยนถงเหมือนเสาไม้นิ่ง ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม คำพูดของฉินมู่มู่ จู่ๆ ก็ทำให้เธอตลกอย่างน่าประหลาดใจ “ใช่ คุณขอร้องฉันเป็นครั้งแรก เพราะครั้งนี้ ถึงฉันจะร่วมมือกับคำพูดหลอกลวงเหล่านั้นของคุณ เจ้านายใหญ่เบื้องหลังก็คงไม่เชื่อ”
“เจี่ยนถง……คุณ คุณได้ทีขี่แพะไล่เหรอ?”
ใบหน้าฉินมู่มู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด ราวกับเป็นครั้งแรกที่ได้รู้จักเจี่ยนถง “ไม่คิดเลยว่าคุณเป็นคนได้ทีขี่แพะไล่แบบนี้!”
“คนที่มีจิตใจงดงาม มองอะไรก็งดงามไปหมด คนที่จิตใจน่ารังเกียจ มองอะไรก็น่ารังเกียจไปหมด” เจี่ยนถงหัวเราะเบาๆ หมดหนทางนิดหน่อย ไม่รู้ว่าหมดหนทางอะไร
“แต่คุณ ถึงในใจฉันจะไม่อยากก็ตาม ก็จะช่วยชีวิตคุณสักครั้ง”
เธอส่ายหน้าเรียบๆ ไม่รู้ว่าส่ายหน้ากับ “ความใจดี” ของตัวเอง หรือเพราะความเชื่อใจในก้นบึ้งหัวใจ……เธอรู้ เธอแค่ไม่อยาก……
“เสิ่นยี พาฉันไปหาเขาเถอะ”
สุดท้ายแล้ว ก็ยังแพ้……
