บทที่ 6 ไม่เจอตั้งนาน ไม่ทักทายหน่อยหรือ
ไฟ ได้ลุกไหม้มาทางเธอแล้วจริงๆ! เธอไม่ควรหาเรื่องช่วยเหลือฉินมู่มู่จริงๆ!
เจี่ยนถงเสียใจแทบตาย
“นี่ ถามเธอนะ ป้าทำความสะอาด”
เจี่ยนถงทำได้เพียงกัดฟันไว้แล้วพยักหน้า
เสียงทะเล้นนั้น หัวเราะชอบใจพูดกับฉินมู่มู่ว่า “ได้ยินหรือยัง? พนักงานทำความสะอาดคนหนึ่ง ยังสามารถดูสถานการณ์ได้ดีกว่าเธอ รู้การยกย่อง” จากนั้นก็คว้าเหล้าขวดนั้น วางไว้บนโต๊ะอย่างแรง “ดื่มให้หมด ไม่อย่างนั้นก็เรียกซูเมิ่งเข้ามา” ซูเมิ่งก็คือ พี่เมิ่ง ที่สัมภาษณ์ เจี่ยนถง
เมื่อพูดถึงพี่เมิ่ง ฉินมู่มู่รู้สึกกลัวเล็กน้อย ครอบครัวของเธอยากจน มาเป็นพนักงานเสิร์ฟในตงหวงก็เพราะเงินเดือนของ ตงหวงสูง ถ้าเรียกพี่เมิ่งเข้ามา อย่างนั้นเธอก็จะตกงานแล้ว
“อย่าเรียกพี่เมิ่ง!” ฉินมู่มู่คว้าขวดเหล้าบนโต๊ะคริสทัล “ฉันดื่ม!” ยังไม่ได้ดื่ม น้ำตาก็ไหลลงมา
“เดี๋ยวก่อน” ในความมืด เสียงทุ้มต่ำได้ดังขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ เจี่ยนถง หันหลังเข้าไปที่มุมมืด เมื่อเธอได้ยินเสียงนี้ ร่างกายก็เริ่มสั่นสะท้านรุนแรงอย่างควบคุมไม่ได้
ใต้ดวงตาปรากฏความหวาดกลัว เสียงหายใจก็เริ่มหนักหน่วง
“หันกลับมา” ในความมืด เสียงนั้นออกคำสั่ง
ขาของเจี่ยนถงดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่ว ขยับไม่ได้เลย เธอพยายามพูดกับตัวเองสุดขีด ไม่ใช่พูดกับฉัน
“พูดอีกครั้ง หันกลับมา ป้า ทำ ความ สะ อาด”
“ฮึก~” หัวใจของ เจี่ยนถงเหมือนโดนคนชกเข้าอย่างแรง เธอรู้ดีว่า เธอต้องทำตาม ฟันของเธอ “กึกกักๆ” สั่นสะท้านขึ้นลง สวมเสื้อผ้าที่หนักหน่วง หันกลับไปด้วยความยากลำบาก
บรรยากาศแปลกประหลาดยิ่งนัก ในเวลานี้ ทุกคนก็พบว่าเรื่องราวผิดปกติ
คุณชายทะเล้นผู้นั้น นิ้วมือวางไว้ที่ริมฝีปาก ผิวปากด้วยความชอบใจ “มีเรื่องสนุกดูแล้ว”
ชายคนหนึ่งบนโซฟาตำหนิ “ซีเฉิน นายหุบปาก อย่ารบกวนฉันดูเรื่องสนุก”
“ระยำ ไป๋ยู่สิงนายมันร้ายเข้าไปถึงกระดูกแล้วจริงๆ”
ดวงตาของเจี่ยนถงเต็มไปด้วยความกลัว เธออยากจะหนี!
สามปีในเรือนจำ วันเวลาหนึ่งพันเก้าสิบห้าวัน เธออาศัยอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก สภาพที่ตกนรกทั้งเป็น หลังจากคลานออกมาจากขุมนรกที่ไม่สามารถมองเห็นดวงตะวันได้ ก็ไม่กล้าที่จะมีความคิดล่วงเกินใดๆเกี่ยวกับเสิ่นซิวจิ่นอีกต่อไป สิ่งที่เหลือง ก็คือความหวาดกลัวและสยดสยองฝังลึกอยู่ในกระดูกดำต่อชายคนนี้
ต่อให้ยังคงมีความรักและความหลงใหลต่อผู้ชายคนนี้ ก็ถูกเธอฝังอยู่ในสุสานหัวใจตั้งนานแล้ว ไม่พบแสงสว่างชั่วนิจนิรันดร์
“เงยหน้าขึ้น” เสียงนั้นค่อยๆสั่งการ เจี่ยนถงเหมือนจะเคลื่อนไหวทีละนิด ตามคำสั่งของเขา
แสงไฟสลัว ส่วนชายคนนั้น ซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ตอนที่เธอเข้ามา ไม่กล้ามองอย่างละเอียด จึงไม่แปลกใจที่สังเกตไม่เห็น
เสิ่นซิวจิ่นราวกับองค์จักรพรรดิ นั่งอย่างสง่างามที่มุมโซฟา แขนเรียวยาววางอยู่บนราวจับของโซฟา มือเท้าคางไว้ สุภาพบุรุษผู้สง่างาม แต่ดวงตาคู่นั้น ที่สวมใส่แว่นตากรอบสีทอง จ้องมองเธอเหมือนหมาป่าที่หิวโหย พร้อมจะเขมือบฉีกเธอออกเป็นชิ้นๆได้ทุกเมื่อ
วันเวลาสามปี แทนที่จะไม่ให้เขาโดนย้อมด้วยร่องรอยวันเวลา ยังทำให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตามากขึ้น หลังจากถูกวันเวลาขัดเกลา
ใบหน้านั้น ซ่อนอยู่ภายใต้แสงไฟสลัว เหมือนถูกเคลือบด้วยแสงสีทอง เขานั่งอยู่ที่นั่น ทั้งตัวกระจายเสน่ห์ที่น่าหลงใหล
แต่ว่า……เธอไม่กล้าเหลือบมองเลยสักนิดเดียว! รีบฝังหน้าลงหน้าอกที่หนักหน่วง
“เชอะ” เสิ่นซิวจิ่นยิ้มเยาะ รอยยิ้มเยือกเย็น พูดด้วยน้ำเสียงอันตราย “ไม่เจอตั้งนาน ทำไม? ไม่ทักทายหน่อยหรือ?”
เจี่ยนถงสีหน้าขาวซีด “คุณเสิ่น”
เจี่ยนถงพยายามข่มความหวาดกลัวและสยองในใจ นิ้วมือจิกเนื้อที่ต้นขาอย่างแรง พยายามรักษาท่าทางที่สงบให้ได้มากที่สุด
แต่ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ถูกชายตรงหน้าบนโซฟา ได้มองทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว
เสิ่นซิวจิ่นหรี่ตาลง มองพิจารณา……เจี่ยนถง ถ้าไม่ใช่ว่าวันนี้ได้เจอเธอที่ตงหวง เขาแทบจะลืมคนคนนี้ไปแล้ว
การเปลี่ยนแปลงของเธอใหญ่หลวงมาก ถ้าไม่ใช่เพราะพนักงานเสิร์ฟคนนั้น เผลอพูดว่า “พี่เจี่ยนถง” เขาก็จำผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แล้ว
แสงไฟในห้องส่วนตัวมืดสลัว เขาได้แค่มองดูคร่าวๆเท่านั้น แต่ถึงจะอย่างนั้น เสิ่นซิวจิ่นก็ต้องยอมรับว่า การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของเจี่ยนถง นั้น เกินความคาดหมายของเขามากจริงๆ
“ออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่?” เสิ่นซิวจิ่นถามอย่างไม่ใส่ใจ
เจี่ยนถงร้อนรน ใบหน้าไม่มีสีเลือดเลย เงยหน้าขึ้นกะทันหัน มองไปที่ชายตรงหน้าอย่างอ้อนวอน……ขอร้องคุณ อย่าพูด อย่าพูดเรื่องที่ฉันเคยติดคุก ต่อหน้าผู้คนมากมาย ได้โปรด ในดวงตาคู่นั้น เขียนประโยคนี้ไว้อย่างชัดเจน!
เสิ่นซิวจิ่นเลิกคิ้วขึ้น ไม่ทันตั้งตัว ยกมือขึ้น ชี้ไปที่ขวดเหล้าในมือของฉินมู่มู่ ยกริมฝีปากขึ้น แล้วยิ้มเยาะให้กับเจี่ยนถง “ฉันรู้ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร ได้ เพียงแค่คุณดื่มเหล้าขวดนี้จนหมด ฉันก็จะตกลงคำขอร้องของคุณ”
เจี่ยนถง มองไปที่ขวดวอดก้าในมือของ ฉินมู่มู่
Bols Vodka เป็นหนึ่งในวอดก้าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในโลก โดยมีดีกรีอยู่ที่ประมาณสี่สิบกว่า เจี่ยนถงสีหน้าขาวซีด จ้องไปที่ขวดวอดก้าซีด อ้าปากเล็กน้อย เธออยากจะพูดอะไรบางอย่าง
ผู้ชายบนโซฟา เหมือนอย่างกับนักล่า กำลังหยอกล้อกับของเล่นใต้เท้า ดวงตาดำสนิทจ้องมองไปที่เจี่ยนถงอย่างหยอกเย้า
“ความอดทนของฉันมีจำกัด”
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนั้น เจี่ยนถงสีหน้าขาวซีด
“ฉัน ฉันดื่มเหล้าไม่เป็น”
ทันทีที่พูดโกหกเสร็จ เจี่ยนถง ก็รู้สึกว่า หนังศีรษะชาด้านไปหมด เธอกำลังจะถูกแผดเผาจนบาดเจ็บ ด้วยสายตาที่จับต้องได้คู่นั้น ฝ่ามือ ได้แอบกำหมัดไว้แน่น ในมุมที่เขามองไม่เห็น…… เธอเหมือนเป็นนักโทษประหาร ที่รอคอยการตัดสิน รอการตัดสินลงโทษขั้นสุดท้ายอย่างทรมาน
“คุณเสิ่น คุณ คุณปล่อยฉันไปเถอะ” เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ เจี่ยนถงสามารถละทิ้งศักดิ์ศรีได้ ก้มกราบขอความเมตตาอยู่ที่พื้น “ขอร้องคุณ ปล่อยฉันไป เพียงแค่ไม่ให้ฉันดื่มเหล้า ให้ฉันทำอะไรก็ได้” เธออยากมีชีวิตอยู่ต่อ เพียงแค่มีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้น ถึงสามารถไปชดใช้หนี้ได้
ใช่แล้ว เธอเป็นหนี้มหาศาล แต่เจ้าหนี้ไม่ใช่ เซี่ยเวยเหมิงแน่นอน
รูปลักษณ์ด้านข้างของชายหนุ่ม ที่ซ่อนอยู่ภายใต้แสงสลัว พาดผ่านความประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้น เสิ่นซิวจิ่นก็พูดด้วยสีหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “เพียงแค่ดื่มเหล้าหนึ่งขวดเท่านั้น เพื่อที่จะไม่ดื่ม คุณก็คุกเข่าลงได้อย่างง่ายดาย? เจี่ยนถง ความโดดเด่นหยิ่งผยองทั้งตัวของคุณในอดีต ศักดิ์ศรีที่ปกป้องด้วยชีวิต ไปไหนแล้ว?”
ศักดิ์ศรี?
ใบหน้าของเจี่ยนถง ที่ฝังลึกลงไปบนพื้น แสดงร่องรอยของความเยาะเย้ยและความขมขื่น
ศักดิ์ศรีคืออะไร? ศักดิ์ศรีสามารถกินได้ไหม? ศักดิ์ศรีสามารถทำให้เธอมีชีวิตอยู่ได้ไหม?
เธอคุกเข่า ไม่ใช่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ไปดื่มเหล้าขวดหนึ่ง แต่เธอเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อ!
หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด เพียงแค่หลับตาลง ใบหน้าที่เหยียดหยามดูถูกมากมาย ก็ปรากฏต่อหน้าเธอทันที ยกเว้นเพียงคนคนหนึ่ง และหญิงสาวคนนี้ ในที่สุดก็เป็นเพราะเธอ! เพราะเธอ! ได้ตายอยู่ในคุกที่มืดมัวและอับชื้น!
ชีวิตในวัยเยาว์เพียงยี่สิบปี ช่วงวัยดั่งดอกไม้ ก็ได้เหี่ยวเฉาในที่มืดมัวและอับชื้นแห่งนั้น
ทั้งหมดเป็นเพราะเธอ เพราะเธอเจี่ยนถง!
นี่คือบาป คือหนี้ บาปและหนี้ที่ไม่สามารถชดใช้ได้!
เธอไม่ได้เป็นหนี้ เซี่ยเวยเหมิง ที่เธอเป็นหนี้คือ เด็กผู้หญิงที่ยืนหยัดออกมาปกป้องเธอในคุกอย่างกล้าหาญ แต่สุดท้าย กลับเสียชีวิตในคุกโดยไม่ทราบสาเหตุ!
ร่างกายของเจี่ยนถงสั่นสะท้านจนไม่สามารถหยุดได้ เธอดูเหมือนจะเห็นหญิงสาวคนนั้น ทั้งร่างเต็มไปด้วยเลือด นอนอยู่ในอ้อมกอดของเธอ เรียกคำว่า “พี่เจี่ยนถง” ซ้ำแล้วซ้ำอีก ก่อนจะสิ้นใจ ใช้เสียงที่ไพเราะที่สุด ที่ทั้งชีวิตของ เจี่ยนถง ไม่เคยได้ยิน เล่าถึงบ้านเกิดและความฝันของเธอ
…………….
