บทที่ 61 ความอ่อนโยนที่น่าอึดอัดที่สุด
เสิ่นซิวจิ่นรู้สึก “ จุก ” อยู่ในใจ “ เจี่ยนถง คุณจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม อย่างไงก็เข้าใจผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ดี ”
เข้าใจผิด?
เจี่ยนถงจ้องไปที่เสิ่นซิวจิ่น เขาพูดว่าเรื่องนี้มีความเข้าใจผิดอยู่?
“ ประธานเสิ่นไม่ได้จะบอกว่า เรื่องนี้คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเลย เรื่องนี้คุณไม่รู้เรื่องอะไรด้วยเลยหรอกนะคะ? ” เธอไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เธอรู้เพียงว่าหัวใจนั้นเจ็บ และปวดจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว!
“ ประธานเสิ่นคะ ตัวคุณเองเชื่อไหมคะ? ถ้าคุณไม่ได้สั่ง ใครจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับฉัน! ”
เสิ่นซิวจิ่นนิ่งเงียบไป……จริงด้วย! ถ้าเขาไม่ได้สั่ง แล้วใครจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ?
หรือว่าจะเป็นเหมือนที่ไป๋ยู่สิงพูดไว้ ทัศนคติที่เขามีต่อเธอเมื่อสามปีก่อน ทัศนคติที่เขามีต่อเรื่องนี้ จะเป็นตัวกำหนดสถานการณ์ และประสบการณ์สามปีมานี้ของเจี่ยนถง?
ฉะนั้น คนเหล่านั้นถึงได้ปฏิบัติต่อเธออย่างไม่ไยดี?
เสิ่นซิงจิ่นเงยหน้ามองไปที่เธอ “ ถ้าเกิดผมบอกว่า…… ”
“ คุณไม่ต้องพูดอะไรแล้ว คุณพูดอะไร ฉันก็เชื่อทั้งหมด จริงๆค่ะ ” เจี่ยนถงยิ้มเบาๆพูดขึ้น จะเชื่อหรือไม่เชื่อ มันสำคัญด้วยเหรอ?
เสิ่นซิวจิ่น มองไปที่เจี่ยนถง ที่บนหน้าของเธอเขียนไว้อย่างเด่นชัด “ ไม่เชื่อเขา ” กำหมัดแน่นขึ้นในทันที กลืนคำที่เตรียมจะอธิบายไว้ลงไป
“ โอเค ในเมื่อคุณรักในการทำงานขนาดนี้ งั้นก็ตั้งใจทำงานไป ถ้าภายในหนึ่งเดือน เงินห้าล้านอยู่ในบัตร ผมก็จะปล่อยคุณไป ไม่อย่างนั้น คุณจะไปไหนก็ไร้ประโยชน์ ”
เสิ่นซิวจิ่นพูดขึ้นด้วยเสียงที่หนักแน่น และใบหน้าที่เย็นชา
“ คุณพูดถูกค่ะประธานเสิ่น ฉันยังเป็นหนี้คุณห้าล้าน คุณจะได้คืนทั้งหมดภายในหนึ่งเดือนแน่ค่ะ ”
“ ถ้าอย่างนั้น ประธานเสิ่นคะ ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ” เจี่ยนถงพูด
เสิ่นซิวจิ่นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่สายตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา จ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนี้อย่างไม่ละสายตา เธออยากที่จะคืนเงินห้าล้านนั้นให้หมด และอยากจะหนีเขาไป?
เพราะอะไรกัน?
เพื่อลู่เชนหมอนั่นเหรอ?
ทันใดนั้นเอง อารมณ์ ความรู้สึกมากมายก็ได้ปะทุขึ้นมา ทั้งโกรธ อิจฉา หึงหวง ว้าวุ่น เป็นทุกข์…… ทั้งหมดนี้ ราวกับว่าเป็นสีในชามผสมสี ที่กำลังผสานรวมเข้าด้วยกัน
แต่เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้สังเกตเห็นเลยว่าใจของตัวเองเปลี่ยนไป เขารู้เพียงว่า เจี่ยนถงทำให้เขาโกรธ ทำให้เขาหงุดหงิด
หลังจากที่เธอจากไป เสิ่นซิวจิ่นหยิบมือถือออกมา แล้วโทรไปหาซูเมิ่ง “ หญิงเจ้ากรรมนั้นกำลังไปทำงานที่ตงหวงแล้ว เสิ่นยีมียานอนหลับอยู่ ถ้าหญิงเจ้ากรรมคนนั้นไปถึงตงหวงแล้ว คุณหลอกให้เธอกินยานอนหลับครึ่งหนึ่งนะ ”
“……ประธานเสิ่น คุณพูดถึงใครคะ? ” ซูเมิ่งงงงวย
“ เจี่ยนถง! ”
อุ๊ย โกรธอะไรแรงเบอร์นี้? บอสถูกเจี่ยนถงทำให้โมโหอีกแล้ว?
“ ไม่ได้เป็นอะไร แล้วกินยานอนหลับ……ไม่ดีมั้งคะ? ”
“ คุณคิดว่าเธอมีไข้ 38.3 องศา แล้วยังไปทำงานมันดีหรือไม่ดี? ”
“ อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ รอเจี่ยนถงมาถึงตงหวงแล้ว ฉันจะผสมยานอนหลับกับน้ำร้อน ให้เธอดื่มค่ะ ”
ซูเมิ่งพอจะเข้าใจอะไรแล้ว เจี่ยนถงนี่คิดแต่จะหาเงิน โดยไม่สนชีวิตแล้วจริงๆ
“ อีกเรื่อง คุณไม่ต้องหางานให้เธอแล้วนะ ”อยากใช้หนี้ห้าล้าน อยากจะหนีไปเหรอ? ไม่มีทาง!
“ ……นี่ ทราบแล้วค่ะ แต่คนจะอยู่ตงหวง หรือฝ่ายประชาสัมพันธ์คะ คงปล่อยมันคาราคาซังไม่ได้นะคะ แบบนี้ก็ไม่ดี ถ้าเกิดคนอื่นรู้เข้า ไม่นานก็คงมีคนพูดเอาได้ ”
“ ใครพูดไร้สาระก็ไล่ออกให้หมด นี่ยังต้องให้ผมสอนอีกคุณเหรอ? ”
เสิ่นซิวจิ่นพูดขึ้นอย่างเย็นชา
“ …… ”
อย่างไงคุณก็เป็นเจ้านาย คุณจะว่าอย่างไงก็ได้? คุณแค่เอาตงหวงทั้งหมดมาเล่นๆ นั่นมันก็เรื่องของคุณ เจ้านายใหญ่คุณมีความสุขก็พอ
ซูเมิ่งพูด บางครั้ง เสิ่นซิวจิ่น ก็เป็นคนที่……รวย และเอาแต่ใจมากจริงๆเลย
……
เมื่อเจี่ยนถงมาถึงตงหวง และเพิ่งก้าวเข้าประตูตงหวง ก็ต้องหยุดด้วยซูเมิ่ง
“ เจี่ยนถง เธอมาที่ห้องทำงานฉันแป๊บหนึ่ง ”
เธอเดินตามหลังซูเมิ่งไปอย่างเงียบๆ ตลอดทางขึ้นลิฟต์ไม่ได้พูดอะไร และเดินเข้าห้องทำงานของซูเมิ่งไป
“ พี่เมิ่ง มีอะไรหรือเปล่าคะ? มีงานให้ทำแล้วใช่ไหมคะ? ”
มือที่กำลังยกแก้วน้ำขึ้นของซูเมิ่ง สั่นอยู่ครู่หนึ่ง……เธอกลัวประโยคนี้ของเด็กบื้อคนนี้จริงๆ ที่ใกล้จะกลายเป็นหญิงสาวบื้อที่ต้องมนต์สะกด
“ เสี่ยวถง นั่งก่อนสิ ”เธอไปรินน้ำให้เจี่ยนถง พร้อมกับใส่ยานอนหลับลงไปในแก้วอย่างเงียบๆ ก่อนอื่นเทน้ำร้อนลงไปครึ่งแก้ว และเขย่าแก้วไปมา พอยานอนหลับละลายได้ที่แล้ว ค่อยเทน้ำเย็นตามลงไป และให้มันเข้ากัน
“ นี่จ้ะ ดื่มน้ำก่อนนะ ”
“ ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่เมิ่ง ” ตั้งแต่ฟื้นขึ้นจากโรงพยาบาล ยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยแม้แต่อึกเดียว น้ำแก้วนี้ของพี่เมิ่ง เหมือนฝนที่มาได้ถูกเวลาจริงๆ “ ฉันกำลังคอแห้งพอดีเลยค่ะ พี่เมิ่งมาได้เวลาพอดีเลย ”
ซูเมิ่งที่อยู่ข้างๆ ฝืนยิ้มออกมา…..เด็กโง่เอ๊ย อย่าไร้เดียงสาขนาดนี้เลย นายใหญ่สั่งให้ฉันให้เธอกินยานอนหลับ เธออย่าคิดไปเรื่อยเลย
เหลือบมองเจี่ยนถงที่ดื่มน้ำในแก้วจนหมดเกลี้ยง และยื่นแก้วให้ตัวเอง “ พี่เมิ่งคะ มีอีกไหมคะ? ”
“ ห้ะ มีจ้ะ! มีๆๆ! ” ต้องมีอยู่แล้ว!
เจี่ยนถงดื่มน้ำสองแก้วในคราวเดียว ถึงรู้สึกว่าคอตัวเองไม่แห้งขนาดนั้นแล้ว
“ พี่เมิ่งคะ มีงานอะไรให้ทำไหมคะ? ”
ซูเมิ่งปวดหัวตุ๊บ เธอกลัวประโยคนี้ของเจี่ยนถงจริงๆ……เมื่อก่อนก็กลัว เด็กบื้อคนนี้ในหัวมีแต่เรื่องเงินเท่านั้นแล้วหรือ?
“ ตอนนี้ยังไม่มี ” ถึงจะมีก็ไม่กล้าให้เธอหรอก นายใหญ่เป็นคนสั่งเธอเองด้วย จึงไม่กล้าสั่งงานเธอหรอก
ถึงจะเห็นใจเจี่ยนถงขนาดไหน ซูเมิ่งก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของเสิ่นซิวจิ่น
เธอที่เคียงข้างเสิ่นซิวจิ่น และค่อยๆมาจนถึงจุดนี้ได้ เธอเห็นทั้งวิธีการ และความสามารถของเสิ่นซิวจิ่นมาเองกับตา ……เธอเองก็กลัว
“ พี่เมิ่งคะ ทำไมฉันรู้สึกง่วงมากขึ้นเรื่อยๆเลย? ” เจี่ยนถงพูดไปด้วย และขยี้ตาไปมาไปด้วย
“ คนเป็นไข้ก็แบบนี้แหละ เธอน่ะควรพักอยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการ ถ้าไม่ได้จริงๆ ก็ควรนอนพักอยู่บ้าน ” ซูเมิ่งแตะหน้าผากของเจี่ยนถงไปมา “ ถึงเธอจะมาตงหวงก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ก็ไม่มีงานให้เธอทำอยู่ดี มาเสียเที่ยวเแล่าๆ เอางี้ดีกว่า ตอนนี้เธอนอนพักที่ห้องฉันแป๊บหนึ่งก็แล้วกัน ”
“ อืม……แต่ว่าประธานเสิ่นบอกว่า ฉันต้องคืนเงินห้าล้านให้หมดภายในหนึ่งเดือน……พี่เมิ่ง ฉันไปล้างหน้าก่อนก็แล้วกัน ”
เห็นได้ชัดว่าเจี่ยนถงพูดอย่างสะลึมสะลือแล้ว ซูเมิ่งมองไปที่เธอที่ยังคงแน่วแน่
ในหัวก็นึกถึงคำที่เจี่ยนถงพูดเมื่อกี้นี้ เรื่องนั้นจะเป็นไปได้อย่างไง ถึงแม้ว่าจะบวกกับก่อนหน้านี้ ก็ไม่มีทางที่จะเก็บได้ห้าล้านภายในหนึ่งเดือนหรอก
บอสให้เจี่ยนถงทำในสิ่งที่สำเร็จไม่ได้ นี่ก็แสดงว่า แสดงว่าบอสคงไม่ตั้งใจจะให้เจี่ยนถงทำเรื่องนี้สำเร็จหรอกนะ!
“ อืม……พี่เมิ่งคะ…… ”
เมื่อได้ยินเสียงที่งัวเงีย และเหนื่อยล้าของเจี่ยนถง ซูเมิ่งก้มหน้าลง ยัยตัวดี ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว
เธอหยิบผ้าห่มหนึ่งผืนออกมาจากตู้ ปกติแล้วเธอก็จะนอนที่โซฟาครู่หนึ่ง ตอนเมื่อยล้าเหมือนกัน
ซูเมิ่งก้มลง คลุมผ้าห่มให้กับเจี่ยนถง
ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ซูเมิ่งรีบลุกขึ้นยืน “ ท่านประธานเสิ่น ” เป็นบอสที่มา บอสยังพาอีกคนมาด้วย “ สวัสดีค่ะคุณชายไป๋ ”
“ ไป๋ยู่สิง เจาะน้ำเกลือให้เธอเลย ”
ไป๋ยู่สิงรู้สึกหดหู่ใจมาก “ ฉันเป็นหมอ หมอ! ไม่ใช่พยาบาล! ”
“ โอ้~ แม้แต่งานของพยาบาลนายก็ทำไม่เป็นแล้ว ”
“ เหอะ! เจาะน้ำเกลือ เรื่องง่ายขนาดนี้ ฉันไม่เป็น? ฉันจะไม่เป็นได้วะ! ” ไป๋ยู่สิงเล่นหน้าเล่นตา แต่ก็มีความหดหู่ใจอยู่บ้าง จึงโน้มตัวลง และคว้าฝ่ามือของเจี่ยนถง
ทุกอย่างเตรียมพร้อมหมดแล้ว เมื่อหัวเข็มกำลังจะเข้าไป……
“ ไป๋ยู่สิง แกยังไม่ต้องเจาะ นายบอกฉันมาตามจริง นายช่วยคนอื่นเจาะน้ำเกลือเป็นจริงไหม? ”
เข็มในมือของไป๋ยู่สิงตกใจกับเสียงนี้ จึงไปเจาะผิดเส้นเลือด ชายที่อยู่ข้างๆหน้ามืดครึ้ม “ ไป๋ยู่สิง ถ้านายไม่เป็นต้องบอกนะ ฉันจะหาคนที่เป็นมา อย่าฝืนทำเลย ”
ใครฝืนทำ?
ใครฝืนทำ!
บ้าแกดิเสิ่นซิวจิ่น ถ้าไม่ใช่เพราะนายทำให้ฉันตกใจ ฉันจะเจาะผิดเหรอ?
“ นายอย่าพูดมาก เสิ่นซิวจิ่น ถ้าเกิดว่าฉันเจาะไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะไปเขียนใบลาออก กลับบ้านไปช่วยตาแก่ทำงาน โอเคไหม ”
