บทที่67 ทันใดนั้น จูบก็โถมเข้ามา
เสิ่นซิวจิ่นที่กดทับอยู่บนร่างของเธอ ก้มลงมองเธออย่างเงียบๆ และน้ำตาซึมในตาของเธอ
เจี่ยนถงหลับตาคู่นั้นลง
เวลาค่อยๆผ่านไปทีละนิด
ในที่สุด คิ้วที่ขมวดก็คลายลง
เสิ่นซิวจิ่นเหลือบมองถุงน้ำเกลือที่กำลังจะหมดแล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน เขาหยิบเข็มออกให้เธออย่างคุ้นเคย
ปู่ของเขาให้เรียนศิลปะการต่อสู้ในตอนที่เขายังเด็ก ในสนามรบสิ่งที่ขาดไม่ได้คืออาวุธ และกระสุน เมื่อบาดเจ็บแล้ว การถอนเข็มเป็นเรื่องเล็กๆ และดูเหมือนเด็กน้อยไปเลย
“ ลุกขึ้นมา ” หลังจากดึงเข็มของแล้ว เสิ่นซิวจิ่นก็พูดกับเธออย่างไม่สนใจไยดี “ คุณจะอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหน? รีบกลับไปอยู่ที่ที่คุณอยู่ไป ”
เขาไล่เธอไป
เจี่ยนถงก้มหน้าลง และลุกขึ้นมานั่งอย่างเงียบๆ พยุงเตียงแล้วลงบนพื้น
“ รองเท้า ” เขาโยนรองเท้าคู่ใหญ่อย่างเห็นได้ชัดมา มองดูก็รู้แล้วว่าเป็นของเขา
เจี่ยนถงเหลือบมองไปที่เท้าของตัวเอง “ รองเท้าของฉันละคะ? ”
เสิ่นซิวจิ่นยืนกอดอก และมองไปที่เจี่ยนถงแล้วหัวเราะเยาะ “ ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าคุณร่างกายของคุณไม่พร้อม ก็ยังดื้อรั้นจะมาทำงาน แล้วมาเป็นที่ห้องทำงานซูเมิ่งอีก
ยังต้องรบกวนให้บริษัทโทรหาหมอ และใส่น้ำเกลือเพื่อรักษาคุณอีก ”
“ แล้วรองเท้าของฉัน…… ” เจี่ยนถงไม่เข้าใจ ว่าอันนี้มันเกี่ยวกับอะไรกับรองเท้าที่หาย?
“ เฮ้อ~ จะบอกแล้วไม่ใช่เหรอ? คุณเป็นลมตอนที่อยู่ในห้องทำงานของซูเมิ่ง คุณคงไม่คิดว่า ผมเป็นคนอุ้มคุณมาที่ห้องนอนของผม แล้วให้คุณเรียกว่าห้องผู้ป่วยนอกหรอกนะ? ”
“ หึหึ เป็นซูเมิ่งที่ใจดี ช่วยตามหมอมาช่วยเธอเจาะน้ำเกลือ คุณใส่น้ำเกลือที่ห้องทำงานเธอ รองเท้าก็อาจจะหล่นอยู่ที่เธอนั่น
ทว่าห้องของซูเมิ่งเป็นห้องทำงานของผู้จัดการ เธอเป็นแค่พนักงานงอกง่อยไปนอนให้น้ำเกลือที่นั่น มันจะทำให้ภาพลักษณ์ของตงหวงเสียหายเอาได้
มันก็มีแค่ที่นี่ของผม ที่เหมาะสมจะให้อยู่ชั่วคราวที่สุด”
สิ่งที่เสิ่นซิวจิ่นพูดวันนี้ รวมๆกันแล้ว ยังมากซะยิ่งสัปดาห์ก่อนทั้งสัปดาห์ซะอีก ตัวเขาเองก็ไม่ได้สังเกตเห็นจุดนี้
“ คุณคิดว่าผมเต็มใจให้คุณอยู่? ”
เจี่ยนถงนิ่งคิด ไม่พูดอะไรทั้งนั้น……แน่นอนว่า เธอเข้าใจดีแล้วว่า ผู้ชายตรงหน้าคนนี้ ทั้งรังเกียจ และรำคาญตัวเองมากขนาดไหน
เธอเข้าใจดีแล้วจริงๆ ว่าเขาเกลียดตัวเองมากขนาดไหน
“ ขอบคุณค่ะประธานเสิ่น ฉัน…… ขอโทษนะคะ ”
ขอบคุณ ขอโทษ……นอกจากสองคำนี้ เธอจะไม่พูดคำอื่นกับเขาแล้วหรือไง?
ถ้าเกิดว่าเป็นลู่เชนหรือเซียวเหิง เธอก็คงแสดงออกอย่างกระตือรือร้นใช่ไหม?
ถ้าคิดอย่างนี้ยังดีๆอยู่ แต่เมื่อคิดถึงแล้ว ไฟที่ดับสนิทไปเมื่อกี้ ก็กลับลุกขึ้นมาทันที!
ทันใดนั้น เขายื่นแขนอันยาว และมือออกไปคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ไม่รอให้เจี่ยนถงทันตั้งตัว ฝ่ามือก็ได้โอบเอวบางของเธอไว้แล้ว ทันใดนั้น เจี่ยนถงหน้าซีดเป็นไก่ต้ม……เธอรู้สึกได้ถึงความร้อนของฝ่ามือของเสิ่นซิวจิ่นที่โอบกอดมาที่เอวซ้ายของเธอได้อย่างชัดเจน!
เสิ่นซิวจิ่น! ทำไมคุณ!
“ บอกผม ว่าเซียวเหิงรู้ได้อย่างไรว่าไตคุณหายไปหนึ่งข้าง? ”
เจี่ยนถงหยุดนิ่งหายใจ!
คำพูดของเสิ่นซิวจิ่น ยังคงวนเวียนอยู่ในหัว เธอรู้สึกเหมือนเห็นภาพหลอน และราวกับว่าสติจะหลุดไป
ในตอนนี้ ในสายตาของเขา มีร่องรอยของความหึงหวงผ่านดวงตานั้น แต่เขาเองไม่สังเกตเห็น
“ บอกคุณ! ”
เจี่ยนถงคิดแล้วคิดอีก……เขา…….เขาเสิ่นซิวจิ่นรู้ได้อย่างไร ว่าเซียวเหิงรู้ความลับของเธอ?
เขาสอบสวนเธอ? ……ความคิดนี้แวบขึ้นมาในหัวอย่างไร้เหตุผล เจี่ยนถงโมโหมาก!
ทำไมกัน! ทำไมกัน!!!
ทำไมเขาอยากจะทำอย่างไงกับเธอ ก็ทำอย่างนั้นกับเธอได้!!!
ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นนักโทษใช้แรงงาน ถึงแม้ว่าเธอจะติดคุกก็ตาม!
“ อย่าบอกเลย? ” ว่าไฟในใจของเสิ่นซิวจิ่นนั้น ลุกโชนแรงขนาดไหน
เหล่ตา……หรือว่า เธอกับเซียวเหิงจะมีอะไรกันจริงๆ?
“ เขาเคยเห็นร่างเปลือยของคุณ? ”
เมื่อถามประโยคนี้ขึ้น ใจของเจี่ยนถงก็เจ็บขึ้นมาทันที
เสิ่นซิวจิ่น! คุณคิดว่าฉันเป็นคนอย่างไงกัน!
มือที่ห้อยอยู่ข้างต้นขา ค่อยๆกำแน่นขึ้น!
เจี่ยนถงเงียบ แต่ตัวกลับสั่นไปด้วยความโกรธ
เขาโกรธมาก ความเข้าใจผิดยิ่งทวีคูณ…….เธอไม่พูด?
“ เท่าไหร่หล่ะ? ”
ฮ่าๆ……
“ คุณชายเซียวไม่ได้ให้เงิน ”
“ ฉันเต็มใจเปลือยให้คุณคุณชายเซียวดูเอง! ”
“ คุณชายเซียวที่หล่อเหลาบาดใจขนาดนั้น ใครจะไม่ชอบบ้างคะ? ”
“ ประธานเสิ่นไม่รู้เหรอคะ? ฉันมันไร้ค่าไร้ราคา ”
“ แต่ความอ่อนโยนของคุณชายเซียว ฉันเต็มใจสมยอมเอง…….อ้อ จูบของคุณชายเซียวนั้น จนถึงทุกวันนี้ มันยังจะทำให้ฉันระลึกความหลังได้อยู่เลย ”
เสิ่นซิวจิ่น ในสายตาของคุณ ฉันก็เป็นผู้หญิงอย่างว่า ดังนั้นคุณถึงพูดคำพวกนั้นออกมาได้
เสิ่นซิวจิ่น ฉันเป็นผู้หญิงอย่างว่า!
“ ถ้าคุณชายเซียวต้องการร่างกายของฉัน ฉันก็เต็มใจเป็นของเล่นให้คุณชายเซียวเล่นสนุก จูบของคุณชายเซียวนั้น มันช่างน่าจดจำ ไม่อาจลืม ถ้าเกิดว่าจะมีอะไรกับคุณชายเซียว รสชาติอันหอมหวานนั้น มันช่างเป็นเรื่องที่วาดฝัน ฉันก็รอคอยที่จะดื่มด่ำกับคุณชายเซียวสักครั้ง ดีที่ได้นะ ”……… นอนกับคุณชายเซียว
“ อื้อฮือ! ”
หลังจากพูดจบ เจี่ยนถงก็ไม่ส่งเสียงอะไรออกมาอีก!
จูบโถมเข้ามาอย่างรุนแรงกะทันหัน
บนหน้าที่สง่างามของเสิ่นซิวจิ่น เต็มไปด้วยความโกรธที่พร้อมจะปะทุ!
คำพูดอะไรที่พ่นออกมาจากปากนั้น?
จูบของคุณชายเซียว ยังตราตรึงมาถึงตอนนี้?
ถ้าคุณชายเซียวเต็มใจอยากได้เธอ เธอก็พร้อมจะเป็นของเล่นให้เล่นสนุก?
เธอจะมีอะไรกับคุณชายเซียว?
เรื่องบนเตียงพวกนี้ เธอก็พูดออกมาอย่างไม่รู้สึกรู้สา?
แต่ละคำพูดของเธอ ทำให้เขาโกรธมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเสิ่นซิวจิ่นก็ไม่สามารถทนเธอได้อีกต่อไป โน้มหน้าลงจูบเข้ากับริมฝีปากที่พูดเจื้อยแจ้ว แล้วทำให้คนโมโหนี้
เขาจูบเจี่ยนถง ในหัวก็ถึงนึกแต่จูบของเซียวเหิงที่เจี่ยนถงได้พรรณนาไว้……จูบของเซียวเหิง ทำให้เธอตราตรึง และลืมไม่ลง?
อื่อ~
เสิ่นซิวจิ่นจูบอย่างเร่าร้อน ในไม่ช้าเจี่ยนถงก็ล้มลง……เขาไม่ใช่ไม่เคยจูบเธอ แต่จูบวันนี้ ทำไมมันช่างแตกต่างจากตอนนั้น?
ลมหายใจที่เผ็ดร้อน เธอแทบจะตายจากการจูบของเสิ่นซิวจิ่น
“ อื่ออ้า…… ” ในหัววิงเวียนและเบลอไปหมด จึงร้องขึ้นโดยไม่รู้ตัว
นี่ราวกับเป็นน้ำหอมฟีโรโมนชั้นดี ความโกรธในดวงตาของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นความปรารถนา และกดเธอลงบนเตียงหลังใหญ่
เดิมทีเธอเป็นเด็กที่ไร้เดียงสา พูดจาขวานผ่าซาก ทำงานทำการหนักเอาเรื่อง ถ้าต้องการจะเผด็จศึก นั่นก็คือจุดอ่อนของคนอ่อนแอ
แต่ก็คิดไม่ถึง ว่าสุดท้ายจะ……
ท้ายที่สุด เสิ่นซิวจิ่นก็ไม่ได้ทำให้ถึงที่สุด ไม่ใช่ไม่อยาก แต่เมื่อนึกถึงร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของเธอนี้แล้ว วันนี้ก็ทรมานมามากพอแล้ว
เขาลุกขึ้นทันที ดวงตาคู่นั้นของผู้หญิงบนเตียงเปี่ยมไปด้วยน้ำแวววับ ในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา แต่กลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “ ระเริงเลยนะ คุณคงไม่คิดว่าผมจะทำอะไรคุณจริงๆหรอกนะ? ผู้หญิงแบบคุณ ครั้งเดียวก็เบื่อแล้ว อีกอย่าง……เจี่ยนถง ผมคิดว่าคุณมันสกปรก ”
หลังจากพูดจบ ก็ก้าวเท้าเดินออกจากห้องไป ในห้องนอน มีเพียงหญิงที่หน้าซีดที่อยู่ในความอึดอัดใจราวกับร่างไร้วิญญาณ!
ผู้หญิงแบบคุณ ครั้งเดียวก็เบื่อแล้ว อีกอย่างนะ เจี่ยนถง ผมคิดว่าคุณมันสกปรก……อ๋อ ที่แท้แล้วเขาก็แค่อยากรู้ว่ามีอะไรกับผู้หญิงที่ราวกับนักโทษอย่างเธอนั้นมันเป็นอย่างไร
ในสายตาของเขา เจี่ยนถงเธอก็เป็นแค่สิ่งเชยชมที่น่าเบื่อมาก……ไม่มีอะไรต้องเสียใจ เมื่อสามปีก่อนมันก็ไม่ต่างกันไม่ใช่เหรอ?
เจี่ยนถง ผมคิดว่าคุณมันสกปรก……
“ หุบปากๆๆ! ” เธอปิดหูแน่น อยากจะเอาคำพูดของคนคนนั้นออกจากหัวไป!
“ หุบปาก! คุณหุบปาก! หุบปากๆๆ! อ๊าก~อ๊าก! อ๊าก~! ” เจ็บปวด เธอไม่กล้าตะโกนเสียงดัง ทำได้เพียงร้องขึ้นเบาๆอย่างน่าหดหู่!
แต่ละเสียงไม่ใช่เสียงสูง เสียงทุ้มต่ำที่น่ารันทด มันน่าหดหู่มาก! ทำให้คนแทบจะขาดอากาศหายใจ!
