บทที่ 76 เจี่ยนถงเจี่ยนถง
ตอนที่เจี่ยนถงตื่นขึ้นมา ดวงตาของเธอแดงก่ำเล็กน้อย ขณะนั้นสมองของเธอยังค้างอยู่ในสภาพนั้น หลังจากผ่านไปสักพัก ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องเมื่อวานนี้
“ปัง” เสียงนี้ รีบลุกขึ้นนั่งทันที
แล้วมองไปรอบๆ ผู้ชายคนนั้นไม่รู้ว่าเขาไปตั้งแต่เมื่อไหร่
ในขณะที่โล่งใจ ก็มีร่องรอยของความเศร้าในใจ…เมื่อตอนที่ลุกขึ้น ถึงได้สังเกตเห็น ตัวเองทั้งคืน ถึงกลับหลับไปโดยไม่ได้ใส่อะไรเลย ก็อดขำตัวเองไม่ได้ … เธอนี่ใจกล้านะ? ถึงขนาดสามารถหลับลึกลงข้างๆคนคนนั้น
เจี่ยนถงยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองสองทีอย่างแรง!
ใครก็ทำได้ แต่เสิ่นซิวจิ่นไม่ได้!
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกเซ็งสุดๆ…ถึงแม้จะถูกขังอยู่ในคุกนอนหลับไปหนึ่งคืนข้างๆโถส้วม เธอก็ไม่สามารถ และก็ไม่ควรอยู่ข้างกายผู้ชายคนนี้ หลับไปแบบไม่ได้ระวังตั้งตัว
ทำอย่างนี้ได้ไง! ทำไมถึงอยู่ข้างๆผู้ชายคนนั้น หลับไปอย่างสบายแบบนี้ได้ไง?
นั่นคือเสิ่นซิวจิ่น!
เสียงตบหน้า ดังก้องเป็นพิเศษ ณ วินาทีนั้น รู้สึกผิดหวังกับตัวเองแค่ไหน ฝ่ามือนี้ ก็ตบแรงเท่านั้น
เจี่ยนถงก็ยังคงนั่งอยู่บนเตียง ผมถูกสองฝ่ามือตบจนยุ่งเหยิง ในสายตาของเธอมีเธอเท่านั้นที่รู้ว่าเจ็บปวดแค่ไหน แต่ในวินาทีต่อมา เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น และสวมเสื้อผ้าของเธออย่างช้าๆ
แม้ว่ากระดุมของเสื้อผ้าบางเม็ดจะถูกคนคนนั้นกระชากจนพัง
หลังจากลุกจากเตียง เธอไม่ได้ไปทันที แต่กลับเดินไปที่ห้องอาบน้ำ หน้ากระจกบานใหญ่และสว่างสดใส ผู้หญิงที่อยู่ในสถานการณ์คับขัน ยืนอยู่ตรงหน้ากระจก
เธอยกมือขึ้น และเปิดก๊อกน้ำ เธอรองน้ำขึ้นมา ค่อยๆล้างหน้าของตัวเองให้สะอาดสะอ้านอย่างละเอียด แล้วมองตัวเองในกระจกอีกที ทันใดนั้น เธอก็คว้าแก้วบ้วนปากที่วางไว้บนอ่างล้างหน้า มองไปที่กระจกข้างหน้า ทุบมันอย่างแรง
ทันใดนั้น ก็หยุดมือ!
แก้วบ้วนปากอยู่ห่างจากกระจกเพียงไม่กี่เซนติเมตร ขอเพียงเธอหลับตา ก็เป็นระยะที่สามารถทุบทิ้งได้!
อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงที่อยู่หน้ากระจกถือถ้วยน้ำยาบ้วนปากแน่นสั่นเทาอย่างรุนแรง!
เส้นเลือดที่หลังมือของเธอมองเห็นได้ชัดเจน แต่ถ้วยน้ำยาบ้วนปากกลับถูกจับไว้ที่ฝ่ามือของเธอเท่านั้น … หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็ยกแขนที่ถือแก้วน้ำยาบ้วนปากขึ้น วางแก้วในมือลงอย่างหมดแรง แล้วทุบไปที่อ่างล้างหน้าอย่างแรง ทุบไปสิบกว่าครั้งแต่ราวกับว่าเธอไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย
เสียงดังเอี๊ยด เจี่ยนถงรู้สึกเหมือนมีลมพัดผ่านวินาทีต่อมา แขนของเธอถูกคนดึงไว้อย่างแรง และร่างกายของเธอก็ถูกดึงออกไปถึงสี่หรือห้าก้าวข้างหูเธอก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธตะโกนพูดว่า
“เธอกล้าทำร้ายร่างกายตัวเอง!”
พูดจบ เจี่ยนถงก็ถูกลากและเดินออกไป
“ปล่อยมือ”
ชายคนนั้นดูเหมือนจะไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด และก้าวอย่างเร่งรีบ เพียงแค่ลากเธอไปข้างหน้า
“ปล่อยมือ ปล่อยมือ … ฉันบอกให้คุณปล่อยมือ!”
ทำไมเธอถึงต้องถูกเขาปฏิบัติแบบนี้?
ทำไมเขาคิดอยากทำอะไรก็ทำอย่างนั้นกับเธอ?
ทำไม … ตัวเองต้องอยู่ข้างกายเขา นอนหลับอย่างสงบทั้งคืน!
เกลียด!
เกลียดเขา!
เกลียดเซี่ยเวยเหมิง!
และเกลียดคนตระกูลเจี่ยน
เกลียดที่สุดก็คือตัวเอง!
“พลั่ก” เจี่ยนถงถูกโยนลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่น “คุณกล้าทำร้ายร่างกายตัวเอง?” สายตาที่เย็นชาของชายคนนั้นมองไปที่ร่างของเจี่ยนถง “ใครให้สิทธิ์นี้แก่คุณ?”
ในตอนนี้ทุกอย่างในความคิดของเจี่ยนถง ก็คือเธอไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้ ถึงกลับนอนหลับข้างกายคนนั้นอย่างง่ายได้ นอนหลับอย่างสงบสุขไปหนึ่งคืน หลังจากที่เธอออกจากคุก ความโกรธเล็กน้อย ก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป เสียงที่เกรี้ยวกราดดังเหมือนตะโกน
“ร่างกายของฉัน นี่เป็นของฉัน ของฉัน ของฉัน! เสิ่นซิวจิ่น! นี่เป็นของฉัน!”
ดวงตาที่แดงก่ำของเธอทั้งคู่ เขียนร้องเรียนอย่างชัดเจนต่อชายที่อยู่ตรงหน้า!
“ร่างกายของฉัน ฉันออกจากคุก ออกจากคุกแล้ว ประธานเสิ่นท่านเข้าใจความหมายนี้ไหม?” ด้านหนึ่งเธอก็หายใจอย่างรุนแรงด้านหนึ่งก็ใช้ตาที่แดงก่ำทั้งคู่จ้องมองไปที่เขา เป็นเสียงที่เกรี้ยวกราดครั้งแรกที่ตะโกนเสียงดังขนาดนี้
“ฉันออกจากคุกแล้ว ฉันเป็นอิสระแล้ว!”
ความดื้อรั้นเขียนอยู่ในดวงตาของเธอ และกลับมาก้าวร้าวอีกครั้ง “ฉันออกจากคุกแล้ว! อิสระแล้ว!”
เธออยากจะบอกเขาว่า เธอจะทำอะไรกับตัวเอง มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา เธอได้รับการปล่อยตัวจากคุก เธอเป็นอิสระ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาเลย!
ชายคนนั้นหรี่ตาเฉี่ยวคม นัยน์ตามีแสงระยิบระยับ “อิสระ?” มุมริมฝีปากกระตุกเล็กน้อย “อิสระ? คุณมาบอกผม อิสระที่เป็นหนี้ชีวิตคน ถือว่าเป็นอิสระหรอ?”
ทันใดนั้น!
เจี่ยนถงที่โกรธเกรี้ยวจนหน้าแดงเมื่อสักครู่ สีหน้าเปลี่ยนสี เหลือแต่สีหน้าที่ซีดเซียว
เขาเตือนสติเธอ … อิสระที่เป็นหนี้ชีวิตคน… อาลู่อาลู่ ฉันยังคืนไม่หมดใช่ไหม ชั่วชีวิตนี้ฉันไม่มีวันได้เป็นอิสระแล้วใช่ไหม แม้แต่ความเป็นความตายฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือกใช่ไหม …… ใช่ไหม!”
อาลู่ ขอบคุณที่ช่วยฉัน
อาลู่ ฉันก็เกลียดคุณเช่นกัน เกลียดคุณที่จะตายแทนฉัน เกลียดคุณที่ให้เหตุผลฉันอยู่ต่อ
อาลู่ ฉันขอโทษที่ทำไมฉันถึงเป็นนักโทษไม่มีอดีตไม่มีฐานะไม่มีคนในครอบครัวไม่มีเบื้องหลัง แม้แต่ไปทำตามคำมั่นสัญญาต่อเธอก็ไม่ได้ แม้อยากจะไปชดใช้หนี้ชีวิตนี้ ก็ไม่มีโอกาส!
อาลู่ ฉันไม่เอาไหนจริงๆ
ทันใดนั้นความคิดนับไม่ถ้วนก็ผ่านเข้ามาในใจ ทันใดนั้น! ผู้หญิงที่ล้มลงบนโซฟา ค่อยๆเงยศีรษะขึ้น เธอเงยหน้ามองผู้ชายบนจรดล่าง
“ปล่อยฉันไป”
ปล่อยฉันไป…หัวใจของเสิ่นซิวจิ่นหยุดเต้นไปชั่วขณะ เขาก้มลงมองผู้หญิงที่อยู่บนโซฟา สายตาที่เขามองเธอแปลกมากจนพูดไม่ถูก แปลกประหลาดจนเจี่ยนถงขนลุกเหงื่อแตกทั่วร่าง
ทันใดนั้น เขาก็เปิดปากหัวเราะ แต่ใต้ตากลับรู้สึกเย็นชา
“ได้สิ รอผมตายก่อน”
ริมฝีปากของเจี่ยนถงขาวซีด เธอเบิกตากว้าง เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจและนึกไม่ถึง
“เสิ่นซิวจิ่น! ให้เวลาฉันได้สะใจสักครั้ง บอกฉันสิคุณอยากได้อะไรจากตัวฉันกันแน่ ได้อะไร! ฉันไม่มี อะไรสักอย่าง!”
ที่ไม่มีอะไรอย่างเธอ ผู้ชายคนนี้ ต้องการอะไรจากตัวเธอกันแน่ ยังจะได้อะไรจากตัวเธออีก!
“ฉันไม่มีแล้ว! ไม่มีอะไรสักอย่างแล้ว!” คุณดูฉันดีๆ คุณดูสิ!” เธอท้าวโซฟาไว้ เอาหน้ายื่นเข้าไปอยู่ต่อหน้าเขา ห่างกันประมาณแค่คืบ เสียงเกรี้ยวกราด จนเสียงแหบและแห้ง
“คุณดูให้ละเอียด! ดูให้ละเอียด! คุณดูดีๆฉันยังเหลืออะไร! ยังมีอะไรที่คุณเสิ่นซิวจิ่นเข้าตา คุณพูดออกมา! ฉันให้ “
ขอเพียงอะไรที่คุณสามารถหาได้จากบนตัวฉัน คุณพูดออกมา ฉันให้หมด!”
อาลู่อาลู่ ฉันไม่ใช่คนไม่เอาไหน คุณเห็นแล้วใช่ไหม?
ในใจเสิ่นซิวจิ่นรู้สึกประหลาดกับความงามของเจี่ยนถงในขณะนี้…ความงามนี้ ด้วยความบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง เหมือนกับการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของนักโทษประหาร เขาประหลาดใจมากจนลืมหายใจ
เจี่ยนถงเมื่อสามปีก่อน … ดูเหมือนจะกลับมาแล้ว ดูเหมือน… แต่ก็ไม่เหมือนเธอคนเดิม
ไม่มีใบหน้าที่สวยงามเหมือนก่อน ไม่มีออร่าของคุณหนูตระกูลเจี่ยน… ผู้หญิงคนนี้ ในวันนี้ แต่กลับทำให้เขาช็อก งามอย่างบ้าคลั่งที่สิ้นหวัง …
“จริงเหรอ … อะไรก็ให้ใช่ไหม?” เขาค่อยๆสงบอารมณ์ ขยับริมฝีปาก แล้วถาม
