บทที่ 78 อย่าแตะต้องตรงนั้นอีก
ตอนดึก
เจี่ยนถงเดินไปที่ชั้นล่างของหมู่บ้านคนเดียว ขึ้นไปชั้นสอง แต่ไฟตรงทางเดินบนชั้นสองเสีย
เธอเหลือบมองดู และคิดเพียงว่าไฟทางเดินที่ชั้นหนึ่งเสียแล้ว เธอจึงค่อยๆคลำหาและปีนขึ้นไปชั้นบนอย่างระมัดระวัง เมื่อขึ้นไปถึงชั้นสาม ไฟทางเดิน ยังคงเสีย
หยิบโทรศัพท์ออกมา ใช้ไฟจากโทรศัพท์ ส่องถนนใต้เท้าทางเดิน แล้วคลำไปที่บ้าน
ในที่สุด เมื่อเธอเดินไปที่หน้าประตูบ้าน เจี่ยนถงสั่นเทา “คุณชายคาย์อัน ทำไมคุณถึงมาที่นี่?”
“ผมรอคุณนานแล้ว”
“… ” ที่เธอถามคือ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ถามว่าเขารอนานแค่ไหนนะ
“ท่าน … มีธุระอะไรหรอ?” เจี่ยนถงถือกุญแจไว้ในมือ แต่ไม่ได้เปิดประตูต่อหน้าคาย์อัน เปิดประตูบ้าน เธอต้องตั้งรับตลอดเวลา … คาย์อันมองเข้าไปในดวงตา หัวใจวาบขึ้น มีความรู้สึก … ตื่นเต้นเล็กน้อย
จะเอาชนะเหยื่อที่มีจิตใจที่ระมัดระวังสูง ความรู้สึกแบบนี้… อืม ไม่เลว
“หิวแล้ว”
“……ห้ะ?”
“ผมบอกว่า” คาย์อันแตะท้องของเขา “ผมไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน ผมหิวแล้ว”
เขาหิวแล้ว … มาหาเธอทำไม?
เจี่ยนถงคิดตามไม่ทัน รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “งั้นท่านก็ควรไปหาอาหารมื้อดึกทานนะ”
“อืม คุณพูดถูก ดังนั้นผมมาทานอาหารมื้อดึกไง”
“คุณมา … ทานอาหารมื้อดึก?” “มา” ? “มา” ?
มาที่ไหน?
บ้านของเธอ?
ดังนั้นสิ่งที่เขาหมายถึงคือ “ท่านคงไม่ใช่จะบอกว่า ท่านตั้งใจมารอที่หน้าประตูหอพักของฉัน ก็เพราะเพื่อรอฉันกลับมา ให้ฉันทำอาหารมื้อดึกให้คุณ?”
“อืมๆ ฉลาดจริงๆ”
ไม่ใช่ว่าเธอฉลาดไม่ฉลาดไหม?
“ไม่กินอาหารมื้อดึกของคุณฟรีๆหรอก”
เขาหยิบเช็คออกมา กรอกตัวเลขลงไป “นี่ให้คุณ ผมอยากกินบะหมี่ต้นหอมของเมื่อคืน”
เมื่อมองไปที่จำนวนเงินในเช็ค ดวงตาของเจี่ยนถงดูซับซ้อน … ชายคนนี้ชื่อคาย์อัน เข้าใกล้เธอ ต้องการจะทำอะไรกันแน่?
มองไม่เข้าใจ แต่ … เมื่อเธอเหลือบมองไปที่เช็คอีกครั้ง ในสมองมีคนตัวเล็กสองคนกำลังดึงชักเย่อ
คนหนึ่งบอกว่า อย่าเจอเขาอีก อย่ารับเงินนี้
คนหนึ่งบอกว่า รับไว้เถอะ เธอขาดเงินขนาดนี้ เธอไม่ใช่จะไปไถ่อิสระของเธอคืนหรอ?
“ คุณเจี่ยน? คุณเจี่ยน?”
คาย์อันมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้ากำลังเหม่อลอย จึงตะโกนเรียกสองครั้ง
จู่ๆเจี่ยนถงจากที่อาการเหม่อลอยก็ได้สติคืนมา เธอลดสายตาลง จ้องมองไปที่เช็คใบนั้น สักพัก ก็ยื่นมือที่สั่นเทา ยื่นไปทางเช็คใบนั้น
ดวงตาสีน้ำตาลของคาย์อัน เผยรอยยิ้มออกมา … เงิน ในที่สุดก็เป็นจุดอ่อนของเธอจริงๆ
มีคนเคยพูดว่า ผู้หญิงที่รักเงิน ผู้หญิงที่บูชาทอง ผู้หญิงแบบนี้มีความหมายอะไร?
คาย์อันขี้เกียจไปสนใจ … ในสายตาของเขา ผู้หญิงคนนี้ น่าสนใจมาก
เพียงพอที่จะชดเชยเวลาที่เขาอยู่ในเมือง Sนี้เป็นเวลาสองเดือน หลังจากสองเดือนแล้ว ผู้หญิงที่ชื่อเจี่ยนถงที่อยู่ต่อหน้าเขาคนนี้จะไปไหนทางไหน…อ้อ เขาไม่เคยคิด ยังไง สองเดือนนี้จากนี้ เขาคงล่าเหยื่อคนนี้สำเร็จนานแล้ว ต่อจากนี้ชื่อเสียงการล่าเหยื่อสำเร็จ ก็ถูกจะเพิ่มรายชื่อเข้าไปอีกหนึ่งคน ก็ง่ายแค่นี้เอง
กึก เจี่ยนถงเปิดประตูหอพัก “คุณชายอาย์อัน เชิญเข้าข้างใน ท่านนั่งก่อน ฉันจะไปทำอาหารมื้อดึก”
เธอวางของของตัวเองลง แล้วหันกลับไปเข้าไปในครัว
เช็คใบนั้น แน่นอนว่าร้อนมือ… หนึ่งแสน แสนหนึ่งอีกแล้ว
คนคนนี้หรือว่าจะรู้สึกว่ามีเงินมากมายจนสามารถใช้จ่ายสุรุ่ยสุร่ายได้?
ในใจเธอ โกรธขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล… เพราะเงินห้าล้าน เธอจำเป็นต้องทำทุกอย่างที่คนอื่นไม่ต้องการทำ เพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอและบางคนมองว่าเงินคือมูลสัตว์?
บะหมี่มาเสิร์ฟร้อนๆ
เช่นเดียวกับครั้งก่อนไม่มีผิด คาย์อันไม่ได้พูดอะไรมาก กินบะหมี่หมดอย่างรวดเร็ว
“คุณชายคาย์อัน บะหมี่ชามเดียว ไม่คุ้มค่ากับเงินที่เยอะขนาดนี้”
เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น และถามอย่างจริงจัง “เพราะอะไร?”
เพราะอะไรต้องจ่ายแสนหนึ่ง เพียงเพื่อแค่กินบะหมี่ชามเดียว?
คำพูดนี้ พูดออกไป เธอไม่เชื่อแน่นอน
คาย์อันเช็ดมุมปาก “เรื่องที่คุณรู้สึกว่าไม่คุ้ม ผมคิดว่ามันคุ้มก็พอ ผมเป็นคนจ่ายเงิน ผมคิดว่าคุ้มก็พอ”
น้ำเสียงนี้ เหมือนจะบอกว่า ผมจ่ายเงินผมคิดว่าคุ้ม ไม่จำเป็นต้องให้คุณคิด
“ดึกมากแล้ว คุณชายอาย์อัน ฉันไปส่งท่านนะ”
ดวงตาสีน้ำตาลของคาย์อันแวบความรู้สึกสนุกออกมา ถ้าหากเธอยังให้ตัวเองอยู่ แล้วแนบตัวมา เกรงว่าตัวเองจะเอียนหมด… อย่างนี้มีความหมายกว่าเยอะ
ลุกขึ้นยืน เดินไปทางประตู ตอนจากไป เดินรวดเร็วมาก เปิดผมหน้าผากเธอออก จูบ แล้วไปโดนแผลนั้นอีก
เจี่ยนถงจ้องหน้าด้วยความโมโห “คุณชายคาย์อัน ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม! ห้ามจูบหน้าผากฉัน!”
คนคนนี้มันยังไงกันแน่?
พูดก็ไม่ฟัง
ผมก็เคยบอกแล้ว แผลเก็บไว้ไม่รักษา มันจะเน่า”
“เน่าก็เน่าสิ!” หัวใจของเธอผันผวน สองแก้มโกรธจนแดงก่ำ! จ้องมองไปที่ใบหน้าที่งดงามที่อยู่ตรงหน้า “คุณชายอาย์อัน รบกวนต่อไป อย่าจูบหน้าผากฉันอีก!”
“อ้อ … ” เบา “อ้อ” หนึ่งคำ คาย์อันพูดด้วยน้ำเสียงขี้เล่น “ไม่จูบหน้าผาก ให้จูบที่ไหน? ที่นี่หรอ?”
เมื่อพูดจบ เขาก็ก้มลง และจิกที่ริมฝีปากของเจี่ยนถงอย่างรวดเร็ว
สีหน้าเจี่ยนถงเดี๋ยวคล้ำเดี๋ยวขาว ทันใดนั้นก็เปิดปากถาม
“ คุณชายคาย์อัน แสนหนึ่งนี้ รวมจูบนี้ด้วยไหม?”
คาย์อันเกือบจะหัวเราะออกมา ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขา ดูอ่อนโยนที่แท้ส่วนลึกในตัวเธอเป็นแมวป่าตัวน้อย ถ้างั้น… ยิ่งสนุกละสิ
“ไม่รวมจูบนี้นะ แต่รวมจูบหนึ่งทีที่หน้าผากเมื่อกี้ ” เสียงพูดที่ร่าเริงของผู้ชาย “แล้วเดินออกจากประตูไป โบกมือ “คุณเจี่ยนไม่จำเป็นต้องส่งแล้ว วันนี้มีความสุขมาก ขอบคุณการต้อนรับของคุณเจี่ยน”
จนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคาย์อันที่ระเบียงแล้ว เจี่ยนถงถึงจะปิดประตู
เธอเอามือลูบที่หน้าผาก … เจ็บมาก
ทั้งๆที่ หมอก็พูดแล้ว บาดแผลฟื้นฟูได้ดีมาก ไม่นานก็หายเป็นปกติแล้ว
เจี่ยนถงเดินเข้าไปในห้องน้ำและปลดเสื้อผ้าทีละชิ้น ขณะนี้ ก็เผยให้เห็นร่างกายที่ปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าหลายชั้น ผอมจนดูไม่ได้ แต่กลับเต็มไปด้วยรอยจูบพิศวาส
นอกจากรอยจูบ ยังมีผิวที่เธอใช้ผ้าอาบน้ำถูกจนเป็นแผล… รอยจูบนี้ กลับดื้อรั้นมากทำยังไงก็เช็ดไม่ออก
ชั้นล่างตึก คาย์อันไม่ได้ออกไปทันที เงยหน้าขึ้นมองไปที่หน้าต่างที่ยังสว่างอยู่
เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋า เดินไปเช็ดไป เช็ดแล้วเช็ดอีก สุดท้ายก็รังเกียจโยนผ้าเช็ดตัวลงไปในถังขยะที่เขาเดินผ่าน
ลู่เชนเคยบอกคาย์อันว่า เขาหาเรื่องใส่ตัว ทั้งๆที่จูบปากคนอื่น เป็นสิ่งที่ขยะแขยงจนรับไม่ได้ แต่ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนเหยื่อ เปลี่ยนผู้หญิง เป็นฉากที่ตัวเองรังเกียจ
ในสายตาของคนอื่น คาย์อันนั้นหล่อเหลาและเจ้าชู้ แต่ก็ยังมีผู้หญิงอีกมากมายที่วิ่งเข้าหา จะรู้ได้ไง คาย์อันในสายตาของพวกเธอ เป็นคนละคนกัน——ยึดติด กะล่อนปลิ้นปล้อน เป็นคนเลือดเย็น
คาย์อันที่ดูโรแมนติกมีเสน่ห์ กลับไร้ความรู้สึกมาก
รถ จอดอยู่ข้างทาง คาย์อันเปิดประตูรถ นั่งเข้าไป ไม่หันกลับ เหยียบคันเร่งไปอย่างสง่าผ่าเผย
