บทที่ 80 การล่าครั้งนี้กลายเป็นเรื่องที่หมดสนุก
คาย์อันที่มีใบหน้างดงามยิ่งกว่าผู้หญิง สบายชิวๆ ดูไม่ออก
เพียงแค่จ้องมองไปที่เจี่ยนถง เขารู้สึกว่า … บางทีการล่าสัตว์ครั้งนี้อาจถึงเวลาสิ้นสุดลงแล้ว
เจี่ยนถงรักเงินได้ เธอรักเงินเขาถึงจับจุดอ่อนของเธอได้ ถึงสามารถเข้าหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ถึงจะสามารถล่าเหยื่อตัวนี้ได้ทีละเล็กทีละน้อย
ในเกมสนามล่าสัตว์ครั้งนี้ เงิน คือตัวล่อ เธอ คือเหยื่อ
ความสนุกในการล่าสัตว์ อยู่ที่การต่อสู้ของเหยื่อ ระหว่างการล่านี้
แต่ว่า ตอนที่ผู้หญิงคนนี้อ้าปากขอเงินจากเขา… คาย์อันรู้สึกว่าเกมล่าสัตว์นี้อาจจบลงได้ เพราะ … มันธรรมดาเกินไป
“ดึกมากแล้ว ผมไปก่อนล่ะ” คาย์อันตบกระเป๋ากางเกงชุดสูท อย่างสบายชิวๆ
เจี่ยนถงเม้มริมฝีปากของเธอแน่น พูดว่า “ฉันจะไปส่งคุณ”
“ไม่จำเป็น” น้ำเสียงเรียบง่าย เกรงว่าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้เป็นใครก็รู้สึกได้ถึงความอึดอัด สิ่งที่เขาทำมันชัดเจนเกินไป
“ ไม่ ยังไงก็ต้องไปส่ง”
เจี่ยนถงปิดประตู ครั้งนี้ตั้งใจจะส่งผู้ชายคนนี้ลงไปชั้นล่าง เขามาที่นี่หลายครั้ง เธอเคยส่งถึงแค่ประตูหอ แต่วันนี้จะแหกกฎส่งเขาลงไป
“คุณเจี่ยน” ทันใดนั้นคาย์อันก็หัวเราะขึ้นมา ในใจรู้สึกหมดความอดทนนิดๆ “ห้าล้านผมมีนะ แต่ผมไม่อยากให้คุณ…เพราะเมื่อกี้บะหมี่ต้นหอมของคุณ ก็มีค่าหนึ่งแสนแล้ว”
ห้าล้าน สำหรับคาย์อันละก็ ขนหน้าแข้งไม่ร่วง ยกตัวอย่างง่ายๆ รถสปอร์ตของเขาคันหนึ่งมีมูลค่ามากกว่าด้วยซ้ำ
ทันใดนั้นรู้สึก เอียนขึ้นมา บะหมี่ต้นหอมในชาม พริบตาเดียวมูลค่าก็เปลี่ยน
เจี่ยนถงเงียบไป ทันใดนั้น เธอก็หัวเราะ “คุณชายคาย์อัน ฉันไม่เคยบอกว่าอาหารมื้อดึกที่ฉันทำ มีมูลค่า หนึ่งแสน คุณเต็มใจที่จะจ่าย คุณคิดว่ามันคุ้มค่า แต่ฉันขาดเงิน ขาดมากขาดมาก ฉันเลยรับไว้
ทำไมทั้งๆที่ตัวฉันรู้ว่าราคามันไม่เหมาะสม แต่ฉันก็ยังรับไว้ล่ะ
คุณคงลืมไปว่าฉันเป็นผู้หญิงบริการเพื่อเงินแล้วฉันทำได้ทุกอย่าง
ฉันขาดเงิน ขาดห้าล้าน ห้าล้านนี้สำคัญแค่ไหน?
สำคัญถึงขั้นที่ ถ้าหากไม่เอาเงินห้าล้านออกมาตามเวลาที่กำหนด ฉันก็ต้องสูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไป”
“นั่นมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผม” คาย์อันสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ …การล่า จบสิ้น
เขายกมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกาอีกครั้ง “เสียเวลาไปนานมาก คุณเจี่ยนรบกวนคุณนานมากแล้ว ต่อไป ก็ไม่ต้องพบกันอีก”
“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน ดังนั้น ถึงลงไปส่งคุณถึงข้างล่าง” เธอคิดอยู่พักหนึ่ง “คุณชายคาย์อัน ขอบคุณท่านมาก ยังมีอีก ท่านพูดผิดไปจุดหนึ่ง” เธอพูดอย่างนิ่งๆ
“พวกเราเป็นแค่คนแปลกหน้า จึงไม่มีคำว่า “ต่อไป” “
คำว่า ต่อไป เก็บไว้ให้สำหรับคนสำคัญ
เจี่ยนถงพูดจบ ลมหนาวพัดมา เธอก็เอาเสื้อผ้าห่อตัวเธอไว้แน่น แล้วหันไป ค่อยๆเดินเข้าไปในซอยข้างในตึก
ทันใดนั้น คาย์อันก็คว้าตัวเธอไว้ “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? อะไรเรียกว่า คุณก็คิดแบบนี้เหมือนกัน ถึงมาส่งผมถึงข้างล่าง?”
คาย์อันยิ่งคิดเรื่องนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆ คำพูดของเธอหมายความว่าอะไร?… ดูเหมือนว่า คนที่ขอเงินเขาเมื่อสักครู่คนนั้นไม่ใช่เธอ
เป็นเพียงแค่เอาหน้าอย่างไร้เดียงสา หรือว่า …
“คุณชาย ปล่อยมือของคุณออก การตัดสินใจของพวกเราเหมือนกัน ถ้างั้น จำเป็นต้องมาจี้ถามว่ามันหมายความว่าอะไรจากฉันด้วยหรอ?”
ความหมายว่าอะไรสำคัญด้วยหรอ?
ยังไง เธอก็ไม่อยากเจอเขาอีก ส่วนเขา ก็รู้สึกไม่จำเป็นต้องมาวุ่นวายกับตัวเธออีก
เช่นนี้แล้ว ต่างคนต่างยินยอม ความคิดเห็นก็เป็นไปในทางเดียวกัน มีอะไรไม่ดีล่ะ?
สำหรับ “ความหมายอะไร” สำคัญหรอ?“
“ ไม่ได้” ในใจคาย์อันรู้สึกแปลกๆ “คุณต้องพูดให้ชัดเจน ไม่งั้น คืนนี้คุณก็อย่าได้ขึ้นไปเลย”
ในใจเจี่ยนถงโกรธเป็นไฟ คนคนนี้รู้สึกจะทำตามอำเภอใจมากเกินไปแล้ว
“ คุณไม่พูดก็ไม่เป็นไร ผมมีเวลามากพอที่จะตามคุณ อย่างมากก็ตามถึงพรุ่งนี้ตอนคุณไปทำงาน ถึงเวลานั้นคุณยังไม่พูด งั้นก็ไม่ต้องไปทำงาน”
ความรำคาญพุ่งขึ้นในใจ เจี่ยนถงเงียบไปสักพัก ในใจรู้สึกได้ว่า ถ้าหากไม่พูดละก็ คนคนนี้คงทำแบบนี้จริงๆ
“เมื่อสักครู่ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรอ ห้าล้านสำหรับฉัน สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของฉันอีก” เธอพูดว่านุ่มนวล “แต่ว่าถึงจะสำคัญขนาดนี้ ถึงแม้คุณชายคาย์อันยินยอมให้เงินห้าล้านที่สำคัญกว่าชีวิตของฉันก็เถอะ ฉันก็ไม่อยากให้ท่านมาแตะต้องแผลของฉัน
ไม่เพียงแค่ท่าน ใครก็แตะไม่ได้！
ดังนั้นฉัน รู้ว่าจะไม่ยอมพบคุณชายคาย์อันอีกแล้ว ส่งท่านลงไป เพื่อบอกลาท่าน ขอบคุณเงินของท่าน ยังมีท่าน…เคยกินบะหมี่ต้นหอมของฉัน”
ถ้าหากไม่ใช่คาย์อัน บางทีบะหมี่ต้นหอมชามนี้ ชีวิตนี้ก็ไม่มีใครมาชิม… เธอแค่ทำหน้าที่ แทนคนคนนั้น แต่ก็มีคนเคยชิมแล้วกับครั้งหนึ่งเพื่อคนคนนั้นแล้วเธอถึงฝึกทำบะหมี่ต้นหอม
“ขอบคุณนะ…ทุกครั้งที่คุณกินบะหมี่ชามนั้นจนหมดไม่เหลือแม้แต่เส้นเดียว ขอบคุณนะ… มันมีร่องรอยของการดำรงอยู่เสมอ”
เธอดึงฝ่ามือใหญ่ ที่วางอยู่บนแขนของเธอลง เอวค่อมหลังค่อม มือจับราวบันไดขึ้นไปบนตึก
ปล่อยให้คาย์อันอยู่ข้างล่าง สีหน้าเปลี่ยนไปมาก
เธอ … บอกว่าห้าล้าน ความหมายคืออย่างนี้?
ที่แท้ตัวเองเข้าใจผิด?
ถ้าหากคำพูดนี้เปลี่ยนเป็นคนอื่นพูด คาย์อันไม่เชื่อแน่นอน จะรู้สึกว่าคนอื่นกำลังเล่นลิ้น แต่เปลี่ยนเป็นเธอ เป็นผู้หญิงคนนี้ ในใจคาย์อันพูดไม่ออกว่ามีความรู้สึกยังไง
ทันใดนั้น เขาก้าวขาที่เรียวยาว เหมือนลมพัด ไล่ทันเจี่ยนถงที่กำลังขึ้นบันได เขายืนอยู่ข้างล่างบันไดของเจี่ยนถง เขายื่นมือมา จับคอเธอไว้
ถึงแม้ว่าคาย์อันจะยืนต่ำว่าเจี่ยนถง หนึ่งขั้น แต่เขายืนอยู่ข้างหลังของเจี่ยนถง ก็ยังสูงกว่าเจี่ยนถง
แขนที่แข็งแรงและเรียวยาว รัดเจี่ยนถงไว้แน่น ทันใดนั้น ไหล่ของเจี่ยนถงทรุดลง คาย์อันก้มหน้าลงพอดี เอาศีรษะแนบเข้าไปที่ข้างหูของ เจี่ยนถงและพูดอย่างอันตรายว่า
“ พูดมากไปจะเสีย ตอนสุดท้ายคุณไม่ควรตอบผม ทำให้ผมยิ่งมีความรู้สึกกับคุณ… ”
เจี่ยนถงเงียบ “มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน”
“คุณเจี่ยน… จริงๆแล้วคุณเป็นคนที่เย็นชามาก”
เจี่ยนถงเงียบและไม่โต้แย้ง
มีหรอว่าเธอจะไม่รู้ว่าเธอเป็นคนเย็นชา…ใครสามารถอยู่ในสถานที่ที่ยื่นมือไปก็ไม่เห็นแสงดวงอาทิตย์ เป็นเวลาสามปี ยังจะมีรักที่ร้อนแรงได้อีกหรอ?
อยู่ในสถานที่แบบนั้น ยุ่งเรื่องมาก ก็จะเป็นการทำร้ายตัวเอง อย่างเช่น…อาลู่ก็เพราะว่ายุ่งเรื่องเธอ อายุยังน้อยยังไม่ทันเบิกบาน หนึ่งชีวิตของเขาก็ต้องจบลง
“คุณชายคาย์อันอย่าเจอกันอีกเลย”
เธอยื่นมือเพื่อผลักเขาออกไป แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าเธอหันไปอย่างยากลำบาก วินาทีต่อมา คาย์อันก็เอามือทั้งสองข้างของเจี่ยนถงไปไขว้ไว้ข้างหลัง
“คุณกำลังจะทำอะไร!”
คำตอบที่ตอบเจี่ยนถงก็คือ คาย์อันยื่นมืออีกข้างหนึ่ง มือที่เรียวยาวของเขาเสยผมบนแก้มเธอออก
หัวใจของเจี่ยนถงเต้นตึกตัก เบิกตาโตคู่นั้น “หยุดนะ! หยุดนะ!”
แต่ไม่ว่าเธอจะต่อต้านขนาดไหน มือทั้งสองข้างของเธอถูกคาย์อันจับไขว้หลังไว้ เสียงคาย์อัยที่เหมือนแม่เหล็ก พูดหยอกล้อว่า “อย่าขยับ คุณหนีไม่พ้นหรอก”
