บทที่ 83 ถูกดึงขึ้นมาจากนรกกลับมาสู่โลกแล้วถูกผลักลงกลับไปอย่างโหดร้าย
“เสี่ยวถง เธอเปลี่ยนไปแล้ว”
สีหน้าของเจี่ยนถงอึ้งไปครู่หนึ่งอย่างสังเกตไม่ออก “พี่เมิ่งคะ……”
“เสี่ยวถง เธอไม่เคยสังเกตเลยเหรอ？อารมณ์และสีหน้าของเธอไม่ได้ตายด้านเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ เมื่อก่อน บนหน้าเธอ ฉันเห็นแต่ร่างที่ไร้วิญญาณ”ซูเมิ่งมองหน้าเจี่ยนถง “แต่ตอนนี้ เธอทำให้ฉันรู้สึกว่า เหมือนเธอมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง”
เจี่ยนถงกำลังอ้าปากอยากจะพูด
“เสี่ยวถง เขาคือใคร คนที่ทำให้เธอมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง ใช่คนที่ชื่อคาย์อันรึเปล่า？”สีหน้าของซูเมิ่งกลับไม่ได้รู้สึกดีใจกับเธอ และสีหน้าก็ดูน่าเกรงขามขึ้นมาทันที แล้วต่อว่าเจี่ยนถงด้วยอารมณ์โกรธ
“แต่เขาไม่หวังดีกับเธอนะ！”
แล้วนี่เธอคิดว่ามันเป็นเรื่องดีงั้นเหรอ？
การเปลี่ยนแปลงของเจี่ยนถงอยู่ในสายตาเธอมาตลอด แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ เกิดจากผู้ชายที่ตั้งใจเข้ามาใกล้ชิดเจี่ยนถงโดยที่ไม่ได้หวังดีกับเธอตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
เจี่ยนถงเงียบไม่พูดอะไร
ซูเมิ่งถอนหายใจเครียดออกมาทีหนึ่ง “เสี่ยวถง รับปากกับพี่เมิ่งได้มั้ย อย่าไปเจอเขาอีก วันนี้ พี่เมิ่งจะย้ายเธอไปหอใหม่ให้เอง”
“ไม่เอานะคะ！”เจี่ยนถงรีบเงยหน้าตะโกนออกมาทันที แต่พอเธอตะโกนออกมาก็เห็นแววตาที่ผิดหวังของซูเมิ่งที่มองเธออยู่ และกำมือไว้จนแน่น
“พี่เมิ่งคะ ฉันไม่อยากย้ายหอนะคะ ฉันรับปากกับพี่ ขอแค่ได้เงินมาครบห้าล้าน ฉันจะไม่ไปเจอหน้าคนคนนั้นอีก”
ซูเมิ่งรู้สึกเสียใจที่เธอไม่เอาไหน แล้วกัดฟันพูดขึ้นมา “เจี่ยนถง เธออย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน！”เธอจ้องหน้าเจี่ยนถงด้วยอารมณ์โมโห แล้วพูดอย่างเกลียดชัง ซูเมิ่งเดินออกจากออฟฟิศโดยตรง โดยไม่มองหน้าเจี่ยนถงอีกเลย
เจี่ยนถงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานตัวคนเดียว ฟังเสียงซูเมิ่งที่ดังก้องอยู่ในหูอย่างเงียบซึม เธอรู้สึกขมปาก……แน่นอนว่าเธอรู้ว่าเป้าหมายที่คาย์อันพยายามใกล้ชิดเธอไม่ได้ธรรมดาแน่ ถึงเธอจะไม่รู้เหตุผลเพราะอะไรที่คาย์อันตั้งใจมาใกล้ชิดเธอ แต่เธอก็ดูออก
“แต่ฉันก็มีความโลภ ฉันก็อยากจะมีความรู้สึกอยากจะมีน้ำตาอยากจะมีเลือดเนื้อเหมือนคนอื่น”ที่คาย์อันมาใกล้ชิดเธอก็เพื่อมีวัตถุประสงค์อื่น เธอรู้ดี เธอควรจะอยู่ให้ห่างจากผู้ชายอันตรายคนนี้……แต่ว่าการปรากฏของเขา กลับทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ เธอยังมีความรู้สึก
จากแผลที่ไม่เคยกล้าแตะ ตอนนี้ก็สามารถแตะต้องแผลนั้น……โดยที่ฝืนทนความเจ็บไว้ จากที่แม้แต่แตะยังไม่กล้า จนถึงตอนนี้กลับทนได้ที่ถูกแตะโดนมัน
แล้วคนคนนั้นล่ะ？จะสามารถค่อยๆจางหายไปในใจของเธอได้มั้ย ไม่ว่าจะความรัก ความแค้นหรืออะไรก็ตาม……จะสามารถลืมมันไปได้มั้ย เหมือนกับแผลบนหน้าผากของเธอ ที่กลายเป็นไม่มีความหมายอะไรเลย？
สำหรับคาย์อัน……เธอรู้ว่าเขาก็เหมือนยาพิษ แต่ถึงจะเป็นยาพิษ เธอก็จะกินมันเข้าไป ไม่ใช่ว่าเธอชอบหรือว่ารักหรอกนะ แค่เพราะว่า……เธอใช้ชีวิตอยู่ในนรกที่ไม่เห็นแสงเห็นตะวันมานานมากแล้ว และหัวใจของเธอก็เริ่มมีความโลภที่อยากจะใช้ชีวิตอยู่ใต้แสงตะวันเหมือนคนธรรมดาบ้าง
เธอรู้ว่าช่วงเวลานี้ ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งเหมือนคนมีชีวิตมีวิญญาณขึ้นมา ไม่ใช่ศพที่มีแค่ลมหายใจและเดินได้อีกต่อไป และเธอก็รู้ว่าการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดนี้ เกิดขึ้นตั้งแต่ที่คาย์อันมารอเธอที่หน้าประตูหอทุกคืน และรอยจูบที่ฝากไว้บนหน้าผากตอนก่อนจากไปทุกครั้ง
เวลาที่กำหนดไว้กับเสิ่นซิวจิ่นใกล้เข้ามาแล้ว นับถอยหลังวันที่สอง คาย์อันก็มาหาเธอเหมือนปกติเช่นเคย ตอนที่เขาเตรียมตัวจะไปนั้น กลับถูกน้ำเสียงที่แหบพร่าเร่งรีบตะโกนเรียกให้หยุด “เดี๋ยวก่อนค่ะ”
“อืม？คุณยังมีธุระอะไรกับผมเหรอ？”
เขาหันมามองผู้หญิงที่เงียบซึมที่อยู่ด้านหลังของตัวเอง ถึงเธอจะไม่พูดอะไร แต่เรื่องกลุ้มใจในหลายวันนี้ เผยออกมาบนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ได้ถามเธอ รอให้เธอเป็นคนเปิดปากพูดเอง
“ฉัน……”เจี่ยนถงยืนอยู่ต่อหน้าของคาย์อัน ฝ่ามือมีเหงื่อออกเต็ม ความรู้สึกเหนอะหนะยิ่งทำให้เธอกระวนกระวาย
“คุณทำไมครับ？คุณเจี่ยนไม่เป็นไรครับ คุณพูดเลย ผมฟังอยู่”
ผู้ชายตรงหน้า ท่าทางสุภาพบุรุษและดูสง่างามมาก แต่ว่าเวลานี้ เจี่ยนถงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา อ้าปากขึ้นมา กลับพูดคำพูดที่วนเวียนอยู่ในหัวของเธอมานานไม่ออกสักที
“คุณเจี่ยนครับ ถ้าไม่มีอะไร วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยมากแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ”
พูดจบ คาย์อันก็หันเดินไป
จู่ๆก็ถูกคนดึงแขนเสื้อเอาไว้ เขาหลุบตาไปดู มือข้างหนึ่งกำลังดึงแขนเสื้อเขาเอาไว้ แล้วคาย์อันก็มองขึ้นมาตามแขน จู่ๆ！
หนังตาเขากระตุกเบาๆทีหนึ่ง
ผู้หญิงตรงหน้ามือข้างหนึ่งจับแขนเสื้อเขาเอาไว้ และมืออีกข้างเปิดผมที่หน้าผากของเธอออก เผยให้เห็นแผลเป็นที่น่าเกลียดนั้นออกมา แล้วหันหน้าไปด้านข้างโดยที่ไม่พูดอะไร
แต่ที่จริงแล้ว เธอแสดงความต้องการของเธอแล้ว
ตาสีน้ำตาลของคาย์อันหดตัวทีหนึ่ง สักพัก ริมฝีปากบางขยับ“คุณต้องการอะไร？”
น้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ ถามขึ้นมาอย่างช้าๆ
สีหน้าของเจี่ยนถง ภายใต้แสงไฟในห้องดูซิดเซียวเล็กน้อย เธอหันหน้าไปด้านข้างอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่หันมามองหน้าคาย์อันเลย แต่ใช้มืออีกข้างรวบผมม้าขึ้นไป เผยให้คาย์อันเห็นอย่างชัดเจน
“ห้าแสน คุณคาย์อัน……ฉันอยากขอเบิกเงินห้าแสนของวันพรุ่งนี้ล่วงหน้าค่ะ”
คาย์อันเข้าใจความหมายของเธอแล้ว เธอต้องการใช้จูบนั้นแลกกับเงินล่วงหน้าห้าแสน
ทันใดนั้น คาย์อันก็หัวเราะ “Ｇａｍｅｏｖｅｒ คุณเจี่ยนครับ คุณหมดค่าแล้วในตอนนี้”
เมื่อเธอเป็นคนริเริ่มที่จะเลิกดื้อรั้นกับเขา เมื่อเธอยอมสยบเขาเอง“สิ่งที่มีค่าที่สุดในตัวคุณ ก็คือบาดแผลที่ใครก็ไม่อาจแตะต้องได้นี้ สิ่งที่น่าดึงดูดที่สุดก็คือนี่เหมือนกัน แต่ตอนนี้คุณเอามันมาแลกเงินกับผม มันก็ไม่สามารถดึงดูดผมได้อีก เพราะฉะนั้น คุณเจี่ยนถง เดิมที ผมยังคิดว่าคุณเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจมาก ที่แท้ ก็เหมือนคนอื่นๆทั่วไป”ใบหน้าอันงดงามของคาย์อัน มีสีหน้าประชดแว็บผ่าน “ทำให้คนรังเกียจสุดจะทน”
แม้แต่“ลาก่อน”คำเดียวคาย์อันก็ไม่ได้พูด แล้วหายไปในสายตาของเจี่ยนถง
แต่เจี่ยนถงไม่ได้รู้สึกกระทบจิตใจอย่างหนักจนเสียใจ
เธอยืนอยู่หน้าประตูอย่างเงียบซึม ลมหนาวที่ระเบียงทางเดินของตึกพัดมากระทบกับหน้าของเธอ ราวกับเธอไม่รู้สึกอะไรเลย……กับคาย์อันแล้ว เธอไม่ได้มีความรู้สึกรัก เธอกระทั่ง……สามารถเปิดปากขอขายตัวแลกเงินกับคาย์อัน แต่กลับไม่สามารถพูดกับเซียวเหิงได้
แต่ว่า……เจี่ยนถงจับที่หน้าผาก จู่ๆไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี สิ่งที่มีค่าที่สุดบนตัวเธอ กลับเป็นคนคนนั้นที่มอบให้กับเธอ
เธอมองดูรอบตึกที่ไม่มีใครเลย แล้วหัวเราะออกมาเบาๆทีหนึ่ง แล้วพูดกับตัวเอง “ถึงจะเป็นยาพิษ ฉันก็จะกิน เพราะยาพิษนี้ สามารถทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันยังมีชีวิตอยู่ใต้แสงตะวันได้ชั่วครู่”
เจี่ยนถงรู้สึกขอบคุณคาย์อัน เขาเป็นคนช่วยดึงเธอขึ้นมาจากนรก แล้วหลังจากนั้น ก็ผลักเธอลงไปนรกอีกครั้งอย่างโหดร้าย
เธอพูดอยู่ในใจว่าไม่เป็นไร
เธอโลภเอง ทั้งๆที่ชาตินี้เธอควรใช้ชีวิตอยู่แต่ขุมนรก กลับเพ้อฝันคิดว่าตัวเองจะได้ใช้ชีวิตภายใต้แสงตะวันจริงๆ
รู้ทั้งรู้ว่าคาย์อันก็คือยาพิษ แต่เธอกลับเต็มใจที่จะกินมัน เป็นเพราะเธอโลภเอง ที่โหยหาชีวิตที่มีเลือดเนื้อมีความรู้สึกเหมือนคนมีชีวิตปกติในเวลาสามปีนั้นที่ผ่านมานาน
เพราะฉะนั้น……
“เธอมันสมน้ำหน้า เจี่ยนถง”เธอพูดกับตัวเอง เป็นสัญลักษณ์ที่นักโทษคุมประพฤติอย่างเธอไม่มีวันลบเลือนไปได้ เห็นมั้ย การที่ลืมว่าตัวเองเป็นใคร โลภในสิ่งที่ไม่ใช้ของตัวเอง มันไม่มีวันมีจุดจบที่ดีได้หรอก……ทำไมเธอถึงเรียนรู้ไม่ได้สักทีนะ！
แต่ว่า……
“เงินหน่าหายากจริงๆ～”
พรุ่งนี้ เสิ่นซิวจิ่นก็คงจะมาหาตัวเองแล้วสินะ
คาย์อันจากไปแล้ว รู้สึกเบื่อๆเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง
“ลู่เชน ฉันจะหาเหยื่อใหม่”เหมือนปกติเช่นเคย ทุกครั้งหลังจากจบเกมล่าเหยื่อเกมหนึ่ง เขาก็จะบอกกับลู่เชนเพื่อนสนิทของเขา
