ที่โรงพยาบาล
ไป๋ยู่สิงจัดการให้เจี่ยนถงเรียบร้อย
“เธอโชคดีมากนะ” ไป๋ยู่สิงอดไม่ได้ที่จะกลอกตามองบน “ตัวเองอาการเป็นยังไงไงยังไม่รู้อีกเหรอ? ดื่มเหล้า?”
พูดจบ ก็ลุกขึ้รเดินออกไปด้านนอก พร้อมกับปิดประตูลง ด้านนอก เสิ่นซิวจิ่นกำลังสูบบุหรี่อยู่
“เอามามวนหนึ่ง” ไป๋ยู่สิงยื่นมือไปทางเสิ่นซิวจิ่น อีกฝ่านก็หยิบบุหรี่ออกมาจากกล่อง แล้วยื่นให้แก่เขา
ไป๋ยู่สิงไม่เกรงใจ จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ “เกิดอะไรขึ้น?” เขามองไปยังอีกคนที่อยู่ด้านหลังประตู เขาจำได้ หลังจากที่เจี่ยนถงออกมาจากคุก เจอกันเป็นครั้งแรก เจี่ยนถงที่เย่อหยิ่งทำเพื่อไม่ดื่มเหล้า ถึงกับยอมคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมาย
อีกฝ่ายสูบบุหรี่เงียบๆ ไม่พูดอะไร
ไป๋ยู่สิงก็ไม่ได้สนใจในความเฉยชาของเขา
พ่นควันออกมาจากปาก “ได้ยินมาว่านายให้เธอหาเงินมาให้ได้ห้าล้านภายในหนึ่งเดือนเหรอ แล้วจะปล่อยเธอเป็นอิสระ?” พ่นควันบุหรี่ออกมาอีกครั้ง “นายจะปล่อยเธอไปไหม?”
“เป็นไปไม่ได้” ชายหนุ่มที่เงียบมาตลอด พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“…” ไป๋ยู่สิงเงียบไปสักพัก เขาตกใจที่เสิ่นซิวจิ่นมีอารมณ์วู่วาม จึงยื่นมือไปจับ “นี่ นายยังไม่รู้ตัว ว่าเวลานายเผชิญกับเรื่องของเธอ นายมักจะผิดปกติเหรอ?”
ชายหนุ่มไม่เข้าใจ “อยากพูดอะไรก็พูดมาตามตรง อย่าวกไปวนมา”
“แค่ก็…” นี่นายให้ฉันพูดตรงๆเองนะ ไป๋ยู่สิงกระแอมในลำคอ “ฉันรู้สึกว่านายสนใจเจี่ยนถงมากจนเกินไป”
นี่ไม่เหมือนกับตัวนายที่เคยเป็นก่อนหน้านี้ นายสังเกตคนรอบข้างเก่งขนาดนี้ นายไม่รู้สึกว่าตัวเองผิดปกติเหรอ?”
เขาไม่เชื่อ ว่าสภาพจิตใจของเสิ่นซิวจิ่นเองก็เปลี่ยนไปเข่นกัน โดยที่เขาเองไม่รู้ตัว
แต่ว่า…
ผ่านไปสามสิบวินาที…
“ไม่ใช่มั้ง?” ไป๋ยู่สิงตกใจ “นายไม่พูดอะไร แสดงว่านายเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน นายไม่ปฏิเสธหน่อยเหรอ?”
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ผ่านไปสักพัก เสิ่นซิวจิ่ก็ถามขึ้น
แววตาของไป๋ยู่สิงเปลี่ยนไปแปลกมาก เขามองมาที่เสิ่นซิวจิ่น… เจ้านี่ไม่พูดอะไรมาตั้งนาน กว่าจะพูดขึ้นมาได้ ก็มาถามแต่เรื่องของเจี่ยนถง?
ไม่แปลกหรอกไม่แปลก… ไป๋ยู่สิงพูดในใจ
“โชคดีไม่เลวเลยนี่ ดื่มไม่เยอะ แต่ว่าเรื่องแบบนี้ อย่าให้เกิดขึ้นอีก” พูดต่อ “แต่ว่าแผลที่หัวเข่าของเธอลึกมาก”
ริมหน้าต่าง เสิ่นซิวจิ่นแววตาสงบนิ่ง สูบบุหรี่เข้าไป “อืม” ตอบรับออกมา แล้วผลักประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป
ไป๋ยู่สิงจะตามเข้าไป เสียง “ปั้ง” ดังขึ้นมา เป็นเสียงของประตูไม้ของห้องผู้ป่วย ที่ถูกล็อกลงอย่างไร้เยื่อใย
ลูบที่จมูก ไป๋ยู่สิงบ่นอุบอิบที่ปาก “มีอะไรน่าสนใจขนาดนั้น ก็แค่เข้าห้องไม่ได้เองไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าค่อยไปก็ได้ ฉันไปได้ทุกวันอยู่แล้ว ห้องผู้ป่วยคือบ้านหลังที่สอง”
ในใจรู้สึกไม่สงบแต่ก็ไม่อยู่ต่อ เขาเดินไปจากทันที
ในห้องผู้ป่วย
“เธอไม่มีอะไรจะพูดกับฉันเหรอ?” ชายหนุ่มอยู่ยืนอยู่ข้างเตียงผู้ป่วย มองหญิงสาวจากมุมสูง
หญิงสาวก้มหน้า ทั้งห้องเงียบสงัด
รอจนสักพัก ไม่เห็นว่าเธอมีปฏิกิริยาตอบรับ เสิ่นซิวจิ่นก็รู้สึกโมโหขึ้นมา “พวกเขาให้เธอคุกเข่า เธอก็ทำอย่างนั้นเหรอ? เจี่ยนถง เพื่อเงิน เธอยอมคุกเข่าให้ใครมาบ้างแล้ว?”
ไม่อาจจะยอมรับเธอในสภาพที่ย่ำแย่ขนาดนี้… เจี่ยนถงที่เคยเจิดจรัสโดดเด่นกว่าใคร หายไปไหนแล้ว!
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงยังคงเงียบ
เขายิ่งโมโห!
“เธอบอกฉันสิ ว่าถ้าสุดท้ายฉันไปอยู่ตรงนั้น เธอก็จะดื่มเหล้านั้นลงไปจนหมด! ทำไมเธอไม่หวงชีวิตตัวเองเลย?!” เขาไม่อยากจะเชื่อ ว่าหญิงสาวจะใช้ชีวิตของตัวเองแลกกับเงิน!
นี่ไม่ใช่แค่ครั้งแรก!
ครั้งนั้นที่แสดงจมน้ำก็เช่นกัน!
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่ชีวิตของเจี่ยนถงไร้ค่าขนาดนี้!
ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เธอไม่สนใจชีวิตของตัวเองขนาดนี้!
และเธอ ทำไมยังนิ่งเฉยได้ขนาดนี้!
เจี่ยนถงนิ่งเฉยเหรอ? หึ…
มือของเธอที่อยู่ใต้ผ้าห่ม ที่เขามองไม่เห็นนั้น กำแน่นเสียยิ่งกว่าอะไร !
“เจี่ยนถง มีโชคชะตาอีกกี่อันที่ให้เธอไปเสี่ยง มีชีวิตอีกกี่ชีวิตที่ให้เธอไปพนัน? เธอบอกฉันมา ถ้าฉันไปไม่ทัน เธอจะทำอะไรอีก!”
เพราะคำพูดนี้ ทำให้สติทั้งหมดที่เจี่ยนถงมี หายไป!
เงยหน้าขึ้นอย่างเร็ววัน!
โหดเหี้ยมกว่าอะไร!
“ใครสนใจว่านายจะมาไม่มากัน? ใครให้นายมา! ใครขอร้องให้นายมา!”
เธอโมโหจนตัวสั่น! จ้องเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ!
เสิ่นซิวจิ่น！ใครกัน ที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้! นายอย่ามาเสแสร้ง! ฉันคุกเข่า ฉันย่ำแย่ ฉันใช้ชีวิตเข้าพนัน นายคงจะดีใจมากสินะ!
ใครใช้ให้ฉัน ‘ทำร้าย’ เซี่ยเวยเหมิงคนที่นายรักกันล่ะ!
ใครใช้ให้ฉันตกหลุมรักนาย!
ฉันผิดไปแล้ว! ฉันผิดไปแล้วพอได้แล้วรึยัง!
“ประธานเสิ่น! ฉันไม่ทางขอบคุณคุณแน่นอน!”
ให้อภัยไม่ได้!
ไม่มีทางให้อภัย!
ถ้าหากเธอผิดจริงๆ อย่างนั้น ตอนนี้เธอกลายมาเป็นสภาพนี้ ก็สมควรแล้ว!
แต่เธอไม่เคยทำ และเขา ไม่ยอมฟังที่เธออธิบาย!
ที่สองสวนเธอในรถนั้น คำถามเหล่านั้น ยังดังก้องอยู่ในหัว!
คำพูดเหล่านั้น ก็บ่งบอกว่าเซี่ยเวยเหมิงเป็นพยานบุคคล!
ครั้งแรก เธอมองไปในตาของเสิ่นซิวจิ่น ในนั้นแฝงไปด้วยความโกรธแค้น!
ถ้าหากเขายอมเสียเวลา ถ้าหากเขายอมเชื่อตัวเอง ถ้าหาก… ไม่! ไม่มีถ้าหาก! มีเพียงผลลัพธ์ที่เธอต้องไปเป็นแพะรับบาปในคุกเท่านั้น!
เธอเห็นสภาพที่เสิ่นซิวจิ่นตกตะลึง มองเห็นความโกรธแค้น ที่ไม่เคยมีมาก่อน ไม่ว่าสามปีก่อนหรือสามปีหลัง ไม่ว่าจะเป็นเจี่ยนถงที่เย่อหยิ่ง หรือเจี่ยนถงที่ตกต่ำ ก็ไม่เคยมี!
แต่ว่าวันนี้ เขากลับมองเธอด้วยสายตาโกรธแค้น!
ความเจ็บปวดนั้น แพร่ออกมาจากภายใน ลมหายใจของเขาแรงขึ้นเรื่อยๆ!
เจี่ยนถงทำได้เพียงรักเขาเท่านั้น เธอจะเกลียดเขาได้อย่างไร?
คิดได้เช่นนั้น เธอจึงสะกดความโกรธในใจลงไป
แววตาของเขาที่มองมาทางเธอ
เจี่ยนถงหัวเราะเบาๆ “ประธานเสิ่น เวยเหมิงของนายไม่ได้ใสซื่อขนาดนั้น!”
“หึ… เรื่องถึงขนาดนี้แล้ว เธอยังกล้าไม่ยอมรับอีกเหรอ?”
เจี่ยนถงเพิ่งจะรู้สึกมีความหวัง แล้วมันก็ดับลง… เป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ เขาไม่เชื่อในเธอ เขายึดมั่นแบบนั้นในใจ
ในขณะการอธิบายกลายเป็นการปกปิดในสายตาของเขา… เจี่ยนถงจึงบอกกับตัวเอง ไม่ต้องไปอธิบาย
เธอบอกกับตัวเอง อย่าทำอะไรโง่ๆอีก ที่จะให้เขาได้เชื่อใจเธอ
แต่เธอยังคงอึดอัด เธอทรมานใจของตัวเองจนแทบจะบ้าแล้ว เธอจ้องมองชายหนุ่มที่ข้างเตียง พูดเชิงเย้ยหยัน “เซี่ยเวยเหมิง ตายอย่างอนาถ ช่างสมน้ำหน้าจริงๆ!”
มือข้างหนึ่งยกขึ้นมา ชี้มาที่หน้าของเธอ เจี่ยนถงหน้าซีด แล้วรีบหลับตาลง
ความเจ็บปวดที่คิดเอาไว้กลับไม่เกิดขึ้นที่เธอ เสียง “ตุ้บ” ดังขึ้น เป็นเสียงของหมัดกระแทกกับกำแพง ดังขึ้นที่ข้างหูของเธอ
“เจี่ยนถง เธอกลายเป็นแบบไหน ไม่ว่าจะย่ำแย่ หรือตกต่ำ ฉันยังคงมองเธอเป็นเจี่ยนถงอยู่ดี คนก็ตายไปแล้ว ทำไมเธอยังไปดูถูกอีก ปากของเธอนี่ ช่างน่าขยะแขยงจริงๆ!
เสียงดังขึ้นสนั่น เสิ่นซิวจิ่นเผยแววตาผิดหวังออกมา แล้วก็เปิดประตูออกไปทันที!
ในห้องผู้ป่วย หญิงสาวที่อยู่บนเตียงนั่นนิ่งราวกับรูปปั้น เธอเงียบเสียจนน่ากลัว
ผ่านไปหนึ่งนาที สองนาที… ห้านาที…สิบนาที!
ในที่สุด!
“กรี๊ด!! กรี๊ด~!! …อ๊าก!!!” เซี่ยเวยเหมิงเป็นแค่คนตาย แล้วเธอล่ะ! เธอล่ะ!!เธอล่ะ!!!
เจี่ยนถงกรีดร้องออกมา อย่างทนไม่ได้!
เสิ่นซิวจิ่น！นายตาฟางแล้วยังใจบอดอีกเหรอ！！！
ฉันล่ะ？
ฉันมันสมควรแล้ว? ฉันก็คือตายอย่างอนาถ?
ปากของฉัน ทำให้คนรู้สึกขยะแขยง? ฉันดูถูกคนที่ตายไปแล้ว? …แต่คนที่ตายไปแล้วนั้นไม่ได้ใสซื่อ!
“อ๊าก~!! อยาก~!!!” ในลำคอของเธอ มีเสียงร้องออกมาราวกับสัตว์ประหลาด หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด… เสิ่นซิวจิ่น เรื่องที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตนี้คือการเจอนาย!
