หลังจากที่วางสาย เจี่ยนเจิ้นตงก็รีบลุกขึ้นจากเตียง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาคลุม
คุณหญิงเจี่ยนที่กำลังงัวเงียอยู่นั้นก็ถามสามีด้วยความงุนงง “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“เกิดอะไรขึ้น?” เจี่ยนเจิ้นตงโมโห “ลูกสาวของเธอไปเป็นกะหรี่แล้ว!”
ป้าบ!
คุณหญิงเจี่ยนรู้สึกเหมือนหูระเบิดเฉียบพลัน!
รีบลุกขึ้นมานั่ง “คุณว่ายังไงนะ?”
เธอต้องฟังผิดไปแน่ๆ
“ท่านแก่เห้อโทรมาเองเลย ว่าเห้ออู่เห็นเองกับตาว่านังลูกกบฏนั้นขายตัวอยู่ที่ตงหวง!”
คุณหญิงเจี่ยนร้อนรน “เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน! เสี่ยวถงเย่อหยิ่งเสียขนาดนั้น ไม่มีทางไปทำเรื่องแบบนี้แน่นอน! ลูกของตระกูลเห้อตาฝาดไปรึเปล่า?”
“ท่านแก่เห้อโทรมาเองกับตัว เธอว่ายังไงล่ะ?” เจี่ยนเจิ้นตงหน้าดำหน้าแดง
“ดึกดื่นขนาดนี้ คุณจะไปทำอะไร?” คุณหญิงเจี่ยนคว้าข้อมือสามีเอาไว้แน่น “เจิ้นตง ดึกขนาดนี้แล้ว จะทำอะไรได้?”
เจี่ยนเจิ้นตงที่อายุเกือบจะ 50แล้วนั้น ยังคงดูแลคงความหล่อไว้อย่างดี ผมสีขาวนั้นไม่ได้ทำให้เขาเธอ้อยลงเลย และยิ่งทำให้เขาดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้นอีกด้วย ต้องยอมรับเลยว่า เจี่ยนเจิ้นตงเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์มาก ตอนวัยรุ่นน่าจะเป็นคนรักสนุก
แต่ตอนนี้ ถึงแม้ว่าเจี่ยนเจิ้นตงจะมีริ้วรอยของช่วงวัยแล้วก็ตาม แต่เขายังแฝงไปด้วยเสน่ห์มากล้น
กัดฟันด้วยความโกรธ “สามปีก่อน นังลูกกบฏนำพาความบรรลัยมาสู้บ้านของพวกเรา ทำให้ทุกคนในตระกูลเจี่ยนตกเป็นตัวตลกของทั้งเซี่ยงไฮ้
จนเวลาผ่านไปแล้วสามปี เรื่องราวค่อยๆสงบลง ตระกูลเจี่ยนกลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง นังลูกกบฏยังไปขายตัวที่ตงหวงอีก! ทำให้ตระกูลเจี่ยนกลายเป็นตัวตลกอีกครั้ง นังลูกกบฏ ทำไมไม่ยอมออกไปจากตระกูลเจี่ยนเสียที!
ฉันเจี่ยนเจิ้นตงเคยทำผิดอะไร ถึงได้มีลูกแบบนี้!
ฆ่าคน ทำร้าย หรือว่าทำต่อเพื่อนที่เติบโตมาด้วยกัน!
เธอรักเสิ่นซิวจิ่น แต่ก็ไม่น่าถึงกับต้องลงมือกับเซี่ยเวยเหมิง น่าจะคิด ว่าเซี่ยเวยเหมิงคือคนสำคัญของเสิ่นซิวจิ่น นังลูกกบฏ! ทำลายชาติตระกูล เพียงเพื่อความต้องการของตัวเอง!
จนตอนนี้ออกมาจากคุก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ผ่านมา นี่ทำตัวหนักกว่าเดิม ไปทำตัวตกต่ำที่ตงหวงอีก!
“เจิ้นตง ใจเย็นๆก่อน อาจจะ… อาจจะ เธออาจจะมีความทุกข์ของเธอ” คุณหญิงเจี่ยนสีหน้าอมทุกข์ อย่างน้อยเธอก็เป็นคนคลอดเจี่ยนถงออกมา “เจี่ยนตง คุณลองคิดดู เสี่ยวถงเธอเย่อหยิ่งจะตาย จะตกต่ำถึงขั้นนั้น…จนถึงขั้น จนถึงขั้นเป็นผู้หญิงแบบนั้นได้อย่างไร?”
คุณหญิงเจี่ยนไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่เชื่อ ว่าลูกสาวตัวเองไปขายตัวที่ตงหวง
“เจิ้นตง เรื่องนี้ต้องตรวจสอบให้ชัดเจนก่อน อย่าฟังแต่คำของเห้ออู่แค่ฝ่ายเดียว”
เจี่ยนเจิ้นตงหัวเราะด้วยความเย็นเยียบ “ฉันจะหาคนไปสืบอย่างแน่นอน ดูซิว่านังลูกกบฏจะทำเรื่องน่าอายอะไรอีก” พูดจบ ก็โบกมือไล่คุณหญิงเจี่ยน แล้วเดินเข้าห้องหนังสือไป “วันนี้ฉันจะนอนห้องหนังสือ”
พูดด้วยความเย็นชา แล้วทิ้งให้คุณหญิงเจี่ยนอยู่กับความทุกข์เพียงลำพัง
เจี่ยนเจิ้นตงไปที่ห้องหนังสือ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรออก “นังลูกกบฏนั่นออกมาจากคุกแล้ว แกไปสืบเรื่องราวและร่องรอยหลังออกมาจากคุก สืบรู้อะไรมาแจ้งฉันให้หมด”
แล้วก็เห้ออู่พวกนั้น อยู่กับทางเสิ่นซิวจิ่นไม่สบายดี ยังถูก “สั่งสอน” อีกยกใหญ่ แล้วยังเสิ่นยีส่งกลับบ้านทีละคน
เสิ่นยีไม่เข้าใจ “บอสครับ ในเมื่อคุณเจี่ยนเลวร้ายมาก ทำไมจะต้องปกป้องคุณเจี่ยนอีก”
แววตาลุ่มลึกชายหนุ่มฉายแววสงสัย แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว จนแทบจะมองไม่เห็น แม้กระทั่งตัวเขาเองก็แทบจะไม่รู้สึกตัว ดวงตาสีดำขลับนั้นหรี่ลง แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันสั่งสอนใคร ฉันแค่ไม่ชอบพวกเขา ไม่เกี่ยวกับผู้หญิงเสียหน่อย”
……
ที่โรงพยาบาล
ไป๋ยู่สิงตรวจร่างกายครั้งสุดท้ายให้กับเจี่ยนถง “โอเค ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เจี่ยนถง วันหลังอย่าล้อเล่นกับชีวิตตัวเองอีก”
เดิมทีเขาไม่อยากจะพูดเรื่องพวกนี้กับเจี่ยนถง แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อไป๋ยู่สิงมองหญิงสาวที่เอาแต่นั่งก้มหน้าไม่พูดจาคนนี้ พลันนึกถึงบทสนทนาที่คุยกับเสิ่นซิวจิ่นที่ห้องนอนของเขาที่ตงหวงชั้น28 ในวันนั้น
มองแววตาของเจี่ยนถง แล้วไป๋ยู่สิงก็พูดขึ้น “ในเมื่อออกมาจากคุกแล้ว ก็ใช้ชีวิตให้ดี มีชีวิตที่ดี เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ก็ให้มันผ่านไป สิ่งที่เธอควรชดใช้ ก็ชดใช้ไปหมดแล้ว ถึงแม้ว่า… เวลาที่อยู่ในคุกสามปี จะแลกกับหนึ่งชีวิตที่เสียไปไม่ได้ แต่…เธอก็สูญเสียไปมากเช่นกัน”
เดิมหญิงสาวก็เศร้าเสียจนไม่อยากจะพูดอะไร อยู่ๆก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา “สิ่งที่ควรคืน… คืนหมดแล้วหรือยัง?”
ไป๋ยู่สิงถูกเสียงที่แหบพร่านั้นพูดเสียดสีขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว?
เขาก้มลงมองเจี่ยนถงด้วยความสงสัย แววตาครุ่นคิด “เธอ… หมายความว่ายังไง?”
ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา เจี่ยนถงค่อยๆก้มหน้าลง “ไม่ได้หมายความว่าอะไร”
ไป๋ยู่สิงยิ่งไม่เข้าใจ… หรือเมื่อกี้เขาฟังผิดไป?
“หลังจากนี้… ก็ยอมเสิ่นซิวจิ่นหน่อย เธออย่าหัวแข็งไปหน่อยเลย”
เจี่ยนถงหัวเราะ ไม่ออกความคิดเห็น
คิดว่าเธอมีความผิดทั้งนั้น คิดว่าเธอคือคนที่ทำผิดทั้งนั้น คิดว่าสามปีนั้นคือการที่เธอชดใช้ความผิด… เฮ้อ ใครก็ได้มาบอกเธอหน่อย ว่าเธอทำอะไรผิดไป? เธอชดใช้ความผิดข้อหาอะไร?
รู้สึกว่าเซี่ยเวยเหมิงโดนใส่ร้าย ตายอย่างบริสุทธิ์ รู้สึกว่าเจี่ยนถงสมควรแล้วที่ได้รับโทษ… หนึ่งคนสองคน ต่างด่าทอว่าเธอใจร้ายไส้ระกำ… แต่พวกเขาจะมีใครสักคนไหม ที่เห็นว่าเธอเป็นคนฆ่าเซี่ยเวยเหมิง?
ความเหนื่อยล้าประดังประเดเข้ามาทั่วทั้งร่างกาย
ช่วงนี้เธอ… เหนื่อยง่ายมากๆ เจี่ยนถงยกมือขึ้นมา นวดที่หางคิ้วตัวเอง พยายามคลายความเหนื่อยล้าในร่างกาย
“แล้วก็… ที่จริง เสิ่นซิวจิ่นก็ค่อนข้าง…” ใส่ใจเธอ… เก็บคำพูดนั้นเอาไว้ รู้สึกไม่เหมาะสม ไป๋ยู่สิงหยุดพูดลง แล้วเปลี่ยนเรื่อง “ไม่เป็นไรแล้ว วันหลังก็ทำตัวดีๆ ”
ได้ยินเช่นนั้น เจี่ยนถงก็ใช้นิ้วเรียวชี้ไปที่หัวใจ แรงเสียจนจะทำให้หัวใจแหลกสลาย… จากนั้นเจี่ยนถงก็เงยหน้าขึ้นถาม แววตาจ้องไปที่ไป๋ยู่สิง แล้วถามขึ้น
“ไป๋ยู่สิง ถ้าหากฉันบอกว่า การตายของเซี่ยเวยเหมิงไม่เกี่ยวข้องกับฉัน สามปีก่อน ฉันไม่เคยทำอะไรเซี่ยเวยเหมิง นายจะเชื่อไหม!”
“ถ้าหากฉันบอกว่า เรื่องในสามปีก่อน เป็นผลกรรมของเซี่ยเวยเหมิง เธอสมควรที่จะโชคร้าย เชื่อไหม!”
“ถ้าหากฉันบอกว่า ตั้งแต่ต้นจนจบ เซี่ยเวยเหมิงแอบพูดกับฉันมาตลอด เธอไม่ชอบเสิ่นซิวจิ่น นายจะเชื่อไหม!”
“ถ้าหากฉันบอกว่า เซี่ยเวยเหมิงต่างหากที่เป็นคนทำเรื่องเลวร้าย สมควรที่จะตกนรก เธอจะเชื่อไหม!”
เสียงของเธอแหบพร่าไม่น่าฟัง และรีบร้อนเสียยิ่งกว่าอะไร ราวกับกำลังรีบกล่อมไป๋ยู่สิงให้คล้อยตาม อยากได้ความเชื่อมั่นจากไป๋ยู่สิง ไป๋ยู่สิงจ้องหญิงสาวตรงหน้า แววตาของเธอสะอาดเกินไป มุ่มนมั่นเกินไป ทำให้คนรู้สึกเชื่อมั่นโดยที่ไม่รู้ตัว!
แต่ว่า!
“เจี่ยนถง ตอนแรกฉันคิดว่าการที่เธอติดคุกมาสามปี จะทำให้เธอลดความทะนงตัว เจียมเนื้อเจียมตัวขึ้นมาบ้าง แต่ไม่คิดว่า หลังจากออกมาจากคุกแล้ว เธอยังคงน่ารังเกียจขนาดนี้! …ไม่ นี่อาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของเธอ!
ใช่! นี่คือตัวตนที่แท้จริงของเธอ หลายปีมานี้ เธอหลอกคนมากมายได้สำเร็จ!
ถ้าหากนี่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของเธอ สามปีก่อนเธอไม่คงไม่มีทางลงมือทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นออกมาได้หรอก!
เจี่ยนถง ฉันขอความเห็นใจของฉันคืน”
ไป๋ยู่สิงมองแววตาของเจี่ยนถง แววตานั้นช่างเย็นเยือก ไร้ซึ่งความเป็นคน พูดจบ ก็เดินออกไปด้านนอกด้วยความรวดเร็ว
เปิดประตูออกไปอย่างแรง ไป๋ยู่สิงเพ่งมอง!
ด้านนอก มีสายลมเย็นพัดผ่านมา
เสิ่นซิวจิ่น！
