วันวานเหมือนไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
ตอนที่เลิกงาน
ซูเมิ่งหยิบเช็คพวกนั้น ยัดใส่ให้เจี่ยนถงทั้งหมด
“พี่เมิ่ง ขอบคุณค่ะ” เจี่ยนถงไม่ได้ปฏิเสธ เงินเหล่านั้นเธอจะเก็บมันไว้อย่างดี รอจนเสิ่นซิวจิ่นเบื่อเกมนี้ เธอจะเอาเงินเหล่านี้ ออกไปจากที่นี่ หนีไปไกลๆ ไม่กลับมาอีก
เจี่ยนถงเดินออกมาออฟฟิศของซูเมิ่ง หยิบถุงที่ใส่เงินและเช็คเก็บเข้ากระเป๋าตัวเองอย่างระมัดระวัง เจี่ยนถงลูบมันด้วยความทะนุถนอม… อาลู่ นี่เป็นกุญแจที่จะไปสู่เอ๋อร์ไห่ รอฉันก่อน อาลู่ ตกลงกับฉัน ฉันจะต้องพยายามทำมันให้สำเร็จ
เธอนึกขึ้นมาได้ว่า กระดูกของอาลู่ยังเก็บไว้ในสุสาน …อาลู่ รอฉันก่อน! ฉันจะต้องพาเธอไปเอ๋อร์ไห่เอง ไปดูท้องฟ้าสีคราม!
นานๆทีจะสบาย วันนี้เลิกงานเจี่ยนถงก็เรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน
ด้านล่างหอพัก รถแท็กซี่จอดลง เจี่ยนถงเดินลงจากรถ กอดกระเป๋าผ้าเอาไว้แน่น
เมื่อจ่ายค่ารถเสร็จ เธอก็รีบเดินขึ้นตึกไป
ทางเดินในตึกเงียบเชียบ เธอชินกับการกลับบ้านเวลาดึกดื่นแบบนี้แล้ว ทางเดินที่เงียบเชียบ
เธอเดินพลางหยิบกุญแจขึ้นมา เงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูหอ ไฟสลัวส่องไปยังสองร่างที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู เจี่ยนถงตกใจจนกุญแจในมือตกลงบนพื้น
มองไปยังคนสองคนที่ยืนหน้าประตู เหมือนเวลาหยุดนิ่งลง
อ้าปาก เธอไม่ได้เรียกสรรพนามทั้งสองนี้มานาน แต่สุดท้าย… ก็ก้มหน้าลง แล้วทำได้เพียงเรียกเบาๆ “คุณเจี่ยนคุณหญิงเจี่ยน”
นี่คือพ่อและแม่ของเธอ!
แต่เธอไม่อาจจะเรียกพวกเขาว่าคุณพ่อคุณแม่ได้อีกแล้ว
เธอก้มหน้าลง ไม่อยากจะให้พวกเขาเห็นสภาพอันย่ำแย่ของเธอ แบบตอนนี้!
เธอพยายามทำเหมือนไม่เป็นอะไร แต่เสียงที่เรียกว่า “คุณเจี่ยน” และ “คุณหญิงเจี่ยน” ถูกกลืนลงไปในคอ และแสดงความรู้สึกภายในออกมา
คุณหญิงเจี่ยนสะเทือนในใจ “เจี่ยนถง เป็นยังไงบ้าง?” คุณหญิงเจี่ยนสวยมาก หน้าตาสละสลวย ท่าทางอ่อนโยน เสียงที่เรียกเธอว่า “ถงถง” ทำให้เธอน้ำตารื้นขึ้นมา
เสียงที่เรียกเธอว่า “ถงถง” เจี่ยนถงไม่ได้ตอบรับในทันที เธอเอาแต่ก้มหน้า เธอแทบอยากจะรีบวิ่งเข้าไปกอด มือทั้งสองของเธอกำลังสั่นเทา
ใบหน้าเรียวยาวของเจี่ยนเจิ้นตง แววตาที่ดุดัน มองไปยังลูกสาวของตัวเอง ในทางเดินนี้ กลัวว่าจะเสียงดังรบกวนคนอื่น เขาไม่อยากจะขายหน้า ไม่อย่างนั้น คงจะลงมือตบเธอ!
เจ้าลูกกบฏนี้ก็รู้จักอายด้วยเหรอ? ไม่กล้าเงยหน้ามองพวกเขาด้วยเหรอ?
“คุณหญิงเจี่ยน” เจี่ยนถงพยายามสะกดอารมณ์ ขอบตาร้อนผ่าว เธอไม่คิดเลย ว่าหลังจากออกมาจากคุก จะได้เจอพ่อและแม่อีกครั้ง แล้วแม่ของเธอยังถามอีก ว่าเป็นยังไงบ้าง ? … “ฉัน สบายดีค่ะ” เธอตอบออกไปอย่างฝืนๆ
“ถงถง เปิดประตูก่อน ฉันและพ่อของเธอมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย”
คุณหญิงเจี่ยนพูดขึ้น เจี่ยนถงสับสน ไม่รู้ว่ากำลังดีใจ หรือเจ็บปวด เธอไม่รู้เลย
ในหัวตีกันไปหมด เธอก้มลงเก็บกุญแจ แล้วค่อยๆเดินไปที่หน้าประตู “แกร๊ก” เปิดประตูออก
“เชิญค่ะ”
หลังจากที่เธอเห็นพ่อและแม่ เจี่ยนถงก็พูดเสียงเบาลง พยายามทำให้เสียงดูอ่อนโยนลงหน่อย… เธอไม่อยาก แสดงอะไรแย่ๆต่อหน้าพ่อและแม่ที่เลี้ยงเธอมา!
ดังนั้นไม่ว่าจะเช็กน้อยขนาดไหน ถ้าเธอทำได้ เธอก็จะพยายามทำ
เจี่ยนเจิ้นตงและคุณหญิงเจี่ยนฟังอาการไม่ออก พวกเขาแค่คิดว่าเจี่ยนถงเป็นหวัด ทำให้เสียงแหบ
เมื่อเข้ามาในห้อง เจี่ยนถงก็รีบร้อนลนลาน “คุณเจี่ยน คุณหญิงเจี่ยน ฉัน… เดี๋ยวฉันไปรินน้ำมาให้ค่ะ”
ภายใต้ความลนลาน เธอวางกระเป๋าผ้าที่สะพายอยู่บนไหล่ลงบนโต๊ะ รีบเดินเข้าไปรินน้ำในห้องครัว
วันนี้เธอได้ต้มน้ำทิ้งเอาไว้ก่อนแล้ว ทำให้เปิดมามีน้ำอื่นพร้อมดื่มทันที แต่ในห้องครัวเธอมีเพียงชามเซรามิกสองใบ ทำให้เธอรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ซื้อแก้วติดห้องเอาไว้บ้าง
เธอเดินถือถ้วยเซรามิกเข้ามาในห้องรับแขก “คุณเจี่ยน คุณหญิงเจี่ยน ในบ้าน… ไม่ได้เตรียมแก้วเอาไว้ แต่ว่าวางใจได้ ถ้วยพวกนี้ล้างสะอาดแล้ว”
คุณหญิงเจี่ยนพลันรู้สึกเศร้า… ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ว่านี่คือเสี่ยวถงลูกสาวที่เธอประคบประหงมมาแต่เล็กเหรอ?
เจี่ยนถงเดินมาที่โต๊ะ เพิ่งจะวางถ้วยลง แล้วเงยหน้าขึ้นมา ก็รู้สึกตกใจ สีหน้าซีดเผือด! —กระเป๋าผ้าที่เธอวางไว้บนโต๊ะถูกเปิดออก ทำให้เห็นเงินในนั้นเป็นปึกๆ และเช็คอีกหลายใบ!
“เจี่ยนถง ไหนบอกฉันซิว่าเงินพวกนี้มาจากไหน!”
เจี่ยนเจิ้นตงดุเสียงดัง ทำเอาเจี่ยนถงตกใจ จนมือที่ถือถ้วยอยู่สั่นเทา น้ำในถ้วยกลิ้งวนไปมา น้ำในถ้วยเป็นน้ำร้อนที่เก็บไว้ในขวดน้ำร้อน ผ่านมาแล้วทั้งวัน ทำให้ตอนนี้น้ำกำลังร้อนมาก แต่เหมือนเสี่ยวถงไร้ความรู้สึกนั้น เธอราดน้ำลงบนมือของตัวเอง
“คุณเจี่ยน” เธอพยายามสงบสติ “ดื่มน้ำก่อนค่ะ…”
“เพี๊ยะ!”
เจี่ยนเจิ้นตงปัดถ้วยทิ้งอย่างแรง ทำให้น้ำร้อนๆนั้นรดลงบนแขน ใบหน้าและคอของเธอ!
น้ำร้อนได้ซึมเข้าเสื้อผ้า ทำให้เจี่ยนถงร้อนไปหมดทั้งตัว
“เจิ้นตง คุณทำอะไร!” คุณหญิงเจี่ยนหน้าซีดเผือด รีบเข้าไปประคองเจี่ยนถง “ถงถง ให้แม่ดูหน่อยซิ ลวกขนาดนี้…”
“หวังเมิ่งเคอ! ออกไป! คุณตามใจมันอย่างนี้ไง ถึงได้กลายเป็นแบบทุกวันนี้!” มือข้างหนึ่งกระชากคุณหญิงเจี่ยนออกมา ทำเอาคุณหญิงเจี่ยนที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงไปอย่างแรง “เจิ้นตง คุณใจเย็นก่อน ฟังลูกอธิบายก่อนสิ อย่างไรซะ คุณก็ไม่ควรวู่วามแบบนี้”
เจี่ยนถงหน้าซีด รีบเข้าไปประคองคุณหญิงเจี่ยน แต่มือของเธอกลับถูกปัดออก “อย่าเอามือสกปรกของแกมาจับแม่ของแกนะ!”
เพียงแค่ประโยคเดียว ทำเอาเจี่ยนถงชะงักไป เธอหยุดอยู่กับที่ราวกับรูปปั้น… แล้วจึงค่อยๆถามขึ้น “คุณเจี่ยนปล่อยมือก่อนค่ะ อย่ามาแตะตัวเนื้อตัวคนสกปรกอย่างฉัน เดี๋ยวจะทำคุณสกปรกไปด้วย”
เจี่ยนเจิ้นตงสะบัดมือของเจี่ยนถงออก “แกปากดีให้มันน้อยๆหน่อย เจี่ยนถง อธิบายมาซิ เรื่องเงินบนโต๊ะนี้!” เขาชี้ไปที่กระเป๋าบนโต๊ะ “แกหามาจากไหน!”
เจี่ยนถงที่เอาแต่ก้มหัวมาตลอด ทำให้เจี่ยนเจิ้นตงและคุณหญิงเจี่ยนเห็นหน้าไม่ชัดตั้งแต่แรก เพียงแค่ใช้ความเคยชินของพ่อแม่ที่มีต่อลูก และข่าวที่ได้สืบมา ก็สามารถรู้ได้ว่านี่คือห้องของลูกสาวตัวเอง—เจี่ยนถง!
เจี่ยนถงก้มหน้า มือสั่นแรงมาก ฟังสิ่งที่พ่อแท้ๆของตัวเองถามออกมา เธอแอบยิ้มขึ้นเบาๆในมุมที่ไม่มีใครเห็น…
“คุณเจี่ยนจะถามฉันว่าได้เงินมาจากไหน สู้ถามฉันว่าได้เงินมาจากผู้ชายคนไหน แล้วก็ได้มาด้วยวิธีไหนไม่ดีกว่าหรอคะ” เธอหัวเราะเบาๆ… เธอถูกทอดทิ้งมาตั้งแต่แรก ความเป็นจริงนี้ จะลืมมันได้อย่างไร?
