“ฉันจะบอกนายไว้ก่อนนะ” จางเสี่ยวปังเตือน “ภาพลวงตาที่ฉันสร้างขึ้นมีความเสมือนจริงต่ำ นอกจากนี้มันยังยากที่จะฟื้นฟูและคงอยู่ได้เพียงสิบนาที หากนายเสร็จไม่ทันเวลาฉันจะไม่คืนเงินให้นายนะ”
ลู่หมิง“ ??? เสร็จ? หมอนี่พูดถึงเรื่องอะไรกัน? เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมมันต้องเสร็จในสิบนาทีด้วย?” เขางุนงง
“นายแน่ใจนะว่าสิบนาทีมันเพียงพอ?” เขาพูดต่อ
ลู่หมิงยังงุนงง แต่ก็ตอบด้วยยิ้ม “แน่นอน”
จางเสี่ยวปังดูพอใจกับคำตอบนี้ “ ถ้าฉันใช้มันกับตัวเอง ฉันสามารถเสร็จได้มากถึงสองร้อยครั้งในสิบนาที”
สองร้อยครั้ง…..?
ลู่หมิงคิดอยู่เงียบ ๆ ในใจด้วยความสับสน
“มาเลย” ลู่หมิงพูด
จางเสี่ยวปังจึงเตรียมพร้อมที่จะสร้างภาพลวงตา
“หยุดหยุดหยุด” เขาร้องขึ้น ลู่หมิงพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้ขอให้นายสร้างภาพลวงตาประเภทนี้เพื่อน ฉันแค่ต้องการเพียงภาพลวงตารูปผลไม้และมันน่าจะไม่กินพลังงานของนายมากนัก”
“ผลไม้?”
จางเสี่ยวปังงุนงง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลู่หมิงถึงต้องการผลไม้ จางเสี่ยวปังนึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าจะใช้งานพวกมันได้อย่างไร
“ทำตามนี้ซะ”
ลู่หมิงอธิบายความคิดของเขา ให้จางเสี่ยวปังฟัง ขณะทำท่าทางประกอบ
แท้จริงแล้วลู่หมิงน้อยนั้นมีทักษะพื้นฐานที่ดี
นักสร้างการ์ดทุกคนควรจะมีทักษะการวาดภาพที่ดี และนั่นหมายความว่าพวกเขาก็จะมีสกิลการสเก็ตซ์ภาพที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน!
ดังนั้น…
ลู่หมิงจึงวาดสิ่งที่เขาคิดไว้ออกมา
“ใช่ ผลไม้ทั้งหมดนี้จะต้องมีขนาดมาตรฐาน…ไอนี่จะอยู่ที่ด้านล่าง…ผลไม้จะต้องไม่หล่นลงพร้อมกัน พวกมันจะต้องค่อย ๆ ปรากฏขึ้น นายเข้าใจไหม?”
ลู่หมิงวาดสิ่งที่เขาคิดไว้ออกมาขณะที่เขาอธิบายให้เขาฟัง
จางเสี่ยวปังเริ่มสร้างภาพลวงตาตามคำอธิบายของลู่หมิง อย่างที่ลู่หมิงคาดการณ์ไว้ มันใช้พลังงานน้อยมากในการสร้างภาพลวงตาผลไม้
แม้ว่าลู่หมิงจะใส่หลาย ๆ อย่างลงในภาพลวงตา แต่มันก็ไม่ได้กินพลังงานไปมากนัก
ในไม่ช้า … ภาพลวงตาก็เสร็จสมบูรณ์
“เสร็จแล้ว”
จางเสี่ยวปังรู้สึกตื่นเต้น
แม้ว่าลู่หมิงจะร้องขอข้อจำกัดที่ซับซ้อนและต้องใช้เวลามาก แต่ภาพลวงตาก็ไม่ได้ใช้พลังงานไปมากจริง ๆ กลับกัน งานนี้คุ้มค่ามากเพราะเขาแทบไม่ได้ใช้พลังงานไปเท่าไหร่นัก!
จางเสี่ยวปังได้รับแปดร้อยหยวนไปอย่างง่ายดาย!
“ตอนนี้ระดับการใช้พลังงานของภาพลวงตาที่นายสร้างอยู่ที่เท่าไหร่” ลู่หมิงถาม
“สามสิบสองแต้ม”
จางเสี่ยวปังมองไปที่ภาพลวงตา
แม้ว่าโดยปกติแล้วเขาจะสร้างภาพลวงตาระดับต่ำบ่อย ๆ แต่ภาพลวงตาที่จางเสี่ยวปังสร้างขึ้นในตอนนี้นั้นใช้ทักษะที่พื้นฐานมาก มันเป็นภาพลวงตาขั้นพื้นฐานที่เรียบง่ายที่สุดตลอดในสายอาชีพของเขาแล้ว
ในเมื่อมันต่ำกว่าระดับพลังงานที่ห้าสิบแต้ม ความสามารถของมันจะดีแค่ไหนกัน?
“สามสิบสองแต้ม…” ลู่หมิงครุ่นคิด
การ์ดดั้งเดิมของเขามีแต้มพลังงานสี่สิบแปดแต้ม เขาสามารถเพิ่มบางอย่างลงในภาพลวงตาได้
“อืม…ขอฉันคิดหน่อยนะ”
ลู่หมิงรู้สึกว่ามันขาดอะไรบางอย่าง ความคิดเกิดขึ้นในใจของเขา “ เสี่ยวปัง นายทำให้ท้องฟ้าในภาพลวงตาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ใช้ได้ไหม อาจเป็นสีแดงเวลาที่ผู้ใช้มีความสุข เป็นสีฟ้าเศร้าเมื่อพวกเขาเศร้า และเปลี่ยนเป็นสีม่วงเมื่อพวกเขารู้สึกกระวนกระวายใจ…” (TL: ไปด่าผู้จัดการเก่า เอามาใช้เองซะงั้น 5555)
หน้าจางเสี่ยวปังเปลี่ยนเป็นสีเขียว
“ฉันไม่ทำแล้ว!”
เขาโกรธมาก “รังแกกันเกินไปแล้ว! ค่าจ้างแค่แปดร้อยหยวน! นายต้องการอะไรอีกหล่ะ! นายอยากให้สภาพอากาศในภาพลวงตาเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของผู้ใช้ด้วยเลยมั้ย!”
“ทำอย่างนั้นได้ด้วยหรือ?”
ดวงตาของลู่หมิงเปิดกว้าง
ครืนนน!
จางเสี่ยวปัง จ้องมาที่เขาด้วยสีหน้าเหมือนคนโดนตดใส่
ลู่หมิงแกล้งไอ “ล้อเล่น ฉันแค่ล้อเล่น” เขารีบแก้ตัว
เขาก็แค่อยากรู้ว่าอาชีพนักวาดภาพลวงตามันทำอะไรได้อีกบ้างเท่านั้น
ต่อให้จางเสี่ยวปังต้องจะการทำ เขาก็คงไม่เห็นด้วยเพราะเขารู้ว่าการใส่ฟังก์ชั่นเช่นนั้นอาจทำให้ระดับพลังงานของภาพลวงตาสูงกว่าห้าสิบแต้ม เขาจึงไม่กล้าเพิ่มพลังลวงตาอื่น ๆ ลงไปอีก
ซึซซซซ ——
การ์ดดั้งเดิมปรากฏขึ้นอีกครั้ง
“มาเลย”
ลู่หมิงเข้าประจำตำแหน่ง
การปิดผนึกการ์ดไม่ใช่เรื่องง่าย เขาต้องกำหนดจุดและมุมที่แน่นอนในการปล่อยสกิลเพื่อให้การ์ดดั้งเดิมผนึกพลังได้อย่างเหมาะสม ซึ่งในกรณีนี้ทั้งสองฝ่ายต้องให้ความร่วมมือกันอย่างเต็มที่
“เอ่อ…นายใจว่าไม่เป็นไรแน่นะ”
จางเสี่ยวปังกวาดสายตาไปที่ลู่หมิง เขาลังเลนิดหน่อย เขาได้ยินมาว่าลู่หมิงล้มเหลวในการปิดผนึกการ์ดเมื่อครั้งก่อนและใช้เวลานอนอืดเป็นซากในโรงพยาบาลนานเป็นเดือน
“ไม่ต้องกลัวไป”
ลู่หมิงวางการ์ดดั้งเดิมของเขาไว้ตรงหน้าจางเสี่ยวปัง “สกิลของนายไม่ใช่ Fireball มันเป็นเพียงภาพลวงตา มันจะสร้างปัญหาอะไรได้?”
“นายถูกพูดถูก”
จางเสี่ยวปังถอนหายใจและไม่คิดอะไรอีก
เขาชี้มือไปที่การ์ดดั้งเดิมและปล่อยสกิลภาพลวงตา!
หวืดดด!
แสงวาบขึ้น
“ผนึก!”
ลู่หมิงรู้สึกถึงการเร่งพลังงานในตัวเขาและใช้ทักษะของการ์ดดั้งเดิมโดยไม่ลังเล
ซึซซซ——
มีแสงวาบขึ้นมา
การปิดผนึกเสร็จสมบูรณ์!
การ์ดดั้งเดิมที่ใสแจ๋วส่องแสงอย่างสวยงามและเริ่มปรากฏภาพที่ด้านหลังของการ์ดเปล่า
ด้านหลังการ์ดสีดำเข้มใบนี้ มีลายเส้นที่ฉวัดเฉวียนอยู่หลายสิบเส้น
“เสร็จแล้ว!”
ลู่หมิงตื่นเต้น
เขาปิดผนึกภาพลวงตาสำเร็จ! นั่นหมายความว่าในอนาคตเขาสามารถสร้างการ์ดภาพลวงตานี้ได้ด้วยตัวเอง! สำหรับเขานี่เป็นความสำเร็จครั้งสำคัญ!
“สำเร็จหรือ?”
จางเสี่ยวปัง ขยับเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ใช่”
ลู่หมิงรู้สึกพอใจมาก
“ภาพลวงตาแบบนี้ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไร”
จางเสี่ยวปังมั่นใจมากว่าภาพลวงตานี้แทบไม่มีผลกับอะไรเลย! ท้ายที่สุดเขาก็คงใช้การ์ดนี้เป็นการส่วนตัวนอกจากนี้มันก็ไม่มีประโยชน์เท่ากับภาพลวงตาที่จางเสี่ยวปังสร้างเองอีกด้วย
“เหอะ ๆ นายไม่รู้อะไรซะแล้ว”
ลู่หมิงเม้มริมฝีปากของเขา
ลู่หมิงจ่ายเงินและไล่เขาออกไป
ซึซซซซ——
การ์ดดั้งเดิมถูกเรียกออกมาอีกครั้ง ลู่หมิงเริ่มศึกษามันอย่างจริงจัง
ด้านหน้า …
เขาสามารถเห็นรูปแบบง่าย ๆ นี่คือฉากในภาพลวงตา มันเป็นเวอร์ชั่นที่เรียบง่ายแต่ดูเหมือนจะมีพลังงานลึกลับบางอย่างอยู่ในอากาศ
ด้านหลัง…มีลายเส้นที่คุ้นเคย!
เขาสามารถมองเห็นเส้นที่ปรากฏบนหลังการ์ดสีดำ!
การ์ดภาพลวงตานี้ยังไม่ค่อยเสถียรนัก เพราะมันใช้พลังเพียงสามสิบสองแต้ม ซึ่งคิดเป็นพลังงานหนึ่งในสามของการ์ดพลังงาน อย่างไรก็ตามเส้นที่ด้านหลังของการ์ดนั้นซับซ้อนกว่าการ์ดพลังงานเล็กน้อย
“ลายเส้นเหล่านี้ขึ้นอยู่กับขนาดการประมวลผลรึเปล่า?”
หลู่หมิงคาดเดา
หลังจากคิดได้ เขาจึงตัดสินใจลองสร้างการ์ดดูก่อน
ลู่หมิงน้อยไม่เคยวาดเส้นตามการ์ดดั้งเดิมเลย อย่างไรก็ตามลู่หมิงน้อยเตรียมพร้อม สำหรับการลองทำตามขั้นตอนเหล่านี้ตลอด ลู่หมิงที่สืบทอดความทรงจำมาจึงคุ้นเคยกับทุกขั้นตอนเป็นอย่างดี
ขั้นตอนแรกคือการสัมผัสเส้น
เมื่อหลับตาลงเล็กน้อยลู่หมิงก็จดจ่ออยู่ที่ด้านหลังของการ์ด จากนั้นเส้นที่ปรากฏขึ้นเหล่านั้นก็ดูจะชัดเจนขึ้น
“มีสี่สิบหกลายเส้น” ลู่หมิงพูดกับตัวเอง
แม้จะมีเส้นมากกว่าการ์ดพลังงาน แต่เส้นพวกนี้ล้วนเรียบง่ายซึ่งเขาก็เคยเรียนรู้มันมาแล้วในอดีต นอกจากนี้เขายังไม่พบเส้นที่ไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่เส้นเดียว
เขาจดจำทุกลายเส้นลงไปในหัวใจของเขา
ขั้นตอนที่สองคือการวาด!
ลู่หมิงหยิบการ์ดเปล่าออกมาและเริ่มวาด
ความรู้สึกนี้…
มันให้ความรู้สึกเหมือนดาวน์โหลดซอร์สโค้ดโปรแกรมบนอินเทอร์เน็ตแล้วกด Ctrl C
โดยทั่วไปโปรแกรมเมอร์อาจล้มเหลวเนื่องจากองค์ประกอบของโปรแกรมและการกำหนดตัวแปรต่าง ๆ
อย่างไรก็ตามที่นี่ … สิ่งนี้จะไม่เกิดขึ้น!
ตราบเท่าที่เราสามารถอ่านลายเส้นที่หลังการ์ดได้ เราก็สามารถวาดมันได้!
ท้ายที่สุดนี่ยังเป็นเพียงแค่ขั้นตอนพื้นฐาน
หวืดดดด!
พลังงานไหลผ่านร่างกายของเขาและกลายเป็นเส้นที่สร้างขึ้นโดยปากกา
เมื่อพลังงานไม่เพียงพอหลู่หมิงจะนำหินพลังงานออกมาเติมเป็นพลังงานเสริมโดยอัตโนมัติ การ์ดภาพลวงตาเริ่มเป็นรูปเป็นร่างในมือของเขา
ซึซซซซซ ——
ไฟกะพริบ
การ์ดภาพลวงตาสำหรับใช้เพียงครั้งเดียวเสร็จสมบูรณ์!
“มันได้ผล!”
ลู่หมิงรู้สึกตื่นเต้น
เขาอยากจะรู้ว่าด้วยการ์ดใบนี้ มันจะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ที่เลวร้ายของชีวิตเขาได้หรือไม่!
เขามีสมาธิจดจ่ออยู่กับมันสักพัก
จากนั้นลู่หมิงก็ฉีกป้ายสีขาวและแปะที่มุมขวาบนของการ์ด เขาบรรจงเขียนชื่อการ์ด – Fruit Ninja!
ใช่
Fruit Ninja!
นี่คือการ์ดภาพลวงตาที่ลู่หมิงสร้าง!
เนื่องจากทักษะและข้อจำกัดทางการเงินเขาจึงตั้งกลุ่มเป้าหมายเฉพาะชนชั้นล่างเท่านั้น ในโลกนี้การบ่มเพาะมาก่อนเสมอทำให้เทคโนโลยีความบันเทิงมีการพัฒนาที่ช้า
ดังนั้นเขาจึงเลือกสร้าง Fruit Ninja
“ฉันควรทดสอบก่อน”
พลังงานหลั่งไหลออกจากมือของลู่หมิง เขาเปิดใช้งานการ์ดในมือ
หวืดดดด!
ไฟกะพริบขึ้นอีกครั้ง
การ์ดภาพลวงตาสลายหายไป และโลกตรงหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที
เอิ่มมม…
เขาควรพูดยังไงดี?
ภาพลวงตาที่ใช้พลังงานทั้งหมดเพียงสามสิบสองจุดมันทุเรศชะมัด ภาพที่แสดงอยู่คือร้านอาหารเก่า ๆ สองชั้นที่ดูเหมือนว่าจะพังลงได้ทุกเมื่อและมีดที่เต็มไปด้วยสนิม
ไม่มีชื่อร้านอาหารบนแผ่นป้าย แต่มีป้ายเวลาแปะซึ่งอยู่เขียนว่า 00: 00 นาที
นั่นคือทั้งหมดที่การ์ดใบนี้มี
ลู่หมิงมองไปรอบ ๆ
ความสมจริงของมันคล้ายกับเทคโนโลยี VR ที่ยังไม่เป็นที่นิยมนักในชาติก่อน
มันเป็นภาพลวงตาแต่ก็ดูสมจริงอยู่เล็กน้อย
มีป้ายไม้อยู่ทางขวา ซึ่งเป็นกฎที่เขียนขึ้นมาง่ายๆ
1.หยิบมีดขึ้นมาและเกมจะเริ่มขึ้น
2.คุณต้องสับผลไม้ทุกลูกและห้ามให้มันตกถึงพื้น
เคล็ดลับ: ผลไม้แต่ละชนิดมีพลังงานอยู่มากมาย หากผลไม้ตกลงมามันจะระเบิดและบังคับให้ภาพลวงตาสิ้นสุดลงทันที
“เริ่ม!”
ลู่หมิงคว้ามีด
แล้วผลไม้ก็ถูกโยนลงมาจากชั้นสองของร้านอาหาด้วยความเร็วที่ไม่มากนัก เมื่อลู่หมิงเหวี่ยงมีดผลไม้ถูกสับครึ่งหนึ่งและจางหายไป
เวลาบนแผ่นโลหะกำลังเคลื่อนไป
หนึ่งวินาที
สองวินาที
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว…
ผลไม้ตกลงมาด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป ลู่หมิงรีบเกินไปทำให้เขาพลาด แล้วผลไม้ก็ตกลงบนพื้น ภาพลวงตาเริ่มสลายตัวและไม่มีอะไรเหลือนอกจากเวลาบนแผ่นโลหะ
หวืดดดด!
หวืดดดด!
แต้มเวลาบนแผ่นโลหะค่อย ๆ เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
ยี่สิบเอ็ดวินาที!
นี่คือคะแนนของลู่หมิง
“พอใช้ได้”
ลู่หมิงรู้สึกพอใจมาก
แม้ว่ามันจะยังดูไม่สมจริง แต่ก็สามารถสร้างความสนุกสนานได้พอตัว
จากการออกแบบของเขาผลไม้จะตกลงด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้น และในที่สุดก็ไม่สามารถมองเห็นผลไม้ได้ด้วยตาเปล่า และนั่นคือขีดจำกัดของการ์ดใบนี้!
มันเป็นเกมง่ายๆ
มันมีกฎที่ง่ายมาก!
ประเด็นต่อมาคือ งั้นเขาควรขายการ์ดใบนี้ยังไง?
คิดว่าจะขายง่ายไหม?
ไม่แน่นอน!
ทำไมโลกใบนี้ถึงไม่มีเทคโนโลยีความบันเทิงเลย? เพราะระดับวัฒนธรรมต่ำ?
นั่นไม่น่าจะใช่!
อาจเป็นเพราะโลกนี้เต็มไปด้วยอันตราย แค่บ่มเพาะพลังยังแทบจะไม่มีเวลาเพียงพอ นับประสาอะไรกับการเล่นเกม เมื่อเวลาผ่านไปอุตสาหกรรมความบันเทิงจึงไม่ได้เติบโตนัก!
ดังนั้นหากเขาทำการตลาด โดยเน้นขายความบันเทิงและผ่อนคลาย ลู่หมิงรู้ดีว่าเขาจะไม่สามารถขายการ์ดได้แม้แต่ใบเดียว
เว้นแต่ว่า…เขาจะขายมันเพื่อการบ่มเพาะ!
“การบ่มเพาะ…”
ลู่หมิงมีความคิดอะไรบางอย่าง
แน่นอนว่าก่อนหน้านั้นเขาต้องมีปริมาณสินค้าให้เพียงพอก่อน!
