「เทศกาลดอกพริมโรส… อย่างนั้นหรือคะ」
「ใช่แล้ว」
หลังจากรับประทานอาหารเช้ากับท่านพ่อ ในขณะที่กำลังดื่มชา ท่านก็เล่าเรื่องนั้นให้ฉันฟัง
「พริมโรสเป็นต้นไม้ที่ 5 ปีถึงจะออกดอกซักครั้ง และเป็นดอกไม้มหัศจรรย์ที่จะบานในคืนวันพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้นค่ะ ดังนั้น ผู้คนมากมายที่อยู่ใกล้หมู่บ้านเอเนรัสจึงมารวมตัวกันยังไงล่ะคะ และก็ถูกจัดให้เป็นงานเทศกาลประจำหมู่บ้านไปในที่สุดค่ะ」
ขณะที่เติมชา ทุตเต้ก็พูดเสริมให้
「แล้วดอกไม้นั่นก็กำลังจะบานในปีนี้สินะคะ ท่านพ่อ」
「อื้ม แล้วงานก็จะถูกจัดขึ้นในเขตของเราด้วย เจ้าเองควรที่จะออกไปโลกภายนอกเร็วๆ การได้ไปพบเห็นสิ่งต่างๆถือเป็นการเรียนรู้ที่ดี อาเรียสเองก็เห็นด้วย… ถึงพ่อจะไม่เห็นด้วยก็เถอะ…」
ที่ไม่กล้าพูดออกมาอย่างชัดเจน คงเป็นเพราะกลัวว่าฉันจะพูดว่า「เกลียดท่านพ่อที่สุดเลย」ออกมาล่ะมั้ง
(เป็นอีเวนท์ที่น่าสนใจ ตัวฉันไม่เคยไปงานเทศกาลเลยซักครั้ง ดังนั้นจึงรู้สึกสนใจมากเลยล่ะ ชวนพวกเด็กๆคนอื่นไปด้วยดีไหมนะ?)
「ท่านพ่อ ขอชวนเพื่อนๆไปด้วยได้ไหมคะ?」
「หือ? อื้ม ได้สิ ชวนมาเยอะๆเลย」
「ขอบพระคุณมากค่ะ ท่านพ่อ」
ฉันส่งยิ้มกว้างเป็นของขวัญให้พ่อ ท่านหลุดเดะเระให้เห็นบนริมฝีปาก แต่ก็กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว
(เอาล่ะ เจอหน้ากันตอนซ้อมครั้งหน้า ลองชวนซาฮะกับมากิลูก้าดูละกัน)
การที่จะได้เจอกับซาฮะในตอนฝึกซ้อมนั้นเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว และตั้งแต่เหตุการณ์ที่แสดงความสามารถอันยอดเยี่ยมทางด้านเวทย์มนต์ออกมา ฉันที่อยากจะเห็นบรรยากาศตอนเรียนจึงมาหามากิลูก้าอยู่บ่อยๆแต่ก็ถูกไล่ออกมา ทว่าได้รับหนังสือหลายเล่มกลับมาเป็นการแลกเปลี่ยนล่ะนะ
(แต่อ่านแล้วก็ใช่ว่าฉันจะทำได้ทุกอย่างนี่นะ ยังไงสิ่งที่ฉันได้รับจากพระเจ้ามาก็แค่พลังโกง)
ระหว่างที่คิดเรื่องพวกนั้น ฉันก็ตัดสินใจรอเวลาที่จะเจอกับทั้ง 2 คนอีกครั้ง
———-
「เทศกาลดอกพริมโรส…ว่าแต่ จะไปงั้นเหรอ」
「คือ ฉันจะไปงานเทศกาลค่ะ ว่าแต่ทั้ง 2 คนล่ะคะ?」
ในตอนบ่าย ตรงสวนที่นั่งคุยกันเป็นประจำ ฉันเปิดประเด็นถามทั้ง 2 คน
「เอ๋～ คิดว่าเป็นงานเทศกาลต่อสู้ซะอีก แค่ไปเที่ยวชมดอกไม้เองหรอกเหรอ」
「โม่～ ท่านซาฮะ… เทศกาลดอกพริมโรสไม่ใช่งานอันตรายแบบนั้นซักหน่อย มันเป็นสถานที่สุดโรแมนติคที่มีไว้เพื่อคู่รักจะได้มาบอกรักกันต่อหน้าภาพทิวทัศน์อันแสนวิเศษต่างหากค่ะ แถมยังมีเรื่องเล่าด้วยว่า คู่ที่มาสารภาพรักกันที่สวนดอกไม้นี้จะครองรักกันไปชั่วนิรันดร์ ดังนั้น จึงมีคู่รักจำนวนมากเดินทางมาร่วมงานเทศกาลยังไงล่ะคะ」
ความคิดจากสมองกล้ามแบบไม่มีลิมิตของซาฮะ ถูกเสียงถอนหายใจและข้อมูลหวานๆจากทุตเต้แก้ไขให้ถูกต้อง
「…น่าสนใจเหมือนกันนะคะ…」
แล้วผู้ที่เงียบมาตลอดอย่างมากิลูก้าก็เข้ามาร่วมวง พร้อมทั้งพยักหน้าเห็นด้วย
「อร่า มากิลูก้าเองก็ชอบเรื่องโรแมนติกด้วยเหรอ คาดไม่ถึงเลยนะเนี่ย」
「ดอกไม้ที่ 5 ปีบานเพียงครั้งเดียวเติบโตในสภาพแวดล้อมแบบไหนต้องน่าสนใจสิคะ แถมยังมีชื่อว่าพริมโรส(月見草, = หญ้าแสงจันทร์ มั้ง) มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นหญ้าเวทย์มนต์ซึ่งมีผลพิเศษบางอย่างอยู่ ต้องไปเอากลับมาศึกษาค้นคว้าให้ได้เลยค่ะ」
(ขอโทษนะ ไม่มีความโรแมนติคแม้แต่นิดเดียวเลยค่ะ)
「ถ้างั้น มีแค่มากิลูก้าที่จะไปสินะ? ส่วนซาฮะก็อยู่เฝ้าบ้านไปละกัน」
「อุ แค่ผมเหรอ! คือว่าเรื่องนั้นถึงจะไม่ได้สนใจซักเท่าไหร่… แต่อาจจะมีอะไรน่าสนใจ ช่วยไม่ได้นะ ผมไปด้วยละกัน」
(ฟุฟุ ไม่อยากอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะสิ)
ฉันมองซาฮะที่ทำท่าไม่พอใจแล้วก็ยิ้มออกมา พอเขารู้ตัว「อะไรเล่า」ก็แก้มแดงและหันหน้าหนีไป
「ถ้าอย่างงั้น เอาเป็นวันก่อนงานเทศกาลวันนึงก็แล้วกัน ฉันขอไปเตรียมตัวก่อนนะ」
ฉันพูดออกไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวนอกบ้านกับเพื่อนๆ โดยไม่ได้คิดเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งตอนที่รู้นั้นฉันถึงกับเตรียมใจรับไม่ทันเลยล่ะ…
———-
「สวัสดีครับ คุณหนูแมรี่」
และแล้วเมื่อมาถึงวันเดินทาง ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นกับฉัน ที่หน้าคฤหาสน์ของฉันมีรถม้าที่พยายามปกปิดความหรูหราแต่ไม่มิด จากนั้นเด็กชายที่มีผมบลอนด์ก็เดินลงมาจากรถม้า
「ทะ ท่านเรย์ฟอร์ซ」
การได้เจอหน้าเขาอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้เจอมานาน แรงกดดันจากเชื้อพระวงศ์ทำให้ความรู้สึกตึงเครียดของฉันพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ราวกับถูกสัตว์ประหลาดยักษ์พุ่งเข้ามาจู่โจมเลยทีเดียว…
ฉันพยายามกล่าวขอบคุณให้ดีที่สุดในขณะที่ในใจกำลังร้อง*หวาหวา* เมื่อมองไปรอบๆเพื่อหาใครซักคนที่สามารถอธิบายสถานการณ์ให้ฟัง พอสบตาเข้ากับเพื่อนทั้งสองคน ทั้งคู่ก็หลบตา
(หนอยแน่ะ! อย่าหนีนะ! อธิบายมาซิว่านี่มันหมายความว่ายังไง!)
「ฮะฮะ คุณหนูแมรี่ อย่าได้โกรธทั้งสองคนเลยนะครับ ผมขอเอาไว้ไม่ให้บอกเอง」
คงเพราะรับรู้ได้ถึงแรงกดดันแบบเงียบๆที่ฉันส่งไปหาทั้งสองคน องค์ชายจึงออกหน้าขอโทษเพื่อปกป้องพวกเขา
「ต้องขออภัยที่แสดงกริยาไม่เหมาะสม เพราะไม่ทราบมาก่อนว่าท่านเรย์ฟอร์ซจะร่วมเดินทางไปด้วย จึงรู้สึกตกใจน่ะค่ะ」
「คือ ผมเองพอได้ยินเรื่องเทศกาลดอกพริมโรสจากทั้งสองคน ก็รู้สึกสนใจเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจที่จะร่วมเดินทางไปด้วย แล้วก็บอกทั้งสองคนว่าให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับเพื่อให้คุณแปลกใจ ซึ่งจากที่เห็นเมื่อครู่… ดูเหมือนจะไม่ได้บอกอะไรเลยจริงๆสินะครับ」
(พวกนายนี่นะ… บอกก่อนเลยนะว่าฉันจะยกเลิกไม่ไปงานเทศกาลก็ได้ ที่ปิดปากเงียบกันเนี่ย แสดงว่า ทั้งว่าทั้งสองคนรวมหัวกับองค์ชายปิดบังฉันสินะ!)
พอฉันมองไปที่ทั้งสองคนอีกครั้ง ทั้งคู่ก็รีบหลบหน้าอย่างรวดเร็ว ในอนาคตทั้งสองคนคงจะเป็นราชองครักษ์กับจอมเวทย์หลวงเคียงคู่พระราชา ส่วนตัวฉันกับองค์ชายที่ไม่มีจุดเชื่อมโยงกัน ในที่สุดก็คงจะถูกลืมเลือนหรือมองข้ามไป คงจะกลายเป็นการเดินทางที่ยุ่งยากขึ้นมา
(ถึงยังไง ฉันก็เป็นต้นคิดอีเวนท์ในครั้งนี้นี่นะ อา ปวดท้อง…)
「เฮ้อ… เอาเถอะ มัวแต่ยืนคุยกันอยู่ตรงนี้ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา รีบออกเดินทางกันเถอะค่ะ」
หลังจากถอนหายใจยาวออกมา ฉันก็เร่งให้ทุกคนเตรียมตัวออกเดินทาง เหล่าข้ารับใช้รับคำสั่งและออกเดินทางในทันที
มุ่งหน้าสู่ งานเทศกาลดอกพริมโรส หมู่บ้านเอเนรัสกันเลย!
(คุณหัวหน้าหมู่บ้านได้ช็อคคาที่แน่ๆเลยน้า)
