ภายในสวนของคฤหาสน์ที่มีทิวทัศน์งดงาม และมี โต๊ะ เก้าอี้ หรูหราวางเอาไว้ ที่นั่นมีผู้หญิงคนนึงกำลังนั่งดื่มชาอยู่ คุณพ่อเดินเข้าไปหาผู้หญิงคนนั้นและวางฉันลง
แมรี่ : [ท่านแม่!]
อาเรียส : [แหม แหม แมรี่ล่ะก็ขี้อ้อนจังเลยนะ]
เมื่อฉันถูกปล่อยให้เป็นอิสระฉันก็รีบวิ่งไปเกาะขาคุณแม่ ท่านที่เห็นฉันรีบวิ่งขนาดนั้นก็ไม่ได้โกรธอะไร แต่กลับส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ฉัน ชื่อของเธอคือ [อาเรียส เรกาเลีย] เป็นคุณแม่ของฉันเอง
มีสายลมอ่อนโยนพัดผ่านมา พัดผมสีเงินงดงามของคุณแม่ ทำให้ฉันถูกความงดงามนั้นดึงดูด เมื่อเธอเห็นดวงตากลมโตสีทองของฉันที่จ้องเธอ คุณแม่จึงลูบผมสีขาวของฉันอย่างโอนโยน
รูปลักษณ์ภายนอกและลักษณะเด่นของฉันได้มาจากคุณแม่ อย่างเช่นผมสีเงิน(แต่ของฉันออกขาวมากกว่า) ส่วนดวงตาสีทองของฉันนั้นได้มาจากคุณพ่อ ผิวเองก็ขาวสุดๆราวกับไม่เคยโดนแดดมาก่อน ถ้ามองเผินๆเหมือนคนขี้โรคเลยล่ะ ถึงจะเป็นมุมมองของตัวเองก็เถอะนะ
พวกเราพูดคุยกันราวก็ว่าไม่เคยพูดคุยตามภาษาแม่ลูกมาก่อน ก็สำหรับฉันที่เคยอยู่แต่ในห้องปลอดเชื้อที่มีม่านคลุมตลอด เลยไม่เคยได้สัมผัสไออุ่นความรักจากแม่แบบนี้มาก่อน ต่อให้อยู่อย่างนี้ไปตลอดฉันก็ไม่มีวันเบื่อเลยล่ะ
เฟรดดิด : [อะแฮ่ม อาเรียส คือว่าวันนี้ข้าอยากจะให้ แมรี่ ได้พบกับเด็กคนนั้นน่ะ]
คุณพ่อกระแอมไอเพื่อกับเข้าเรืองเดิม ช่วงเวลาแห่งความสุขของฉันกำลังจะจบลงแล้วสินะ
(แล้วไหนล่ะคนที่บอกว่าอยากให้ฉันพบ)
หลังจากฉันผละออกมาจากคุณแม่แล้ว ก็เงยหน้ามองคุณพ่อ คุณแม่เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างกับหัวหน้าเมดที่คอยอยู่แล้วเธอก็เดินออกไป ฉันที่ยังไม่เข้าใจก็ไปยืนอยู่ข้างๆคุณพ่อ ไม่นานต่อมาหัวหน้าเมดก็เดินออกมา พร้อมกับเด็กผู้หญิงที่สวมชุดเมด
(ว้าว คุณเมดตัวจิ๋วล่ะ สีผมกับสีตาเป็นสีดำเหมือนกันเลย)
สาวน้อยที่สวมชุดเมดฟูฟ่องสีขาวกับดำแบบมาตราฐานถูกหัวหน้าเมดเร่ง เธอจึงก้าวออกมายืนต่อหน้าฉันด้วยความประหม่า เธอวางมือทั้งสองข้างไว้ข้างหน้า แล้วก้มคำนับอย่างสวยงาม
ทุตเต้ : [ยะ…ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณหนูแมรี่ ดะ…ดิฉัน ชื่อว่า ทุตเต้ ค่ะ]
(เป็นการพูดติดอ่างที่น่ารักจังเลยน๊า♪)
เฟรดดิด : [ตั้งแต่วันนี้ไปเด็กคนนี้คือเมดส่วนตัวของลูก เธอจะมาคอยดูแลเรืองต่างๆของลูกโดยเฉพาะ]
ดูเหมือนว่าการแนะนำตัวเองของเธอนั้นจะยังไม่กระจ่าง คุณพ่อเลยช่วยเสริมให้
แมรี่ : [เมดส่วนตัวของหนู]
(อะไรกันเนี่ย นี่มันอย่างก็คุณหนูเลยไม่ใช่หรอ เดี๋ยวนะ เราก็เป็นคุณหนูจริงๆนี่นะ)
ฉันมองคุณเมดตัวน้อยและเริ่มพิจารณา อายุดูเหมือนว่าจะเยอะกว่าฉันอยู่แต่ก็ไม่ได้ห่างกันมาก ถ้าพูดถึงอายุจิตใจล่ะก็ของฉันมากกว่าแน่นอน
เมื่อเธอเห็นดวงตาสีทองของฉันที่มองเธออย่างสนอกสนใจและเริ่มเข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงจัดท่าทางของตัวเองใหม่แล้วมองกลับมาที่ฉัน
แมรี่ : [ฉันชื่อ แมรี่ ต่อจากนี้ไปก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ ทุตเต้♪]
ฉันไม่ได้พูดแบบคุณหนูกับเธอ แต่พูดเหมือนพูดกับเพือน เขินจังเลยแหะ นี่ก็อาจจะเพราะว่าเป็นครั้งแรกที่ได้คุยกับเด็กที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็ได้
ทุตเต้ : [ค…ค่ะ คุณหนู]
หลังจากการประหม่าและทักทายของทุตเต้จบลง ถึงเร็วไปหน่อยฉันก็ว่าจะพาทุตเต้ไปเดินเล่นในสวนด้วยกัน
แมรี่ : [ท่านพ่อคะ ท่านแม่คะ หนู กับ ทุตเต้ ขอไปเดินเล่นรอบๆสวนกันนะคะ]
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าพวกเราเป็นเพือนกันแล้ว
ถึงจะเป็นแบบนั้น คุณพ่อ คุณแม่ และ เหล่าคุณเมดคนอื่นๆก็ไม่ได้ว่าอะไร ฉันกับทุตเต้ที่ไปด้วยกัน แต่แปปเดียวฉันก็นำเธอแล้ว
ทุตเต้ : [ค…คุณหนูคะ วิ่งแบบนั้นมันอันตรายนะคะ]
(ไม่หรอกๆ ท่าวิ่งของเธอต่างหากล่ะที่แลดูจะเป็นอันตรายมากกว่า)
ฉันลดความเร็วลงและเดินถอยหลังพร้อมกับหันหน้าไปทางเธอ
แมรี่ : [ทุตเต้ อายุเท่าไหร่หรอ?]
ทุตเต้ : [เอ๊ะ อา..8 ปีค่ะ]
จู่ๆก็ถูกถามออกมา เธอจึงปรับลมหายใจครั้งนึงและตอบกลับมา
(8 ปี อย่างงั้นหรอก็ใกล้เคียงกับฉันที่อายุ 5 ปีสินะ แต่จะว่าไปหน้าตาดูเด็กจังเลยน๊า)
เมื่อถูกมองด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็นของฉัน ดวงตาสีดำแสนน่ารักของทุตเต้จึงลอกแลกไปมาและใบหน้ายังกลายเป็นสีชมพูอีกด้วย
(สนุกจังเลย♪)
ที่ผ่านมาคนที่ฉันได้คุยด้วยก็มีแต่พวกผู้ใหญ่ ฉันก็เลยรู้สึกสนุกกับปฎิกิริยาของเด็กๆแบบนี้แหละ
ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหนก็จะคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอสินะ เพราะแบบนี้ฉันก็เลยรู้สึกดีใจมากที่จะได้ใช้โอกาสนี้ปัดเป่าความเหงาที่ฉันได้สัมผัสในชาติที่แล้วให้หมดไป
แมรี่ ; [ฮิๆ คอยตามฉันดีๆนะ ทุตเต้]
ทุตเต้ : [รอก่อนสิค๊า คุณหนู]
ฉันเริ่มออกวิ่งอีกครั้งนึง ถึงแม้ว่าจะได้ยินเสียงน่าเวทนามาจากข้างหลัง แต่ก็ยังคอยวิ่งไล่ตามฉันอยู่ สนุกจังแหะ
ฉันที่วิ่งต่อไปเรือยๆก็ไปพบกับห้องเก็บของห้องนึงฉันจึงเข้าไปหลบข้างใน
นี่สินะสิ่งที่เรียกว่าการเล่น ซ่อนแอบ
ชาติที่แล้วฉันไม่เคยได้เล่นเลยสักครั้ง แต่ว่าตอนนี้ฉันสามารถเล่นได้แล้ว และก็ไม่มีใครว่าด้วย ก็เลยรู้สึกดีใจ และฉันเองก็อยากจะเล่นแบบนี้มาตั้งนานแล้วด้วย
ทุตเต้ : [คุณหนูค๊า อยู่ที่ไหนค๊า ที่นี่มันอันตรายนะค๊า]
ทุตเต้ที่หอบอยู่กำลังเดินเข้ามาในห้องเก็บของ ในขณะฉันกำลังรอจังหวะที่เธอเข้ามาใกล้ๆเพื่อจะแกล้งให้ตกใจ
ตัวฉันในตอนนี้กำลังได้ใจไปหน่อย
ก็เลยไม่ทันได้สังเกตว่าที่ๆฉันแอบอยู่นั้นมีลังไม้ที่ถูกวางซ้อนกันอย่างสะเปะสะปะ
และในตอนที่ทุตเต้ใกล้เข้ามา ฉันจึงตะโกนเสียงดังพร้อมกับพุ่งตัวออกไป เลยทำให้ไปชนกับลังไม้เข้า
โครม!
เพราะว่าฉันพุ่งตัวออกไปโดยไม่คิดให้ดีก่อน จึงทำให้เกิดเสียงของไม้กำลังล้มดังสนั่นขึ้น
ทุตเต้ : [คุณหนูคะ! อันตราย!]
แมรี่ : [เอ๊ะ?]
สีหน้าของทุตเต้ซีดลงอย่างช้าๆ ฉันที่เห็นแบบนั้นก็เลยหันหลังกลับไป
ทัศนวิสัยมืดลง เพราะลังไม้ที่ถูกวางซ้อนกันไว้กำลังล้มมาทางฉัน
(อันตราย! ถ้าไม่หยุดมันล่ะก็!)
พอคิดได้แบบนั้น ฉันจึงยื่นแขนขวาเล็กๆของตัวเองไปที่ลังไม้นั่น และนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันทำพลาดลงไป
***********************************************************************************
ป.ล ขออภัยนะครับ ตอนนี้ดำหน่อยๆตรงช่วง **ฉันเองก็อยากจะเล่นแบบนี้มาตั้งนานแล้วด้วย** เพราะเจอประโยคนี้เข้าไป
支離滅裂な幼い行動に拍車が掛かったのだろう
ใครแปลได้รบกวนช่วยบอกผมทีนะครับจะได้แก้ไข
