หลังจากพิธีปฐมนิเทศจบลง เพื่อตรวจสอบดูว่าตัวเองจะได้อยู่ห้องไหน ฉันเดินออกจากหอประชุมพาทุตเต้ที่รออยู่ด้านนอกมาเข้าร่วมกลุ่ม พร้อมกับซาฮะเพื่อดูว่าจะอยู่ห้องไหน สถานที่นั้นสามารถรู้ได้ในทันที ยังไงน่ะเหรอ ก็สถานที่ที่มีคนรวมตัวกันอยู่ยังไงล่ะ
「ที่นี่ไม่มีการประกาศเรื่องการแบ่งห้องอย่างงั้นเหรอ?」
「???」
ฉันนึกถึงอนิเมที่เคยดูอยู่บ่อยๆ ภาพของตัวเอกนั่งโต๊ะเรียนมองออกไปนอกห้องปรากฏขึ้นในจินตนาการ ดูเหมือนในโลกนี้คงไม่มีกระดาษแผ่นใหญ่ๆ คงจะเป็นระบบที่ต้องไปหาเจ้าหน้าที่ซึ่งทำหน้าที่แบ่งห้องแล้วถามด้วยปากเอาเอง
「งั้น ดิฉันไปถามให้นะคะ」
ทุตเต้โค้งคำนับ แล้วเดินไปหาเจ้าหน้าที่
「โอ้ งั้นผมขอไปฟังด้วยสิ」
ผู้ที่อยู่ข้างหลังฉันไปเล็กน้อย ซาฮะร้องขอออกมา ทำให้ฉันหน้านิ่วใส่
「เดี๋ยว… จะรีบไปไหน รอฟังจากทุตเต้ไม่ได้รึไง」
「โธ่เอ้ย ไม่มีอะไรลดลงไปซักหน่อย」
「ลดลงสิ ความเป็นเพื่อระหว่างฉันกับนายยังไงล่ะ…」
「ระดับความเป็นเพื่อน! งั้นไม่ล่ะ… ต่อไป จะระวังครับ」
ฉันหรี่ตามองเด็กชายที่อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เพราะซาฮะก้มศีรษะลง ฉันจึงยกโทษให้
「คุณหนูคะ รู้แล้วว่าอยู่คลาสไหนค่ะ」
หลังจากที่เราสองคนดำเนินบทสนทนาแบบนั้นไปได้ซักพัก ทุตเต้ที่ไปสอบถามเจ้าหน้าก็เดินกลับมา
「แล้ว ปีหนึ่งห้องอะไรเหรอ?」
「เฮะ? นั่นคืออะไรหรือคะ?」
ทั้งที่ฉันพูดเรื่องปกติออกไป แต่ทุตเต้กลับตอบกลับมาด้วยเครื่องหมาย ?
(อะเระ? หรือว่าจะไม่มีการแบ่งกลุ่มอย่างงั้นเหรอ?)
เพื่อไล่บรรยากาศหนักๆให้หายไป ฉัน*อะแฮ่ม*กระแอมออกมาทีหนึ่ง ก่อนที่จะเรียบเรียงคำพูดใหม่
「แล้ว ได้คลาสอะไรเหรอ?」
「อะ ค่ะ… 『โซลออส』ค่ะ」
คราวนี้ ทุตเต้พูดออกมาเหมือนกับเป็นเรื่องปกติ ในขณะที่ฉันมีเครื่องหมาย ? แทน
(แย่แล้ว! ฉันเอาระบบโรงเรียนจากความรู้ในชาติก่อนมาใช้เพราะนึกว่ามันจะเหมือนกัน แบบนี้คงต้องฟังไปก่อนซะแล้ว)
「เห ～ โซลออสเหรอ น่าแปลกนะ นึกว่าจะอยู่『อาเรย์ออส』กับมากิลูก้าซะอีก」
แต่คำพูดแสดงความประหลาดใจของซาฮะ กลับทำให้เครื่องหมาย ? ในหัวของฉันเพิ่มมากขึ้นไปอีก
(ไม่รู้เรื่องเลย ขืนเป็นแบบนี้มีหวังถูกทิ้งเอาไว้แน่… ถ้าแบบนี้ยอมอับอายซักครั้งดีกว่าต้องอับอายไปตลอดชีวิต)
「คือว่า… ทั้งโซลออส ทั้งอาเรย์ออส ที่พูดนี่คืออะไรเหรอ?」
เพื่อกลบเกลื่อนความอาย ฉันถามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า พร้อมทั้งเอียงคอเล็กๆ
「เอ๋? อา พูดแบบง่ายๆก็ โซลออสเป็นคลาสที่มุ่งเน้นศิลปะการต่อสู้ อาเรย์ออสเป็นคลาสที่มุ่งเน้นทางด้านเวทย์มนต์ อีกอัน คลาสที่มุ่งเน้นทางด้านวิชาการลาไลออสค่ะ」
ทุตเต้เข้าใจเจตนาที่ฉันตั้งคำถามได้ในทันที จึงตอบกลับมา
「เห～ พูดอีกอย่างก็คือ มนุษยศาสตร์กับวิทยาศาสตร์สินะ หรือไม่ก็ชมรมกีฬากับวิชาสังคมมั้ง」
「「???」」
เหมือนเช่นเคย ทั้งสองคนไม่เข้าใจว่าสิ่งที่ฉันพูดคืออะไร
(หัดรู้จักเรียนรู้หน่อยสิ ตัวฉัน!)
「อ้อ แล้วท่านซาฮะก็อยู่โซลออสด้วยค่ะ」
ทุตเต้ปล่อยคำพูดของฉันผ่านไปแล้วพูดเปลี่ยนกลับมาหัวเรื่องเดิม
「เอาเถอะ เกิดมาในตระกูลเอเรคเซีย… ยังไงก็ต้องเป็นแบบนี้อยู่แล้วล่ะนะ」
「หมายความว่าใช้ตระกูลเป็นตัวตัดสินคลาสอย่างงั้นเหรอ?」
ฉันถามออกไปโดยไม่ได้คิดอะไร ทำให้ซาฮะมองกลับมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ
「ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นสิ ตอนสอบเข้ามันมีการทดสอบวัดระดับความสามารถทางด้านร่างกายด้วยไม่ใช่เหรอ? ก็คงใช้อันนั้นเป็นเกณฑ์ตัดสินนั่นแหละ」
พอซาฮะตอบกลับมา คราวนี้กลับเป็นฉันที่ตกใจแทน เหงื่อเย็นๆไหลอาบแผ่นหลัง
(แย่แล้ววว เพราะฉันไม่ได้สอบเข้า ก็เลยไม่รู้เรื่องพวกนั้น… แต่ เอาจริงๆก็ไม่ควรพูดเรื่องพวกนี้นี่นะ)
「นะ นั่น…สินะ」
*โอะโฮะโฮะ*ในขณะที่ป้องปากหัวเราะกลบเกลื่อน ฉันก็หันหน้าหลบสายตาของทั้งสองคน
「อะไรล่ะนั่น ท่านแมรี่ อ้อ จะว่าไป」
「อะ อะไรล่ะ」
ใบหน้าของซาฮะที่จ้องมองมาทางนี้ ทำให้ฉันพยายามคิดหาทางออกอย่างหนัก สายตาสอดส่ายไปมา ด้วยสภาพจิตใจที่ว้าวุ่น
「ในการทดสอบความสามารถทางด้านร่างกายน่ะ เขาแค่จะดูความสามารถนะ! นี่คงจะใส่แรงเต็มที่น็อคคู่ประลองในการทดสอบเหมือนที่ทำกับผมล่ะสิ ถึงได้มาอยู่โซลออสเนี่ย! จริงๆเล้ย เลดี้ไม่ควรทำอะไรแบบนั้นนะ」
「ไม่ได้ทำแบบนั้นซักหน่อย!」
ถึงภายในใจจะส่งเสียง*เฮ้อ*ด้วยความโล่งอกที่ซาฮะเข้าใจไปคนละทาง แต่ไม่คิดว่ามันหยาบคายกับฉันบ้างรึไง ซื่อบื้อจนน่าถีบจริงๆ
(แต่ว่า ในเมื่อฉันไม่ได้ทำการสอบเข้าแล้วทำไมถึงมาอยู่โซลออส? อา ในวัยหนุ่มท่านพ่อเคยเป็นถึงแม่ทัพ แถมยังมีเรื่องราวความกล้าหาญมากมาย ดังนั้นลูกสาวเองก็… คงจะเป็นเหตุผลประมาณนี้สินะ)
「ม่า ม่า… แบบนี้ก็หมายความว่า ผู้ที่มีความสามารถทางด้านเวทย์มนต์แบบท่านมากิลูก้าได้อยู่อาเรย์ออสใช่ไหมคะ?」
「อื้อ ใช่แล้วค่ะ」
จังหวะที่ทุตเต้แทรกเข้ามาระหว่างบทสนทนาที่อาจก่อให้เกิดปัญหาของเราทั้งคู่ และพูดเพื่อเปลี่ยนหัวเรื่อง ก็มีบุคคลอื่นพูดขึ้น เราทั้ง 3 ต่างประหลาดใจ เมื่อหันไปทางต้นเสียง ก็พบร่างของเด็กสาวผู้มีผมม้วนเป็นลอนขยับขึ้นลงกำลังเดินมาทางนี้
「เอ๋! ถ้าอย่างงั้น… มากิลูก้า… อยู่คนละคลาสกันสินะ…」
รู้สึกหดหู่ขึ้นมายังไงไม่รู้ พูดตามตรง การใช้ชีวิตในโรงเรียนโดยไม่มีทุตเต้นั้น คิดว่าคงไม่ไหว จึงคิดที่จะพึ่งพามากิลูก้า อา แต่แล้ว กลับกลายเป็นว่าเพื่อนสนิทอันดับหนึ่งที่เป็นเพศเดียวกันกลับอยู่คนละคลาส รู้สึกอ้างว้างจังเลย
「อะ อะไรกันคะ ไม่ได้ลาจากกันตลอดชีวิตซักหน่อย… ถะ ถ้าอยากจะเจอก็มาเจอกันได้ค่ะ! อย่างในเวลาพัก เราก็มาเจอหน้ากันได้」
เพราะเห็นฉันทำหน้าเศร้ามากๆ มากิลูก้า*หวาหวา*จึงพูดปลอบใจฉัน
「ละ แล้วก็ สามารถเปลี่ยนคลาสได้ทุกปี ถ้าท่านแมรี่สนใจที่จะมาเรียนคลาสเดียวกันก็ทำได้ค่ะ」
「เห～ อย่างนี้นี่เอง」
(อา เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆเลยน้า～… แต่ ทำไมถึงต้องอายหน้าแดงด้วยล่ะ?)
ฉันที่กำลังดื่มด่ำกับสิ่งที่เรียกว่ามิตรภาพ ตัดสินใจที่จะมองข้ามเรื่องเล็กๆน้อยๆนั้นไป
「แล้ว องค์ชายล่ะ?」
「อะแฮ่ม… ฝ่าบาทมีความประสงค์ที่จะเข้าลาไลออส เพราะต้องการศึกษา การเมือง เศรษฐศาสตร์ ประวัติศาสตร์ให้มากค่ะ」
แม้จะเป็นคำถามสั้นๆที่ไม่สามารถตัดสินได้ว่าต้องการอะไรของซาฮะ แต่มากิลูก้าก็ยังตอบกลับไปได้อย่างถูกต้อง ส่วนซาฮะก็หลุดปากร้องเห～และพยักหน้าเข้าใจ
(สมกับที่เป็นมากิลูก้า ฉันน่ะ ไม่รู้ซักนิดว่าพูดถึงอะไร)
เด็กผู้หญิงคนนี้ฉลาดขนาดไหนกันนะ ในขณะที่รับรู้ถึงสิ่งนั้นอีกครั้ง ฉันก็รู้สึกประหลาดใจกับการกระทำที่คาดไม่ถึงขององค์ชาย เพราะองค์ชายเรียนทางด้านการใช้ดาบมา จึงนึกว่าจะมาทางด้านสายต่อสู้
「คนละคลาสกับท่านเรย์ฟอร์ซด้วยสินะ」
「อะไรล่ะนั่น เหงาเหรอ?」
โดยไม่รู้จักปรับปรุงตัว แถมยังหัวเราะ*นิฮิฮิ*อย่างน่าเกลียด ฉันจึงทำหน้านิ่งอัดเข้าที่ลำตัวของซาฮะทำให้เงียบไป
「เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เจอกันตอนพักนะ ส่วนตอนนี้ กลับบ้านกันเถอะ」
มากิลูก้าส่ายหน้า*ไม่ไหวไม่ไหว*ก่อนที่จะแยกจากไป ส่วนฉันตัดสินใจทิ้งเด็กผู้ชายปากเสียเอาไว้และกลับบ้าน
