พวกเรา 3 คนกำลังวิ่งอย่างรวดเร็วภายในโรงเรียน จริงๆอยากจะวิ่งให้เร็วกว่านี้หรอกนะ แต่เพราะซาฟีน่าตามความเร็วของฉันกับซาฮะไม่ทัน แค่ตอนนี้เธอก็มีอาการหอบออกมาให้เห็นแล้ว จึงต้องล้มเลิกความคิดนั้นไป
「ทางนี้ใช่ไหม? ซาฟีน่า」
「ขะ ค่ะ ท่านแมรี่ เลี้ยวขวาตรงทางแยกข้างหน้าก็จะเห็นลานประลองค่ะ」
ยังคงพูดเสียงเบาทำให้จับใจความได้ยากเช่นเคย แต่เพราะเริ่มชินแล้วจึงสามารถฟังได้อย่างครบถ้วนไม่มีตกหล่น ความสามารถในการปรับตัวสูงจริงๆนะ ตัวฉัน
อีกประการคือ ในตอนแรกฉันเรียกเธอว่า 「คุณคัลซาน่า」แต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากถูกเรียกด้วยชื่อตระกูล ก็เลยกลายมาเป็นการเรียกด้วยชื่อจริงแทน
พอเลี้ยวผ่านมุม ก็ออกมายังลานกว้าง ฉันถึงกับหยุดเท้าโดยไม่รู้ตัวกับภาพที่เห็น ที่นั่น ดูคล้ายกับลานต่อสู้ยุคกลางที่เคยเห็นในภาพยนตร์
มีกำแพงหินหินล้อมรอบเวทีทรงกลม พร้อมด้วยเก้าอี้จำนวนมากเรียงกันอยู่โดยรอบ ตอนนี้พวกเราอยู่ตรงเก้าอี้ผู้ชมที่ชั้นสอง และ เมื่อมองลงมา ก็พบกลุ่มคนรวมตัวกันอยู่ไม่ไกล
(Bingo! นักเรียนคนอื่นล่ะ)
นักเรียนที่เคยอยู่ในห้องนั่งเล่น ทุกคนกำลังมองไปที่ตรงกลางลานประลอง จึงไม่มีใครรู้สึกถึงทางนี้เลย
「โยช… ย่องเข้าไปกันนะ」
ฉันพูดกับทั้งสองคนด้วยเสียงที่เบา ซึ่งทั้งคู่ก็พยักหน้ากลับมาโดยไม่พูดอะไร ฉันย่อตัวแล้วก็ค่อยๆคลานอย่างช้าๆ ไปยังแถวหลังสุดของกลุ่มนักเรียน
(โยช… แอบเข้ามาได้สำเร็จ)
「โอ๊ะโหย? กลุ่มเด็กมีปัญหามาถึงแล้วสินะ」
ทันใดนั้นสายตาทั้งหมดก็หันขวับเป็นจังหวะเดียวกัน มาทางพวกเรา ด้วยน้ำเสียงจากใครบางคนที่พูดขึ้น ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่น รุ่นพี่คาริสนั่นเอง
(การแอบล้มเหลววววว)
ในขณะที่กำลังเหงื่อไหลเป็นสายน้ำ เนื่องจากพวกเราถูกจับได้จนถูกสายตาของเพื่อนร่วมชั้นจับจ้องเพราะคำพูดของเขา ตอนนั้นซาฟีน่าที่กำลังกลัวก็มาหลบอยู่ข้างหลังฉัน
(ไม่สิ ไม่มีอะไรต้องกลัวซักหน่อย… ใช่ว่าจะถูกอีกฝ่ายจำกินนี่นา)
เหมือนเช่นเคย หัวใจของฉันกำลังเต้น*ตุบตุบ* แต่เพราะซาฟีน่านั้นตื่นตกใจยิ่งกว่าฉัน จึงพยายามควบคุมสติเอาไว้
「มาได้เวลาพอดี มีเรื่องอยากให้พวกเธอ 「ตัวปัญหา 3 หน่อ」ช่วยหน่อยน่ะ」
(ชื่อเรียกแปลกๆอย่าง ตัวปัญหา 3 หน่อ นี่มันอะไรกันคะ!)
รุ่นพี่คาริสส่งรอยยิ้มสดใสเรียกพวกเรา ให้เดินออกมาจากบริเวณที่นั่งผู้ชม
(เอ๋? เดี๋ยวก่อน… นี่มัน…)
ฉันเกิดรู้สึกไม่ดีขึ้นมา ขาหนักแปลกๆในขณะที่เดินไปทางเขา และก็เป็นไปตามที่คาด เพราะบริเวณนี้ก็คือพื้นที่ยกสูงของเวทีประลอง
「อะโน ～ รุ่นพี่คาริส นี่มันจะดีหรือคะ?」
「อ้อ ไม่ต้องห่วงหรอก ว่าแต่ให้ผมเรียกคุณว่าคุณหนูแมรี่ได้หรือไม่? หรือว่าองค์หญิงแห่งเลกาเลียจะดีกว่า?」
「ไม่ค่ะ แค่แมรี่ก็พอ แล้วนี่ เอ่อ… นี่มันทำไม?」
ฉันรู้สึกไม่ดีนิดหน่อยที่จะถูกรุ่นพี่คาริสเรียกว่าเลกาเลีย ไม่ใช่ว่าเกลียดหรือกังวลที่จะต้องแบกรับชื่อของตระกูลอะไรหรอกนะ ต้องบอกว่าภูมิใจด้วยซ้ำ แต่เพราะชื่อเลกาเลียมีพลังอำนาจมากเกินไป ถ้าถูกเรียกแบบนั้นอาจจะทำให้เกิดปัญหาเวลาเข้าสังคมขุนนาง ดังนั้นจึงไม่อยากถูกเรียกแบบนั้นในโรงเรียน นั่นคือเหตุผล
(จะว่าไป คงเป็นความรู้สึกเดียวกันกับซาฟีน่าที่ไม่อยากให้เรียกด้วยชื่อตระกูลล่ะมั้ง )
เพราะรู้สึกว่าคล้ายกัน ฉันจึงเหลือบไปมองเด็กสาวที่กำลังตื่นกลัวจนต้องมาหลบอยู่ข้างหลังฉันในตอนนี้ และเพื่อที่จะรับรู้ถึงสถานการณ์ จึงมองไปรอบๆ สถานที่แห่งนี้ถูกล้อมรอบด้วยกำแพงหิน ซึ่งอยู่ทางด้านหลังฉัน ซาฮะ และซาฟีน่า ส่วนรุ่นพี่คาริสนั้นยืนห่างออกไปพอสมควร
(เอ๋? นี่มันอะไร? หรือว่าจะให้สู้กันอย่างงั้นเหรอ?)
「อ้อ แค่สาธิตน่ะ ทุกคนจะได้เข้าใจว่าลานต่อสู้เป็นสถานที่แบบไหน หลังจากนั้นก็จะได้ให้ความช่วยเหลือและแนะนำให้ถูกจุด… อีกอย่าง ทุกคนก็เป็นโซลออสกันทั้งนั้น ให้เห็นการต่อสู้น่าจะตื่นเต้นกว่าจริงไหม?」
ใบหน้าของรุ่นพี่ยิ้มแฉ่งจนเห็นฟันด้วยความชอบ แต่ เอาจริงๆนะ ฉันหัวเราะไม่ออก
(รุ่นพี่… ช่วยอย่านับรวมฉันเข้าไปในกลุ่มผู้ชื่นชอบการต่อสู้ด้วยค่ะ…)
「เอ่อ ถ้าอย่างงั้น ทำไมถึงมาพูดกับพวกฉันล่ะคะ」
「หืม… ก็คนอื่นนอกจากพวกเธอ นักเรียนใหม่คนอื่นดูไม่ได้รับการฝึกฝนมาซักเท่าไหร่น่ะ ถ้าพลาดพลั้งเกิดบาดเจ็บขึ้นมาก็จะเป็นปัญหาเอาได้」
「เฮ่อ เอาเถอะ… อันที่จริง… ฉันก็ได้รับการฝึกฝนสิ่งต่างๆจากท่านเคล้าส์มา… เอ๋!!」
ฉันตกใจกับคำพูดของรุ่นพี่คาริส จึงจ้องไปทางซาฟีน่าจนทำให้เธอสะดุ้ง
(เด็กคนนี้ ทั้งที่ดูเป็นเด็กซุ่มซ่ามแต่ก็ได้รับการฝึกฝนด้านการต่อสู้มาแล้วอย่างงั้นเหรอ?)
อย่าหาว่าพูดจาหยาบคายเลยนะ ตั้งแต่ที่ฉันได้เจอกับซาฟีน่าจนถึงตอนนี้ จากพฤติกรรมของเธอทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอเข้ามาอยู่โซลออสได้ยังไง
「แปลกใจอะไรเหรอ ท่านแมรี่?」
แต่แล้ว เด็กผู้ชายคนนี้กลับไม่เข้าใจ อะไรอย่างงั้นเหรอ? แถมยังพูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่ตะขิดตะขวงเลยซักนิด
(จะว่าไป ซาฮะเป็นพวกสนใจแต่ผู้ที่แข็งแกร่งใช่รึเปล่า? เซนส์มันบอกว่ามีความเป็นนักรบซุกซ่อนอยู่ในตัวเธออย่างงั้นเหรอ?)
ขณะที่คิดแบบนั้น เด็กชายก็อธิบายเพิ่มเติมออกมาอีกหน่อย
「ตระกูลคัลซาน่าเป็นตระกูลที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในเรื่องศิลปะการต่อสู้น่ะ」
(ไม่ได้เกี่ยวกับเซนส์ตรงไหนเล้ยยยย!)
「ตอนแนะนำตัวผมดีใจมากเลย จะได้เห็นฝีมือแล้ว」
「นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ?」
ขณะที่ฉันจัดการเขกศีรษะซาฮะที่ในหัวคิดแต่เรื่องการต่อสู้ รุ่นพี่คาริสที่กำลังพูดกับเหล่านักเรียน ก็หยิบบางอย่างขึ้นมา และยื่นให้พวกเรา จากนั้นก็เดินกลับไปที่เวทีประลอง
เพราะจู่ๆก็ได้รับของที่ค่อนข้างมีน้ำหนักฉันจึงทำหน้าไม่ชอบออกมา ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่านี่คือดาบ
「ไม่ต้องห่วงหรอก เจ้านี่ไม่มีคมฟันถึงถูกฟันก็ไม่เข้า เพราะเป็นดาบจำลองสำหรับฝึกซ้อมน่ะ」
ไม่รู้ว่าฉันแสดงอาการออกทางสีหน้ามากเกินไปหรือยังไง รุ่นพี่คาริสจึงปลอบ (?) ด้วยการดึงดาบออกมาจากปลอก แสดงให้ดูและพูดแบบนั้น จริงๆเลย ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเนี่ย…
(รุ่นพี่ที่ทำหน้ายิ้มแย้มแบบนั้นเนี่ย… จริงๆแล้วเป็น the S อย่างงั้นเหรอ! เพราะเป็น the S ก็เลยแกล้งพวกเราตัวปัญหา 3 หน่ออย่างงั้นเหรออออ)
ซาฟีน่าได้รับผลกระทบจนสติหลุด เข้ามาเกาะฉันด้วยอาการสับสน
「 อิหยา～… จริงๆแล้ว ผมค่อนข้างคาดหวังกับนักเรียนใหม่ปีนี้มากเลยล่ะ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะมีทั้งคนจากตระกูลเอเรคเซียแล้วก็ตระกูลคัลซาน่ายังไงล่ะ เลยอยากจะพิสูจน์ความสามารถให้เห็นกับตาน่ะ」
รุ่นพี่คาริสชักดาบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเต็มที่
(the S จริงๆด้วยยยย! ถึงกับตัวสั่นที่ได้เห็นคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งด้วยล่ะะะ)
และตอนนั้น ฉันก็นึกบางอย่างที่สำคัญขึ้นมาได้
「ดะ เดี๋ยวก่อนค่ะรุ่นพี่คาริส! จากที่พูด ฉันไม่ได้เกี่ยวด้วยนี่คะ! แน่นอนที่สุดเลยค่ะ」
「อา～ อืม… ก็รู้สึกผิดกับคุณหนูแมรี่อยู่ แต่ช่วยตามน้ำหน่อยละกัน… นะ」
รุ่นพี่คาริสส่งยิ้มขยิบตาอย่างมีเสน่ห์ออกมา
(ไม่น่าดีใจเลยซักนิด… ที่ต้องมาเข้าร่วมเพราะเจอกับอุบัติเหตุไม่คาดคิดเนี่ย)
ขณะที่ฉันอยู่ในอารมณ์หดหู่ ซาฮะก็ชักดาบออกมาและฟันทดสอบไป 2-3 ครั้ง
「แล้ว จะเอาไง? ท่านแมรี่จะเป็นกองหน้าลุยเข้าไปก่อนไหม?」
「นั่นกำลังพูดอะไรอยู่น่ะ… ไม่ได้ฟังที่คุยกันก่อนหน้านี้เลยรึไง?」
ไม่รู้ว่าเบลอหรืออะไรซาฮะถึงทำหน้าไม่รู้เรื่องพูดออกมา ฉันไม่คิดจะเป็นคุณหนูที่ทำตัวไม่เหมาะสมจนถูกเอาไปซุบซิบนินทาหรอกนะ ดังนั้นในตอนนี้ฉันจึงไม่อาจทำเรื่องแบบนั้น นอกจากนั้น พอได้ยินเสียงบ่นของฉัน ซาฟีน่าก็*ฮี้*และก้าวถอยหลังแต่ฉันไม่ได้หันไปมองหรอกนะ
「เอ้า จะเริ่มล่ะนะ อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ」
รุ่นพี่คาริสชี้ดาบมาทางพวกเรา
(อา ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดขึ้นด้วย… พระเจ้า คำขอ no event ของฉันมันโลภมากเกินไปอย่างงั้นหรือคะ)
