Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 33 เอ๋? งานประลอง?

「ทำไม โลกใบนี้ถึงได้โหดร้ายกับฉันนักล่าาาา…」

พอโรงเรียนเลิก ฉันก็ตรงกลับมาบ้าน ล้มตัวลงบนเตียง และกรีดร้องออกมาแบบนั้น

「ดาบไม่หักสินะ… ควรนับว่าเป็นเรื่องดีมิใช่หรือคะ」

ในขณะที่ฉันเอาหน้าฝังหมอน ทุตเต้ก็ยกตัวอย่างดีๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ฟังด้วยความห่วงใย

「ใช่แล้ว นั่นเป็นเรื่องดี… ไม่ว่าฉันจับแรงยังไงก็ไม่พัง จะมีการดูดพลังเวทย์ไปบ้างก็ไม่ว่าหรอก… แต่ว่านะ…」

ฉันเอาหน้าขึ้นจากหมอนและเหลือบมอง ไปทางดาบของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ

ในตอนแรก ฉันสั่งทำปลอกดาบกับเข็มขัดเพื่อเอาไว้เก็บดาบ ซึ่งนั่นก็ยังดีอยู่

ทว่า ดาบสีขาวตั้งแต่ใบดาบยันด้ามจับนั้นดูเด่นเกินไป หากภายหลังถูกรู้ว่าทำขึ้นมาจากแร่สีขาวซึ่งอาจก่อให้เกิดปัญหาตามมาได้ จึงขอให้ช่างทาสีของตระกูลเลกาเลีย ช่วยทาสีแบบที่จะไม่หลุดลอกออกมาง่ายๆ ถึงตอนนี้ก็ยังดีอยู่

ซึ่งในตอนนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้มีอะไรแปลกๆออกมาจึงลดเวลาลง ให้เสร็จภายใน 3 วัน คิดว่าจะเสร็จสมบูรณ์พอดี

(ทั้งที่คิดแบบนั้น… ไม่นึกว่าการสั่งช่างทาสีทำให้ดาบออกมาดูดีจะไปจุดไฟศิลปะ จนทำตัดสินใจโหมงานต่อเนื่อง 3 วัน 3 คืนซะอย่างงั้น)

จากสายตาของฉัน ดาบจำลองในตอนนี้ดูเหมือนกับดาบธรรมดาแบบไม่ผิดเพี้ยน ดูไม่ออกเลยว่าทำมาจากแร่สีขาว เห็นแบบนี้ก็รู้เลยว่าแย่แล้ว

(เพราะว่า เดิมทีก็ดีไซน์ออกมาดูเหมือนดาบในตำนานอยู่แล้ว… ถ้าลงสีออกมาได้อย่างไม่ผิดเพี้ยนแบบนี้ ไม่ผิดแน่ดาบในตำนานจำลองชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ… แถม เขายัง เอ่อ คุณช่างทาสีทำหน้าพึงพอใจซะขนาดนั้น จะสั่งให้กลับไปทำใหม่ได้ยังไงกันเล่า โม่ว～! )

และในวันนี้ เพื่อนร่วมชั้นที่เห็นก็แสดงปฏิกิริยาออกมา ทุกคนคงจะเป็นห่วงความรู้สึกของฉัน จึงพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ แต่ก็ปิดไม่มิด

ที่เลวร้ายที่สุดก็คือ คู่กัดเจ้าประจำของฉันอย่างซาฮะ พอเห็นดาบของฉันเท่านั้น 「ไอ้ดาบ(ของเล่น)ที่หรูหราแบบเสียเปล่านั่นมันอะไร? เธอน่ะ เป็นผู้กล้าเรอะ? ไปดึงดาบศักดิ์สิทธิ์ออกมาจากที่ไหนน่ะ? เธอก็อายุขนาดนี้แล้วยังจะเล่นแบบนั้นอีกเรอะ!」และอื่นๆ เพราะตานี่หัวเราะมากเกินไป หลังจากนั้น จึงถูกฉันซัดปลิวไปด้วยความโกรธ ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่หายอารมณ์เสีย ส่งผลให้คำพูดที่ออกมาจากปากเขาไม่เข้าหูเลยซักนิด หลังจากที่ขอโทษอย่างจริงใจอยู่หลายนาทีฉันจึงยกโทษให้

นอกจากนี้ การที่ซาฮะซึ่งทุกคนต่างยอมรับในความสามารถถูกฉันซัดปลิวไปนั้น ส่งผลในด้านตรงข้าม เนื่องจากกล้าพูดในสิ่งที่ทุกคนได้แต่คิดอยู่ในใจ แล้วก็ยอมรับการโจมตีด้วยความโกรธของอีกฝ่ายแทนการขอโทษโดยไม่ต่อต้าน ส่งผลให้ค่าความแมนในสายตาของทุกคนพุ่งพรวด เอาเถอะ เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน แค่บ่นเท่านั้นเอง

「คนเรานั้น จะสนใจข่าวลือเพียงแค่ช่วงแรกๆเท่านั้นค่ะ… หลังจากนั้นก็จะเลิกสนใจกันไป เป็นเรื่องธรรมดา ดังนั้น เพียงแค่อยู่เฉยๆรอให้มันผ่านไปก็พอแล้วค่ะ คุณหนู」

ผู้ที่ทำท่าไฟต์ให้เห็นคือทุตเต้ที่พยายามให้กำลังใจ ฉันจึงตัดสินใจลุกขึ้น และสับสวิตซ์อารมณ์

「ใช่แล้วล่ะ! ขอบคุณนะ ทุตเต้ ฉันจะสู้ค่ะ!」

พูดเช่นนั้นแล้ว ฉันก็หยิบดาบในตำนาน(ฮา)ขึ้นมาจากโต๊ะ เอาออกจากฝัก และชูขึ้น

「แบบนั้นแหละค่ะ ฟุฟ!」

ทุตเต้ที่กำหมัดให้กำลังใจ กลับหลุดหัวเราะออกมากลางทางซะอย่างงั้น

「เดี๋ยวเถอะ! เมื่อกี้มันอะไร! ยัยคนทรยศ!」

ฉันเหวี่งดาบในตำนาน(ฮา)ที่ไม่มีคมไปมา วิ่งไล่กวดทุตเต้ที่วิ่งหนีไปรอบห้อง

―――――――――

หลังจากนั้น ก็อดทนจนผ่านมาหลายเดือน…

「เอ๋? เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?」

「ขะ ขอโทษค่ะ! ขอโทษค่ะ! แต่ว่า ในเร็วๆนี้ จะมีการสอบน่ะค่า ～ และก็… 」

「อ่า ฉันไม่ได้โกรธหรอก อย่าร้องไห้เลยนะซาฟีน่า… พูดต่อจากนั้นสิ」

「เอ? เอโตะ… โดยใช้งานประลองศิลปะการต่อสู้เป็นบททดสอบ ต้องจับคู่ต่อสู้กันนี่ฉันไม่อยากเลย ～น่ะค่ะ 」

「นั่นล่ะ!」

「ฮี้! ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!」

และ ตอนที่กำลังจะถึงคาบเรียนช่วงบ่าย ระหว่างที่อยู่ในห้องนั่งเล่นด้วยกันกับซาฟีน่า เธอก็พูดเรื่องนั้นขึ้นมา เพราะฉันใส่อารมณ์ในตอนตั้งคำถามมากไปหน่อยทำให้ซาฟีน่าอยู่ในสภาพเกือบจะร้องไห้พูดขอโทษออกมา

「งานประลองเหรอ…」

「ก็เป็นวิธีที่จะประเมินความสามารถของนักเรียนที่เข้ามาในปีนี้ด้วยตาได้อย่างรวดเร็วยังไงล่ะ! ฮึ! กำลังรออยู่เลย!」

ฉันพึมพำออกมา ในขณะที่ซาฮะพูดออกมาด้วยความตื่นเต้นมากกว่าปกติ

(คุ… เจ้าบ้าการต่อสู้นี่)

「ยิ่งกว่านั้นยังจัดแบบทัวร์นาเม้นท์ ผู้ชนะเลิศก็จะได้เป็นนักเรียนดีเด่นประจำปีนี้ด้วยล่ะ! รู้สึกเร่าร้อนขึ้นมารึยัง?」

ฉันโบกมือไล่*ชิ่วชิ่ว*เด็กชายผู้เร่าร้อนที่ยื่นหน้าเข้ามา และนั่งลง

(นักเรียนดีเด่นเหรอ… ในฐานะของบุตรีตระกูลเรกาเลียก็อยากเป็นอยู่หรอก แต่ว่า… อื～ ม ถ้าต้องกลายเป็นจุดเด่นล่ะก็ไม่เอาหรอก… แต่ถึงยังไงก็คงต้องชนะซักครั้งนึงก่อน หลังจากนั้นค่อยยอมแพ้ล่ะนะ… ถ้าต่อสู้มากๆกลัวว่าความลับจะแตกเอาน่ะสิ…)

ในช่วงหลายเดือนมานี้ ฉันได้รับรู้ความสามารถของทุกคนในช่วงฝึกซ้อม พอใช้สิ่งนั้นเป็นฐานในการตัดสินแล้ว คนรับมือฉันตอนเอาจริงนิดหน่อยได้คงจะมีแค่ซาฮะเท่านั้น แต่ นับเฉพาะการหลบหลีกล่ะก็เซนส์ของซาฟีน่าใช้ได้อยู่นะ ถึงอย่างนั้นถ้าโดนเข้าคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ จะเผลอลืมตัวไม่ได้

「แล้วตารางแข่งขัน ตัดสินจากอะไรเหรอ?」

「เพื่อความยุติธรรม จะใช้วิธีจับฉลากตัดสิน อาจารย์อิคซ์พูดแบบนั้นค่ะ」

(ดีใจจัง… ที่ยังไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคานอำนาจในสังคมขุนนาง แบบนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะถูกจัดอยู่ในตำแหน่งแปลกๆแล้วสินะ…)

「จับฉลากเหรอ ～… ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ อยากจะตัดสินแพ้ชนะกับท่านแมรี่ในรอบชิงล่ะ! เนอะ!」

「ไม่เอาย่ะ… ทำไมชั้นจะต้องไปเป็นคู่แข่งให้นายด้วย… ต้องเลือกเด็กผู้ชายเป็นคู่แข่งสิ ถึงจะถูก」

ในขณะที่ซาฮะแสดงความเร่าร้อนออกมา *ชิ่วชิ่ว*ฉันทำหน้ารังเกียจจากก้นบึ้งหัวใจพร้อมโบกมือไล่ไปด้วย ก่อนจะสังเกตว่าซาฟีน่ากำลังมองลงต่ำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จึงลูบศีรษะน้อยๆของเธออย่างอ่อนโยน

「มีอะไรเหรอ ซาฟีน่า? กังวลอะไรอยู่อย่างงั้นเหรอ?」

「ท่านแมรี่… เอโตะ… มะ… ไม่มีอะไรค่ะ…」

พอถามไปว่ามีอะไรในใจรึเปล่า เธอก็เลือกที่จะกลืนคำพูดลงคอ *เอะเฮะเฮะ*และยิ้มน่ารักกลบเกลื่อน

「แต่…」

「อ้อ อีกเดี๋ยวก็จะถึงวิชาฝึกต่อสู้แล้วนะคะ รีบไปที่ลานฝึกซ้อมกันเถอะค่ะ」

ถึงจะไม่พอใจ แต่การที่ซาฟีน่าพูดกับฉันแบบนั้นทั้งๆที่ปกติแล้วไม่ชอบวิชาฝึกต่อสู้ แม้ฉันจะอยากรู้ว่าเธอซ่อนอะไรไว้ในใจ แต่ก็ตัดสินใจที่จะไม่ซักไซ้ในตอนนี้

ลานฝึกซ้อม เป็นลานกว้างขนาดใหญ่ที่อยู่นอกตัวอาคาร ต่างจากสนามประลอง เพราะไม่มีบริเวณของที่นั่งผู้ชม รวมถึงหลังคาและกำแพงด้วยเช่นกัน ในมุมมองของฉัน มันดูเหมือนกับสนามเด็กเล่นของโรงเรียน

โดยปกติ พอทุกคนมารวมตัวกันแล้วก็จะเลือกคู่หูที่จะฝึกซ้อมวิชาดาบหรือศิลปะการต่อสู้กันเองโดยอิสระ โดยมีอาจารย์คอยดูแลอยู่ใกล้ ให้คำแนะนำที่จำเป็น หรือ นักเรียนจะเข้ามาฟังอาจารย์สอนเรื่องกระบวนท่าต่างๆก็ได้

ฉันในตอนนี้ เลือกซาฟีน่าเป็นคู่หูในการฝึกซ้อม ทำไมถึงต้องเป็นเธอน่ะเหรอ เพราะว่าเธอมีความสามารถในการหลบหลีกสูงที่สุดในชั้นยังไงล่ะ

เนื่องจากไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องการจับดาบฟันแล้ว ในตอนนี้ ตัวฉันจึงอยากลองเทคนิคในมังกะกับอนิเมเมื่อชาติก่อนดูบ้างว่าจะทำได้ไหม ไม่สิ อันที่จริง เป็นเพราะสนุกที่จะได้ลองท่าต่างๆน่ะ แล้ว ถ้าเกิดเรื่องฮือฮา อย่างการโจมตีใส่คู่ฝึกซ้อมอย่างจังล่ะก็ ได้กลายเป็นหายะแน่ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงที่จะเปิดเผยเรื่องนั้น จึงเลือกซาฟีน่าที่มีความสามารถในการหลบหลีกสูงยังไงล่ะ

「เอาล่ะ สำหรับวันนี้ เพื่อเป็นการเตรียมพร้อมสำหรับทัวร์นาเม้นท์ ลองพวกท่าไม้ตายซักหน่อยดีมั้ยน้า」

「ฮี้ ท่าไม้ตาย!」

คำพูดที่ฉันพึมพัมออกไปโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้ซาฟีน่าที่มีน้ำตารื้นขึ้นมาตั้งท่าเตรียมพร้อมจะหนีได้ทุกเมื่อ

「ใจเย็นหน่อยสิ ซาฟีน่า! อย่างที่พูดอยู่บ่อยๆ ว่าเธอน่ะมีความเร็วของปฏิกิริยาตอบสนองโดดเด่น รับมือการโจมตีของท่านแมรี่ได้ง่ายๆอยู่แล้ว มั่นใจหน่อยสิ」

ซาฮะที่ยืนอยู่ห่างจากพวกเราส่งเสียงเรียกสติซาฟีน่าที่รื้นน้ำตา

(จะบอกว่ารู้ระดับของท่านแมรี่คนนี้ดีงั้นเหรอ… สงสัยอยากโดนอัดปลิวอีกรอบสินะ… ไม่นะ ถ้าเกิด ทำแบบนั้นแล้วอาจจะถูกคนอื่นประเมินสูงขึ้นไปกว่าเดิมอีกก็ได้ไม่ใช่เหรอ ไม่นะไม่…)

ฉันถอนหายใจ*ฟู่* หยิบดาบในตำนาน(ฮา)ออกจากฝัก ตั้งท่าเตรียมพร้อม

「อุ๊ป! ถึงยังไง จะมองซักกี่ทีก็ดูดีดีเกินไปจริงๆนะ ดาบเล่มนั้นน่ะ 」

เห็นซาฮะยิ้มกลั้นขำอยู่ตรงมุมสายตา *ปึ๊ด*หน้าผากของฉันมีรอยย่นเกิดขึ้น

「เรื่องไม่ควรพูดที่หลุดออกมาจากปากนั่น แสดงว่าอยากโดนลงโทษสินะ」

เมื่อได้ยินเสียงกระซิบที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของฉัน ซาฮะก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง และ พอฉันนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงปรับท่าทาง

ฉันจับดาบด้วยมือขวาเพียงข้างเดียว ในขณะที่มองคู่ต่อสู้ก็งอขาขวาไปข้างหลัง ตั้งท่าหันข้าง สืบเท้าเข้าไปอย่างช้าๆ แขนซ้ายตั้งฉากเหมือนซามูไร ปลายดาบอยู่ระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้

(ถ้าจำไม่ผิด กลุ่มซามูไรผู้รักชาติสมัยบาคุมัทสึที่เห็นบ่อยๆในมังกะ น่าจะตั้งท่าแทงประมาณนี้ล่ะมั้ง)

ในตอนนี้ สายวิชาดาบของฉันเน้นไปที่ท่าแทง เหตุผลก็คือดาบเป็นแบบเรเปียร์ แล้วการแทงก็ควบคุมทิศทางกับพลังได้ง่าย ปลอดภัยกว่าการฟันด้วยล่ะ

「นี่มันเท่ไปเลย! เท่ไปเลยนะเนี่ย ท่าเนี้ย! ฟุฟุฟุ อยากรู้จังว่าจะใช้ท่าแทงนี่เพียงอย่างเดียวเอาชนะการแข่งขันได้รึเปล่าน้า ♪ 」

「…ชนะ…การแข่งขัน…」

เพราะตัวฉันกำลังดื่มด่ำกับเรื่องนั้นอยู่ ไม่ทันสังเกตว่าซาฟีน่ากำลังจมอยู่กับคำว่าชนะการแข่งขันที่ฉันพูด จึงพุ่งเข้าหาอีกฝ่ายเข้าหาอีกฝ่ายแบบเอาจริง

「ซาฟีน่า!」

และ กว่าจะรู้ตัวว่าเธอไม่มีการตอบสนองอะไรเลย ก็เป็นตอนที่ฉันกำลังจะแทงถูกตัวเธอแล้ว

「!!!」

*ฮะ*เธอตอบกลับมาหลังจากได้ยินเสียงตะโกนของฉัน ทว่ามาหลบอีกเอาตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว ฉันพยายามเบี่ยงดาบออกไปข้างตัว ส่งผลให้โดนเข้าที่ไหล่ซ้ายของซาฟีน่าไปเต็มๆแทน