งานประลองจะมีขึ้นในอีก 3 วันข้างหน้านับจากนี้ ทุกคน ต่างก็ออกแรงฝึกซ้อมด้วยตนเอง พวกเรา「 เด็กมีปัญหาสามหน่อ」จึงมีโอกาสอยู่ด้วยกันน้อยลงทุกทีๆ
(ทั้งซาฮะทั้งซาฟีน่าต่างก็พยายามกันอย่างเต็มที่สินะ… ฉันเองก็ต้องพยายามเหมือนกัน! แต่เน้นไปที่การสอบข้อเขียนน่ะนะ…)
เพื่อทำให้ตัวเองไม่โดนเด่น ฉันจึงวางแผนที่จะแพ้ ทว่า ก็จำเป็นที่ต้องรักษาหน้าในฐานะบุตรีของตระกูลเลกาเลีย ฉันจึงวางแผนว่าจะเอาที่หนึ่งการสอบข้อเขียนมาให้ได้ แน่นอนว่า ที่มั่นใจก็ต้องขอบคุณความรู้จากชาติก่อน หลังจากขอรุ่นพี่คาริสดูข้อสอบในปีก่อน ทำให้รู้ว่าอยู่ในระดับที่แก้ปัญหาได้อย่างไม่ยากเย็น
(มีคนกำลังซ้อมในนี้สิน้า~)
เพราะไม่เจอใครเลยที่ห้องนั่งเล่น ฉันจึงไปยังสนามฝึกซ้อมด้วยตนเองส่วนกลาง เมื่อลองมองเข้าไปข้างในก็พบการจับคู่ที่ไม่ค่อยจะได้เห็นนักกำลังฝึกซ้อมกันอยู่
(นั่นมันซาฮะกับรุ่นพี่คาริส? หายากนะ ที่ซาฮะจะถึงกับขอร้องนักเรียนรุ่นพี่เพื่อฝึกซ้อมเนี่ย)
พอรู้สึกถึงสายตาของฉันที่มองมาจากประตูทางเข้า รุ่นพี่คาริสก็ลดมือลงหยุดการฝึกซ้อม พอเห็นอย่างนั้น ในที่สุดซาฮะก็รู้สึกถึงตัวฉันที่ยืนอยู่ จึงลดดาบลง
「เอาล่ะ ตอนนี้คงต้องขอตัวก่อน มีเพื่อนมาหาแน่ะ」
「ขอบคุณมากครับ รุ่นพี่คาริส」
หลังสูดลมหายใจเข้า ทั้งคู่ก็กล่าวขอบคุณซึ่งกันและกัน รุ่นพี่คาริสซับเหงื่อด้วยผ้าขนหนูที่เตรียมมาและเดินตรงมาทางฉัน
「สวัสดีค่ะ รุ่นพี่คาริส หายากนะคะเนี่ย ทำไมรุ่นพี่ถึงมาฝึกกับรุ่นน้องกันล่ะคะ?」
ในขณะที่ฉันส่งโค้งเล็กน้อยแบบคุณหนูไปให้ รุ่นพี่ก็ส่งยิ้มตอบกลับมา ตัวเขาที่ได้รับหน้าที่เป็นคลาสมาสเตอร์นั้น ทั้งภาคปฏิบัติ ข้อเขียน ทั้งสองอย่างอยู่ในเกณฑ์ดีเยี่ยมเป็นอันดับต้นๆของชั้น จึงเป็นเรื่องแปลกอยู่พอสมควรกับคนที่มีความสามารถแบบนั้นจะมาเป็นคู่ต่อสู้ให้รุ่นน้อง…
「อิย้า～ ถ้าจะให้พูดล่ะก็ เพราะแข็งแกร่งน่ะ ฝีมือดีขึ้นทุกวันๆเลยล่ะ หากไม่ใช่ผมแล้ว คงจะไม่มีใครในวัยเดียวกันพอจะเป็นคู่ซ้อมให้ได้ ม่า เว้นก็แต่คนที่เธอเรียกว่า『เขา』ล่ะนะ…」
รุ่นพี่คาริสส่งยิ้มขยิบตาอย่างมีความหมาย
「…คือว่า… แข็งแกร่งขนาดนั้นเลยหรือคะ? เขาน่ะ?」
「โอ้ แข็งแกร่งสิ ก่อนหน้าเคยนึกขำๆลองให้ทั้งคู่ได้ฝึกซ้อมกัน… ม่า ถึงจะยังไม่ได้เอาจริง ก็เลยแค่บาดเจ็บกันไปเล็กๆน้อยๆล่ะนะ」
「เดี๋ยว! รุ่นพี่ ทำอะไรแบบนั้นคะ!」
ฉันตกใจกับคำอธิบายปัญหาด้วยน้ำเสียงสบายๆพร้อมใบหน้ายิ้มแย้มของรุ่นพี่คาริสจนต้องตะโกนออกมา
「ไม่ต้องห่วงหรอก ก็แค่รอยถลอกเล็กน้อยเท่านั้นเอง… แล้วก็ต้องขอบคุณรุ่นพี่ที่ทำให้ได้เห็นความสามารถจริงของเขานิดหน่อยก่อนการแข่งด้วย」
เพราะได้ยินคำต่อว่าของฉัน ซาฮะแทรกขึ้นมาเพื่อปกป้องรุ่นพี่
「อื ～ ม… ม่า เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน… แล้ว ซาฮะคุงล่ะคิดว่ายังไง?」
「ก็ตามที่พูดเลยครับ เขาแข็งแกร่งแน่นอน มั่นใจในวิชาดาบของตัวเอง… ฟู่… เหมือนกับตัวผมก่อนที่จะเจอกับท่านแมรี่ไม่มีผิดเลยล่ะ」
ไม่รู้ว่ากำลังนึกถึงอะไรอยู่ ซาฮะถึงหัวเราะออกมาอย่างเจ็บปวด
「คุณซาฮะ… อย่าพูดเหมือนกับว่าฉันไปทำให้คุณสูญเสียความมั่นใจได้ไหมคะ? ไม่จริงเลยค่ะ」
「ไม่ไม่ไม่ แตกละเอียดเป็นผุยผงเลยต่างหากล่ะ」
「อย่างนั้นหรือคะ?」
พอฉันเอียงศีรษะอย่างน่ารัก ซาฮะก็ถอนหายใจยาวออกมา แล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาอีก และ อีกหนึ่งการจับคู่ที่ไม่ปกติของซาฟีน่ากับมากิลูก้าก็มาถึงสนามฝึกซ้อมส่วนกลาง
(จะว่าไป พักหลังมานี้ ก็เห็นซาฟีน่ากับมากิลูก้ามาสนามฝึกซ้อมด้วยกันอยู่บ้างหรอก ว่าแต่ไปสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?)
「อ๊ะ รุ่นพี่คาริส」
พอซาฟีน่าเห็นว่าคู่สนทนาของฉันเป็นรุ่นพี่ ก็กล่าวขอบคุณ มากิลูก้าที่น่าจะมีความเกี่ยวข้องกันน้อย ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้กล่าวขอบคุณออกมาด้วย
「โอ๊ะโตะ ในเมื่อทุกคนมารวมตัวกันแล้ว คนนอกอย่างผมคงต้องขอตัวก่อนล่ะนะ แล้วพวกเธออย่ากลับไปรวมตัวที่ห้องนั่งเล่นตอนช่วงบ่ายสายซะล่ะ」
จากนั้น เขาก็ส่งยิ้มยิงฟันอย่างสดใส และเดินจากห้องฝึกซ้อมไปโดยไม่พูดอะไรอีก
「ที่ห้องนั่งเล่นตอนบ่ายมีอะไรอย่างงั้นเหรอ?」
มองตามหลังรุ่นพี่คาริสด้วยความสงสัย ฉันจึงถามซาฟีน่า
「เอ๋? ท่านแมรี่ ในตอนบ่ายก็มีการจับสลากคู่ต่อสู้ในงานแข่งขันศิลปะการต่อสู้ยังไงคะ…」
「ก็ท่านแมรี่มัวแต่ใจลอยประจำนั่นล่ะ」
ซาฟีน่ามีท่าทางประหลาดใจกับคำถามของฉัน ในขณะที่ซาฮะมองมาทำหน้าเอือมๆ ฉันหลบสายตานั้นก่อนจะกระแอม และหันหน้าไปทางอื่น
「…ย่ะ แค่ถามเล่นๆเอง…」
*โอะโฮะๆๆ*ฉันเอามือป้องปากหัวเราะออกมา
และแล้ว ก็ถึงตอนบ่าย
พวกเรามารวมตัวกันที่ห้องนั่งเล่น ดูเหมือนนักเรียนปีนี้จะมารวมตัวกันก่อนหน้านี้ได้ซักพักหนึ่งแล้ว
「เอ～ เอาล่ะจะเริ่มทำการจับสลากสำหรับงานแข่งขันแล้ว ขอให้คนที่ถูกเรียกชื่อก้าวออกมาตรงนี้และหยิบสลากออกมาหนึ่งใบ」
เสียงของอาจารย์อิคซ์ดังก้องไปทั่วห้องนั่งเล่น เสียงพูดคุยของทุกคนเงียบลงแทนที่ด้วยความตึงเครียด
(เอาล่ะนะ… ถ้าเจอกับซาฮะหรือซาฟีน่าตั้งแต่รอบแรกล่ะก็ จะได้แพ้ง่ายๆหน่อยล่ะน้า～ )
ในขณะที่คิดอะไรไปต่างๆนาๆ สลากก็ถูกจับมากขึ้นๆ
「ต่อไป ซาฟีน่า คัลซาน่า」
พอได้ยินชื่อคนที่คุ้นเคย ห้วงความคิดก็ถูกดึงกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง ฉันมองไปทางอาจาย์อิคซ์ และเห็นซาฟีน่าที่มีท่าทางเครียดในขณะจับสลาก
(ได้โปรดเถอะค่ะ พระเจ้าขา! โปรดละเว้นอย่าให้ซาฮะกับซาฟีน่าต้องมาเจอกันตั้งแต่รอบแรกเลยนะคะ!)
ฉันขอร้องเบื้องบนราวกับเป็นเรื่องของตัวเองในขณะที่มองการเคลื่อนไหวแบบตื่นๆของซาฟีน่า
「ซาฟีน่า คัลซาน่า รอบแรก คู่ที่ 8!」
พอซาฟีน่าส่งสลากให้กับเจ้าหน้าที่ เขาก็ทำการตรวจสอบข้อความข้างในแล้วประกาศออกมา ในตอนนั้น เกิดเสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่ว หรือว่าจะเจอเข้ากับตัวปัญหาอย่างงั้นเหรอ ฉันมองดูตารางจับคู่การแข่งขัน และก็พบว่ามีชื่อของคู่แข่งซาฟีน่าขึ้นอยู่แล้ว จึงรีบตรวจสอบชื่อของฝ่ายตรงข้าม
「โล่งอกไปที… ไม่เจอซาฮะ… โม่ อย่าทำให้ตกใจสิ」
ในขณะที่*เฮ้อ*ออกมาด้วยความโล่งอก ฉันที่ยืนต้อนรับการกลับมาของซาฟีน่าก็พบว่าเธอกำลังตัวสั่นหน้าซีด
「เอโตะ คู่ต่อสู้คือ『อเลน กอร์โด้』? แล้ว? ใครกันล่ะ?」
「ชั้นยังไงล่ะ」
มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ในจังหวะที่ฉันพึมพัมออกมา ผู้ชายคนนั้นก็คือ『เขา』 นั่นเอง
「มะ ไม่น้า!」
ฉันถึงกับทรุดให้กับความจริงอย่างไม่อาจห้ามเอาไว้ได้ คงเป็นเพราะเห็นท่าทางเช่นนั้น เขาจึงมองมาด้วยสีหน้าของผู้เหนือกว่า
「ฮ่าฮ่า ไม่เห็นจะต้องผิดหวังเลย ไม่ดีรึไง ซาฟีน่า ใครเก่งกว่ากัน จะได้ตัดสินให้จบไวๆไปเลย… หา?」
「ไม่นะ… อุตส่าห์ทู่ซี้ไม่ให้พูดชื่อออกมาแล้ว แต่ดันมาตกม้าตายง่ายๆในที่แบบนี้! แต่เอาเถอะ『เขา』กับ『อเลน』ก็ไม่ได้ต่างกันมากนี่นะ!」(TL: 『アレ』= เขา 『アレン』= อเลน)
ด้วยความช็อคทำให้ฉันถึงกับทรุดลงไปและร้องออกมา
「เอ๋ อะ… ไม่… เฮ้ ～～ ย! ไหงถึงได้ช็อคกับเรื่องนั้นล่ะ…」
สีหน้าของ「เขา」 อเลนทำหน้าประหลาดใจให้กับเหตุผลที่ฉันทรุดลงไป
「อือ เอาเถอะ… ในเมื่อหลุดปากพูดมันออกไปแล้วก็ช่วยไม่ได้ รีบปรับอารมณ์ดีกว่า」
ฉันที่คุกเข่าลงไปโดยไม่สนใจตัวเขา มีท่าทีร่าเริงขึ้นมา ลุกขึ้นมา มองอเลน
「ไอ้ท่าทางโล่งอกนั่นมันอะไร จะแพ้อยู่แล้ว ดันมาทำท่าทางประหลาดซะได้ หัดยอมรับให้มันดีๆหน่อย」
「อะโน ท่านแมรี่…」
ด้วยสายตาและท่าทางดูถูกอีกฝ่ายของฉัน ทำให้อเลนถึงกับ*ปึด*มีเส้นเลือดปูดที่หน้าผาก ในขณะที่ซาฟีน่าที่กำลังกลัวจนตัวสั่นหลบอยู่ข้างหลังฉัน
「ฮึ! คนที่ทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้อย่างแก ก็ทำได้แค่เกาะแข้งเลยขาคนที่มีอำนาจเท่านั้นล่ะ คนขี้ขลาดอย่างแกน่ะ ไม่มีโอกาสแม้แต่เศษเสี้ยวที่คนอย่างชั้นจะแพ้หรอก! ไม่จำเป็นต้องเสียเวลาเปล่าๆอีกวันเล้ย! มันจะจบลงอย่างรวดเร็วเลยล่ะ แล้วทุกคนก็จะได้รู้ถึงความไม่เอาไหนของแก เตรียมตัวเอาไว้ล่ะ เข้าใจ้!」
อเลนไม่ได้มองฉันเลยแม้แต่น้อย เขามองไปยังซาฟีน่าที่กำลังซ่อนอยู่ข้างหลัง แล้วก็พูดใส่ คำพูดนั้น ทำให้ซาฟีน่าคลายมือออกจากชุดของฉัน ทันทีที่ความรู้สึกจากชุดหายไป อารมณ์ของฉันก็ดิ่งลงไปยังจุดศูนย์องศาสมบูรณ์
(ไอ้เจ้านี่… กล้ามาดูถูกสายสัมพันธ์ของพวกเราอย่างนั้นสินะ…)
ในสายตาของผู้ชายคนนี้ คงมองว่าความสัมพันธ์ของฉันกับซาฟีน่าเป็นแบบบุตรีตระกูลดยุคกับผู้ติดตาม พอเข้าใจแบบนั้น อะไรบางอย่างที่เย็นยะเยือกก็เข้ามาแทนที่ความโกรธภายในใจ พัดพาการแสดงออกทางอารมณ์ของฉันไปจนหมด
「…ถึงแม้ตัวชั้นจะไม่มีความตั้งใจที่จะเอาอำนาจมาใช้นอกบ้านก็เถอะ แต่เอามาใช้บดขยี้แมลงปรสิตปากดีของตระกูลคัลซาน่าซักหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง…」
「「……」」
น้ำเสียงหนาวเย็นสุดขั้วที่ออกมา ทำเอาคนที่อยู่ข้างๆอย่างซาฮะโดนกดดันไปด้วยจนต้องหันมามอง
「ยะ ยังไงก็เถอะ เจอกันวันแข่ง! เตรียมตัวแพ้เอาไว้ด้วยล่ะ เข้าใจ้ ยัยลูกไล่ของเลกาเลีย!」
ด้วยแรงกดดันจากฉัน ทำให้อเลนส่งคำพูดทิ้งท้ายแล้วเผ่นแน่บไป ในขณะที่ฉันส่งสายตาเย็นยะเยือกจ้องไปนั้น
「ท่านแมรี่… น่ากลัวนะ」
คำพูดพึมพัมของซาฮะ ทำให้ฉันกลับมาเป็นตัวของตัวเอง
「…ฟู่ ฟู่! จริงๆเล้ย น่าโมโหจริงค่ะ ไอ้เจ้าผู้ชายคนนั้น!」
ฉันกลับมาดูซาฟีน่าที่หลบอยู่ทางด้านหลัง เธอถอยห่างจากฉันไปเล็กน้อย อยู่ในสภาพหดหู่จนน่าสงสาร
(เพราะคำพูดของมันแท้ๆเลย…)
ฉันกุมมือซาฟีน่าที่กำลังหดหู่เอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของตัวเอง แล้วยกมันขึ้นมาตรงหน้า ในจังหวะเดียวกันนั้น ซาฟีน่าก็เงยหน้าขึ้นมา มองตรงมาที่ฉัน
「ซาฟีน่า! จะแพ้เจ้านั่นไม่ได้เด็ดขาดเลยนะ! เข้าใจมั้ย! ต้องชนะให้ได้เลยนะ!」
「…ท่านแมรี่…」
การให้กำลังใจของฉันไม่ได้ผลอย่างงั้นเหรอ ซาฟีน่าถึงได้ยิ้มแข็งๆตอบกลับมา ต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้ว
「แมรี่ เลกาเลีย! ไม่อยู่เรอะ! แมรี่ เลกาเลีย!」
「หวา อยู่ค่ะ!」
เป็นจังหวะไม่ดี อาจารย์อิคซ์เรียกฉันเสียงดังทำให้ตกใจ จนเผลอทำเสียงแปลกๆขานรับออกไป ได้ยินเสียงหัวเราะ*ฮุฮุ*ดังมาจากรอบทิศทาง ดังนั้น ฉันจึง สะบัดความรู้สึกด้านลบเมื่อครู่ออกไป และรีบตรงไปหาอาจารย์อิคซ์ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
