หลังจากผ่านเรืองนั้นมา ทำให้สายสัมพันธ์ระหว่างฉันกับทุตเต้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
ยินดีด้วย แมรี่ เรกาเลีย อายุ 6 ปี แล้วค่า
เร็วจังเลยน๊า ตั้งแต่ตอนนั้นก็ผ่านมาได้ 3 ปีแล้ว ฉันเติบโตขึ้นมาอย่างไม่มีปัญหาอะไร เป้าหมายของฉันก็คือ การมีชีวิตยืนยาวยังไงล่ะ! ไม่มุ่งอีเวนต์! ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข! แต่ว่า หลังจากที่ผ่านปีแล้วปีเล่ามา ก็เริ่มจะมีเรืองให้ฉันกลุ้มใจขึ้นมาแล้วค่ะ
แกร๊ก!
ณ ยามบ่ายอันแสนสงบ ฉันกำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่มุมหนึ่งของสวน แต่ว่าด้ามจับของถ้วยชาที่ฉันถือเกิดหักและส่งเสียงแห้งๆออกมา
ทุตเต้ : [เป็นอะไรหรือป่าวคะ คุณหนู!]
ทุตเต้ที่คอยอยู่ข้างๆ มองมาทางฉันเพื่อดูว่าได้รับบาดเจ็บหรือป่าว
แมรี่ : [ฉันไม่เป็นไรหรอกทุตเต้ สงสัยว่าตอนที่วางถ้วยลงจะเผลอออกแรงมากเกินไปหน่อย ฉันสะเพร่าเองแหละ]
เพื่อจะทำให้ทุตเต้สบายใจขึ้นฉันจึงยื่นมือข้างที่จับถ้วยไปให้ทุตเต้ดู เมื่อทุตเต้เห็นนิ้วมือที่ขาวเรียวเล็กนั้นไม่มีรอยขีดข่วนใดๆ และยังคง งดงามเหมือนเดิมเธอจึงลูบอกด้วยความโล่งใจ
ทุตเต้ : [เฮ้อ เป็นห่วงแทบแย่ แล้วก็ คุณหนูคะ อีกแล้วหรอคะ เผลอใส่แรงมากเกินไปตอนวางจนที่ด้ามจับถ้วยหัก สมแล้วจริงๆค่ะ หรือว่านี่จะเป็น เทคนิคอะไรสักอย่างจากความทรงจำของชาติที่แล้วที่คุณหนูเคยบอกหรอคะ ?]
แมรี่ : [ไม่มีเทคนิคอะไรแบบนั้นหรอก]
ระหว่างคุยไปทุตเต้ก็จัดการกับถ้วยที่แตกไปและเตรียมถ้วยใหม่ให้ด้วยความความชำนาญ จะบอกว่าชินแล้วก็ไม่ใช่เรืองเกินจริงเลย ที่จริงแล้ว เพราะต่อจากนี้ไปฉันกับทุตเต้คงจะได้ทำอะไรๆด้วยกันฉันจึงไม่อยากจะปิดบังอะไรเธอ ฉันจึงได้บอกเรืองเกี่ยวกับตัวเองให้เธอได้รู้ อย่างเรืองพลังเอย และเรืองความทรงจำจากชีวิตก่อน…
เพราะฉันไม่อยากจะปิดบังอะไรกับเธอ ถึงอาจจะถูกคิดว่าน่าสงสัยไปบ้าง ก็ยังดีกว่าไม่ได้พูดออกไป ส่วนทุตเต้นั้น
ทุตเต้ : [เฮ๋….ความทรงจำจากชาติก่อนหรอคะ ยอดไปเลยนะคะ! สมแล้วที่เป็นคุณหนู]
(อืมม…ถึงจะไม่เข้าใจว่า สมแล้ว นี่มันหมายความว่ายังไงก็เถอะ แต่ว่าไม่มีทีท่าว่าจะสงสัยอะไรเลย งั้นก็คงดีแล้วละมั้ง)
กลับเข้าเรือง ตั้งแต่เหตุการณ์ในตอนนั้น ทำให้รู้ว่าตัวฉันมีพละกำลังที่เกินความคาดหมายอยู่ แล้ว พอรู้สึกตัวหลังจากนั้นก็รู้ว่านี่มันเป็นกลายเรืองลำบาก เพราะว่าฉันเผลอใส่แรงมากเกินไปจนทำของพังไปหลายอย่างแล้ว
เพราะว่าทำเหมือนปกติทุกทีมันก็เลยเผลอลืมตัวจนลืมออมแรง นี่สินะที่ว่าพอรู้ตัวแต่ว่าในขณะเดียวกันกลับลืมตัวอีก
[ฉันควรจะออกแรงจับลูกบิดประตูขนาดไหนดี?] พอการที่เริ่มคิดแบบนั้น ทำให้ การกระทำอะไรๆของฉันช้ากว่ารอบๆไปจังหวะนึง ทำให้ดูเป็นคนไม่แน่วแน่เลย
แล้วถ้าเกิดว่าฉันค่อยๆฝึกฝนร่างกายของตัวเองล่ะ อาจจะทำให้ควบคุม และเซฟพลังได้ก็ได้ แต่ว่าช่างน่าเสียดาย พอรู้ตัวอีกทีตัวเองก็มีพลังมากมายผิดปกติขนาดนี้แล้ว ควบคุมก็ไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้สึกว่าจะทำได้ด้วย
ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะมีอาวุธร้ายแรงขนาดนี้ รู้สึกราวกับว่าตัวเองมีปืนที่ไม่รู้จะลั่นใส่อีกฝ่ายเหมือนไหร่เลย
เพราะงั้น ไว้ไปขอร้องคุณพ่อว่าอยากเรียนวิชาการต่อสู้ตั้งแต่ตอนนี้เลยดีกว่า ทำให้ร่างกายได้ขยับเพื่อที่ตัวเองจะได้สัมผัสและควบคุมพลังนั้นได้เพราะไม่งั้นมันอาจจะกลายเป็นเรืองคอขาดบาดตายเลยก็ได้ แต่ก่อนหน้านั้น เพื่อที่จะได้ปกป้องตัวเองได้ ฉันต้องเรียนวิชาการป้องกันตัวซะก่อน ไปข้อร้องคุณพ่อด้วยเลยกัน
เฟลดดิด : [วิชาการต่อสู้คงจะไม่เหมาะ กับลูกผู้แสนน่ารักหรอก แล้วก็ถ้ามีใครคิดจะทำร้ายลูกล่ะก็พ่อจะหามันให้เจอ และจะนำคน ไปฆ่าล้างบางพวกมันให้หมดเลย♪]
แล้ว ก็ได้รับคำตอบอันตรายๆมาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส ทั้งๆที่ฉันยังไม่ทันได้บอกที่มาที่ไปอะไรกับพ่อเลยแท้ๆ
ถ้างั้นล่ะก็ แอบๆฝึกร่างกายตัวเองให้เต็มที่ไปเลยดีกว่า ก็คิดไว้อย่างนั้นอยู่หรอกแต่ว่าเป็นความคิดที่ตื้นเกินไป
อาจจะเพราะเป็นบุตรีดยุค ทำให้ฉันตกเป็นเป้าสนใจของใครต่อใครเสมอ ทั้งกับ ครอบครัว ทั้งกับ เหล่าคนรับใช้ กระทั่งแขกที่มาเยี่ยมเยียนคฤหาสน์
ทุตเต้ : [ก็เพราะว่าตัวตนของคุณหนูเด่นจนดึงดูดสายตาคนรอบข้างยังไงล่ะคะ ทั้งลึกลับและไม่อาจคาดเดาได้ ขอให้ตระหนักไว้ด้วยนะคะ]
และนี่ก็คือคำพูดจากทุตเต้
ในตอนที่พูด หน้าก็ถูกย้อมเป็นสีแดง เรืองที่ว่าทำไมจะต้องพูดไปเคลิ้มไปด้วยนั่นขอไม่ยุ่งดีกว่า
ด้วยเหตุนั้น ฉันที่ยังหาทางรับมือกับเรืองนี้ไม่ได้ จึงต้องใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความระมัดระวังไม่ให้ไปทำอะไรพังเข้าอีก โดยส่วนใหญ่แล้วเวลาจะทำอะไรก็ต้องยืมมือทุตเต้ตลอด ตัวตนของฉันมันช่างเปราะบางเหลือเกิน
และที่แย่ที่สุดคือ ทำให้นึกถึงชีวิตที่แล้วเลย ที่จะมีคนคอยช่วยเหลือคนป่วยในการใช้ชีวิตประจำวันทุกอย่าง แถมฉันยังไม่มีความคิดที่จะต่อต้านสภาพแบบนั้นเลยด้วย
คุณพ่อผู้มีนิสัยนักรบพูดราวกับฉันนั้นอ่อนแอว่า การฝึกน่ะมันไม่จำเป็นหรอก
กลับกันแล้วเพราะคุณพ่อรักและเอ็นดูฉันราวกับแก้วอันเปราะบางที่ถูกสร้างขึ้นมาอย่างปราณีต จนดูเหมือนกับว่าเป็นการปกป้องเกินเหตุ ตอนที่ฉันรู้สึกตัวถึงเรืองนี้ก็หลังจากที่คุณพ่อพูดเรืองอันตรายๆออกมาได้หน้าตาเฉยนั่นแหละ
แมรี่ : [เฮ้อ…กลุ้มจังเลยน๊า การที่ต้องคอยออมแรงตัวเองนี้มันลำบากจัง]
ทุตเต้ : [ก็เพราะว่าของทุกอย่างไม่ได้ถูกสร้างมาตามมาตรฐานของคุณหนูนี่คะ]
ทุตเต้ : [แล้วก็ ในปีหน้าจะมีการจัดพีธีพยากรณ์ขึ้นด้วยนะคะ จะได้พบกับเหล่าเด็กๆคนอื่น ถ้าเกิดเรืองน่าเศร้าขึ้นมาคงลำบากแย่เลยค่ะ เพราะว่าถ้าคุณหนูไปดีดหน้าผากของเด็กคนไหนเข้าล่ะก็ กระจายแน่นอนค่ะ]
แมรี่ : [อย่าพูดเหมือนคนอื่นเขาเป็นสัตว์ประหลาดสิ ฉันไม่ได้มีพลังขนาดนั้นซักหน่อย…มั้งนะ…]
พีธีพยากรณ์
เด็กๆที่มีอายุครบ 7 ปีนั้น จะต้องเข้าร่วมพิธีพยากรณ์ เพื่อรับคำพยากรณ์จากพระเจ้า เพื่อหาความเป็นไปได้ของสิ่งที่หลับไหลอยู่ภายในร่างกาย เป็นอีเว้นท์ใหญ่เลยล่ะ
พละกำลัง สติปัญญา เวทมนต์ เหล่าเด็กๆจะได้รับการชี้นำเพื่อให้พวกเขาได้ตัดสินใจว่าในอนาคตพวกเขาจะเลือกเรียนอะไร
(ถ้างั้นสำหรับฉันคงจะเป็น พละกำลัง สินะ? ถ้างั้นนี่ก็เป็นโอกาศที่จะใช้เป็นข้ออ้างตรงนี้กับคุณพ่อในการเรียนวิชาการต่อสู้สินะ)
ฉันจึงคิดในแง่ดีและตั้งหน้าตั้งตารออีเว้นท์ใหญ่ในปีหน้า
แต่ว่า ความคาดหวังนั้นกลับเป็น คำพยากรณ์ที่เหนือยิ่งกว่าที่จิตนการไว้จนทำให้ตกใจอย่างมาก ขนาดที่ตัวฉันในตอนนี้นั้นคิดไม่ถึงเลยด้วยซ้ำ
