อีกไม่นาน การแข่งขันก็จะเริ่มต้นขึ้น
เมื่อใกล้ถึงเวลาแข่ง ผู้เข้าแข่งขันจะต้องไปรอที่ห้องพักนักกีฬา ส่วนคนอื่นๆที่ยังไม่ถึงรอบสามารถเข้าชมเกมการแข่งขันได้ ในหมู่พวกเรา 3 คน คนที่ต้องแข่งเป็นก่อนใครคือซาฮะ ที่กำลังชมอยู่ในตอนนี้
สมกับที่เป็นเด็กที่ถูกคาดความหวังของเอเร็คเซีย มีผู้ชมจำนวนมากให้ความสนใจการแข่งขันนัดนี้ แม้แต่เหล่ารุ่นพี่เองก็ยังให้ความสนใจมาเข้าชมด้วยเช่นกัน
ฉันเองก็เจอคนรู้จักอยู่ในนั้นจึงกล่าวคำทักทายออกไป
「อรุณสวัสดิ์ค่ะ รุ่นพี่คาริส」
「ย้า คุณหนูแมรี่เองก็มาดูการแข่งรอบต่อไปเหมือนกันเหรอ?」
หลังจากที่พวกเราแลกเปลี่ยนคำทักทายกัน ทางสนามก็เกิดเสียงดังเซ็งแซ่ขึ้น เมื่อผู้เข้าแข่งขันลงสนาม
เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่การแข่งคู่ที่สามของรอบแรกจะเริ่มต้นขึ้นแล้ว」
เมื่ออาจารย์ที่ทำหน้าที่ผู้ตัดสินให้สัญญาณ ซาฮะกับคู่แข่งก็เดินเข้าสู่ลานประลอง น่าแปลกที่ซาฮะมีท่าทางตึงเครียดอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็น ฉันจึงเฝ้าดูด้วยความเป็นห่วงนิดหน่อย แต่พอรู้สึกถึงตัวฉัน ซาฮะก็หันมามองพร้อมชูนิ้วโป้งมาอย่างคึกคัก ทำให้ฉันกลายเป็นจุดสนใจขึ้นมา
(อะหวา ความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่รู้จักคำว่ากังวลเลยรึไงนะไอ้เจ้าผู้ชายคนนี้เนี่ย ไม่น่าเป็นห่วงให้เสียเปล่าเลย)
ในขณะที่ฉันยิ้มแหยๆ *ฮะฮะ*ซาฮะก็หัวเราะและเดินขึ้นไปกลางเวที หลังจากที่กรรมการสำรวจความพร้อมของผู้เข้าแข่งขันที่ยืนประตำแหน่งแล้ว ก็ให้สัญญาณเริ่มการต่อสู้ และ ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ซาฮะก็พุ่งเข้าใส่คู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว
「!!」
「ฮ่าาาห์!」
ด้วยความประหลาดใจทำให้อีกฝ่ายก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย แต่ก็ยังใช้ดาบของตัวเองรับดาบที่ฟันจากบนลงล่างของซาฮะเอาไว้ได้ ทว่า ดาบของซะฮะนั้นหนักหน่วง ดูได้จากความดังของเสียงโลหะตอนที่ดาบกระทบกัน และใบหน้าเหยเกของอีกฝ่ายที่ยืนขาตาย โดยไม่มีการหยุดพัก ซาฮะม้วนตัวฟันดาบเข้าไป แม้จะพอใช้ดาบกันเอาไว้ได้ แต่ก็ตกอยู่ในสภาพย่ำแย่อีกครั้ง
「ว่าแล้วเชียว… พลังต่อสู้ต่างกันเกินไปล่ะนะ」
ในเวลาอันสั้นหลังการต่อสู้เริ่มต้น ก็เปลี่ยนเป็นการเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว รุ่นพี่คาริสพึมพำออกมาด้วยสีหน้าที่บอกว่าคาดเอาไว้แล้ว
「อย่างงั้นหรือคะ?」
ฉันตอบรับคำพูดพึมพำของรุ่นพี่คาริสไปเองโดยไม่รู้ตัว
「หือ? วิชาดาบของเอเร็คเซียเน้นใช้พละกำลังเข้ากดดันน่ะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง น้ำหนักดาบที่ซาฮะคุงฟันเข้ามาน่ะ แม้แต่ผมยังถึงกับมือชาเลยนะ รู้สึกคาดหวังกับอนาคตของเขาเลย」
รุ่นพี่คาริสพูดแล้วก็หัวเราะ ไม่รู้ว่าพูดจริงหรือพูดเล่นกันแน่ ในตอนนั้นก็มีเสียงเชียร์ดังขึ้นมา เมื่อมองลงไปที่เวทีก็พบว่า คู่แข่งไม่อาจต้านทานแรงฟันของซาฮะเอาไว้จนทำให้ดาบหลุดมือกระเด็นออกไป อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถสู้ต่อได้
「จบแล้วล่ะ… แต่ว่า อีกฝ่ายเองฝึกฝนมาหนักเหมือนกัน ไม่อย่างงั้นคงจบลงอย่างรวดเร็วไปแล้วล่ะนะ」
「เห…」
ซาฮะที่จบการต่อสู้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บ จับมือแลกเปลี่ยนคำขอบคุณก่อนที่จะเดินออกจากสนาม
(ตอนนี้ ก็คงใกล้ถึงเวลาแล้วล่ะนะ ทางนี้เอง ซาฮะก็ดูไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง โยช ไปดูสภาพของซาฟีน่าดีกว่า ตอนนี้น่าจะไปรออยู่ที่ห้องเตรียมตัวแล้ว)
ฉันกล่าวลารุ่นพี่คาริสและกลับไปยังห้องพักนักกีฬา บรรยากาศในห้องลั่น*เปรี๊ยะ*เต็มไปด้วยความตึงเครียดจนรู้สึกอึดอัด ฉันทำตัวลีบอยู่ใกล้ๆกำแพง พยายามมองหาตัวเด็กหญิงที่กำลังรอรอบของเธอ เมื่อหาเจอฉันก็ตรงเข้าไปหา แล้วก็พบว่ามีผู้ชายน่ารังเกียจเข้าไปหาเธอก่อนแล้ว
「ฮึ! แกบอกว่าจะสู้กับชั้นอย่างงั้นเรอะ? ไม่รู้จักเจียมตัวเล้ย อย่างแกน่ะไม่มีทางชนะชั้นได้หรอก」
ที่อยู่ตรงหน้าซาฟีน่า คืออเลนที่ยิ้มแบบเหนือกว่ามองลงมาอย่างดูถูก ในขณะที่ซาฟีน่าเงยขึ้นมองอย่างหวาดๆในสภาพสั่นกลัว ฉันจึงเข้าไปแทรกระหว่างทั้งคู่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกมา จ้องอเลนอย่างเงียบๆ
「ชิ… เลกาเลียอีกแล้วเรอะ」
อเลนทำสีหน้าไม่พอใจ ถอยออกห่างซาฟีน่า
「แกเองก็เหมือนกับซาฟีน่า ไม่ได้มีความสามารถอะไรเลยแท้ๆ แต่ก็ยังมีอำนาจของพ่อแม่ให้ใช้ คงจะรู้สึกดีมากเลยสินะ! หนอนแมลงอย่าแกน่ะก็แค่เด็กไม่ได้ความนั่นล่ะ」
「!!!」
คงเป็นเพราะไม่พอใจที่ถูกฉันเข้ามาขวาง อเลนจึงพูดจาด่าทอเสียหายแล้วทำท่าจะเดินจากไป
「หยุดก่อน! กรุณาแก้คำพูดด้วยค่ะ!」
แม้จะยังทำตัวเล็กลีบหลบอยู่ข้างหลัง แต่เธอกลับตะโกนออกมา อเลนหยุดเท้าแล้วหันเพียงแค่คอกลับมามองทางนี้
「โอ๋? อะไรล่ะ?」
ซาฟีน่าจับดาบด้วยมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น เดินมาอยู่ตรงหน้าฉัน เงยหน้าขึ้นจ้องมองอเลน
「จะพูดว่าอะไรฉันก็ไม่เป็นไร แต่ กรุณาแก้คำพูดหยาบคายที่กล่าวหาท่านแมรี่ด้วยค่ะ ท่านแมรี่น่ะไม่ได้เป็นคนอย่างที่คุณคิดเลยซักนิด」
「หา? ถ้าชนะชั้นได้จะลองคิดดูแล้วกัน แต่ เรื่องแบบนั้นมันไม่มีทางเกิดขึ้นอยู่แล้วล่ะนะ」
แม้น้ำเสียงจะเบาลง แต่ซาฟีน่าก็พูดออกมาอย่างชัดเจน อเลนเชิดจมูกพูดโต้กลับก่อนที่จะเดินออกจากห้องพักไป
「ซา ซาฟีน่า…」
ฉันประหลาดใจกับการที่เด็กสาวตัวน้อยออกมายืนข้างหน้า
(คนอย่างซาฟีน่า พูดตอบโต้)
「ท่านแมรี่น่ะ… ไม่ใช่คนแบบนั้น… อย่างคุณจะไปรู้อะไร…」
เสียงกระซิบโทนต่ำที่พูดออกมา พร้อมกับใบหน้าโกรธที่ไม่ค่อยจะได้เห็นของเธอ
ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่โกรธที่คนอื่นถูกต่อว่า… แถม เธอก้าวข้ามความกลัวกับแรงกดดันไปได้ หมายความว่ากล้าที่จะก้าวไปข้างหน้าแล้วสินะ
(ฉันเองเมื่อตอนนั้น เพื่อปกป้องทุตเต้ ความกล้าที่จะทำเพื่อผู้อื่น ซาฟีน่าเองก็เหมือนกัน ไม่ใช่เพื่อตัวเอง แต่โกรธเพื่อคนอื่น ถึงได้มีความกล้าออกมาอย่างนั้นสินะ?)
ในขณะที่ฉันกำลังประหลาดใจกับพัฒนาการแบบก้าวกระโดดที่คาดไม่ถึง สัญญาณการแข่งก็ดังขึ้น อาจารย์บอกให้เธอไปที่เวทีเพื่อทำการแข่งขัน เธอจึงเงยหน้าขึ้นและเดินออกจากห้องพัก ฉันมองตามแผ่นหลังของเธอและพูดแค่เพียงประโยคสั้นๆ
「ชนะให้ได้นะ ซาฟีน่า!」
「…」
โดยไม่หันหลังกลับมา ซาฟีน่าพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่นเดินออกจากห้องไป
เมื่อฉันเดินกลับมาที่สนามแข่ง ก็พบว่ามากิลูก้า ซาฮะ และองค์ชายเองก็มาเข้าชมด้วย
「ขะ คือ ท่านเรย์ฟอร์ซ」
ฉันรีบกล่าวคำทักทาย แต่เขาก็ยกมือหยุดเอาไว้
「จะเริ่มแล้วสินะครับ รอบของคุณหนูซาฟีน่า」
「ขะ ค่ะ」
「เอาล่ะ จะมีผลลัพธ์แบบไหนออกมาให้ชมกันนะ」
ในขณะที่ฉันพูดกับองค์ชายอยู่นั้น รุ่นพี่คาริสก็ขยับเข้ามาชมเกมใกล้ด้วยความสนใจ
「เอาล่ะ การแข่งขันรอบแรกคู่ที่ 8 กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ทั้งคู่ เดินเข้ามา」
เมื่อกรรมการให้สัญญาณ ทั้งคู่ก็เดินเข้ามาตรงกลางเวที ฉันมองลุ้นซาฟีน่าจนใจเต้น*ตึกตั๊ก*ยิ่งกว่าเป็นเรื่องของตัวเอง
「ฮึ! ไม่รู้จักเจียมตัวเลยเรอะ! แต่เดี๋ยวก็จบแล้วล่ะ ชั้นจะเปิดเผยความไม่ได้เรื่องของแกจนไม่กล้ามาเผชิญหน้าอีกเป็นครั้งที่สองเลยล่ะ」
เป็นเพราะว่าหูดี หรือเพราะพูดกันเสียงดังก็ไม่รู้ ฉันจึงได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ได้อย่างชัดเจน
「…ความกล้าที่จะก้าวไปข้างหน้า… ความกล้าที่จะ… ก้าวไปข้างหน้า… ที่ต่อว่าท่านแมรี่ ยกโทษให้ไม่ได้…」
ฉันเพิกเฉยต่อคำพูดของอเลน และพูดให้กำลังใจซาฟีน่าราวกับอยู่ใกล้ๆ
(พยายามเข้านะ ซาฟีน่า)
ฉันกุมมือกลืนน้ำลาย เมื่อกรรมการให้สัญญาณ ทั้งคู่ก็เดินออกห่างจากกัน และทั้งๆที่ควรจะมีวิชาดาบแบบเดียวกันแต่กลับตั้งท่าแตกต่างกัน ภาพนั้นทำให้เกิดเสียงเซ็งแซ่จากผู้ชมโดยรอบ
「ฮึ! ตั้งท่าประหลาด! แต่จะทำอะไรก็เปล่าประโยชน์ทั้งนั้นล่ะ! เปล่าประโยชน์! เปล่าประโยชน์!」
「…」
แม้จะถูกอเลนพูดจาข่ม แต่ซาฟีน่าก็ยังยืนนิ่ง สูดลมหายใจเข้า
「เอาล่ะนะ… เริ่มได้!」
ทันทีที่กรรมการบนเวทีให้สัญญาณ อเลนก็วิ่งตรงเข้าใส่ซาฟีน่า
เงียบ…
ผู้ชมทั้งสนามที่ส่งเสียงเซ็งแซ่เมื่อครู่ ต่างพากันเงียบกริบ
ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมา ทำเพียงแค่จ้องมองไปยังคนๆหนึ่ง
แม้กระทั่งผู้เข้าแข่งขันคู่อื่น ต่างก็หยุดมือ มองไปทางคนๆนั้น
ตรงปลายสายตาทุกคู่นั้นคือร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
กับดาบโค้งที่สวยงามสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย
และ ห่างจากระยะวงกวาดของดาบ มีร่างซึ่งนอนงอตัว ฟองฟอดออกจากปาก ตาขาวกลับด้าน หมดสติอยู่
…ดาบเดียว…
…เพียงแค่ดาบเดียว
ดาบของฝ่ายหญิง ฟันเข้าที่สีข้างของฝ่ายชาย ก่อนจะกระเด็นออกไปไม่ต่างกับขยะ หลังจากเริ่มสู้เพียงไม่กี่วินาที
หลังพ่นลมหายใจออก ฝ่ายหญิงเก็บดาบเข้าฝัก *กิ้ง*เสียงโลหะกระทบกันดังก้องไปทั่วสนาม ทันใดนั้น อาจารย์ที่ทำหน้าที่กรรมการผู้ได้สติขึ้นมาเป็นคนแรก
「ผะ ผู้ชนะ! ซาฟีน่า คัลซาน่า!」
ก็ประกาศคำตัดสินออกมา ตามมาด้วยเสียงเชียร์ดังกระหึ่มทั่วทั้งสนาม
「ชะ… ชนะสินะ?」
「อื้อ! ใช่แล้วล่ะค่ะ ท่านแมรี่!」
ขณะที่ฉันกำลังมึนงงกับเหตุการณ์หลากหลายที่เกิดขึ้น มากิลูก้าที่อยู่ข้างๆก็เข้ามากอดด้วยความยินดี
「เหลือเชื่อ… แค่ไม่กี่วินาที ยิ่งไปกว่านั้น ยังใช้เพียงแค่ดาบเดียวจบการต่อสู้อีกด้วย จากความทรงจำของผม คุณหนูซาฟีน่าเป็นคนแรกเลยที่ทำได้ แบบนี้ คงต้องเรียกว่าเป็นม้ามืดสินะครับ」
รุ่นพี่คาริสที่กำลังประหลาดใจพึมพำเช่นนั้นออกมา ในที่สุดฉันก็รับรู้ถึงชัยชนะของซาฟีน่า จึงจับมือของมากิลูก้าที่กำลังกอดอยู่ออก จากนั้นก็ชูมือตะโกนร้อง*สำเร็จแล้ววว*ด้วยความดีใจ
「เห… ท่านแมรี่สร้างตัวอันตรายขึ้นมาซะแล้วนะเนี่ย」
ในขณะที่พวกเรากำลังแสดงความดีใจ ก็ได้ยินซาฮะพูดแบบนั้น ฉันจึงหันไปมองเขา
「อะไร? ชายที่ได้ชื่อว่าเอเร็คเซีย กลัวอย่างงั้นหรือคะ?」
「ฮะฮะ! ไม่ได้หมายความแบบนั้นซะหน่อย」
เขาหันมาทางฉันด้วยสีหน้ามีความสุขออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
(ไอ้เจ้า…พวกคลั่งการต่อสู้นี่ จะกลัวซักหน่อยก็ไม่มี แถมยังสั่นสู้ซะอย่างงั้น)
ฉันถอนหายใจออกมา และแล้ว*กึกกึก*ต้นกำเนิดของเสียงเชียร์ก็เดินเข้ามา
「…ทะ ท่าน แมรี่… ฉะ… ฉะ… ฉัน… ชนะ…」
เธอถามฉันด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะทำได้
「อื้อ! ชนะแล้วค่ะ ซาฟีน่า! เธอชนะแล้วค่ะ!」
ฉันกุมมือเธอเอาไว้และบอกว่าชนะอยู่หลายครั้ง จนเธอยอมรับว่ามันคือเรื่องจริง ในที่สุดพอรับรู้สถานการณ์ปัจจุบัน ดวงตาก็รื้นขึ้น และ ปล่อยโฮออกมา
เส้นด้ายแห่งความตึงเครียดในตอนนี้ ขาดผึง เสียงร้องไห้ของเธอที่กำลังซบอกฉันถูกกลบเอาไว้ด้วยเสียงเชียร์
นักดาบที่ชนะเร็วที่สุดในประวัติศาสตร์ของโรงเรียน ได้ถือกำเนิดขึ้นมาแล้ว ณ ตรงนี้
