ก้าวเข้าสู่วันที่สองของการแข่งขัน
ทางซาฮะนั้นไม่มีปัญหา สามารถใช้พลังเอาชนะไปได้ ซาฟีน่าเองก็ผ่านมาได้เหมือนรอบที่แล้ว ด้วยการใช้ความเร็วที่เหนือกว่า
และ ก็ถึงตาของฉัน…
「อา… ง่วงจัง…」
ภายใต้ความวุ่นวายของสนามแข่งขัน ฉันกำลังยืนหนังตาตกอยู่ ราวกับเป็นหมีแพนด้ายังไงยังงั้น เป็นผลจากการนำสคริปที่ใช้เมื่อวานมาแก้ไข ซึ่งใช้เวลาไปทั้งคืน
เสียงเชียร์ที่ดังก้องสำหรับฉันที่นอนไม่พอ มีแต่จะเพิ่มออร่าความหงุดหงิดเท่านั้น และแม้ว่าทุตเต้จะอยู่ใกล้กับเวที แต่เพราะเธอเองก็ลงเรืออยู่โยงข้ามคืนด้วยกันจึงอยู่ในสภาพง่วงซึมไม่ต่างกัน
「เอาล่ะ จะเริ่มการแข่งรอบที่สองแล้ว ทั้งคู่ ก้าวเข้ามา」
ฉันเดินสะโหลสะเหลไปกลางเวทีตามเสียงเรียกของกรรมการ
(ง่วงจัง… ไม่ไม่ ตั้งสติเข้าไว้! คราวนี้แหละ ฉันจะต้องแพ้ให้ได้! เมื่อวาน เพราะรุ่นพี่คาริสพูดสาธยายอะไรแปลกๆออกมาระหว่างการแข่ง ทำให้เริ่มกลายเป็นจุดสนใจ)
แม้จะคิดแบบนั้นอยู่ในใจ แต่ในความเป็นจริง ฉันก็แค่จับดาบที่เอว แล้วยืนโงนเงนไปมาเท่านั้น
(ถ้าหากไม่ตั้งใจทำให้ดีล่ะก็ อาจจะเกิดเหตุแบบเมื่อวานเป็นครั้งที่สองก็ได้ วันนี้ จะพุ่งเข้าใส่ด้วยความรวดเร็วตั้งแต่เริ่ม… จากนั้นก็…)
「เริ่มได้!」
ขณะที่ฉันยืน*งึมงำ*อยู่ที่จุดเริ่มต้น ก็รู้สึกเหมือนกับว่าได้ยินเสียงสัญญาณจากกรรมการ พอเงยหน้าขึ้นมามอง ก็พบว่าฝ่ายตรงข้ามในตอนนี้ กำลังพุ่งเข้ามาอย่างเร็ว
ด้วยเสียงเชียร์ที่ดังหนวกหู การนอนไม่พอ และความหงุดหงิดที่อะไรๆไม่เป็นดั่งใจ ทำให้ออร่าความไม่พอใจของฉันเลเวลอัพขึ้น *ปึด*เกิดรอยย่นที่หน้าผาก
「ฮ่าห์!」
ฉันตะโกนอะไรบางอย่างที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจออกมา ก้าวเท้าออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ชักดาบในมือฟันเข้าใส่ฝ่ายตรงข้าม ฝ่ายตรงข้ามหงายหลังล้มลงไปกองหลังจากโดนเข้าไปหนึ่งดาบ เป็นสถานการณ์ที่แทบไม่ต่างไปจากซาฟีน่า ดาบในตำนาน(ฮา)ที่เสริมความแข็งฟันโดนช่วงลำตัวของฝ่ายตรงข้ามไปเต็มๆ
「อั๊ค!」
「อะ…」
ด้วยความตกใจอย่างมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ความง่วงนอนของฉันปลิวหายในบัดดล แทนที่ด้วยความแตกตื่นเข้าครอบงำ ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามซึ่งถูกเคาเตอร์ไปเต็มๆนอนคว่ำหน้าตัวสั่นกองอยู่กับพื้น
「เดี๋ยว ยังไม่ทันได้คุยกันเลย! ลุกขึ้น ลุกขึ้นมาสิ! จะปล่อยจบแบบนี้รึยังไง! ยังไงนายก็เป็นนักรบของโซลออสนะ! แสดงความฮึดออกมาสิ!」
ฉันที่กำลังแตกตื่นโยนคำร้องอย่างไร้เหตุผลออกไป ฝ่ายตรงข้ามที่ได้ยินก็*กึกๆๆ*กัดฟันพยายามที่จะลุกขึ้น
「ลืมไปเลย ที่จริงแล้วเพลงดาบของคุณหนูซาฟีน่านั้นคุณหนูแมรี่เป็นคนสอนเองนี่นะ การที่เธอใช้ได้ย่อมเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายเองก็ลืมซะสนิทเหมือนกัน ที่คุณหนูแมรี่เปิดช่องว่างเอาไว้ให้เห็นแต่แรกก็เพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาอย่างไม่ระวังตัว อันที่จริงก็น่าจะเอะใจซักหน่อยว่า ถึงจะเปิดช่องว่างให้เห็นแต่เธอก็ยังจับดาบเอาไว้แน่น」
「คิดว่าเป็นเพียงแค่ดาบเบา ที่มีการประดับตกแต่งอย่างหรูหราเอาไว้โชว์ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่สินะ」
「ก็ไม่มั่นใจหรอกนะคะ แต่ก่อนหน้านี้ ตอนที่ไปขอให้ท่านดีโอโดร่าทำดาบให้ ได้ยินประมาณว่าท่านแมรี่สั่งทำขึ้นมารึไงเนี่ยล่ะค่ะ ไม่แน่ว่าบางที สิ่งนั้นท่านดีโอโดร่า…」
「หากเป็นความจริงล่ะก็คงประมาทไม่ได้เลยล่ะ เพราะนั่นเป็นสิ่งที่ช่างตีดาบที่เก่งที่สุดในอาณาจักรคุณดีโอโดร่าทำสร้างมาขึ้นมานี่นะ」
คำบรรยายพิเศษจากด้านนอกเวทีของบุคคลอย่างรุ่นพี่คาริส ซาฮะ และซาฟีน่า ทำให้ผู้ชม*อื้มๆ*พยักหน้าเห็นด้วย
(หยุดน้าาา! อย่ายกย่องเกินจริงกันอีกเลยยย! ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นซักหน่อยยย!)
ในขณะที่ลุ้นให้อีกฝ่ายลุกขึ้นมา ฉันก็ได้ยินคำบรรยายจากพวกรุ่นพี่พุ่งเข้ามาเสียบแทงจิตใจจนแทบทรุด
「คุ!」
หลังจากที่กัดฟันทน อีกฝ่ายก็เอามือกุมท้องแสดงความมุ่งมั่นด้วยการยืนขึ้นมาแม้จะยังขาสั่น ฉันที่รู้สึกโล่งอก คิดถึงแผนการที่จะทำต่อ และหันไปมองทางทุตเต้
ตุ๊บ!
ราวกับรอเวลาที่ฉันหันหลัง มีเสียงอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น ฉันหน้าซีดเหลือบมองไปทางคู่แข่ง เป็นข่าวร้ายตามคาด หลังจากที่ฝืนลุกขึ้นมาได้ อีกฝ่ายก็หมดแรงทรุดลงไปกองกับพื้น
「ไม่ได้ปิดฉาก แถมยังกล้าให้กำลังใจฝ่ายตรงข้าม เฝ้ามองความพยายาม ส่งยิ้มให้กำลังใจเมื่อลุกขึ้นมาได้ และหันหลังกลับในจังหวะที่เขากำลังจะทรุด… ราวกับคำนวณเอาไว้แล้วว่าจะหมดแรงที่ตรงนั้น แต่ ที่ทำก็เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาต้องเสียหน้ากับการพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว สมแล้วที่เป็น『องค์หญิงสีขาว』ที่ผู้คนร่ำลือ ช่างมีจิตใจสูงส่งอะไรอย่างนี้」
คำบรรยายด้วยความประทับใจจากการเข้าใจผิดของรุ่นพี่คาริส ก่อให้เกิดเสียงเชียร์ดังกระหึ่ม
「ผู้ชนะ! แมรี่ เรกาเลีย!」
(มะ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้นี่นาาาา! แล้วฉันจะอยู่โยงทั้งคืนไปเพื่ออาร้ายยย!)
กรรมการประกาศชัยชนะในจังหวะเดียวกันกับที่ฉันส่งเสียงกรีดร้องอยู่ภายในใจ เป็นเพราะเสียงเชียร์ดังกระหึ่มทำให้ตื่นขึ้นมากระมัง ทุตเต้ถึงได้*ฮึก*สะดุ้งขึ้นมา และ*ควับๆ*หันไปมองรอบๆ
(เธอ… ยืนหลับอย่างงั้นสินะ?)
ทุตเต้รับรู้และสำนึกผิดในสิ่งที่ได้ทำลงไป เธอหน้าซีดเป็นไก่ต้มเดินตรงมาหาฉัน เพื่อรับคำสั่งใหม่
「ชะ ชนะสินะคะ คุณหนู… จะทำยังไงต่อคะ?」
「ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ช่างเถอะ เอาเป็นว่ารอบต่อไป…」
「แต่ คุณหนูคะ รอบต่อไป… คือ… จะต้องไปแข่งที่ลานประลองค่ะ」
「เฮะ?」
ในเวลาที่เข้าใจถึงสิ่งที่ทุตเต้พยายามจะสื่อ ฉันก็ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น
「นะ… นั่นมัน หรือว่า เข้ารอบ… แปดคน? ทำไม? แล้วรอบต่อไปล่ะ?」
「…เรื่องนั้น เพราะผู้ชนะได้รับบาดเจ็บในการแข่งรอบก่อนค่ะ ถึงแม้จะได้รับการรักษาด้วยเวทย์ฟื้นฟูแต่ก็ถูกบอกให้พักผ่อนอีกหนึ่งวัน ไม่สามารถลงแข่งในรอบต่อไปได้ จึงถือว่าแพ้บาย เพราะฉะนั้น รอบการแข่งของคุณหนูจึงถูกร่นขึ้นมา… ด้วยเหตุนี้ค่ะ」
รู้สึกเหมือนจะเคยได้ยินอะไรแบบนั้นก่อนที่จะเริ่มต่อสู้ แต่เพราะความง่วงจึงไม่เข้าหัวเลยซักนิด การเป็นผู้ชนะทำให้ถูกความเครียดกดทับจนฉันทรุด ทั้งเสียงเชียร์ดังทะลุปรอทที่ได้รับในวันนี้ รวมทั้งการเข้ารอบแปดคนสุดท้ายเป็นรายแรก แต่กลับกลายเป็นว่า ฉันทรุดลงไปเพราะดีใจที่ได้เข้ารอบเป็นคนแรก ที่จริงก็กลัวก็เครียดแต่เก็บอาการเอาไว้ไม่แสดงออกมาให้เห็น กำลังป่วยอยู่ต่างหากแต่กลับทำอะไรเกินตัว ถูกวิพากษ์วิจารณ์ในทางบวกกันไปต่างๆนาๆ
――――――――――
「ทำยังไงดี! นี่! ควรทำยังไง! ฉัน ควรทำยังไงดี!」
「ขะ คุณหนูคะ! ใจ ใจเย็นๆค่ะ! ได้โปรดอย่าเขย่า ขอ ล่ะค่ะ!」
พอฉันเดินออกจากสนาม มายังจุดที่ไม่มีใครอื่น อยู่กันตามลำพังกับทุตเต้ ฉันก็จับไหล่ของเธอ*หงึกๆ*เขย่าไปมา โม่ อยากจะร้องไห้จริงๆ
พอทุตเต้ขอให้ฉันหยุด ฉันจึงหยุดเขย่า แต่เธอยังคงโงนเงนพร้อมกับดวงตาที่หมุนติ้วไปอีกพักหนึ่ง
「ถะ ถ้าเป็นเช่นนี้ล่ะก็… พอเจอกับท่านซาฮะหรือท่านซาฟีน่า ก็รีบแพ้แต่เนิ่นๆเลยสิคะ ถ้าเป็นสองท่านนั้น แม้จะแพ้ในดาบเดียว ก็คงไม่ถูกสงสัยหรอกค่ะ」
「จะ จริงด้วยนะ พอถึงเวลานั้น ก็ให้ใครซักคนในสองคนนั้นร่วมมือด้วย!」
ทุตเต้ที่กำลังอยู่ในอาการวิงเวียนบอกแผน ทำให้ฉันกระโดดดีใจ
「แต่ คุณซาฮะดูน่าจะแสดงตบตาไม่เป็นซะด้วย… แบบนี้คงต้องขอให้ซาฟีน่าช่วยล่ะนะ เด็กคนนั้นน่าจะยอมร่วมมือด้วย」
ในขณะที่ฉันกำลังคิดแผนร้ายอยู่นั้น ทุตเต้ที่มองกระดาษซึ่งจดบันทึกตารางการแข่งขันก็*กึกกึก*ตัวสั่นขึ้นมา
「ขะ คุณหนูคะ ท่านซาฮะกับท่านซาฟีน่า… ตามตารางแล้ว จะเจอกันในรอบรองชนะเลิศ ซึ่งหมายความว่า คุณหนูจะได้เจอกับสองท่านนี้ในรอบชิงชนะเลิศค่ะ」
「……」
เกิดความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วขณะ
「ทำยังไงดี! นี่! ควรทำยังไง! ฉัน ควรทำยังไงดี!」
「ขะ คุณหนูคะ! ใจ ใจเย็นๆค่ะ! หยุด ได้โปรดอย่าเขย่า ขอ ล่ะค่ะ!」
และ ก็วนลูปกันไป
