ฉันผ่านเข้ารอบ 8 คนสุดท้าย และคืนวันถัดมาก็รู้ตัวผู้เข้ารอบ 8 คนสุดท้ายทั้งหมด ในขณะที่กำลังรับประทานอาหารกับท่านพ่อท่านแม่
「ได้ยินมาแล้วล่ะ แมรี่ เข้ารอบ 8 คนสุดท้ายสินะ ถึงจะไม่ได้ต้องการให้เจ้าเข้าไปเกี่ยวข้องกับอะไรที่มันอันตราย แต่สิ่งที่ได้ยินมาก็ทำให้ข้าภูมิใจ สมกับที่เป็นลูกสาวของพวกเราจริงๆ」
「ขะ… ขอบพระคุณค่ะ ท่านพ่อ」
ท่านพ่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องการแข่งขัน ซึ่งฉันทำเพียงแค่พูดขอบคุณ เพราะไม่อยากให้หัวข้อสนทนามันบานปลายไปกว่านี้ อีกอย่างตัวฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดีด้วยล่ะนะ ทว่า ท่านพ่อไม่สนใจการนิ่งเงียบของฉัน ยังคงพูดในหัวข้อเดิมต่อไป เหมือนว่ามีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการจะพูดออกมาด้วยตัวเอง
「ด้วยเหตุนี้ ในการแข่งที่ลานประลองวันพรุ่งนี้ พวกเราจะไปชมด้วย」
「เอ๋! ตะ แต่ว่า งานของท่านพ่อล่ะคะ」
เพราะจู่ๆเรื่องราวดำเนินไปในทางที่ไม่คาดคิด ทำให้ฉันรีบถามถึงเรื่องงานเพื่อเปลี่ยนใจท่านพ่อ
「สบายมาก ไม่ใช่เรื่องอะไรที่เด็กๆจะต้องไปกังวลหรอก การแข่งของเจ้าทั้งทียังไงก็ต้องจัดแจงไปดูให้ได้อยู่แล้วนะ」
*ฮ่าๆๆ*ท่านพ่อพูดอย่างมั่นใจพร้อมหัวเราเสียงดัง ฉันที่รับรู้ว่าจะพูดอะไรออกไปตอนนี้ก็ไม่มีผล รีบทานอาหารให้เสร็จ ก่อนที่จะเดินโงนเงนกลับห้องของตัวเอง
「จบสิ้นแล้วค่ะ เส้นทางหลบหนีของฉันหายวับไปซะแล้วค่ะ」
ทันทีกลับมาถึงห้อง ฉันก็นั่งลงไปกุมศีรษะบนเตียง
「นั่นสินะคะ นายท่านกับนายหญิงตั้งความคาดหวังเสียขนาดนั้น คงจะไปจงใจแกล้งแพ้ให้เห็นไม่ได้ นอกจากนี้ แผนการที่จะแพ้เพราะไปไม่ทันแข่งก็เป็นอันต้องพับไปด้วยค่ะ」
ผู้ที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกัน ทุตเต้ พูดแสดงความเสียใจตามน้ำคำพูดของฉัน
「ทำไง ดี」
ฉันตรงหาทุตเต้ แต่ในขณะที่กำลังจะจับไหล่เขย่า ดูเหมือนเธอจะรู้ตัว จึง*ชึบๆ*ก้าวถอยหลังไป
「เดี๋ยวสิ ถอยไปทำไมล่ะ」
「อะแฮ่ม… ปัญหาที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือจะทำยังไงต่อไปนะคะ คุณหนู」
ทุตเต้หาทางออกจากสายตาที่มองแบบเคืองๆของฉัน โดยการหลบตาและเปลี่ยนหัวเรื่อง
「ทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้นะ แผนการที่จะไม่โดดเด่นของฉัน ทำไมถึงไม่สำเร็จซักครั้งเลยล่ะ」
「ไม่ใช่ว่า แผนการนั่นมันผิดหรอกหรือคะ? 」
ขณะที่ฉันบ่นออกมา ทุตเต้ก็*ปั๊บ*ทุบมือแล้วพูดแบบนั้นออกมา
「หมายความว่ายังไง? มีข้อผิดพลาดในแผนของฉันอย่างงั้นเหรอ?」
「ไม่ใช่ค่ะ ตั้งแต่แรกเลย ผิดตั้งแต่คิดวางแผนแล้วไม่ใช่หรือคะ? ถ้าเป็นคุณหนูตามปกติล่ะก็คงจะตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูกระหว่างการแข่ง พอวางแผนแล้วพยายามที่จะทำตาม แทนที่จะถูกกดดันเพราะอีกฝ่ายเลยกลายเป็นจัดการได้อย่างสงบแทน… น่ะค่ะ」
คำพูดของทุตเต้ทำให้ฉันรับรู้บางอย่างที่สำคัญ แน่นอน ฉันไม่ได้มุ่งมั่นที่จะทำตามสคริปหรอกนะ แต่เพื่อให้รับมือกับสถานการณ์ได้ ไม่อย่างงั้นก็คงตื่นตระหนกตกใจ
「อะไรกัน… แผนการกลับกลายเป็นโทษงั้นเหรอ」
「ดังนั้น ลองทำใจสู้โดยไม่ต้องวางแผนอะไรกับการแข่งรอบหน้าดูดีไหมคะ เพราะว่าคุณหนู คงจะเกิดอาการตื่นตระหนกตั้งแต่เริ่ม แล้วก็ทำอะไรตลกๆ จนนำไปสู่ความพ่ายแพ้ในที่สุด จริงไหมคะ?」
(หือ? รู้สึกเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างที่ไม่ควรปล่อยผ่าน ม่า ตอนนี้ช่างมันไปก่อนละกัน)
ฉันติดสินใจให้ทุตเต้พูดต่อ จึงพยักหน้าเห็นด้วย
「นั่นสิ! ถ้าก้าวออกไปแบบไม่มีแผน ฉันก็จะแพ้อย่างรวดเร็วสินะ แล้วก็ไม่มีความเข้าใจผิดแปลกๆตามมาด้วย」
「ใช่แล้วค่ะ! คุณหนูน่ะ จิตใจบอบบางดุจเต้าหู้? ด้วยเหตุนี้ แค่ทำตามปกติ ก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องเพิ่มระดับความตลกโดยการออกไปพลาดฆ่าตัวเอง..」
ฉันตรงเข้าไปหาทุตเต้ที่พูดจาหยาบคายสุดๆ ดึงแก้มทั้งสองข้าง ไม่ปล่อยให้พูดต่อจนจบ
「ที่พูดจาหยาบคายออกมามันปากนี่ใช่มั้ย」
「จะ เจ็บค่ะ คุณหนู… เจ็บบบบบบ」
ทุตเต้กล่าวขอโทษทั้งน้ำตาในขณะที่ถูกดึงแก้ม หลังจากปล่อยมือ ฉันก็เข้านอนพลางนึกถึงเกมการแข่งขันในวันรุ่งขึ้นด้วยความรู้สึกปลอดโปร่ง
――――――――――
วันต่อมา
สถานที่จัดการแข่งขันถูกเปลี่ยนมาเป็นสนามประลอง จำนวนผู้เข้าชมเองก็สูงขึ้นตามไปด้วย การแข่งในสนามประลองซึ่งถือว่าเป็นรอบจริงของการแข่งขันมีด้วยกัน 2 วัน โดยในวันแรกจะเป็นการแข่งรอบแรก และในวันต่อมาก็จะเป็นการแข่งรอบรองกับรอบชิงชนะเลิศ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทางโรงเรียนต้องการให้เป็นอีเวนท์ใหญ่รึยังไงถึงได้จัดแข่ง 2 วัน ประกาศเป็นวันหยุดเรียน และให้นักเรียนมารวมตัวกันที่สนามประลอง ซึ่งทำให้จำนวนผู้ชมพุ่งสูงขึ้น
「เยอะจังนะ」
「นั่นสิคะ」
ยังมีเวลาก่อนจะถึงช่วงเรียกตัว ฉันจึงแอบมาที่ลานประลองเพื่อชมสภาพบรรยากาศ ตามที่ทุตเต้บอกมา
「ไม่น่ามาดูเลยค่ะ พอมาเห็นความคึกครื้นแล้ว มันส่งผลลบทำให้เครียดขึ้นมาเลยเนี่ย」
「แต่ ถ้านั่งอยู่ในห้องพักล่ะก็ คงจะจินตนาการฟุ้งซ่าน จนจิตตกเพราะความกดดันยิ่งกว่ามิใช่หรือคะ?」
「…」
(สมแล้วที่เป็นทุตเต้ อยู่ด้วยกันมานานจนรู้จักตัวฉันดีเลยนะ)
ฉันหันไปมองเมดที่อยู่ข้างหลังด้วยความชื่นชม และก็ได้พบกับใบหน้าของบุคคลคุ้นเคยกำลังเดินเข้ามาใกล้
ซาฮะกับซาฟีน่านั่นเอง
「อ๊ะ! ท่านแมรี่!」
ทันทีที่รับรู้ตัวตนของทางนี้ ซาฟีน่าก็ทำท่าดีใจวิ่งตรงมาทางฉัน
(อื้มอื้ม น่ารักอย่างกับลูกหมาตัวน้อยเลย)
ฉันต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้ม*โยชชี่โยชชี่*พร้อมลูบผมนุ่มนิ่มบนศีรษะของเธอไปด้วย
「พวกซาฟีน่าเองก็มาดูสภาพสนามแข่งเหรอ?」
「ค่ะ」
「แปลกดีนะ นึกว่าท่านแมรี่จะไม่มาซะอีก ปกติแล้วน่าจะหายเข้ากลีบเมฆจนเกือบมาไม่ทันการแข่ง」
ในขณะที่ฉันกำลังเล่นกับซาฟีน่า ซาฮะก็ทำหน้าประหลาดใจเดินเข้ามาพร้อมคำพูดหยาบคายทิ่มแทง ฉันจึงส่งยิ้มให้ซาฟีน่า ในขณะที่ค่อยๆเอามือไปจับดาบที่คาดไว้ตรงเอวอย่างเงียบเชียบ
「แล้วทำไมหรือคะ คุณซาฮะ?」
ซาฮะหยุดนิ่งส่ายหน้า*พั่บพั่บ* ในขณะที่ซาฟีน่าหันหลังกลับไปมองด้วยความแปลกใจ
「เธอ… อีกเดี๋ยวจะต้องแข่งแล้ว… ไม่อยากเจ็บตัวก่อนหรอกนะ」
เขาพูดตะกุกตะกัก ก่อนจะกลับมาเป็นตัวเองในเวลาไม่นาน ฉันไม่กล่าวยกโทษพร้อมหรี่ตามองซาฮะ
「ถือว่าต่อให้ไงล่ะ นายน่ะเหนือกว่าเยอะอยู่แล้วนี่」
ก็ตามที่ฉันพูดนั่นแหละ ซาฮะกับซาฟีน่ามีความสามารถโดดเด่นเหนือนักเรียนใหม่คนอื่น ทำให้การแข่งมาจนถึงตอนนี้เป็นการเล่นงานอยู่ฝ่ายเดียว ทว่า ถ้าทั้งคู่เอาชนะการแข่งในรอบต่อไปมาได้ ก็จะต้องมาเจอกันในรอบรองชนะเลิศ ในสถานการณ์ที่ผู้เข้าแข่งทั้งคู่ต่างยอดเยี่ยมอย่างไม่มีข้อโต้แย้งแต่มีเพียงคนเดียวที่จะได้เข้าสู้รอบชิง ทำให้ฉันปวดใจนิดหน่อย
「ถ้าชนะรอบต่อไปกันทั้งคู่ พรุ่งนี้ก็ต้องมาเจอกันในรอบรองชนะเลิศสินะ」
「โอ้ แย่หน่อยนะสำหรับซาฟีน่า เพราะคนที่จะได้เจอกับท่านแมรี่ในรอบชิงคือผมนี่ล่ะ」
「ไม่ค่ะ คนที่จะได้สู้กับท่านแมรี่ ขะ คือฉันค่ะ」
ต่อจากคำพูดของฉัน ซาฮะประกาศออกมาด้วยความมั่นใจ ในขณะที่ซาฟีน่าเองก็โต้ตอบกลับแม้จะไม่เต็มเสียง
(ฟุฟุ ซาฟีน่าเริ่มที่จะโต้ตอบบ้างแล้ว น่าดีใจจัง แต่ว่านะ…)
「นี่พวกเธอ ทำไมถึงพูดเหมือนกับว่าฉันจะต้องเข้ารอบชิงแน่ๆล่ะ?」
「「เห?」」
ฉันพูดประเด็นสำคัญออกไป แต่ทั้งคู่กลับหันมามองพร้อมทำหน้าแบบ พูดอะไรออกมาน่ะ?
(หยุดน้า อย่ามองแบบยังไงฉันก็ต้องเข้ารอบชิงแบบไร้ข้อสงสัยอย่างงั้น! ความรู้สึกผิดมันทิ่มหัวใจ! ทำให้แพ้ลำบากน้า)
ฉันที่รู้สึกผิดอยู่หน่อยๆเบนสายตาออกไปโดยไม่ตั้งใจ จากนั้น ก็มีเสียงประกาศว่ากำลังจะเริ่มการแข่งดังมาให้ได้ยิน เป็นการบอกให้รู้ว่าการแข่งขันรอบจริงกำลังจะเริ่มขึ้น
(คราวนี้ล่ะ ฉันจะต้องแพ้ให้ได้!)
ฉันตัดสินใจอย่างแน่วแน่อีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับไปยังห้องพักนักกีฬา
