Douyara Watashi no Karada wa Kanzen Muteki no You desu ne – ดูเหมือนว่าร่างกายของฉันจะแข็งแกร็งไร้เทียมทานซะแล้ว – ตอนที่ 44 ไม่มีลูกเล่นค่ะ

การแข่งรอบจริงได้เริ่มขึ้น

การแข่งรอบแรก คู่ที่ 1 ซาฮะต่อสู้โดยไม่รู้สึกยากลำบาก เอาชนะผ่านไปได้ ตามมาด้วยคู่ที่ 2 ซาฟีน่าเองก็ชนะมาได้โดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

(จริงๆเลย ทั้งสองคนนี่แข็งแกร่งจริงๆ แต่มันคงจะดีถ้าได้เจอกับใครซักคนให้มันเร็วขึ้นล่ะนะ)

ฉันรู้สึกเสียใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ ขณะที่กำลังนั่งรอการแข่งคู่ที่ 3 จบลงภายในห้องพักนักกีฬา หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ยินเสียงเชียร์ดังลอยมาจากที่ไกลๆ ทันทีที่รับรู้ว่าการแข่งรอบนี้จบลง ความเครียดของฉันก็พุ่งสูงขึ้น

(อูย… พอไม่มีสคริปแล้วรู้สึกเครียดจริงๆนะ แต่ คราวนี้ล่ะ ไม่ต้องมีลูกเล่นแปลกๆเพื่อที่จะแพ้ค่ะ)

และพอเจ้าหน้าที่เข้ามาตามที่ห้องพักนักกีฬา ฉันก็พยักหน้าให้กับทุตเต้ที่ยืนให้กำลังใจ มุ่งหน้าตรงไปยังลานประลอง

เมื่อมาถึงลานประลอง ก็ได้เจอกับเสียงเชียร์ที่ดังยิ่งกว่าที่เคยจากรอบตัว ยังมีเวลาเล็กน้อยก่อนเริ่ม ฉันที่เกือบจะถูกแรงกดดันกลืนกิน สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วคู่แข่งก็เดินจากฝั่งตรงข้าม ออกมาเผชิญหน้ากัน

(ซาฮะกับมากิลูก้าก็ดูพอๆกัน จากที่ฉันเคยเห็นในชาติก่อนเทียบแล้วเข้าใจว่าคนในโลกนี้โตเร็วกว่าอยู่หรอกนะ แต่นี่ยังไงก็คิดว่าอายุพอๆกันไม่ได้เลย)

ฉันว่าตัวฉันก็สูงแล้วนะ เขาตัวสูงและกำยำยิ่งกว่าพวกนักกีฬาชายที่รู้จักในชาติก่อน ถือดาบใบกว้างด้วยมือทั้งสองข้างสะบัดฟันทีหนึ่ง เป็นการขู่ฉัน

「ฟุฟุ เอ้า เตรียมแผนอะไรมาใช้กันล่ะ? แต่ไม่ว่าจะใช้แผนไหนข้าก็จะอัดกลับไปให้หมด」

กับคู่แข่งที่เปี่ยมด้วยความสามารถและความมั่นใจ ฉันที่ต้องการแพ้จึง ชักดาบออกมาและฟันกลับไปทางอีกฝ่าย

「วันนี้ไม่มีลูกเล่นอะไรทั้งนั้นค่ะ! จะเข้าไปสู้อย่างตรงไปตรงมานี่ล่ะ!」

ทันทีที่ฉันพูดประโยคนั้นจบ ทั้งสนามก็โห่ร้องขึ้น ฝ่ายตรงข้ามเองก็ทำหน้าประหลาดใจ ก่อนที่จะกลับมาเป็นสีหน้าปกติอย่างรวดเร็วและโค้งขอบคุณให้

「ช่างน่านับถือ! สมกับที่เป็นองค์หญิงสีขาวจริงๆ!」

(เอ๋? อะไร? ขอบคุณฉันทำไม? ใครก็ได้ช่วยบอกที Please)

ตัวฉันที่มีเครื่องหมาย ? อยู่บนศีรษะเพราะคำพูดของเขา พุ่งการรับรู้ไปยังรุ่นพี่คาริสที่นั่งอยู่ข้างสนาม ซึ่งรุ่นพี่คาริสก็กำลังอธิบายแม้จะเต็มไปด้วยการเข้าใจผิด

「ว่าแล้วเชียว ทำจริงซะด้วย ยังไงก็เป็นขุนนาง ต้องการต่อสู้อย่างบริสุทธิ์ยุติธรรมบนเงื่อนไขเดียวกันสินะ คุณหนูแมรี่น่ะ」

「หมายความว่ายังไงคะ?」

มากิลูก้าถามรุ่นพี่คาริสที่พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง

「คู่แข่งก็ตามที่เห็นนั่นล่ะ เป็นนักรบสายพละกำลังแบบเดียวกับซาฮะคุง ในด้านพละกำลังคุณหนูแมรี่ด้อยกว่าอย่างแน่นอน กลับกัน จิตวิทยาและการวางแผนเขาเป็นฝ่ายด้อยกว่า ซึ่งถ้าสู้ด้วยวิธีนี้เขาคงจะแพ้ไปในเวลาอันรวดเร็ว ดังนั้น จึงบลัพแบบนั้นเพื่อเป็นการข่ม ทว่าคุณหนูแมรี่กลับทำลายความกังวลนั้นโดยการประกาศว่าจะสู้อย่างตรงไปตรงมา เท่ากับ ยอมตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบทั้งๆที่รู้ นั่นล่ะ」

คำพูดของรุ่นพี่คาริสทำให้ผู้ชมในสนามร้อง*โอ้*ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นเสียงเชียร์ดังก้อง แน่นอนว่า เรื่องพวกนั้นฉันไม่เคยรู้มาก่อน ทว่าคนอื่นกลับพยักหน้าเห็นด้วยกับรุ่นพี่คาริส พร้อมส่งสายตามาทางฉันด้วยความชื่นชม ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเกิดความเข้าใจผิดขึ้นอีกแล้วค่ะ

「เอาล่ะ การแข่งรอบแรก คู่ที่ 4 เริ่ม!」

ฉันถอนหายใจยาวออกมา ในจังหวะเดียวกัน กรรมการก็ตะโกนสัญญาณเริ่มการต่อสู้

(ช่างเถอะ สนใจเรื่องต่อสู้ก่อน มีสมาธิ ท่านพ่อกับท่านแม่กำลังดูอยู่ คงต้องเลี่ยงเรื่องการแพ้อย่างรวดเร็วล่ะนะ)

ฉันกระชับดาบในมือมองไปยังอีกฝ่าย เขาเองก็ระวังตัว*ชืบๆ*ค่อยๆลดระยะห่างพร้อมกับมองสถานการณ์อย่างระมัดระวัง

(กรี๊ด! ทำไงต่อ? ควรทำอะไร? ฉันต้องทำยังไงถึงจะดี? เอาเป็นว่าปล่อยตามบุญตามกรรมไปก่อนละกัน)

เนื่องจากไม่รู้ความสามารถของฝ่ายตรงข้ามเลย เกิดทำอะไรไปแล้วโชคร้ายชนะขึ้นมา คงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแน่ๆ ฉันพยายามปัดความคิดนั้นทิ้งไป และตั้งสมาธิเพื่อจัดการกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นตรงหน้า พูดอีกอย่างก็คือ ปล่อยไปตามดวงนั่นล่ะ

「ฮ่าห์!」

อาจจะเป็นเพราะหมดความอดทน ฝ่ายตรงข้ามจึงเริ่มเปิดฉากบุก ทว่า การเคลื่อนไหวนั้นช้ากว่าซาฟีน่า บวกกับการโจมตีในรูปแบบเดียวกันกับซาฮะทำให้ฉันรับมือได้ไม่ยาก

รับการโจมตีกวาดเป็นวงกว้างจากฝ่ายตรงข้ามด้วยการกระโดดถอยหลัง ต่อเนื่องด้วยการกระโดดฉีกออกข้างกับการโจมตีจากบนลงล่าง

(ระยะแค่นี้ ทางนี้โจมตีเข้าไปบ้างคงไม่เป็นไรมั้ง ตาฉันบุกบ้างล่ะนะ!)

การเคลื่อนไหวนั้นดูคล้ายกับการโจมตีแบบเต็มแรงของซาฮะยังไงยังงั้น ฉันจึงพุ่งเข้าไปด้วยความรู้สึกเดียวกันกับตอนซ้อมกับซาฮะ

「ง่ายไป!」

(อะ อะเระ?)

ฉันแทงสวนการโจมตีเต็มแรงด้วยดาบสองมือของเขาให้เบี่ยงออก ต่อเนื่องด้วยการอาศัยแรงปะทะหมุนตัวโดยไม่มีการเสียสมดุล ย่ำเท้าเข้าประชิด

「อะไรกัน!」

ฉันโล่งอกที่โจมตีได้ตรงจังหวะ ในขณะที่เขาตกใจกับการโจมตีต่อเนื่องของฉัน ฉันก็หมุนตัวเพิ่มแรงเหวี่ยงแล้วฟันออกไป

(เดี๋ ยว! หยุดดด!)

「หนอย!」

เขารีบปล่อยมือซ้ายที่จับดาบ เกร็งแขนตั้งการ์ดบริเวณช่วงท้องรับดาบของฉัน ป้องกัน…

「อั๊ค!」

…ไม่สำเร็จ

การโจมตีด้วยแรงเหวี่ยงของฉันนั้น อย่างซาฮะที่โดนอัดเป็นประจำ ต่อให้ยกแขนตั้งการ์ดไว้ดีๆก็ยังปลิว

(ซวยแล้วววว! เขาไม่ใช่ซาฮะซักหน่อย! เผลอทำตามปกติไปซะได้)

พอรู้ตัวว่าทำลงไปอีกแล้วฉันก็ตกใจหน้าซีด ในขณะที่ผู้ชมในสนามต่างส่งเสียงเชียร์กันดังกระหึ่ม

「สุดยอดเลย… หลังการโจมตีหนักๆ คนเราจะเกิดช่องว่าง จึงโจมตีตรงจุดนั้น ยิ่งกว่านั้น การโจมตีแบบโถมทั้งตัวโดยใช้แรงหนีศูนย์กลางนั่น สมกับที่เป็นเธอจริงๆ ทั้งที่เป็นฝ่ายตั้งรับ กลับฟันด้วยความแรงที่ไม่น่าเชื่อเนี่ย แม้ต้องชนกับความแตกต่างด้านพละกำลัง ถึงอย่างงั้นคุณหนูแมรี่ก็ยังเอาชนะมาได้ ไม่มีอะไรจะน่าทึ่งไปยิ่งกว่านี้อีกแล้ว」

คำบรรยายเช่นนั้นจากรุ่นพี่คาริส ทำให้เสียงเชียร์ดังยิ่งขึ้นไปอีก

「คุ… มะ… มีวิธีต่อสู้แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย」

ไม่รู้ว่าการโจมตีของฉันทำให้แขนซ้ายเกิดอาการชา หรือว่าหักไปแล้ว มันจึงอยู่ในสภาพห้อยตกอย่างไร้เรี่ยวแรง *กรอด*อีกฝ่ายจ้องมาที่ฉันด้วยความเกรี้ยวกราด

(ซวยแล้ว ซวยแล้ว ซวยแล้ว! กระแสเกมแบบนี้มันซวยแน่ๆ! เอาล่ะ ยอมรับการโจมตีต่อจากนี้ แล้วฉันก็จะแพ้! อื้อ ฉันจะต้องแพ้!)

กระแสในตอนนี้ เป็นไปในทางลบเพราะมันกำลังนำทางฉันไปสู่ชัยชนะ ฉันจึงรีบตัดสินใจว่า จะรับการโจมตีครั้งหน้าตรงๆแล้วก็แพ้ไปซะ

「แต่! มันยังไม่จบ!」

เขาพูดออกมาแบบเดียวกับที่ฉันคาดเอาไว้ ยกดาบขึ้นมาด้วยมือขวาข้างเดียว สะบัดฟันจากบนลงล่างอย่างแรงเข้าใส่ฉัน ด้วยแรงกดดันทำให้ฉันเผลอยกดาบขึ้นมาขวางเตรียมจะตั้งรับ

(เดี๋ยว ยัยบ้า! จะตั้งรับทำไมล่ะ ต้องปล่อยสิ การโจมตีของเขาน่ะ! แล้วฉันก็ล้มลง จบการแข่งขัน! จะให้เขาชนะยังพอหลอกได้! ตอนนี้ยังทัน!)

ดาบของเขาพุ่งลงมาในขณะที่ฉันคิดเช่นนั้น ในจังหวะที่ดาบปะทะกัน ฉันเอียงดาบลงยกเลิกการป้องกัน ดาบของเขาไถลตามดาบของฉัน พุ่งลงไปปักพื้น

(อะ อะเระ?)

และ พอรู้ตัว ก็กลายเป็นว่าฉันเบี่ยงการโจมตีแบบทุ่มสุดตัวของเขาไปได้อย่างสวยงาม ยืนประจันหน้ากับเขาในตำแหน่งที่ดีที่สุดที่จะเอาชนะ สถานการณ์ที่ดาบของเขาถูกดาบของฉันเบี่ยงออกทำให้อยู่ในสภาพคิดอะไรไม่ออกเลย

ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วขณะ

ฉันที่ค้างอยู่ในท่าเบี่ยงดาบสับสนว่าควรทำยังไงต่อ เขาที่ถูกเบี่ยงดาบมองดาบของตัวเองที่ปักลงพื้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนมองมาที่ฉันแล้วหลับตาลง ไม่หลงเหลือความเกรี้ยวกราดแบบเมื่อครู่

「ข้าแพ้แล้ว」

พูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็ปล่อยมือออกจากดาบของตน

「ผู้ชนะ! แมรี่ เลกาเลีย!」

ฉันที่ยืนนิ่งอยู่คนเดียวในท่าเบี่ยงดาบออก มารู้สึกตัวอีกทีตอนกรรมการประกาศชัยชนะ พร้อมกับเสียงเชียร์ที่ดังขึ้น

「ยอดเยี่ยม เพื่อเป็นการตอบสนองต่อจิตใจที่ไม่ยอมแพ้จนถึงที่สุดของเขา ท่านแมรี่จึงยืนรับการโจมตีของเขาตรงๆโดยไม่หลบ แล้ว ที่เบี่ยงการโจมตีนั่นก็ยอดเยี่ยม ตอนที่อีกฝ่ายอยู่ในสภาพไร้การป้องกัน ท่านแมรี่จะโจมตีก็ได้ แต่กลับไม่ได้โจมตีปิดฉาก ปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นผู้ตัดสินด้วยตัวเอง」

「น่ากลัว… ท่านแมรี่ น่ากลัวจริงๆ…」

「ท่านแมรี่ที่ไร้ความปราณีเองก็วิเศษเช่นกันค่ะ」

คำบรรยายแบบไม่ปกปิดความประหลาดใจของรุ่นพี่คาริส สีหน้าแสดงความหวาดกลัวของซาฮะ และคำสรรเสริญจากซาฟีน่า บทสนทนาจากผู้แข็งแกร่งทั้ง 3 ทำให้เสียปรบมือและเสียงเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งสนาม ตัวฉันได้เข้าสู่รอบรองชนะเลิศต่อไป

(ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้ล่าาาา! พระเจ้าใจร้ายยยย!)