「ตัดสินใจแล้วค่ะ! การแข่งวันพรุ่งนี้ ฉันจะไม่ขยับแม้แต่ก้าวเดียว และจะไม่ป้องกันอะไรทั้งสิ้น」
ในคืนวันก่อนรอบรองชนะเลิศ ท่านพ่อกับท่านแม่ที่ได้ชมเกมการแข่งขันต่างพากันชื่นชมฉันในช่วงทานอาหารเย็น ฉันจึงประกาศเช่นนั้นตอนกลับมาถึงห้อง
「แต่ แบบนั้นคงถูกจับได้ว่าจงใจแพ้มิใช่หรือคะ?」
พอประกาศออกไปแบบนั้น ทุตเต้ก็มองมาพร้อมกับแสดงความเห็นต่าง ตัวฉันที่ตารื้นล้มตัวลงบนเตียง*คลุกๆ*กลิ้งไปกลิ้งมา
「ก็ ก็มัน! ไม่ว่าจะทำอะไรไปก็ชนะเนี่ย! เพราะงั้น ต้องไม่ทำอะไร! ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นค่ะ!」
กับตัวฉันที่กำลังสะบัดแขนไปมาเหมือนเด็กมีปัญหาเอาแต่ใจ ทำให้ทุตเต้ได้แต่มองดูแล้วถอนหายใจอยู่เงียบๆ ปล่อยให้ฉันทำจนพอใจ
(ใช่แล้ว! ในการแข่งวันพรุ่งนี้ ต้องไม่ทำอะไร! ยังไงงง! ก็จะไม่ทำอะไรทั้งนั้นนน!)
ฉันที่กำลังอยู่ในสภาพเอาแต่ใจสาบานอยู่ในใจอย่างแน่วแน่ ซักพักหนึ่ง หลังจากที่ดิ้นจนเหนื่อย ทุตเต้ก็เตรียมที่นอนให้
และแล้ว วันสุดท้ายของการแข่งขันก็มาถึง
――――――――――
เพราะเป็นวันสุดท้ายของการแข่งขัน จำนวนผู้เข้าชมจึงเพิ่มมากขึ้นกว่าเมื่อวาน ฉันเองก็เข้ามาชมการต่อสู้คู่ใหญ่ระหว่างซาฮะกับซาฟีน่าในฐานะผู้ชมด้วยเหตุผลบางประการ ซึ่งเหตุผลหลักๆเลยก็คือเพื่อหนีจากผู้เข้าแข่งคนอื่นนั่นล่ะ
「ท่านแมรี่ มาอยู่ในที่แบบนี้จะไม่เป็นไรหรือคะ?」
「อื้อ ไม่เป็นไรหรอก」
ผู้ที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน มากิลูก้าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแสดงความกังวล ฉันจึงยิ้มว่าสบายมากพร้อมตอบกลับไป เธอยิ้มขมๆกลับมา และยอมแพ้ที่จะพูดถึงเรื่องที่ฉันมาอยู่ตรงนี้
「การแข่งคู่นี้มีค่ามากจนต้องมาชมให้ได้สินะครับ ว่าแต่ฝ่ายไหนจะชนะกันน้า? เดาไม่ถูกเลยครับ」
「แน่นอนอยู่แล้ว ซาฮะคุงยังไงล่ะครับ ฝ่าบาท」
「แน่นอนอยู่แล้ว ซาฟีน่าซังเพคะ ฝ่าบาท」
องค์ชายพูดเกี่ยวกับเกมการแข่งขันด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ารู้สึกตื่นเต้นกับเรื่องนี้อยู่นิดหน่อยเช่นกัน ซึ่งผู้ใกล้ชิด อย่างรุ่นพี่คาริสกับมากิลูก้าก็ตอบกลับด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ซึ่งพอตอบแล้ว ทั้งคู่ก็*หือ?*ต่างหันมามองหน้ากัน
「โอยะ? คุณหนูมากิลูก้าถือหางคุณหนูซาฟีน่าอย่างงั้นเหรอ ขอโทษด้วยนะ แต่คนที่จะได้สู้กับคุณหนูแมรี่ในรอบชิงน่ะคือซาฮะคุงต่างหากล่ะครับ」
「ไม่ใช่ค่ะ ผู้ที่จะได้สู้กับท่านแมรี่คือซาฟีน่าซังต่างหากล่ะคะ」
ทั้งสองคนต่างส่งรอยยิ้มแสดงความมั่นใจออกมา ก็ไม่ถึงกับมีประกายไฟแลบในอากาศหรอกนะ แต่ก็ก่อให้เกิดบรรยากาศแรงกดดันแปลกๆอยู่เหมือนกัน
(จะว่าไป ตอนฝึกพิเศษ รุ่นพี่คาริสก็สอนอะไรให้ซาฮะไปหลายอย่าง มากิลูก้าเองก็อยู่ด้วยกันกับซาฟีน่าเป็นประจำ เอาเถอะ การเลือกเชียร์คนที่ตนสนิทด้วยมันก็ปกติล่ะนะ แต่ว่า)
「ก็บอกว่า ทำไมพวกคุณถึงได้พูดสรุปเหมือนกับว่าฉันเข้ารอบชิงไปแล้วกันล่ะคะ?」
พอฉันแทรกเข้าไปแบบนั้น ทั้งคู่ก็เอียงคอทำหน้าแบบ*เอ๋?* กลับมาเช่นเคย
「ม่าม่า อ๊ะ ดูเหมือนจะเริ่มแล้วครับ」
ยังไม่ทันที่จะได้ถามซักไซ้อะไรไปมากกว่านั้น องค์ชายก็หยุดฉันเอาไว้พร้อมชี้ไปทางลานประลอง บอกว่าการแข่งกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว กรรมการที่ยืนอยู่ให้สัญญาณ ซาฮะกับซาฟีน่าเดินเข้ามาเผชิญหน้ากันกลางเวที
(เฮ้! แล้วนี่ฉันควรจะเชียร์ใครดีล่ะเนี่ย? จะตะโกนว่าซาฮะสู้ๆดี หรือ ซาฟีน่าสู้เค้านะดีล่ะเนี่ย?)
ในขณะที่ผู้ชมโดยรอบเริ่มส่งเสียงเชียร์ ฉันจึงคิดที่จะส่งเสียงเชียร์บ้างเช่นกัน และก็เจอกับปัญหาอย่างแรก คือฉันสนิทกับทั้งสองฝ่ายจึงไม่รู้ว่าจะเลือกเชียร์ข้างไหนดี จนคำพูดจุกปากอยู่อย่างงั้น
「เชียร์ทั้งคู่เลยก็ได้มิใช่หรือคะ?」
ขณะที่ฉันพูด*งึมงึม*อยู่ ก็ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆของทุตเต้ให้คำแนะนำราวกับว่าเธออ่านใจฉันได้
「ทุตเต้… เธอ อ่านใจคนได้รึยังไง?」
「เฉพาะคุณหนูเท่านั้นค่ะ」
ฉันแสดงสีหน้าราวกับหวาดกลัวสุดขีดมองไปทางเธอ ซึ่งทุตเต้ก็ยิ้มสบายๆตอบกลับมา ระหว่างนั้น กรรมการบนเวทีก็ให้สัญญาณ เริ่มต้นการแข่งขัน
ทั้งสนามเงียบลงในชั่วอึดใจ เพ่งสมาธิไปยังผู้เข้าแข่งทั้งคู่ ซาฟีน่ายืนอยู่ในท่าเตรียมชักดาบ ซาฮะถือดาบอยู่กึ่งกลางลำตัว*ชืบชืบ*ค่อยๆร่นระยะเข้าหา ซ้ายทีขวาที และในทุกครั้ง ซาฟีน่าเองก็จะขยับตัวหันมาประจันหน้ากับเขา
「หายากนะคะ ที่คนอย่างคุณซาฮะค่อยๆรุกแบบระวังตัวแบบนี้เนี่ย」
ตลอดมาจนถึงตอนนี้ ไม่ว่าคู่แข่งจะเป็นใครเขาก็จะตั้งท่า ร่นระยะเข้าหาอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดฉากโจมตีอยู่ข้างเดียว จนถึงกับนึกว่าทำเป็นอยู่อย่างเดียวรึไงเนี่ย จึงรู้สึกประหลาดที่ได้รับรู้ว่าเขาสามารถสู้ในรูปแบบนี้ได้ คาดไม่ถึงจริงๆ
「นั่นก็เพราะซาฮะ มองซาฟีน่าซังว่าเป็นภัยคุกคามยังไงล่ะคะ ท่านแมรี่」
มากิลูก้าทำหน้าเชิดตอบคำพูดพึมพัมของฉัน
「จะจริงเร้อ? ไม่ใช่ว่าความจริงแล้วทางฝ่ายคุณหนูซาฟีน่ากำลังโดนกดดันซะเองหรอกเหรอ? สภาพจิตใจของเธอจะทนแรงกดดันได้นานกี่นาทีกันน้า แล้วพอแพ้แรงกดดันก็คงจะเกิดช่องว่างไม่จริงเหรอ」
มากิลูก้าหันไปมองคนพูดตอบโต้ที่นั่งอยู่ข้างๆกัน รุ่นพี่คาริสกำลังหัวเราะ*ฮึฮึ*ให้เห็น
「อ๊ะ! คนที่ให้ความคิดแบบนี้กับซาฮะคือรุ่นพี่เองสินะคะ! คิดอยู่แล้วเชียวว่ามันแปลกๆ ที่ผู้ชายคนนั้นจะคิดแผนแบบนี้ออกมาได้」
「ฮะๆๆ ตัวผมเป็นรุ่นพี่ที่ดีก็ต้องให้คำแนะนำแก่รุ่นน้องสิครับ」
รุ่นพี่คาริสฉีกยิ้มสดใสตอบมากิลูก้า การต่อสู้แปลกๆที่เกิดขึ้นนอกลานประลอง ทำให้ฉันถอยออกห่างจากทั้งคู่ ไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยว
ทันใดนั้น เสียงเชียร์ก็ดังขึ้น ฉันหันความสนใจจากการต่อสู้ข้างนอกกลับมายังลานประลอง
「นะ!」
ซาฮะส่งเสียงร้องตกใจ ในขณะที่ซาฟีน่าพุ่งต่ำเข้าหาโดยเขาโดยที่ดาบยังคงอยู่ในฝัก ย่นระยะเข้าไป ซาฮะกระโดดถอยหลังสร้างระยะห่างโดยสัญชาตญาณ ทำให้ดาบที่ฟันมาทางเขาวาดผ่านอากาศไป
เช่นเดียวกับซาฮะ รุ่นพี่คาริสเองก็ประหลาดใจเช่นกัน เห็นสีหน้าเช่นนั้นแล้ว *ฟุฟุ*มามิลูก้าก็หัวเราะออกมา
「ใช้วิชาชักดาบขณะเคลื่อนที่อย่างงั้นเหรอ… อ้อ คนต้นคิดคงเป็นเธอล่ะสินะ」
คราวนี้เป็นฝ่ายรุ่นพี่คาริสหันมามองทางมากิลูก้าแทน ซึ่งคุณเธอก็*โฮะโฮะ*หัวเราะออกมา
「อุตส่าห์เก็บเอาไว้สำหรับปราบท่านแมรี่ ถึงจะเจ็บใจที่ต้องใช้ให้เห็นตอนนี้ แต่ไม่ใช้ก็คงไม่ได้ล่ะนะ」
「ปราบแมรี่เนี่ย ฉันเหมือนมอนสเตอร์ตรงไหนกันฮะ」
ฉันพยายามที่จะไม่หันไปมอง แม้ได้ยินคำพูดที่ไม่ควรปล่อยผ่าน ก็ทำเป็นไม่รับรู้ เสียงเชียร์ดังขึ้นจากการที่ซาฟีน่าเปิดฉากโจมตีนำขึ้นมาเป็นฝ่ายได้เปรียบ ในขณะที่ซาฮะถอยห่างออกมาเพื่อประเมินสถานการณ์ ทั้งการระเบิดพลังทำลายในพริบตาและความได้เปรียบเรื่องระยะรวมเข้าด้วยกันตอนที่ดาบถูกชักออกจากฝัก หากเขาเปิดฉากจู่โจมเข้าไป ก็จะโดนท่าไม้ตายชักดาบนั่น จบเห่ทันที ซาฮะที่ช้ากว่าซาฟีน่าอยู่ขั้นหนึ่งไม่มีทางป้องกันทันอย่างแน่นอน
(ไม่เจอกันพักเดียว เติบโตขึ้นเยอะเลยนะซาฟีน่า น่าทึ่งมากค่ะ)
ดูเหมือนฉันจะสร้างนักดาบสุดอันตรายขึ้นมาซะแล้ว สังเกตได้จากการที่ผู้ชมในสนามที่ครึ่งหนึ่งแสดงอาการชื่นและอีกครึ่งแสดงอาการทึ่ง
การรุกรับหยุดลงชั่วคราว ทั้งคู่ทิ้งระยะห่าง ปรับลมหายใจให้เข้าที่ เตรียมพร้อมสำหรับการปะทะรอบต่อไป
(จะทำยังไงล่ะ ซาฮะ? ซาฟีน่าแข็งแกร่งกว่าที่นายคิดซะแล้วนะ)
การที่เขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบเป็นอะไรที่หาดูได้ยาก ฉันมองดูทั้งสองคนแล้วก็กลืนน้ำลาย
ตอนนั้นเอง ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร ถึงตั้งท่าจรดดาบขึ้นเหนือศีรษะ มันไม่ต่างกับการประกาศว่าจากนี้ชั้นจะโจมตีจากด้านบน ผู้ชมในสนามส่งเสียงอื้ออึง คู่ต่อสู้อย่างซาฟีน่ารู้สึกระแวง จึงปรับท่าทางและตำแหน่งของดาบตาม
หลังจากจดจ้องกันครู่นึง
ทันใดนั้น ซาฮะที่สูดลมหายใจเข้าก็ส่งเสียงตะโกนพร้อมกับพุ่งเข้าใส่ในท่าจรดดาบเหนือศีรษะ เป็นการบุกที่บ้าบิ่น… ทุกคนต่างคิดแบบนั้น
ทว่า ทันทีที่ซาฮะเข้าไปในระยะโจมตีของซาฟีน่า ฉันก็เห็น
ว่าซาฮะไม่ได้แสดงสีหน้าว่าจะยอมแพ้เลยซักนิด
และ เขากำลังพึมพัมอะไรบางอย่างอยู่
「Body Protect」
ซาฟีน่าชักดาบฟันออกไปในจังหวะเดียวกันกับที่เขาพึมพำ ชั่วพริบตานั้นก็มีแสงห่อหุ้มร่างของซาฮะ
ฉันคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นปรากฏการณ์แบบนี้มาก่อน ใช่แล้ว ตอนเพิ่งเข้ามาใหม่ๆ แล้วสู้กับรุ่นพี่คาริส เขาใช้เวทย์มนต์ที่แสดงผลแบบเดียวกันออกมา
ปะกิ้งงง!
ในจังหวะที่ดาบของซาฟีน่าเข้าใกล้ช่วงเอวที่ไร้การป้องกันของซาฮะ สิ่งที่เหมือนกับแผ่นใสเรืองแสงบางๆก็ปรากฏขึ้น ทำให้ความเร็วดาบของเธอตกลง
「เวทย์มนต์!」
「ฮ่าๆ! นี่คือไม้ตายก้นหีบสำหรับปราบท่านแมรี่ยังไงล่ะ!」
มากิลูก้าเข้าใจปรากฏการณ์ได้ในทันที ขณะที่รุ่นพี่คาริสตอบกลับด้วยสีหน้าภูมิใจ
(ก็บอกว่า ปราบแมรี่นี่มันอะไรกันเล่า)
การใช้เวทย์มนต์ สำหรับหรับโลกนี้แล้วไม่ใช่เรื่องน่าแปลก ทว่า เวทย์มนต์ที่เขาใช้ออกมานั้นคือเวทย์มนต์ระดับ 2 ไม่ใช่เวทย์มนต์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน แต่เป็นเวทย์มนต์สำหรับต่อสู้ โดยปกติแล้ว ทุกคนในโซลออสจะได้รับการฝึกต่อสู้ขั้นพื้นฐานอย่างเต็มที่ในปีแรก ซึ่งเวทย์มนต์นั้นจะอยู่ในหลักสูตรของปีสองแต่ก็เรียนรู้แค่เล็กน้อยเท่านั้น ไม่จริงน่ะ นักเรียนปีหนึ่งสามารถใช้เวทย์มนต์ได้อย่างงั้นเหรอ เพราะเป็นสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด ทำให้ทั้งสนามตกอยู่ในสภาวะอึ้งจนพูดไม่ออก
「เสร็จล่ะ!」
เสียงประกาศชัยดังขึ้น ซาฟีน่าที่ชักดาบฟันเข้าใส่ค้างอยู่ตรงนั้นถูกซาฮะฟันดาบลงมา ร่างกายของซาฮะกับการช่วยเหลือจากเวทย์มนต์ ทำให้พลังโจมตีของซาฟีน่าตกลงเหลือไม่ถึงครึ่ง อาจจะมีอาการกระดูกซี่โครงร้าวซักซี่ แต่ถ้าจะหยุดซาฮะในตอนนี้ยังถือว่าอ่อนเกินไป
ในขณะที่ทุกคนคิดว่าซาฟีน่าแพ้แล้วนั้น
「คุณซาฟีน่า! ใช้เลยค่ะ!」
จังหวะนั้นเอง มากิลูก้าก็ตะโกนให้ซาฟีน่าได้ยิน
「Accel Boost」
ทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของมากิลูก้า ซาฟีน่าก็พึมพำอะไรบางอย่าง เกิดแสงสว่างห่อหุ้มตัวเธอ
และ…
ดาบที่ฟันลงมาของซาฮะก็พุ่งผ่านอากาศ ฟันลงพื้นไปแทน
「นะ!」
ซาฮะแสดงความตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้า ตำแหน่งของซาฟีน่าจู่ๆก็ถูกเลื่อนกลับออกไปครึ่งก้าว ดาบของเธอกลับเข้าฝัก อยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะชักดาบออกมาอีกครั้ง
「ชั่วพริบตานั่น จู่ๆความเร็วของเธอก็เพิ่มขึ้น!」
รุ่นพี่คาริสที่กำลังตกตะลึงมองทางมากิลูก้าที่ทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่อง *โฮะโฮะ*เอามือป้องปากหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
「ผู้ที่ใช้เวทย์มนต์ได้ ไม่ได้มีแค่ซาฮะหรอกนะคะ!」
「คุ! คุณหนูมากิลูก้าเป็นนักเรียนของอาเรย์ออส สอนเธอไว้นะ ลืมนึกไปเลย!」
「ค่าค่า… สำหรับปราบฉันสินะคะ」
「แน่นอนค่ะ!」
เห็นการต่อสู้นอกสนามระหว่างทั้งคู่แล้ว ฉันก็ถอนหายใจออกมา มากิลูก้าเอนตัวแอ่นอกเชิดขึ้นแสดงตัวว่าเหนือกว่า
「คุ! Body Protect」
ซาฮะที่รู้ตัวว่าหลบไม่ทันแน่นอน ใช้เวทย์มนต์ออกมาอีกครั้ง รับการโจมตีของซาฟีน่าด้วยแขนข้างซ้ายของเขา
「Accel Boost」
จากนั้น ซาฮะก็เปิดฉากโจมตีกลับ ซึ่งซาฟีน่าก็เร่งความเร็วหลบ
ทันใดนั้น การต่อสู้ที่ทุกคนคิดว่าน่าจะเป็นศึกยืดเยื้อ จู่ๆก็จบลง
ตุ๊บ!
เสียงของใครบางคนล้มลงบนเวที
โดยไม่มีสัญญาณบอกเหตุอะไรทั้งสิ้น จู่ๆทั้งสองคนที่ยืนบนเวทีก็ล้มลงหมดสติไป
「「เอ๋!!」」
เสียงเช่นนั้นดังประสานขึ้นพร้อมกันจากที่ต่างๆทั่วทั้งสนาม ทั้งคู่ที่ล้มบนเวทีไม่มีท่าทีว่าจะลุกขึ้นมาเลย
หมายความว่ายังไงคะ? ฉันหันไปมองทางมากิลูก้ากับรุ่นพี่คาริส ทั้งคู่หน้าซีดมีเหงื่อเย็นๆไหลซึ่งไม่ได้มาจากการออกแรง
「แย่เลย… ลืมสอนไปน่ะ…」
「ขาดมานา… สินะคะ」
「หา?」
คำพูดพึมพัมจากทั้งสองทำให้ฉันที่ได้ยินคำตอบมีเครื่องหมายคำถามลอยขึ้นมา
「การใช้เวทย์มนต์อย่างต่อเนื่องทำให้พลังเวทย์ของทั้งคู่หมดลงค่ะ ซึ่งพลังเวทย์กับจิตวิญญาณเป็นสิ่งที่อยู่คู่กัน การที่พลังเวทย์หมดลง ทำให้จิตวิญญาณอยู่ในสภาพไม่ปกติ ทำงานแย่ลง เป็นเหตุให้หมดสติอย่างที่เห็นค่ะ」
มากิลูก้าเรียบเรียงคำตอบไขข้อสงสัยให้ฉัน
「เอโตะ… สรุปแล้ว หมายความว่า?」
ฉันที่ยังไม่แน่ใจกับสถานการณ์ในตอนนี้ ตั้งคำถามเพิ่มเติม ซึ่งผู้ที่เข้ามาตอบคำถามนั้นก็คือกรรมการ
「ทั้งคู่ ไม่สามารถสู้ต่อได้ ดังนั้นการแข่งในรอบนี้ เสมอกัน!」
คำประกาศจากกรรมการ ทำให้เสียงเชียร์ของผู้ชมกลับมาอีกครั้ง ในขณะที่ฉันทำหน้า*ก๊อง* มองดูทั้งสองคนที่กำลังหมดสติ
