พวกเรากลับมาที่อาคารเรียนเก่าอีกครั้งโดยมีแสงอาทิตย์ยามเย็นเป็นพื้นหลัง บรรยากาศเงียบสงบนั้นกลับเป็นตัวกระตุ้นความกลัวที่ซ่อนอยู่ภายในจิตใจไปแทน พวกเราแบ่งออกเป็นสองกลุ่มเดินเข้าไปสำรวจภายในอาคารเรียนด้วยความระมัดระวังยิ่งกว่าครั้งก่อน โดยแบ่งปาร์ตี้เป็น ซาฮะ มากิลูก้า องค์ชาย และ ฉัน ซาฟีน่า ทุตเต้ ที่ฉันอยู่ด้วยกันกับสองคนนี้เป็นเพราะทั้งคู่ไม่อยากอยู่ห่างจากฉัน ส่วนรุ่นพี่อลิสนั้นให้ไปด้วยกันกับกลุ่มขององค์ชายเพื่อเป็นหลักประกันความปลอดภัย โดยกลุ่มของฉันทำการสำรวจชั้นหนึ่ง กลุ่มขององค์ชายสำรวจชั้นสอง
(เวทย์ Light ก็เรียนมาแล้ว กรณีฉุกเฉินขึ้นมาก็มีเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ด้วยสิ ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะ)
คิดอะไรที่เหมือนการปักธงตายไปต่างๆนาๆ ขณะที่เดินเข้าไปในอาคารเรียนเก่า ภายในนั้นยังคงเงียบสงัดเช่นเคย รู้สึกได้ถึงความเย็นเล็กๆในพื้นที่ แสงเงายามเย็นรวมเข้ากับบรรยากาศในห้องที่มืดสลัว ทำให้ฉันจินตนาการถึงสิ่งน่ากลัวไปเองทั้งที่ไม่ต้องการ จนสูญเสียความสงบเยือกเย็นไปทีละน้อยๆ
(แต่ถ้าให้มากลางคืนล่ะก็ ฉัน ขอบาย)
พวกเราเดินไปตามทางเดิน ขณะรู้สึกขอบคุณที่มาสำรวจในช่วงที่ยังมีแสงสว่างแม้จะเล็กน้อยแบบตอนนี้
(จากที่ได้ยินว่าน่าจะมีวงเวทย์ที่ดูน่าสงสัย แต่ดูแล้วไม่เห็นจะมีเลยนะ อันที่จริงก็ไม่น่าจะอยู่ตามทางเดินแต่อยู่ในห้องมากกว่าเนอะ)
ฉันยื่นมือไปเปิดประตูบานหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ และในขณะที่มองสำรวจเข้าไปภายในห้อง ก็มีใบหน้าสีขาวโผล่ลงมาจากเพดาน
ร่างที่ดูคลุมเครือและมองทะลุเห็นฉากหลังได้ของวิญญาณ ดวงตากลลวงโบ๋สีดำที่มองมา ร่างกลับหัวที่ห้อยลงมานั้น*โออออ*พ่นลมหายใจหรือส่งเสียงอะไรบางอย่างที่ฟังไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้าฉัน
「อุเนี้ยววววว!」
ทันทีที่การรับรู้ส่งไปถึงสมอง ฉันก็ส่งเสียงร้องแปลกๆออกมา กระโดดถอยหลังอย่างแรงจนติดกำแพงที่อยู่ข้างหลัง
「คุณหนู!」
「ท่านแมรี่!」
ทั้งสองคนที่อยู่ข้างๆต่างตกใจที่จู่ๆฉันก็เคลื่อนไหวอย่างกับกระต่าย และพอเห็นสายตาของฉันแล้วมองตามเข้าไปในห้อง ก็หน้าซีดถอดกรูดมาอยู่ที่เดียวกับฉัน
「ละ! ละละละ! Light!」
ฉันชักดาบออกมาจากฝักและใช้มันแทนไม้คทา ร่ายเวทย์แสงออกไป ปลายดาบเปล่งแสงเวทย์มนต์ ผ่านประตูที่เปิดอยู่เข้าไปในห้อง วิญญาณนั้น*โออออ*ส่งเสียงร้องที่ไม่รู้ความหมายก่อนหนีหายไป
「ตะ… ตกใจหมด」
เป็นเพราะกลั้นหายใจมาจนถึงเมื่อครู่ จึง*ฟู่*ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ฉันมองสำรวจให้แน่ใจว่าไม่มีวิญญาณอยู่ตรงหน้า เมื่อมั่นใจว่าอันตรายได้ผ่านไปแล้ว จึงถอนหายใจออกมาอีกครั้งด้วยความโล่งอก แล้วพิงกำแพงที่อยู่ข้างหลัง
ปะกิ้ง!
ในทันทีที่ฉันสัมผัสกับกำแพง ก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรบางอย่างแตก ไม่สิ ให้ถูกต้องคือรู้สึกเหมือนกับสกิลเวทย์โจมตีไร้ผลมันทำงานขึ้นมามากกว่า และ ในจังหวะเดียวกันนั้น กำแพงแข็งๆที่ควรจะรองรับอยู่ด้านหลังก็หายไป ฉันที่อยู่ในสภาพนั้นจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากร่วงลงไป
「เฮะ? กรี๊ดด!」
「ท่านแมรี่!」
ฉันที่ถูกกลืนเข้าไปในความมืดส่งเสียงกรีดร้องออกมา มีใครบางคนคว้ามือของฉันขณะที่ลอยอยู่กลางอากาศได้ทัน ทำให้ยังค้างอยู่ในท่านั้นไม่ร่วงลงไป
「อ้า～… ขอโทษค่ะ! มือข้างเดียวมันไม่ไหว」
ซาฟีน่าที่ใช้แขนข้างหนึ่งจับเอาไว้ส่งเสียงครางว่าไม่ไหวออกมา สุดท้ายเธอก็ล้มลงและร่วงลงมาด้วยกันกับฉัน
「คุณหนู! คุณซาฟีน่า!」
ทุตเต้รีบจับมือของซาฟีน่าที่กำลังจะร่วงตามลงไป พยายามช่วยดึงพวกเรา
「หนัก!」
「「(กรุณา)อย่าพูดว่าหนักน้า」」
ทุตเต้เผลอหลุดคำพูดหยาบคายออกมา ฉันกับซาฟีน่าตอบโต้คำพูดนั้นกลับไปโดยอัตโนมัติ และเพราะเหตุนั้น ทำให้ทุตเต้เผลอคลายตัวที่เกร็งไว้อย่างไม่ตั้งใจ ผลก็คือ พวกเราสามคนร่วงหล่นลงไปในความมืดมิดด้วยกัน
ในตอนที่ร่วงหล่นลงมาฉันเอาตัวบังทั้งสองคนไว้ พยายามฝืนลืมตาที่ปิด เพราะเกิดขึ้นอย่างกระทันกันจึงไม่ทันสังเกตว่ามีขั้นบันไดอยู่ แม้จะมืดแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นมองอะไรไม่เห็นเลย ฉันที่ต้องการเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันเริ่มใช้ความคิดอย่างเต็มที่
(นี่มัน… ประตูลับสินะ ยิ่งกว่านั้นยังมีเวทย์ลวงตากับปิดกั้นการรับรู้ทำงานแบบต่อเนื่องอยู่ด้วย การที่ไม่ใครค้นพบมาจนถึงตอนนี้ น่าจะเป็นเวทย์ชั้นสูงล่ะมั้ง… บังเอิญที่พอรวมองค์ประกอบทุกอย่างเข้าด้วยแล้วจัดเป็นเวทย์โจมตี ดังนั้น พอไปสัมผัส เลยทำให้ผลของมันหายไปชั่วคราวสินะ ไม่แน่ว่าเวทย์บาเรียที่อยู่บนกำแพงเองก็พังไปด้วยเหตุผลเดียวกัน)
เป็นการคาดคะเนแบบคร่าวขณะที่ฉันนอนอยู่ตรงพื้นตีนบันได *อือ*ทั้งสองคนที่อยู่บนตัวเริ่มขยับ
「ถะ ท่านแมรี่! ไม่เป็นอะไรนะคะ!」
「สบายมาก สบายมาก ฉันไม่เป็นอะไรเลยซักนิด」
ต้องขอบคุณสกิลการโจมตีกายภาพไร้ผล ทำให้ฉันไม่ได้รับแดมเมจเลยแม้แต่น้อย ทุตเต้ แม้จะรู้อยู่แล้วก็ยังรู้สึกกังวลอยู่บ้าง ซึ่งพอได้รับคำยืนยันจากฉันก็โล่งใจแล้วลุกขึ้น พอซาพีน่าลุกขึ้นแล้ว ฉันก็ยืนขึ้นตาม หันไปทางทุตเต้
「ว่าแต่ ทุตเต้ เมื่อครู่ได้พูดอะไรบางอย่างที่ไม่สมควรอย่างคำว่า‘หนัก’ออกมาสินะ?」
ฉันหรี่ตามองไปทางเธอ ทวนคำพูดที่สาวน้อยไม่อาจรับได้ เธอมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมา หันหน้าหลบสายตาหนีไปทางอื่น
「นะ นี่มันอะไรกันคะคุณหนู! ประตูลับอย่างนั้นหรือคะ? อ่า ฉัน จะไปตามทุกท่านนะคะ」
พูดเช่นนั้น แล้วทุตเต้ก็รีบวิ่งขึ้นบันไดที่เพิ่งร่วงลงมาหนีไปอย่างรวดเร็ว เห็นเช่นนั้น ซาฟีน่าที่รู้สึกกลัวจึงหันไปมองรอบๆ
「นั่นสิคะ… ทำไมถึงมีบันไดลงสู่ชั้นใต้ดินในที่แบบนี้?」
「ยังไงก็เถอะ อย่าเพิ่งทำอะไรจนกว่าทุกคนจะมาละกัน เอ้า กลับขึ้นไป กลับขึ้นไป」
แม้จิตใจจะเรียกร้องให้สัมผัส แต่ฉันตัดสินใจที่จะไม่เข้าไปมองด้านในประตู หันหลังกลับแล้วผลักหลังซาฟีน่ากลับไปที่จุดเดิม
「มีบันไดทางลงซ่อนอยู่ในที่แบบนี้… ไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะ」
หลังจากที่ทุตเต้ไปตามปาร์ตี้ที่อยู่ชั้นสองให้ลงมา พอได้ฟังเหตุการณ์แล้ว รุ่นพี่อลิสก็มองไปทางกำแพงด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อพูดออกมาเช่นนั้น เพราะในตอนนี้ผลของมันกลับมาแล้วจึงมองเห็นเป็นกำแพงธรรมดา
「โชคดีมาเจอสินะ เรื่องแบบนี้ สมกับที่เป็นท่านแมรี่ล่ะนะ」
「จริงด้วยค่ะ โชคดีมาเจอเนี่ย ทำได้ยังไงคะ? ทั้งที่ไม่มีใครรู้ตัวมาก่อนจนถึงตอนนี้」
「เรื่อง～นั้น… คือว่า～… บังเอิญค่ะ บังเอิญ ไม่รู้ตัวเลยซักนิด ไม่คาดคิดจริงๆค่ะ โฮะโฮะโฮะ」
คำชมจากซาฮะกับคำถามจากรุ่นพี่อลิส ทำให้ฉันได้แต่ยิ้มแห้งๆตอบไปตามน้ำแล้วหัวเราะกลบเกลื่อน คงจะรู้ว่าฉันไม่สามารถตอบออกไปอย่างชัดเจน ซาฮะไม่เค้นถามอะไร ใช้มือจับและจ้องไปที่กำแพงตรงหน้า มีรอยปลายนิ้วฝังอยู่ที่กำแพงตรงนั้น ไม่ใช่นะ มันแค่รอยที่คล้ายกันหรอก
(ดูเหมือนเวทย์บาเรียจะถูกทำลายไปโดยสมบูรณ์แล้วสินะ ม่า เดี๋ยวจะวุ่นซะเปล่าๆขอไม่พูดละกัน)
「ถ้ามีผังอาคารเรียนเก่าอยู่ล่ะก็ คงจะพบอะไรแบบนี้ได้ในทันที เพราะการปรับปรุงและตกแต่งหลายต่อหลายครั้งในอดีต ประกอบกับระบบจัดการที่หละหลวม ทำให้ไม่รู้ว่ามีอะไรแบบนี้ซ่อนอยู่ ช่างน่าละอายจริงๆค่ะ」
เมื่อมากิลูก้าพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย *ม่าม่า*ก็ได้องค์ชายเข้ามาช่วยปลอบ
「แล้ว เอาไงต่อ? จะเรียกอาจารย์ไหม?」
ซาฮะชักมือกลับ หันมาพูดกับทุกคน ว่าจะเอายังไงต่อ
「ถ้าเป็นไปได้ อยากลงไปดูที่ชั้นใต้ดินค่ะ เตรียมการเรื่องบาเรียมาขนาดนี้ หากยังต้องพึ่งแกรด์มาสเตอร์อีก ก็ไม่ใช่คลาสมาสเตอร์แล้วค่ะ」
รุ่นพี่อลิสยกกระเป๋าหนัง*โยช*สะพายขึ้นหลัง มายืนตรงหน้ากำแพง
「ว่าแต่ กลไกนี่ ใครทำขึ้นมากันคะ?」
ในบรรยากาศที่กำลังตึงเครียด ซาฟีน่าพูดถึงจุดบอดที่ไม่คาดคิดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหยุดการบุกเข้าไป
「บันไดสู่ชั้นใต้ดินตามที่พวกท่านแมรี่อธิบายมา มีการก่อเอาไว้อย่างแข็งแรง คิดว่าน่าจะเป็นของดั้งเดิมที่มีอยู่ในอาคารเรียนเก่านี้ครับ ทว่า ที่เป็นแบบนี้แสดงว่ามีใครบางคนซ่อนมันไว้…」
องค์ชายตอบคำถามของซาฟีน่า แต่คำตอบในประโยคสุดท้ายยังไม่ชัดเจน เพราะไม่ได้ตั้งใจที่จะถามองค์ชาย เธอจึงรีบโค้งศีรษะเพื่อขออภัย ในขณะที่องค์ชายมีสีหน้าลำบากใจเล็กๆยิ้มตอบกลับไป
「อุปกรณ์ที่มีการใส่เวทย์มนต์ชั้นสูงแบบนี้ ไม่คิดว่าจะมีนักเรียนทำขึ้นมาได้ค่ะ ต้องเป็นอาจารย์ในโรงเรียน… ไม่ก็คนอื่น?」
อาจเพราะกำลังอนุมานอะไรจากข้อมูลเล็กน้อย น้ำเสียงของมากิลูก้าจึงฟังดูแข็งๆ
「จะว่าไป อาจารย์ที่ทางโบสถ์ส่งมาล่ะ? ที่ท่านแมรี่เล่าว่า ลอร์ดเลกาเลียมีเรื่องกับอาจารย์ในอาคารเรียนเก่านี่ ไม่แน่ว่า อาจจะเกี่ยวกับเรื่องนี้」
ซาฮะพูดถึงสิ่งที่นึกขึ้นมาได้ออกมา องค์ชายกับมากิลูก้าทำหน้าประหลาดใจมองไปทางเขา
(ทั้งที่ดูเป็นประเภทไม่คิดอะไรเลย แต่ถึงคราวจำเป็นก็พูดอะไรดีๆออกมาได้สินะ)
ซาฮะทำหน้าแบบ*เอ๋? มีอะไร?*หันไปมองรอบๆ ในขณะที่ฉันมองเขาด้วยสีหน้ากึ่งๆทึ่ง
「ใช่แล้วค่ะ ในกลุ่มอาจารย์ที่ดูแลอาคารเรียนเก่านี้ในอดีต ได้ยินว่ามีอาจารย์ที่ถูกส่งมาประจำการรวมอยู่ด้วยค่ะ」
แถม *นึกออกแล้ว*รุ่นพี่อลิสยังหย่อนระเบิดลงมาด้วย
「ยังไงก็เถอะ ฉันขอลงไปสำรวจข้างล่างก่อนนะคะ และเพื่อให้มีอะไรเกิดขึ้นกับทุกท่าน โปรดรออยู่ตรงนี้ด้วยค่ะ」
รุ่นพี่อลิสยกกระเป๋าหนังขึ้นมาอีกครั้ง พูดทิ้งท้าย แล้วกลับไปปฏิบัติงานที่ถูกขัดจังหวะด้วยบทสนทนา
(ดูเหมือนจะรีบร้อนยังไงไม่รู้ แต่สงสัยคิดไปเองมั้ง?)
ตอนมองเธอแล้ว ฉันก็คิดไปแบบนั้น แต่อาจจะเป็นความรับผิดชอบในฐานะคลาสมาสเตอร์ทำให้เธอรีบร้อนที่จะแก้ไขปัญหา จึงเลิกที่จะคิดลงลึก
ขณะที่กำลังคิด รุ่นพี่อลิสก็มายืนตรงหน้ากำแพง และเริ่มสำรวจให้ทั่ว ไม่นาน เหมือนว่าเธอจะพบอะไรบางอย่าง กระซิบท่องเวทย์มนต์อะไรบางอย่าง กำแพง*ซู่～*หายไป เผยให้เห็นทางลงสู่ชั้นใต้ดิน
「หากรู้ตำแหน่งล่ะก็ การปลดล็อคก็ง่ายค่ะ」
พูดเช่นนั้นแล้ว รุ่นพี่อลิสก็เดินลงไปข้างล่างโดยปราศจากความลังเล
